Stanisław Trzeciak

Z Wikipedii

Stanisław Trzeciak (ur. 25 października 1873 w Rudnie Wielkiej, zm. 9 sierpnia 1944 w Warszawie) – duchowny katolicki, działacz społeczny, profesor, jeden z czołowych katolickich propagatorów antysemityzmu w okresie międzywojennym w Polsce.^[1]

Spis treści 1 Elementy biograficzne 2 Wybrane publikacje 3 Linki zewnętrzne 4 Przypisy

[edytuj] Elementy biograficzne

Ukończył gimnazjum w Rzeszowie, studia teologiczne na uniwersytecie we Fryburgu w Szwajcarii, we Wiedniu, w Rzymie, w Krakowie (doktorat) i w Jerozolimie. W latach 1903–1905 prowadził w Egipcie i Palestynie prace badawcze nad tamtejszą przyrodą i chorobami, zwłaszcza trądem. W latach 1906–1907 sekretarz konsystorza biskupiego w Przemyślu. Od 1907 do 1918 r. profesor Akademii Duchownej w Petersburgu. W czasie I wojny światowej współzałożyciel Polskiego Towarzystwa Pomocy Ofiarom Wojny. W czerwcu 1918 r. powrócił do kraju. Brał udział w obronie Lwowa. W 1921 r. zainicjował akcję mającą na celu pomoc dzieciom powracającym z Rosji. W latach 1923–1928 proboszcz w parafii w Dębowcu (diecezja przemyska). Od 1928 r. rektor kościoła św. Jacka w Warszawie, następnie proboszcz parafii św. Antoniego. Zginął od niemieckiej kuli w czasie powstania warszawskiego 9 sierpnia 1944 r. Ks. dr Stanisław Trzeciak był współredaktorem “Przeglądu Kościelnego”, współpracownikiem “Monumenta Judaica”, autorem kilkudziesięciu prac naukowych poświęconych kwestii żydowskiej i masonerii. W swoich pracach przestrzegał przed skutkami komunizmu, jak również wcielanych, jego zdaniem, obecnie najbardziej zwyrodniałych i antyludzkich ideologii, jakimi są masoński liberalizm i naturalizm. Podczas debat sejmowych w 1936 r. występował w komisjach jako rzeczoznawca rzezi rytualnej Szechita. Jego prace zostały w szerokim zakresie wykorzystane przez prof. Feliksa Konecznego w pracy nad “Cywilizacją żydowską”.

Trzeciak jest jednym z bohaterów książki Ronalda Modrasa pt. Kościół katolicki i antysemityzm w Polsce w latach 1933–1939:

Modras obnaża intelektualną miałkość i demagogię, zarówno w wydaniu „ekspertów” od spraw żydowskich, z osławionym ks. Trzeciakiem na czele, jak i znakomitej większości katolickich publicystów. Ujawnia skrywaną pod maską erudycji ignorancję (nieznajomość języka hebrajskiego, epigoństwo), tendencyjność i złą wolę, a przede wszystkim skłonność do podporządkowywania faktów wymogom „teorii spiskowej” odwołującej się, często nie wprost, do osławionych „Protokołów Mędrców Syjonu”.^[2]

[edytuj] Wybrane publikacje

• Mesjanizm a kwestia żydowska (1920)
• Program światowej polityki żydowskiej (1936)
• Talmud o gojach a kwestia żydowska (1939)

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Wybrane książki ks. dr Stanisława Trzeciaka

[edytuj] Przypisy

1. ↑ Ronald Modras, The Catholic Church and Antisemitism, Poland, 1933-1939, Vidal Sassoon International Center for the Study of Antisemitism (SICSA), The Hebrew University of Jerusalem, 1994, str. 94
2. ↑ Dariusz Libionka, Tygodnik Powszechny, 13 marca 2005; homini.com.pl