Zico

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Arthur Antunes Coimbra czyli Zico, ur. 3 marca 1953, słynny brazylijski piłkarz, wybrany przez FIFA jednym ze 100 najlepszych piłkarzy XX wieku (lista FIFA 100), jest uważany za jednego z najlepszych piłkarzy w historii reprezentacji Brazylii po Pelém i Garrinchy. Dla drużyny narodowej strzelił 52 gole w 72 meczach.

Zico pochodzi z rodziny z niższej klasy średniej, z przedmieść Rio de Janeiro, Uuintino. Podobnie jak wielu młodych Brazylijczyków spędził swoją młodość na graniu w futbol dla przyjemności i marzeniach o profesjonalnej karierze. Jako nastolatek zwrócił na siebie uwagę reportera radiowego Celso Garcii, który zabrał go na testy do klubu Flamengo, gdzie młody Zico rozpoczął swoją drogę na sam szczyt światowej piłki nożnej.

Jako nastolatek Zico nie był silny fizycznie i jego historia determinacji i nauki dyscypliny zaczęła się wraz z intensywnym programem rozwoju masy mięśniowej. Połączenie ciężkiej pracy i specjalnej diety, zasponsorowane przez nowy klub, umożliwiło mu rozwój silnego ciała i uzyskanie atletycznej sylwetki. Później udowodniono, że ten fakt był jedną z podstawowych przyczyn jego wielkiego sukcesu.

[edytuj] Kariera zawodnicza

Zico był kluczowym zawodnikiem Flamengo na początku lat 80. XX wieku, podczas najwspanialeszego okresu w historii klubu. Pośród wielu innych tytułów, Zico poprowadził Flamengo do zwycięstwa w Copa Libertadores w 1981, Pucharze Interkontynentalnym w tym samy roku oraz trzech tytułów mistrza Brazylia. Na boisku Zico zdobywał bramki na wszystkie możliwe sposoby, był również wybitnym asystentem i kreatorem gry, znanym ze swojego doskonałego przeglądu pola. Był zawodnikiem obunożnym i specjalistą od rzutów wolnych.

Dzięki transferowi za kilka milionów dolarów, Zico został zatrudniony przez włoskie Udinese w 1983 roku. W Udine grał przez 2 lata. Swoją decyzją o wyjeździe do Europy, Zico wprawił wielu brazylijskich fanów w smutek, jednak wprowadził Udinese do grona najlepszych włoskich drużyn. Jednakże klub nie zdołał wywalczyć żadnego znaczącego trofeum i Zico ostatecznie powrócił do ojczyzny, do macierzystego Flamengo, sponsorowanego przez grupę firm.

Po swoim powrocie piłkarz doznał ciężekiej kontuzji po brutalnym faulu zawodnika klubu Bangu, Marcio Nunesa. Fakt ten przerwał jego karierę na kilka miesięcy. Zico grał na Mistrzostwach Świata 1986 jeszcze jako kontuzjowany i nie strzelił rzutu karnego tuż przed końcem ćwierćfinałowego meczu przeciwko Francji, co wyeliminowało po konkursie rzutów karnych (gdzie Zico zrehabilitował się pewnie wykonując jedenastkę) Canarinhos z turnieju. Sprawy poprawiły się dopiero w 1987 kiedy Zico poprowadził Flamengo do czwartego tytułu mistrzowskiego. Wielu uważało Zico za najlepszego piłkarza w historii klubu, a jego osiągnięcia zainspirowały piosenkarza Jorge Benjora do napisania piosenki na jego cześć – Camisa 10 da Gávea – która to zbudowała klubowy mit koszulki z numerem 10.

Po pierwszych wyborach prezydenckich w Brazylii od wieku lat, nowy prezydent Fernando Collor de Mello powołał Zico na stanowisko ministra sportu. Piłkarz sprawował ten urząd przez około rok i jego głównym wkładem była ustawa ograniczająca biznesową stronę klubów sportowych. Do dzisiaj większość brazylijskich klubów piłkarskich jest administrowanych bardziej jako organizacje amatorskie niż profesjonalne firmy.

Zico przerwał swoją karierę polityczną dla podjęcia bardziej satysfakcjonującej pracy, zarówno pod względem finansowym jak i ciekawości. W 1991 znalazł pracę jako zawodnik w Japonii w klubie Sumitomo Metal Industries (obecnie Kashima Antlers). Zico pomógł w rozwoju małemu klubowi z miasteczka Kashima w dotarciu na szczyty raczkującej jeszcze wtedy, japońskiej piłki.

Dyscyplina, talent i profesjonalizm Zico były dobrze pasowały do japońskiej kultury. W Kraju Kwitnącej Wiśni spowodował gwałtowny rozwój futbolu (m.in. powstanie J-League) i szybko stał się idolem z powodu swoich fantastycznych goli i asyst. Zico zawiesił buty na kołku w 1994 roku i został technicznym doradcą klubu Kashima Antlers. Słynny piłkarz dzielił czas pomiędzy Japonię i Brazylię, w której założył w 1995 roku Clube de Fuetbol Zico (Klub Piłkarski "Zico").

[edytuj] Kariera trenerska w Japonii

Jego wpływ na wzrost zainteresowania futbolem w Japonii cały czas wzrastał. Jego imieniem nazywano place i ulice, stawiano mu pomniki, nakręcono o nim film. Zico użyczył swojej sylwetki do promocji azjatyckiej wersji gry na konsole Winning Eleven. W lipcu 2002 roku zastąpił Philippe'a Troussiera na stanowisku trenera selekcjonera piłkarskiej reprezentacji Japonii. Po niepewnych początkach i pojawiających się plotkach o jego odejściu, m.in. dziwnej propozycji z angielskiego amatorskiego klubu Garforth Town (który na miesiąc zatrudnił Sócratesa), aby wrócić na boisko, Zico pozostał przy pracy selekcjonera i wygrał lokalny Kirin Cup w 2004 roku. W 2004 wywalczył również tytuł mistrza Azji na Pucharze Azji po finale z Chinami, wygranym 3:1. W 2005 jego zespół nie wyszedł z grupy podczas Pucharu Konfederacji w Niemczech. Zico pomógł też Japończykom w awansie do Mistrzostw Świata 2006, na których przegrał pierwszy mecz z Australią 1:3. Trener ogłosił, że złoży dymisję po zakończeniu turnieju w Niemczech.