Mercurio (planeta)
Na Galipedia, a wikipedia en galego.
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
- Para outras páxinas con títulos homónimos, vexa: Mercurio
Mercurio é o primeiro planeta do Sistema solar, contando a partir do Sol. É o segundo menor do sistema solar: o seu diámetro é un 40% menor que o da Terra e só un 40% maior que o da Lúa. É ata menor do que Ganímedes, unha das luas de Xúpiter e Titán, unha lúa de Saturno. É un mundo inhóspito para os humanos, no que se acadan altas e tamén baixas temperaturas, debido á viciñanza do Sol e a que por efecto da marea solar a través do tempo, ten unha duración de día parella á do ano (período de revolución arredor do seu propio eixe en relación ó período de revolución arredor do Sol), e polo tanto, cando unha parte do planeta entra na súa propia sombra, emite moita calor. É un mundo morto tamén xeolóxicamente, pois ten un tamaño reducido como planeta (é dicir, relativamente grande superficie pola que puido saír ó exterior a enerxía interna debida á aglutinación de materiais no centro planetario, deixando tal fuga enerxética de ter relevancia xeolóxica fai tempo e polo tanto, deixando de ter enerxía para os movementos da superficie), sendo a influencia solar sobre o planeta a maior con diferencia de todo o sistema solar
Mercurio tivo o seu nome atribuído polos romanos baseado no mensaxeiro dos deuses, de azas nos pés, porque parecia moverse máis axiña do que calquer outro planeta. É o planeta máis próximo do Sol,
Índice |
[editar] Ambiente xeral
Se un explorador andase pola superficie de Mercurio, vería un mundo semellante ao chan da lunar. Os montes ondulados e cobertos de poeira foron erosionados polo constante bombardeo de meteoritos. Existen escarpas con varios quilómetros de altura e centenas de quilómetros de lonxitude. A superficie está ponteada de cráteres. O explorador notaría que o Sol parece dúas veces e meia maior que dende a Terra; sen embargo, o ceo está sempre (exceptuando o lugar xusto onde se atope o Sol) negro pois Mercurio practicamente non ten atmosfera e a que ten non é suficiente para causar a dispersión da luz. O ter o ceo negro, se o explorador ollase fixamente para o espazo, vería dúas estrelas brillantes. Vería unha con tonalidade crema, Venus, e a outra azul, a Terra.
[editar] Historia do coñecimento sobre o planeta
Antes da Mariner 10, pouco se coñecía de Mercurio por causa da dificuldade de observalo cos telescopios terrestres: na máxima distancia, visto da Terra, está apenas a 28º de separación do Sol. Por iso, só se pode ver, durante o día, ben inmediatamente antes do nacer-do-Sol ou ben inmediatamente despois do solpor. Cando se observa ó amencer ou ó anoitecer, Mercurio está tán baixo no horizonte, que a luz ten que pasar a través do equivalente a 10 veces a capa da atmosfera terrestre que pasaría se Mercurio estivese directamente por riba de nós.
Durante a década de 1880, Giovanni Schiaparelli criou un esquema onde mostraba algunhas estruturas de Mercurio. Concluiu que Mercurio debería estar "preso" ao Sol de modo a acompañar o seu movimento, tal como a Lúa está "presa" á Terra. En 1962, radio-astrónomos estudaron as emisións radio de Mercurio e concluíron que o lado escuro é quente demais para estar preso, acompañando o movimento. Era de esperar que fose moito máis frío se estivese sempre virado para o lado oposto ao Sol. En 1965, Pettengill e Dyce estimaron o período de rotación de Mercurio, baseandose en observacións de radar, de 59 +- 5 días . Máis tarde, en 1971, Goldstein mellorou o cálculo do período de rotación para 58.65 +- 0.25 días por meo de observacións do radar. Despois de observacións máis próximas obtidas pola Mariner 10, o período foi estimado en 58.646 +- 0.005 días.
[editar] Rotación
A pesar de Mercurio non estar preso ao Sol, o seu período de rotación está relacionado co período orbital. Mercurio roda unha vez e media por cada órbita. Por causa desta relación de 3:2, un día en Mercurio (desde o nacer do Sol ata ao nacer do Sol do día seguinte) dura 176 días terrestres, conforme se mostra no diagrama seguinte.
No pasado distante de Mercurio, o seu período de rotación debe ter sido menor. Os científicos especularon que a rotación debe ter sido de preto de 8 horas, mais ó longo de millóns de anos foi gradualmente retardando por influencia do Sol. Un modelo deste proceso mostra que este retardo levaría 109 anos e debería ter elevado a temperatura interior uns 100 graos Kelvin.
[editar] Mariner 10
Moitas das descobertas científicas sobre Mercurio veñen da sonda espacial Mariner 10 que foi lanzada en 3 de Novembro de 1973. Ela pasou en 29 de Marzo de 1974 a unha distancia de 705 quilómetros da superficie do planeta. En 21 de Setembro de 1974 pasou Mercurio pola segunda vez o 16 de marzo de 1975 pola terceira vez. Durante estas visitas, foron obtidas máis de 2,700 fotografías, cobrindo 45% da superficie de Mercurio. Ata esta altura, os cientistas non suspeitaban que Mercurio tiña un campo magnético. Eles pensaban que, por Mercurio ser pequeno, o seu núcleo tería solidificado hai moito tempo. A presenza dun campo magnético indica que o planeta ten un núcleo de ferro que está polo menos parcialmente fundido. Os campos magnéticos son xerados pola rotación dun núcleo condutivo fundido e este efeito é coñecido por efeito de dínamo.
A Mariner 10 mostrou que Mercurio ten un campo magnético que é 1% máis forte que o da Terra. Este campo magnético está inclinado 7 graus en relación ao eixo de rotación de Mercurio e produz unha magnetosfera á volta do planeta. A orixe do campo magnético é descoñecida. Pode ser producido polo núcleo de ferro parcialmente líquido no interior do planeta. Outra orixe do campo pode ser a magnetización remanescente das rochas férreas que foron magnetizadas cando o planeta tiña un campo magnético forte, durante a súa xuventude. Cando o planeta se solidificou, a magnetización remanescente permaneceu.
[editar] Densidade
Xa antes da Mariner 10, sabiase que Mercurio tiña unha alta densidade. A súa densidade é de 5.44 g/cm3 que é comparable á densidade da Terra, de 5.52g/cm3. Nun estado non comprimido a densidade de Mercurio é 5.5 g/cm3 encanto a da Terra é apenas 4.0 g/cm3. Esta alta densidade indica que o planeta é constituído por 60 a 70 por cento en peso de metal e 30 por cento en peso de silicatos. Isto dá un núcleo cun raio de 75% do raio do planeta e un volume do núcleo de 42% do volume do planeta.
[editar] Características da superficie
As fotografías obtidas pola Mariner 10 mostron un mundo que parece a lúa. Está cribado de cráteres, contén cuncas de anéis e moitas correntes de lava. Os cráteres varian en tamaño desde os 100 metros (a resolución de imaxe máis pequena que se consegue obter pola Mariner 10) ata 1,300 quilómetros e están en varios estados de conservación. Algunhas son recentes con arestas vivas e raios brillantes. Outras están altamente degradadas, con arestas que foron suavizadas polo bombardeamento de meteoritos. A maior cráter en Mercurio é a bacia Caloris Planitia. Unha bacia foi definida por Hartmann e Kuiper (1962) como unha "depresión circular larga con anéis concéntricos distintos e liñas radiais." Outros consideran cada cráter con máis de 200 quilómetros como unha bacia. A bacia Caloris ten 1,300 quilómetros de diámetro, e probabelmente foi causada por un proxéctil cunha dimensión de máis de 100 quilómetros. O impacto produciu unha elevación con anéis concéntricos con tres quilómetros de altura e expeliu materia polo planeta ata unha distancia de 600 a 800 quilómetros. (Outro bon exemplo dunha bacia con anéis concéntricos é a rexión Vallalla en Callisto, unha lúa de Xúpiter.) As ondas sísmicas producidas polo impacto en Caloris concentraranse no outro lado do planeta e provocaron unha zona de terreno caótico. Despois do impacto, a cráter foi parcialmente chea con lava. Mercurio está cheo de grandes peñascos ou escarpas que aparentemente se formaron cando Mercurio arrefeceu e sofreu unha compresión de alguns quilómetros. Esta compresión produciu unha crusta enrugada con escarpas de quilómetros de altura e centenas de quilómetros de lonxitude.
A maior parte da superficie de Mercurio está coberta de planicies. Moitas delas son antigas e cribadas de cráteres, mais algunhas das planicies teñen menos cráteres. Os cientistas clasificaron estas planicies como planicies intercráters e planicies suaves. Planicies intercráters están menos saturadas de cráteres que teñen menos de 15 quilómetros de diámetro. Estas planicies probabelmente foron formadas cando as correntes de lava cobriron os terrenos máis antigos. As planicies suaves son recentes con poucas cráteres. Existen planicies suaves á volta da cunca Caloris. En algunhas áreas poden ser vistas pequenas porcións de lava a prencher as cráteres.
[editar] Formación do planeta
A historia da formación de Mercurio é semellante á da Terra. Hai preto de 4.5 bilións de anos formaronse os planetas. Esta foi unha época de bombardeamento intenso sobre os planetas, que eran alcanzados pola materia e fragmentos da nebulosa da que se formaron. Logo no inicio desta formación, Mercurio probabelmente ficou cun núcleo metálico denso e unha crusta de silicatos. Despois do intenso período de bombardeamento, correntes de lava percorreran o planeta e cobriron a crusta máis antiga. Por esta altura, moitos dos fragmentos desapareceron e Mercurio entrou nun período de bombardeamento máis lixeiro. Durante este período formaronse as planicies inter-cráteres. Entón Mercurio arrefeceu. O núcleo contraiuse, o que á súa vez quebrou a crusta e produciu as escarpas. Durante a terceira etapa, a lava correu polas rexións máis baixas, producindo as áreas máis chas. Durante a cuarta etapa, os bombardeos de micrometeoritos criaron unha superficie de poeira que é coñecida por regolito. Alguns meteoritos pouco maiores chegaron á superficie e produciron os cráteres de raios luminosos. Alén de colisións ocasionais de meteoritos, a superficie de Mercurio xa non está activa e permanece no mesmo estado de hai millóns de anos.
| Sistema Solar | |
|---|---|
|
|
|
|
Sol · Mercurio · Venus · Terra · Marte · Ceres · Xúpiter · Saturno · Urano · Neptuno · Plutón · Eris |
|
| Cinto de asteroides | Cinto de Kuiper | Nube de Oort |
