Rafael Waganian

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Rafael Waganian
Rafael Waganian, 2006
Państwo	Armenia
Data urodzenia	15 października 1951
Miejsce urodzenia	Erywań
Tytuł szachowy (rok nadania)	arcymistrz (1971)
Ranking (data)	2590 (01.01.2007)
Miejsce na liście krajowej (światowej)	8 (166)

Rafael Waganian (ur. 15 października 1951 w Erywaniu) - szachista ormiański, pretendent do tytułu mistrza świata w szachach.

Na arenie międzynarodowej pojawił się po raz pierwszy w roku 1969, zdobywając w Groningen wicemistrzostwo Europy juniorów. Rok później po raz pierwszy wystąpił w mistrzostwach Związku Radzieckiego w Rydze. Ogółem w finałach mistrzostw ZSRR wystąpił 11 razy. W roku 1971, po zwycięstwie we Vrnjačkiej Banji, otrzymał tytuł arcymistrza. W latach 1979 - 1984 zwyciężył w turniejach rozegranych w São Paulo, Las Palmas, Manili, Moskwie, Hastings, Tallinie, Lwowie i Lembergu. W roku 1985 triumfował w turnieju międzystrefowym w Biel^[1] i awansował do turnieju pretendentów w Montpellier, który ukończył na II miejscu^[2]. Wynik ten oznaczał awans do pierwszej szóstki świata. W I rundzie meczów pretendentów spotkał się w roku 1986 w Mińsku z Andiejem Sokołowem, przegrał jednak mecz w stosunku 2 - 6 i odpadł z dalszych rozgrywek^[3]. Dwa lata później, w kolejnym cyklu spotkań pretendentów spotkał się w I rundzie z Lajosem Portischem, ale w Saint John musiał uznać jego wyższość, przegrywając 2½ - 3½^[4].

W roku 1987 zwyciężył w turniejach w Leningradzie i Marsylii. W następnym roku, po zakończeniu spotkań I rundy pretendentów w Saint John, wystąpił w mistrzostwach świata w szachach błyskawicznych, w których zdobył srebrny medal (w finale przegrał z Michaiłem Talem). W tym samym roku zajął pierwsze miejsca w turniejach w Kopenhadze oraz w Esbjergu. W roku 1989 wygrał w Odessie mistrzostwa ZSRR, zaś w następnym roku zwyciężył w turniejach w Toronto oraz Kolonii. W roku 1992 okazał się najlepszy w silnym mini-turnieju w Ter Apel. Po tym turnieju rozegrał w Hadze symultanę z komputerami, gromiąc maszyny w stosunku 5½ - 0½. Zwyciężył również w rozegranym na przełomie 1992 i 1993 roku tradycyjnym turnieju w Reggio Emilia. W roku 1993 ponownie zwyciężył (wraz z Aleksandrem Chalifmanem) w Ter Apel. Kolejne sukcesy zanotował w roku 1994 wygrywając słynny turniej World Open w Filadelfii oraz pokonując w Hadze drużynę szachowych komputerów 4½ - 1½. Na początku 1995 roku ponownie zwyciężył w Reggio Emilia. W roku 1996 po raz trzeci pokonał w Hadze szachowe komputery, wygrywając w stosunku 5½ - ½ .W następnym roku awansował w Groningen do III rundy mistrzostw świata FIDE rozgrywanych systemem pucharowym, ale musiał uznać wyższość swojego rodaka Władimira Akopiana. W mistrzostwach świata wystąpił jeszcze w latach 2000 w Teheranie i 2001 w Moskwie, ale za każdym razem odpadał w II rundzie, przegrywając (odpowiednio) z Jewgienijem Barejewem i Michaiłem Gurewiczem. W roku 2004 był jednym z trzech zwycięzców bardzo silnego turnieju Aeroflot Open w Moskwie. W roku 2005 wystąpił w Pucharze Świata w Chanty-Mansijsku, ale odpadł w I rundzie, przegrywając z Robertem Kempińskim.

Wielokrotnie reprezentował barwy ZSRR oraz Armenii w najważniejszych drużynowych turniejach szachowych:

dziewięciokrotnie na olimpiadach szachowych (w latach 1978 - 2004), zdobywając 5 drużynowych (złote w latach 1984 i 1986, srebrny w 1978 i brązowe w latach 1992 i 2004) i 3 indywidualne (złote w latach 1984 i 2004 oraz srebrny za wynik rankingowy w roku 1984) medale,
sześciokrotnie na drużynowych mistrzostwach świata (w latach 1985 - 2005), zdobywając 5 drużynowych (złote w latach 1985 i 1989 oraz brązowe w latach 1997, 2001 i 2005) oraz 3 indywidualne (złote w latach 1985 i 1989 oraz srebrny w roku 2001) medale,
sześciokrotnie na drużynowych mistrzostwach Europy (w latach 1980 - 2005), zdobywając 4 drużynowe (złote w latach 1980, 1983 i 1989 oraz brązowy w roku 1997) oraz 2 indywidualne (złote w latach 1980 i 1997) medale^[5].