Wiszące ogrody Semiramidy
Z Wikipedii
Wiszące ogrody królowej Semiramidy w Babilonie zalicza się do siedmiu cudów świata. Zbudowano je rzekomo dla królowej Semiramidy na tarasie pałacu i doprowadzono do nich system rur nawadniających, prawdopodobnie za czasów Nabuchodonozora II, około roku 600 p.n.e.. Co do ich istnienia nie ma jednak absolutnej pewności. Opisywali je przede wszystkim greccy historycy i m.in. Strabon i Diodor Sycylijski. Wykopaliska przeprowadzone w miejscu ich hipotetycznego położenia nie potwierdziły ich bajkowego wyglądu, a jedynie wykazały obecność pozostałości rozległego pałacu Nabuchodonozora II. Dachy, na których zasadzono rośliny, były wykonane z materiałów nieprzepuszczających wody, m.in. smoły i ołowiu, dlatego nie przeciekały podczas nawadniania. Składały się z ponad 100 tarasów zbudowanych jeden nad drugim i wypełnionych taką ilością ziemi, że rosły na nich drzewa. Ogrody te zostały założone w VII wieku p.n.e. na zlecenie ówczesnego władcy, który, jak przypuszcza się, podarował je później królowej Semiramidzie. Owe ogrody musiały istnieć ze względu na wzmianki o nich występujące w wielu źródłach historycznych z tamtego okresu, lecz do naszych czasów nie przetrwały żadne ich ślady. Wiszące ogrody Semiramidy powstały około 2700 lat temu w Babilonie na polecenie króla Nabuchodonozora II. Nazywano je też Ogrodami Miłości, ponieważ były prezentem króla dla jego kochanej małżonki, która po przyjezdzie do Babilonu bardzo tęskniła za bujną zielenią ojczystego kraju. Pozostały tylko ich opisy, na podstawie których wiemy, że były to szerokie tarasy wzniesione jeden na drugim. Na każdym tarasie rosły drzewa, kwiaty i krzewy. Zwisające z tarasów pnącza zakrywały mury, co sprawiało wrażenie, że te piękne ogrody zawieszone są w powietrzu. Do nawadniania ogrodów używano wody z rzeki Eufrat, Którą dostarczano na poszczególne poziomy za pomocą sieci wodociągowych.
Ogrody Semiramidy wg wyobrażeń z pocz. XX wieku
