جنگ داخلی امریکا
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.
جنگ داخلی آمریکا، جنگ بین ایالت‌های شمالی به رهبری آبراهام لینکلن از حزب جمهوری‌خواه و یازده ایالت جنوبی تحت فرمانروایی رئیس‌جمهور جفرسون دیویس که در ایالات متحده آمریکا رخ داد. در این کشمکش، یازده ایالت جنوبی به ایالت‌های برده مشهور شده بودند، چرا که در این مناطق برده‌داری هنوز رواج داشت و برعکس ایالت‌های شمالی ممنوع نشده بود. این جنگ در ۱۲ آوریل ۱۸۶۱ با حمله جنوبی‌ها به یکی از پایگاه‌های شمالی در فورت سامترس آغاز شد و با تسلیم آخرین ارتش جنوبی‌ها در ژوئن ۱۸۶۵ به پایان گرفت. جنگ داخلی، خونین‌ترین و پرخسارت‌ترین جنگ در تاریخ آمریکا بود، که در آن حدود ۶۰۰،۰۰۰ نفر زندگی خود را از دست دادند و مخارج جنگ از مرز ۸ میلیارد دلار نیز تجاوز می‌کرد. علاوه بر این، جنگ داخلی در کنار انقلاب آمریکا، تنها جنگ بزرگی بود که در خاک ایالات متحده اتفاق افتاد. بسیاری از خانواده‌ها اعضایی را دشتند که در هردو طرف جبهه، در حال جنگ بودند. این جنگ هنوز در خاطره آمریکایی‌ها زنده است و از آن بارها فیلم‌سازی شده است. به خصوص در ایالت‌های جنوبی که در این جنگ بیشترین نقش را داشتند. البته علت واقعی جنگ داخلی ، مخالفت ایالت های شمالی با برده داری نبود ، بلکه توسعه اقتصاد صنعتی در شمال با منافع زمینداران بزرگ در تعارض بود . ضمن اینکه برخی از ایالت های جنوبی نظیر کارولینای جنوبی در مورد تعرفه های تجاری با دولت فدرال اختلاف داشتند . به هر حال می توان گفت نتیجه جنگ داخلی در ایالات متحده آمریکا الغای برده داری بود و نه بهانه واقعی آن .
[ویرایش] منابع
- Wikipedia-Autoren, "Sezessionskrieg," Wikipedia, Die freie Enzyklopädie., http://de.wikipedia.org/wiki/Sezessionskrieg (بازبینی 17 ژوئیه ۲۰۰۶).
- Wikipedia contributors, "American Civil War," Wikipedia, The Free Encyclopedia, http://en.wikipedia.org/wiki/American_Civil_War (بازبینی 17 ژوئیه ۲۰۰۶).
