از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.
تولد: ۱۹۲۴ کارتر در سال ۱۹۷۶ به عنوان نامزد دموکرات‌ها در انتخابات ریاست جمهوری شرکت کرد و فورد را از ادامه راه و دومین حضور در کاخ سفید بازداشت. کارتر در دوران زمامداری اش از همان ابتدا مجبور شد برای اجرای برنامه هایش با کنگره وارد یک مبارزه نفس گیر شود. نارضایتی‌های عمومی از تورم بی سابقه اقتصادی، صف‌های طولانی در مقابل پمپ بنزین‌ها و بحران سیاسی واشینگتن بر سر گروگان‌های آمریکایی در ایران نیز از جمله دیگر مشکلات فراروی کارتر بودند. میانجیگری در اولین تلاش برای برقراری صلح میان فلسطینی‌ها و اسرائیلی‌ها که به توافقات کمپ دیوید در مصر منتهی شد، از جمله دستاوردهای سیاست خارجی کارتر به حساب می‌‌آید. انعقاد قرارداد با چین و امضای توافقنامه‌های مربوط به کانال پاناما نیز از جمله دیگر موفقیت‌های وی در این عرصه به حساب می‌‌آیند. کارتر فعالیت‌های گسترده‌ای نیز در کنترل تسلیحات اتمی در کارنامه کاری اش به ثبت رسانده است. به زعم مورخان آمریکایی حقوق بشر یکی دیگر از دغدغه‌های کارتر به حساب می‌‌آمد. نمونه بارز این رویکرد وی در حمایت از سیاست انگلیس برای خاتمه دادن به قتل عام در زیمبابوه بود. وی در مبارزات انتخاباتی اش در سال ۱۹۸۰ به شدت سیاست‌های رونالد ریگان، رقیب اصلی اش را مورد انتقاد قرار داد و تاکید کرد که در صورت انتخاب شدن وی به عنوان رئیس جمهور آمریکا خطر جنگ بار دیگر بر روی این کشور سایه خواهد افکند و حقوق بشر نیز مورد تعدی قرار می‌‌گیرد. کارتر جایزه صلح نوبل سال ۲۰۰۲ را از آن خود کرد.
