Gustaw Paszkiewicz

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Gustaw Paszkiewicz (ur. 20 marca 1893 w Wasiliszkach koło Lidy, zm. 27 lutego 1955 w Warszawie) - generał dywizji Wojska Polskiego.

Po ukończeniu gimnazjum w Mińsku wstąpił do rosyjskiej szkoły wojskowej. Od 1914 roku walczył w armii rosyjskiej. W 1918 w I Korpusie, następnie w Wojsku Polskim. Walczył w wojnie polsko-bolszewickiej na stanowisku dowódcy batalionu, a później jako dowódca 55 pp. Od października 1924 do maja 1926 komendant Szkoły Podchorążych i Oficerskiej Szkoły Piechoty w Warszawie. Podczas przewrotu majowego występował czynnie po stronie rządu. Od października 1926 dowódca piechoty dywizyjnej 24 DP. 12 października 1935 mianowany dowódcą 12 DP. W latach 1937-1938 kierował akcją pacyfikacyjną ludności ukraińskiej.

W kampanii wrześniowej po rozbiciu 12 DP, wydostał się z okrążenia i 13 września dotarł do Włodzimierza Wołyńskiego, gdzie przebywał Wódz Naczelny. Od 15 września 1939 zastępca dowódcy Armii "Karpaty". W czasie kampanii dwukrotnie ranny, przedostał się do Rumunii gdzie został internowany. W okresie 1 grudnia 1939 - 23 czerwca 1940 zastępca dowódcy Związku Walki Zbrojnej. W 1940 przedostał się do Francji. W PSZ kolejno dowódca 1 Brygady Strzelców 1 Korpusu Polskiego, 4 Dywizji Piechoty, 2 Samodzielnej Brygady Pancernej, zastępca dowódcy 1 Korpusu Polskiego (do marca 1945).

W sierpniu 1945 powrócił do kraju. Od października tego roku kierownik Wojewódzkiego Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego w Białymstoku. Walczył z organizacjami niepodległościowymi, m.in. przyczynił się do zatrzymania generała Fieldorfa^[1]. Od stycznia 1946 dowódca 18 DP. W okresie 18 października 1946 - 14 października 1948 dowódca Warszawskiego Okręgu Wojskowego. Od września 1949 dyrektor Biura Wojskowego w Ministerstwie Leśnictwa. Poseł Sejmu Ustawodawczego. 19 października 1952 przeszedł w stan spoczynku. Pochowany na Cmentarzu Komunalnym - Powązki.