Józef Baryła

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Józef Baryła (ur. 21 listopada 1924 w Zawierciu) – polski wojskowy, generał broni, doktor nauk humanistycznych (1964), działacz PZPR.

W czasie II wojny światowej pracował jako robotnik w hucie szkła. Do ludowego Wojska Polskiego wstąpił ochotniczo w maju 1945 r. W latach 1945-1947 brał czynny udział w walkach z podziemiem politycznym. Ukończył Oficerską Szkołę Artylerii.

Na początku swej kariery wojskowej służył w artylerii, następnie przeszedł do aparatu partyjno-politycznego. Absolwent Wojskowej Akademii Politycznej im. Feliksa Dzierżyńskiego (1953). W latach 1955-1960 zastępca dowódcy dywizji ds. politycznych, 1960-1967 – zastępca szefa Zarządu Propagandy i Agitacji Głównego Zarządu Politycznego WP. W 1964 r. obronił pracę doktorską w Wojskowej Akademii Politycznej im. Feliksa Dzierżyńskiego. W latach 1967-1968 – szef Zarządu Propagandy i Agitacji GZP WP, 1968-1972 – zastępca dowódcy Pomorskiego Okręgu Wojskowego ds. politycznych, 1972-1980 I Zastępca szefa GZP WP, generał brygady od października 1970 r., generał dywizji od października 1974 r.

W 1980 r. mianowany szefem Głównego Zarządu Politycznego WP oraz wiceministrem obrony narodowej. W latach 1981-1983 był członkiem Wojskowej Rady Ocalenia Narodowego, w październiku 1983 awansowany do stopnia generała broni. Odpowiadał za propagandę wojskową w okresie stanu wojennego (1981-1983).

Równolegle z karierą wojskową piastował szereg funkcji partyjnych: członek PPR od 1946 r., PZPR od 1948 r. Od VI Zjazdu PZPR (1971) wchodził w skład centralnych władz partyjnych: 1971-1975 – członek Centralnej Komisji Kontroli Partyjnej PZPR, 1975-1980 – zastępca członka KC PZPR, 1980-1981 – członek KC PZPR, 1982-1985 – ponownie zastępca członka KC PZPR, 1985-1990 – ponownie członek KC PZPR. W grudniu 1985 urlopowany z wojska w związku z wyborem na sekretarza KC PZPR. Od tego momentu wchodził w skład ścisłych władz partyjnych. 1985-1986 – przewodniczący Komisji Prawa i Praworządności KC PZPR. Na X Zjeździe PZPR (lipiec 1986) wybrany na członka Biura Politycznego KC PZPR. Od lipca 1986 do marca 1989 przewodniczący Komisji ds. Wewnątrzpartyjnych oraz Działalności Partii w Organach Przedstawicielskich i Administracji Państwowej KC PZPR oraz przewodniczący Rady Redakcyjnej "Życia Partii". W latach 1986-1988 Baryła był faktycznie drugą osobą w partii jako sekretarz odpowiedzialny za pion administracyjny.

Ponadto w latach 1985-1989 był posłem na Sejm PRL IX kadencji, członkiem Prezydium Klubu Poselskiego PZPR oraz członkiem Sejmowej Komisji Edukacji Narodowej. W latach 1984-1989 był przewodniczącym Komitetu Redakcyjnego "Wojskowego Przeglądu Historycznego". W latach 1985-1990 – członek Prezydium Rady Naczelnej ZBoWiD.

W czerwcu 1988 odwołany z funkcji sekretarza KC PZPR. W dniach 20-21 grudnia 1988 r., na I części X Plenum KC PZPR, gen. Wojciech Jaruzelski przeprowadził głęboką rekonstrukcję kierownictwa PZPR. Z Biura Politycznego KC odeszło sześciu z piętnastu członków: Józef Baryła oraz Jan Główczyk, Tadeusz Porębski, Zbigniew Messner, Zygmunt Murański i Zofia Stępień (po ich odejściu awansowali w strukturach PZPR m.in. Stanisław Ciosek, Leszek Miller i Zygmunt Czarzasty), co umożliwiło podczas II części tego Plenum, która odbyła się w styczniu 1989, podjęcie decyzji o rozpoczęciu rozmów z Solidarnością, które zakończyły się likwidacją PZPR-owskiego systemu władzy w PRL.

Od grudnia 1988 do września 1990 Józef Baryła pełnił funkcję ambasadora PRL/RP w Syrii i Haszemidzkim Królestwie Jordanii. Od 1991 w stanie spoczynku.

Autor artykułów:
"Czas ocalenia, czas odrodzenia" /w/ "Żołnierz Wolności" 1982 nr 193, "Czas porozumienia, czas walki" /w/ "Żołnierz Wolności" 1983 nr 33, "Czas nadziei, czas tworzenia" /w/ "Żołnierz Wolności 1983 nr 200.

Odznaczony m.in. Orderem Budowniczych Polski Ludowej (1984), Orderem Odrodzenia Polski II, III i IV klasy, Orderem Sztandaru Pracy I klasy, radzieckim Orderem Czerwonej Gwiazdy, czechosłowackim Orderem Czerwonej Gwiazdy oraz innymi odznaczeniami. W grudniu 1988 wyróżniony medalem pamiątkowym "40-lecia PZPR".

Bibliografia: