Pieśń nad pieśniami

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Stary Testament

Kanon żydowski, protestancki, katolicki, prawosławny i koptyjski

Kanon katolicki, prawosławny i koptyjski

Kanon prawosławny i koptyjski

Kanon rosyjski i koptyjski

3 Ezdrasza

Kanon koptyjski

Kanon syryjski

Pieśń nad pieśniami [PnP lub Pnp] , Pieśń Salomona, (hebr. שיר השירים Szir Haszirim, gr. Ἆισμα ᾀσμάτων Asma asmaton, łac. Canticum Canticorum) – jedna z ksiąg dydaktycznych (mądrościowych) Starego Testamentu.

Spis treści

1 Autorstwo i czas powstania
2 Treść
3 Przesłania i interpretacje
4 Kanoniczność
- 4.1 Erotyka w Pieśni nad pieśniami
5 Wykorzystanie
6 Bibliografia
7 Zobacz też
8 Linki zewnętrzne

[edytuj] Autorstwo i czas powstania

Sulamitka, Gustave Moreau

Nie istnieją żadne pewne informacje co do autorstwa księgi, gdyż przypisanie utworu Salomonowi w tytule (Pnp 1,1) i jeszcze kilku innych fragmentach (Pnp 3,7; Pnp 3,9; Pnp 3,11; Pnp 8,11-12; być może też Pnp 1,5) jest prawdopodobnie fikcją literacką, popularną w czasach biblijnych (patrz księga Koheleta). W treści księgi ponadto jego imię zawsze pojawia się w trzeciej osobie. Autorstwo króla Salomona podają jednak encyklopedie w wielu krajach, taką wersję utrzymują też niektóre Kościoły protestanckie. Powstanie księgi datuje się według różnych źródeł na czas od VI do III w., a ostateczną redakcję nawet na II wiek przed Chrystusem. Prawdopodobne jest, że powstała ona na początku IV wieku przed naszą erą albo jako zbiór pieśni erotycznych śpiewanych podczas wesel na cześć młodej pary, albo jako utwór metaforyczny opierający się na tychże pieśniach weselnych. Erotyzm pieśni jest zakorzeniony w folklorze żydowskim, podobnie jak zwanie pana młodego "królem", a panny młodej "królową", co odzwierciedla się w słowach Pieśni nad pieśniami.

[edytuj] Treść

Księga składa się z sześciu pieśni, opisujących miłość Oblubieńca i Oblubienicy (którzy nazywają się nawzajem Salomonem i Sulamitką) w formie ich dialogu, komentowanego przez chór. Oblubienica opowiada o tym, jak na wpół śpiąc czekała na przyjście ukochanego. Gdy usłyszała pukanie i miłosne słowa zachęty udała, że szkoda jej znów ubierać się w suknię i brudzić umyte stopy. Gdy Oblubieniec włożył rękę przez otwór w drzwiach, by dotknąć jej ręki, ona podeszła do niego wkładając w gest podania dłoni całą swą miłość do niego. Jednak jej umiłowany źle ją zrozumiał i odszedł. Zaczęła go szukać, krzyczała w ciemność. Napotkana straż wzięła ją za uliczną dziwkę, zaczęła ją bić, odarła z płaszcza i pokaleczyła. Zrozpaczona, prosiła jerozolimskie kobiety, by powiedziały jej ukochanemu o wielkości jej uczucia do niego. Oblubieniec w tym czasie zachwyca się urodą Oblubienicy. Na koniec stwierdza, że jest ona ideałem piękności, mówi: Cała piękna jesteś, przyjaciółko moja, i nie ma w tobie skazy (Pnp 4,7).

Pieśń trzecia przedstawiająca dzień wystawnego królewskiego wesela sprawia, że dwie początkowe pieśni mogą być postrzegane jako obraz narzeczeństwa. Oprócz wzajemnych zapewnień o miłości i zmysłowych porównań ukazany jest pewien rozwój bohaterów od przyjaźni i namiętności poprzez świąteczną ceremonię do prób i rozterek małżeńskich pieśni czwartej.

[edytuj] Przesłania i interpretacje

[edytuj] Myśli teologiczne

Pieśń nad pieśniami uznawana jest za jedną z najbardziej niezwykłych ksiąg w kanonie biblijnym, gdyż nie ma w niej żadnej wzmianki o Bogu, o narodzie wybranym, ani w ogóle o religii. Odczytywana dosłownie jest ona po prostu lirycznym poematem miłosnym, a konkretnie dialogiem dwojga bohaterów, którzy są nam znani jako Oblubieniec i Oblubienica. Wraz z rozwojem analizy Biblii zaczęły pojawiać się teorie, że jest to metaforyczne przedstawienie miłości Boga do narodu żydowskiego oraz o powrocie do łask ukazanego pod postacią Oblubienicy narodu wybranego po wielu latach niewierności wobec Boga - ukazanego pod postacią Oblubieńca (patrz podobieństwa w Ps 45). Często Pieśń nad pieśniami uznawana jest także za metaforyczne przedstawienie doskonalszej formy myśli teologicznej proroków: Ozeasza, Jeremiasza, Ezechiela, Deutero-Izajasza.

Chrześcijańska interpretacja utworu uznaje wielopłaszczyznowość Pieśni nad pieśniami i jej istotne znaczenia w odniesieniu zarówno do treści Starego jak i do Nowego Testamentu. Szczególnie często interpretowana jest oblubieńcza miłość w relacjach:

Bóg - Izrael lub Mesjasz - Izrael
Chrystus - Kościół Nowego Testamentu
ogólniej: Bóg (Chrystus) - ludzkość odkupiona i powołana do zjednoczenia się z Nim w miłości
Chrystus (oblubieniec) - każdy członek Kościoła (Oblubienica)
Bóg - Najświętsza Maria Panna.

[edytuj] Interpretacja alegoryczna kolejnych pieśni

Pieśń pierwsza (Pnp 1,2-17 i Pnp 2,1-7)
- Izrael
  - modlitwa o wyzwolenie (okres niewoli babilońskiej), o wprowadzenie do świątyni w Jerozolimie oraz o odnowienie przymierza z Bogiem (Pnp 1,4)
  - mimo wielu win oraz nacisków ze strony Chaldejczyków, naród Izraela nie przestał być wybranym (Pnp 1,5)
  - modlitwa o wskazanie drogi wolności i powrotu (Pnp 1,7)
  - odnowienie poczucia bliskości i miłości (Pnp 2,3-7)
- Kościół
  - chęć zjednoczenia się z Bogiem jako z Dobrem Najwyższym (Pnp 1,2)
  - tylko Mesjasz może pociągnąć i wprowadzić w "komnaty" życia (Pnp 1,4)
  - ludzkość nigdy nie utraciła swojego piękna (Pnp 1,5)
  - Mesjasz ozdobi i wynagrodzi ludzkości (Pnp 1,11)
  - transcendentne piękno Kościoła (Oblubienicy)
Pieśń druga (Pnp 2,8-17 i Pnp 3,1-5)
- Izrael
  - dobra nowina o końcu niewoli (Pnp 2,8-13)
  - wiosna symbolem nowego życia w wolnej, odzyskanej Ziemi Obiecanej (Pnp 2,11), gdzie wciąż pasożytują obce nacje (Pnp 2,15)
  - przylgnięcie do Oblubieńca po poszukiwaniach w nocnym mieście (Pnp 3,4) być może symbolizuje nagłe nawrócenie po powrocie z niewoli (w czasach Ezdrasza i Nehemiasza)
  - wprowadzenie Boga do świątyni, zjednoczenie i pojednanie (Pnp 3,4)
- Kościół
  - nawiedzenie ludzkości przez Wcielenie Boże (Pnp 2,8-9)
  - Mesjasz przybywa, aby wyciągnąć człowieka z krainy grzechu i śmierci i wprowadzić do życia wiecznego (Pnp 2,10)
  - wiosna jako symbol życia wiecznego (Pnp 2,11-13)
  - Kościół musi przejść próbę wierności i wytrwałości w poszukiwaniu Boga (Pnp 3,1-3)
Pieśń trzecia (Pnp 3,6-11, Pnp 4,1-16 i Pnp 5,1)
- Izrael
  - wizja powracających z niewoli i wznowienie władzy teokratycznej (Pnp 3,6-11)
  - aluzja do powrotu z niewoli egipskiej (Pnp 3,6)
  - wizja szczęścia w Ziemi Obiecanej (Pnp rozdz. 4)
  - Bóg na powrót bierze w posiadanie Ziemię Izraela (Pnp 4,16 i Pnp 5,1)
- Kościół
  - ludzkość powraca do Boga nie o własnych siłach (Pnp 3,6-7)
  - Chrystus-Król - proroctwo przyjścia Mesjasza, który zostanie Królem Żydowskim (Pnp 3,9-11)
- Ludzkość odrodzona
  - jej piękno (Pnp 4,1-3)
  - moc (Pnp 4,4)
  - potęga miłości (Pnp 4,9)
  - żyje pełnią życia (Pnp 4,12-15)
  - aura i promieniowanie apostolskie (Pnp 4,16 i Pnp 5,1)
Pieśń czwarta (Pnp 5,2-16 i Pnp 6,1-10)
- Izrael
  - wezwanie, aby ci, którzy przyzwyczaili się już do niewoli, otrząsnęli się z letargu (Pnp 5,2)
  - bolesny powrót do Ziemi Obiecanej (Pnp 5,7)
  - opis Oblubieńca opisem świątyni jerozolimskiej (Pnp 5,10-16)
  - proroctwo zjednoczenia w jedno królestwo w czasach Chrystusa (Pnp 6,4)
  - potwierdzenie wybraństwa Izraela i jego wyższości nad innymi narodami (Pnp 6,8)
- Kościół
  - problem przyjęcia Boga w jego nawiedzeniach (Pnp 5,2-8)
  - motyw czuwania (Pnp 5,2) - późniejsza postawa uczniów Chrystusa (porównaj Mt 25,6 i Łk 12,35-40)
  - Bóg nie wchodzi do ludzkiego życia na siłę, lecz "puka" i prosi o otworzenie swego serca i swej duszy (Pnp 5,2; porównaj z Ap 3,20)
  - na pytanie świata (Pnp 5,9), Kościół odpowiada Ewangelią Jezusa, którego wspaniałość głosi (Pnp 5,10-16)
  - transcendencja Kościoła w stosunku do różnych narodów (Pnp 6,8; porównaj z Ap 21,24-27)
Pieśń piąta (Pnp 6,11-12, Pnp 7,1-14 i Pnp 8,1-4)
- Izrael
  - opis Oblubienicy w odwrotnym do (Pnp 4,1-7) porządku (od stóp ku górze) - opis Ziemi Obiecanej od południa do północy
- Kościół
  - pragnienie Boga zarówno jako Oblubieńca jak i brata (Pnp 8,1)
- Izrael i Kościół
  - dobra mesjańskie:
    - urodzaj, płodność (Pnp 7,3)
    - siła oporu w walce przeciw wrogom (Pnp 7,5)
    - powrót miłości Jahwe lub przyjście miłości Mesjasza (Pnp 7,9)
Pieśń szósta (Pnp 8,5-14)
- Izrael
  - kolejna wizja powrotu z niewoli (Pnp 8,5)
  - lekceważenie Izraela przez inne narody (Pnp 8,8), tylko dzięki Bogu był ponad nimi (Pnp 8,10)
  - Jahwe reinkasuje swe wyłączne prawa przeciw władcom Babilonu (Pnp 8,12)
  - wprowadzenie do Ziemi Obiecanej (Pnp 8,14)
- Kościół
  - proroctwo zbawienia Chrystusowego (Pnp 8,5)
  - miłość doskonała (Pnp 8,6)
  - Chrystus płaci wysoką cenę za ludzkość (Pnp 8,12)
  - zgoda Oblubienicy na wprowadzenie jej przez Oblubieńca w "krainę górską", czyli do nieba, skąd przyszedł (Pnp 8,13-14)
  - bieg historii świata dąży ostatecznie do spotkania dwojga "jedynych" i w tym tkwi cały głęboki sens dziejów
  - zakończenie Pieśni nad pieśniami przypomina zakończenie Apokalipsy św. Jana

[edytuj] Rola miłości w utworze

Oblubienica, Dante Gabriel Rossetti, 1865–66, obraz inspirowany Pieśnią nad pieśniami

Cały utwór jest tekstem o charakterze miłosnym, składa się bowiem z pieśni miłosnych o charakterze weselnym. Nie brak więc w nim tekstów wychwalających miłość, jej niepokonaną siłę i wartość. Pod tym względem możemy w tekście Pieśni nad pieśniami dwa swoiste "Hymny do miłości", które mają swoje odpowiedniki w Nowym Testamencie, a konkretnie w listach apostolskich św. Pawła:

Pnp 8, 6-7b brzmi:

Połóż mię jak pieczęć na twoim sercu,
jak pieczęć na twoim ramieniu,
bo jak śmierć potężna jest miłość,
a zazdrość jej nieprzejednana jak Szeol,
żar jej to żar ognia,
płomień Pański. (...) nie zatopią jej rzeki.
i przypomina Rz 8,35-39, jego tematem jest siła miłości

Pnp 8,7cd brzmi:

Jeśliby kto oddał za miłość całe bogactwo swego domu,
pogardzą nim tylko.
i odpowiada 1 Kor 13,1, jego tematem jest wartość miłości.

[edytuj] Interpretacja w zakresie dziejów narodu wybranego

Wiele egzegez zarówno żydowskich jak i chrześcijańskich doszukuje się w Pieśni nad pieśniami fragmentów dotyczących dziejów narodu żydowskiego. Utwór zawiera bowiem fragmenty, w których można doszukać się mglistych analogii (np. Pnp 4,8; Pnp 8,5).

[edytuj] Proroctwa i powiązania z Nowym Testamentem

Niektóre egzegezy chrześcijańskie podtrzymują, że Oblubienica nie symbolizuje Izraela takiego, jaki istniał w czasach, gdy powstał utwór, lecz raczej Izrael taki, jaki był wtedy marzeniem, Izrael proroczy, najbliższy temu, który występuje w Nowym Testamencie. Taka interpretacja powoduje, iż Pieśń nad pieśniami przestaje być księgą jednoznacznie starotestamentalną, lecz staje się jakby połączeniem pomiędzy Starym a Nowym Testamentem.

[edytuj] Przesłania w relacjach Bóg - człowiek

W utworze Oblubieniec jako uosobienie Boga okazuje swą miłość od samego początku, Oblubienica zaś jako uosobienie ludzi, Kościoła dopiero z czasem zaczyna dojrzewać, rozwija się, by wreszcie w pełni odwzajemnić uczucie Oblubieńca. Na tym motywie opierają się główne przesłania w relacjach Boga z ludźmi; m.in.:

nieograniczona miłość Boga do człowieka
zmienne poczucie miłości człowieka do Boga, które wypełnia się wtedy, gdy człowiek pozwala Bogu prowadzić się do nieba
mimo licznych wątpliwości ze strony ludzi, Bóg nigdy nie zaprzestaje wierzyć w nawrócenie się człowieka.

Jedną z najgłębszych interpretacji mistycznych tego utworu w kulturze chrześcijańskiej napisał św. Bernard z Clairvaux, w postaci zbioru 86 homilii. Położył w niej nacisk na relację Bóg-oblubieniec i dusza ludzka-oblubienica.

[edytuj] Charakterystyczna symbolika

Zarówno Oblubieniec jak i Oblubienica są przyrównywani do wielu symbolów biblijnych. Najważniejsze spośród nich:

Oblubieniec (Bóg, Chrystus) - Król (patrz J 18,37);
Oblubieniec (Bóg, Chrystus) - Pasterz (patrz J 10,11);
Oblubienica (Kościół, naród wybrany) - winnica (patrz Mt 20,1; Mt 21,33-46).

W Nowym Testamencie pojawia się też motyw czekania na oblubieńca (patrz Mt 25,1-13).

[edytuj] Kanoniczność

Pieśń nad pieśniami jest chyba najbardziej kontrowersyjną księgą w kanonie biblijnym. Jej religijność zakwestionował już żyjący w latach 350 - 428 Teodor z Mopsuestii, porównując księgę do Uczty Platona. Jej adwersarze zarzucają jej m.in.

całkowicie niereligijna treść;
brak konkretów w treści przesłania;
wpływów literackich asyryjsko-babilońskich lub egipskich.

[edytuj] Erotyka w Pieśni nad pieśniami

Głównym zarzutem kierowanym wobec Pieśni nad pieśniami jest jej wszechobecny erotyzm. Święty Hieronim ucząc jak należy zapoznawać młode dziewczęta z treścią Pisma Świętego, dopiero na końcu w swych rozważaniach wymienił Pieśń nad pieśniami, jednocześnie dodając, że "tej w ogóle dziewica mogłaby nie czytać". Odzwierciedla to trudności istniejące w powiązaniu księgi z resztą kanonu biblijnego. W tradycji jej czytanie bywało ograniczane w kościołach chrześcijańskich. Nigdy studiowania Pieśni nad pieśniami nie ograniczali natomiast swym wyznawcom rabini żydowscy.

[edytuj] Wykorzystanie

[edytuj] Rola w judaizmie

Pieśń nad pieśniami opisywana jest często przez judaistycznych analityków biblijnych. Mojżesz ben Szem Tow z Leonu napisał mistyczną księgę Sefer-ha-Zohar ("Zohar - Księga Światłości"), która spisana została w postaci opisu i komentarza do Tory, Księgi Rut, a także Pieśni nad pieśniami, co spowodowało niezwykle głębokie utrwalenie się tych ksiąg w mistycznej tradycji żydowskiej - Kabale. Wykorzystywana jest ona podczas najważniejszego żydowskiego święta - Pesach.

[edytuj] Rola w chrześcijaństwie

Pieśń nad pieśniami opisuje metaforycznie idealną miłość Boga do ludzi, co nadaje i uzasadnia jej miejsce w tradycji chrześcijańskiej. Jest bardzo często cytowana, ze względu na jej poetykę oraz metaforykę umożliwiającą niezwykle szerokie egzegezy.

[edytuj] Rola w sztuce

Pieśń nad pieśniami jest wzorem starożytnej liryki hebrajskiej. Od dawna była inspiracją dla artystów: poetów, malarzy, muzyków. Szerokie przykłady sztuki inspirowanej motywami z Pieśni nad pieśniami można odnaleźć w internecie (patrz [1], [2], [3], [4]).

[edytuj] Bibliografia

Biblia Tysiąclecia, wydanie czwarte, Wydawnictwo Pallottinum, Poznań 1991 r.
ISBN 83-7014-218-4
Słownik lektur, Wydawnictwo GREG, Kraków 2004 r.
ISBN 83-7327-391-3
Witold Tyloch. Dzieje ksiąg Starego Testamentu, Wydawnictwo Książka i Wiedza, Warszawa 1981 r.
ISBN 83-05-11327-8

Fragmenty ksiąg biblijnych cytowane z przekładu Biblii Tysiąclecia.

[edytuj] Zobacz też

[edytuj] Linki zewnętrzne

Księgi mądrościowe (dydaktyczne) Starego Testamentu
Księga Hioba (Hi) - Księga Psalmów (Ps) - Księga Przysłów (Prz) - Księga Koheleta (Koh) - Pieśń nad pieśniami (Pnp) Księgi deuterokanoniczne Księga Mądrości (Mdr) - Mądrość Syracha (Syr)