Stała Plancka
Z Wikipedii
Stała Plancka (oznaczana przez h) jest jedną z podstawowych stałych fizycznych. Ma wymiar działania, pojawia się w większości równań mechaniki kwantowej.
Historycznie stała Plancka pojawiła się w pracy Maxa Plancka na temat naprawy tzw. katastrofy w nadfiolecie w prawie promieniowania ciała doskonale czarnego. Planck zapostulował, że energia nie może być wypromieniowywana w dowolnych ciągłych ilościach, a jedynie w postaci "paczek" (kwantów) o wartości hν, gdzie ν jest częstotliwością.
Stała Plancka w układzie SI jest równa:
O wiele częściej niż stałej Plancka używa się wielkości nazywanej "h kreślone" (albo stała Diraca):
gdzie π jest liczbą pi. Wielkość ta jest równa:
jest kwantem momentu pędu, a więc tym samym i spinu. Z tego też powodu przez wielu uważana za stałą bardziej podstawową niż sama stała Plancka. Oznaczenie to wprowadził brytyjski fizyk Paul A. M. Dirac.
