Witold Pilecki

Z Wikipedii

Witold Pilecki
Witold
Życie	rotmistrz
Urodził się	13 maja 1901 Ołoniec Karelia
Zmarł	15 maja 1948 Warszawa
Kariera
W służbie od	1918
Pełniona funkcja	inspektor Tajnej Armii Polskiej; zastępca dowódcy brygady Kedywu Armii Krajowej
Główne wojny i bitwy	wojna polsko-bolszewicka, wojna obronna Rzeczypospolitej powstanie warszawskie
Odznaczenia

Witold Pilecki ps. Witold, Druh, Roman Jezierski, Tomasz Serafiński (ur. 13 maja 1901, zm. jak podają różne źródła 15 lub 25 maja 1948) – polski wojskowy, rotmistrz, żołnierz podziemia, organizator ruchu oporu w Auschwitz-Birkenau.

Urodził się w Ołońcu w Karelii, dokąd jego rodzina została przesiedlona przez władze rosyjskie w ramach represji za udział w powstaniu styczniowym. Pochodził z rodziny pieczętującej się herbem Leliwa.

Od 1910 mieszkał i uczył się w Wilnie. Od 1914 należał do zakazanego przez władze rosyjskie harcerstwa (w 1916 założył własną drużynę). Maturę zdał w 1921 roku.

W latach 1918-1921 służył w Wojsku Polskim, walczył podczas wojny polsko-bolszewickiej. Jako kawalerzysta brał udział w obronie Grodna. 5 sierpnia 1920 wstąpił do 211 pułku ułanów i w jego szeregach walczył w bitwie warszawskiej, bitwie w Puszczy Rudnickiej i brał udział w wyzwoleniu Wilna. Dwukrotnie odznaczony został Krzyżem Walecznych.

Po wojnie, w 1926 był zdemobilizowany. W sierpniu 1939 został ponownie zmobilizowany, walczył w kampanii wrześniowej w składzie 19 Dywizji Piechoty Armii Prusy jako dowódca plutonu kawalerii dywizyjnej.

Spis treści 1 Okupacja 2 Proces 3 Rehabilitacja 3.1 Linki zewnętrzne

[edytuj] Okupacja

Po zakończeniu kampanii wrześniowej przedostał się do Warszawy, gdzie stał się jednym z organizatorów powołanej 9 listopada 1939 konspiracyjnej organizacji Tajnej Armii Polskiej pod dowództwem mjra Jana Włodarkiewicza, podporządkowanej później ZWZ. 19 września 1940 podczas niemieckiej łapanki pozwolił aresztować się Niemcom (w bloku przy al. Wojska Polskiego 40), by przedostać się do obozu Auschwitz (w Oświęcimiu) i zdobyć informacje o panujących w nim warunkach. Do obozu trafił w nocy z 21 na 22 września 1940 roku wraz z tzw. drugim transportem warszawskim.

Jako Tomasz Serafiński (więzień nr 4859) był głównym organizatorem konspiracji w obozie. Opracowywał sprawozdania przesłane później do dowództwa w Warszawie i dalej na Zachód. Planował zbrojne oswobodzenie obozu. Już jako więzień, w listopadzie 1941 został awansowany do stopnia porucznika przez gen. Stefana Grota-Roweckiego. W nocy z 26 na 27 kwietnia 1943 Pilecki zdołał uciec z obozu wraz z dwoma współwięźniami. Jego plan ataku na obóz nie zyskał aprobaty dowództwa.

W 1943-1944 służył w oddziale III Kedywu KG AK (m.in. jako zastępca dowódcy Brygady Informacyjno-Wywiadowczej "Kameleon"-"Jeż"), brał udział w powstaniu warszawskim. Początkowo walczył jako zwykły strzelec w kompanii "Warszawianka", później dowodził jednym z oddziałów zgrupowania Chrobry II, w tzw. Reducie Witolda (obecnie siedziba redakcji "Rzeczypospolitej"). W latach 1944-1945 w niewoli niemieckiej w oflagu VII A w Murnau, następnie w 2 Korpusie Polskim we Włoszech, w październiku 1945, na osobisty rozkaz gen. Władysława Andersa wrócił do Polski, by prowadzić w Polsce działalność wywiadowczą na rzecz II Korpusu.

[edytuj] Proces

Jesienią 1945 roku zorganizował siatkę wywiadowczą i rozpoczął zbieranie informacji wywiadowczych o sytuacji w Polsce, w tym o żołnierzach AK i II Korpusu, którzy byli więzieni w obozach NKWD i deportowani przez Sowietów na Syberię. W późniejszym śledztwie wskazał też zorganizowane w Warszawie trzy magazyny broni. Prowadził też wywiad w MBP, MON, MSZ. Nie zareagował na rozkaz Andersa polecający mu opuszczenie Polski, w związku z zagrożeniem aresztowania. Rozważał skorzystanie z amnestii w 1947 ostatecznie postanowił się jednak nie ujawniać.

8 maja 1947 roku został aresztowany, torturowany przez funkcjonariuszy Urzędu Bezpieczeństwa i oskarżony o działalność wywiadowczą na rzecz rządu londyńskiego. 3 marca 1948 roku przed Rejonowym Sądem Wojskowym w Warszawie rozpoczął się proces tzw. "grupy Witolda". Rotmistrz Pilecki został oskarżony o: nielegalne przekroczenie granicy, posługiwanie się fałszywymi dokumentami, brak rejestracji w RKU, nielegalne posiadanie broni palnej, prowadzenie działalności szpiegowskiej na rzecz Andersa, przygotowywanie zamachu na grupę dygnitarzy MBP. Zarzut o przygotowywanie zamachu na procesie stanowczo odrzucił, a co do działalności wywiadowczej, to uważał ją za działalność informacyjną na rzecz II Korpusu, za którego oficera nadal się uważał. Do pozostałych zarzutów na procesie przyznał się. 15 maja 1948 roku rotmistrz został skazany na karę śmierci i wkrótce stracony. Wyrok wykonano w więzieniu mokotowskim na Rakowieckiej, poprzez strzał w tył głowy.

Prokuratorem oskarżającym Pileckiego był major Czesław Łapiński, przewodniczącym składu sędziowskiego podpułkownik Jan Hryckowian (obaj byli dawnymi oficerami AK), sędzią kapitan Józef Bodecki. Skład sędziowski (jeden sędzia i jeden ławnik) był niezgodny z ówczesnym prawem.

Wraz z rotmistrzem Pileckim zostali skazani:

• Maria Szelągowska - kara śmierci
• Tadeusz Płużański - dwie kary śmierci
• Ryszard Jamontt-Krzywicki - 8 lat więzienia
• Maksymilian Kaucki - 12 lat więzienia
• Witold Różycki - 15 lat więzienia
• Makary Sieradzki - dożywotnie więzienie
• Jerzy Nowakowski - 5 lat więzienia

Ówczesny prezydent Bolesław Bierut nie zgodził się na ułaskawienie skazanego, prawdopodobnie dlatego, że w Auschwitz poznał Pileckiego ówczesny premier Józef Cyrankiewicz, który obawiał się wiedzy rotmistrza na swój temat. Istnieją przesłanki skłaniające do wysnucia wniosku, iż Pileckiego skazano na karę śmierci za świadomą aprobatą Cyrankiewicza, który po wojnie przedstawił wersję, jakoby to on był twórcą konspiracji w Oświęcimiu. Ponadto bratanek Pileckiego twierdzi, że Cyrankiewicz był konfidentem, donoszącym także na członków organizacji. Jest to o tyle dziwne, że Cyrankiewicz był od 1939 r. dowódcą okręgu Kraków GL PPS, a od 1940 roku zaprzysiężonym oficerem ZWZ, zorganizował m.in. akcję odbicia z rąk Gestapo Jana Karskiego, zaś wiosną 1944 roku został politycznym zwierzchnikiem, a latem 1944 roku także dowódcą wojskowym AK w obozie oświęcimskim.

Pilecki, znający prawdę o przeszłości Cyrankiewicza, był więc być może podwójnie, bardzo nie na rękę ówczesnemu premierowi. W trakcie rozprawy odczytano list od Cyrankiewicza, w którym prosił on skład sędziowski o niebranie pod uwagę zasług Witolda. Bratanek Witolda Pileckiego, który miał dostęp do akt sądowych, ujawnił fragment tego listu: Gdyby oskarżony zechciał powoływać się na mnie, na moją znajomość z Oświęcimia, nie może to absolutnie w żadnym wypadku zmniejszyć jego winy i nie może spowodować złagodzenia wyroku. Oskarżony Witold Pilecki jest wrogiem Polski Ludowej, jest bardzo szkodliwą jednostką, dlatego powinien ponieść najwyższy wymiar kary. W aktach sądowych nie ma takiego listu, zaś żadna inna relacja tego nie potwierdza.

Witold Pilecki pozostawił żonę, córkę i syna. Miejsce pochówku Pileckiego jest nieznane, prawdopodobnie zwłoki zakopano na wysypisku śmieci koło Cmentarza Powązkowskiego (tzw. kwatera Ł - łączka). Do roku 1989 wszelkie informacje o dokonaniach i losie Pileckiego podlegały w PRL cenzurze.

[edytuj] Rehabilitacja

1 października 1990 roku Witold Pilecki został zrehabilitowany. Odznaczony pośmiertnie Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (1995). Przeciwko oskarżającemu w procesie rotmistrza prokuratorowi Czesławowi Łapińskiemu wszczęto postępowanie sądowe w 2002 roku.

30 lipca 2006 prezydent Polski Lech Kaczyński przyznał mu pośmiertnie Order Orła Białego.

W książce "Six Faces of Courage", historyk brytyjski, profesor Michael Foot, zaliczył Witolda Pileckiego do sześciu najodważniejszych ludzi ruchu oporu w II wojnie światowej.

W 2000 roku ukazała się nakładem Chrześcijańskiego Stowarzyszenia Rodzin Oświęcimskich książka Adama Cyry "Ochotnik do Auschwitz - Witold Pilecki 1901 - 1948" - zawierająca nie tylko życiorys Rotmistrza, ale także pełna wersje raportu z obozu.

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Biogram (Diapozytyw)
• Konstanty Piekarski, Ucieczka z Piekła, zawiera m.in. skany oryginalnych raportów Pileckiego z Auschwitz
• Biografia na Whatfor
• Andrzej Kobos, Witold M. Pilecki w piekle XX wieku
• Raport Pileckiego
• Śmierć rotmistrza Pileckiego - teatr telewizji
• Rotmistrz Witold Pilecki