Wojciech Ziembiński
Z Wikipedii
Wojciech Ziembiński (ur. 22 marca 1925 w Gniewie, zm. 13 stycznia 2001 w Warszawie), jeden z czołowych działaczy niepodległościowych w PRL.
W czasie II wojny światowej brał udział w konspiracji w podziemnych organizacjach "Pobudka" i "Walka". W 1942, w czasie próby dostania się do armii polskiej na zachodzie został pojmany przez Niemców i umieszczony w obozie w Karlsruhe. Po wojnie służył w Polskich Siłach Zbrojnych na Zachodzie. Do Polski wrócił w 1947. Studiował prawo na uniwersytach w Toruniu (relegowany za protest przeciw zdejmowaniu krzyży w salach wykładowych) i w Warszawie. Pracował jako redaktor w Spółdzielni Wydawniczej Czytelnik. W 1953 został wyrzucony z pracy za odmowę uczczenia śmierci Stalina. Jesienią 1956 odszedł z PAX-owskiego Słowa Powszechnego, gdyż gazeta nie protestowała przeciwko uwięzieniu prymasa Stefana Wyszyńskiego.
Po odwilży październikowej od 1956 był działaczem warszawskiego KIK-u i Klubu Krzywego Koła. Od początku był szykanowany i prześladowany przez władze komunistyczne. W 1965 w wyniku niesłusznych oskarżeń został aresztowany na 4 miesiące. W 1968 został zwolniony z Interpress-u za publiczne krytykowanie antysemickiej nagonki Władysława Gomułki. W 1971 za wykład dla harcerzy o traktacie ryskim sąd w Piszu skazał go na rok więzienia w zawieszeniu. Był nieformalnym przywódcą niezależnego od władz komunistycznych ruchu kombatanckiego. Mianowany został sekretarzem Senioratu Wojska Polskiego - rady najstarszych rangą żyjących oficerów II Rzeczypospolitej. Organizował legendarne Jasnogórskie Apele Obrońców Honoru i Ojczyzny - spotkania generałów na Jasnej Górze, w których brali udział m. in. : generałowie Roman Abraham, Mieczysław Boruta-Spiechowicz, Jan Jagmin-Sadowski. Był inicjatorem wykonania tzw. Płaszcza Hetmańskiego, sukienki dla cudownego obrazu Matki Boskiej, wykonanej z orłów i polskich odznak wojskowych. Zainicjował obchody rocznic niepodległościowych oraz wmurowywanie tablic upamiętniających bohaterów walk o wolną Polskę.
W 1975 podpisał list 59, protest przeciwko zmianom w konstytucji, wprowadzającym zapis o wiecznym sojuszu z ZSRR. W 1976 był jednym z założycieli KOR-u i ROPCiO. Był głównym inicjatorem napisania protestacyjnego listu 14, w którym działacze opozycji oskarżali władze PRL o łamanie praw człowieka w czasie pacyfikacji ludności w czerwcu 1976. W 1979 założył Komitet Porozumienia na rzecz Samostanowienia Narodu. Po wydarzeniach sierpnia 1980, żądał od władz uwolnienia więźniów politycznych. 9 maja 1981 , jako współpracownik Krajowej Komisji Porozumiewawczej NSZZ "Solidarność", zorganizował I Zjazd Komitetów Obrony Więźniów Politycznych. 27 września 1981 z jego inicjatywy powołano Kluby Służby Niepodległości.
W stanie wojennym został aresztowany w kwietniu 1982, lecz po siedmiu miesiącach wypuszczony ze względu na zły stan zdrowia. W 1984 ufundował Krzyż Poległym na Wschodzie, przy kościele św. Karola Boromeusza na Powązkach, tam też, wraz z ks. Stefanem Niedzielakiem rozpoczęli budowę Sanktuarium z nazwiskami bohaterów zamordowanych przez sowietów. W 1988 w Paryżu współtworzył Kongres Narodów Europy Środkowej i Wschodniej, forum współpracy narodów podbitych przez ZSRR.
Gwałtownie sprzeciwiał się porozumieniom Okrągłego Stołu i grubej kresce Tadeusza Mazowieckiego. 31 grudnia 1989, stanął na czele powołanej przez siebie partii Stronnictwo Wierności Rzeczypospolitej - KSN. Przez dwa lata był członkiem Ruchu Odbudowy Polski, w 1993 był współautorem Obywatelskiego Projektu Konstytucji.
W latach 1993 - 2000 był przewodniczącym Rady Fundacji Katyńskiej. W 1995 był głównym inicjatorem budowy pomnika Poległych i Pomordowanych na Wschodzie. 11 czerwca 1999 roku, gdy był już nieuleczalnie chory i mógł żyć tylko podłączony do respiratora, spotkał się przed tym pomnikiem z przybyłym tam Ojcem Świętym Janem Pawłem II. W 1999 był prezesem komitetu założycielskiego międzynarodowego trybunału do osądzenia zbrodni komunizmu.
23 września 2006 został pośmiertnie odznaczony przez Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego Krzyżem Wielkim Orderu Odrodzenia Polski.
