Zygmunt Kalinowski

Z Wikipedii

Zygmunt Kalinowski (ur. 2 maja 1949 w Laskach), polski piłkarz, bramkarz.

Zaczynał w Pilicy Warka, w 1968 roku przeniósł się do Legii Warszawa. W jej barwach zdobył dwa mistrzostwa Polski, po czym odszedł do Śląska Wrocław, aby tu świętować największe sukcesy. W 1975 dostał się do 1/8 finału Pucharu UEFA. Po zdobyciu Pucharu Kraju, w sezonie 1976/77 nadarzyła się kolejna okazja na występ w europejskich pucharach i Wojskowi znów nie zawiedli kibiców, dostali się aż do ćwierćfinału PZP. W tym samym roku klub, którego bramki dzielnie bronił Kalinowski sięgnął po swoje jedyne w historii mistrzostwo.

Po udanej przygodzie w Śląsku Wrocław, bramkarz postanowił przejść do Motoru Lublin. Udało mu się awansować z nim do ekstraklasy, a w debiutanckim sezonie uplasować się na dziesiątym miejscu. Następnie zaliczył półroczny epizod w Polonii Sydney i powrócił do Lublina. W 1982 Motor spadł do drugiej ligi, ale w następnym sezonie znów znalazł się w szeregach pierwszoligowców. Sam golkiper spędził tutaj jeszcze 3 lata, po czym odszedł do Stali Kraśnik, a w 1988 roku do kanadyjskiego North York Rackets Toronto i tam zakończył karierę.

Zaliczył 4 występy w polskiej reprezentacji, przeciwko Holandii i Irlandii w 1973 oraz przeciwko Belgii i Grecji w roku następnym. Znalazł się w kadrze na Mundial w Niemczech 74' i chociaż nie zagrał na nim ani jednej minuty to zdobył brązowy medal, dzięki znakomitej postawie kolegów z drużyny.

Po zakończeniu kariery zajął się trenowaniem młodzieży, między innymi w Wiśle Kraków, Górniku Łęczna, Lubliniance Lublin i polskiej kadrze.