زبان‌های ژرمنی
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.
زبان‌های ژرمنی، شاخه‌ای از زبان‌های هندواروپایی اند که بیش‌تر در شمال اروپا و آمریکا رواج دارند. زبان‌های این شاخه، نیای یکتایی به نام ژرمنی نخستین داشته اند که ژرمن‌ها نزدیک به کمابیش دوهزار و پانصد سال پیش در روزگار آهن، در شمال اروپا به آن سخن می‌گفته اند. ژرمنی باستان، همراه فرزندان اش، تنها با شماری از ویژگی‌های یکتای زبان شناختی، از جمله تغییر هم‌خوان‌ها شناخته می‌شود. اگر نه کهن‌ترین چیزی که تاریخ از ژرمن‌ها به یاد می‌آورد نه زبان ایشان، که جای‌گیر شدن اشان است در شمال اروپا و در امتداد مرزهای شمالی امپراتوری روم از سده ی دوم میلادی.
پرگویش‌ور‌ترین زبان‌های ژرمنی، انگلیسی با 340 و آلمانی با 120 میلیون تن گویش‌ور بومی اند. همچنین زبان‌های دیگری هم‌چون هلندی با 22 میلیون و آفریکانس با 16 میلیون تن و زبان‌های اسکاندیناوی مانند دانمارکی و سوئدی و نروژی با روی هم 20 میلیون گویش‌ور، در همین شاخه از زبان‌های هندواروپایی می‌گنجند. هندواروپایی بودن این زبان‌ها بدین معنی است که این زبان‌ها خویشاوند دور زبان‌های ایرانی اند. پژوهش‌های تازه ی زبان شناختی و تبارشناختی، سیاهه‌ای از 53 زبان و گویش در شاخه ی زبان‌های ژرمنی به دست می‌دهد.
هندواروپایی بودن این زبان‌ها بدین معنی است که این زبان‌ها خویشاوند دور زبان فارسی هستند. زبان‌های ژرمنی از دیدگاه تاریخی به سه دسته شمالی، خاوری و باختری بخش می‌شوند.
زبان‌های ژرمنی امروزه عبارت‌اند از:
| زبان‌های ژرمنی امروزی | ||
|---|---|---|
| آفریکانس | آلمانیک | دانمارکی | هلندی | انگلیسی | فاروئی | فریزی | آلمانی | ایسلندی | لیمبورگی | آلمانی سفلی | لوکزامبورگی | نروژی | اسکاتس | سوئدی | ییدیش |
||
