Carl Friedrich Gauss
Na Galipedia, a wikipedia en galego.
Johann Carl Friedrich Gauss (Gauß), matemático, astrónomo e físico alemán considerado un dos matemáticos máis grandes e influíntes de toda a historia polas súas amplas contribucións en moitos campos desta ciencia, naceu en Brunswick, Baixa Sajonia o 30 de abril de 1777 e morreu en Göttingen o 23 de febreiro de 1855.
Índice |
[editar] Infancia
Tiña Gauss 10 anos cando un día na escola o profesor mandou sumar os cen primeiros números naturais. O mestre quería uns minutos de tranquilidade, pero transcurridos uns poucos segundos Gauss levanta a man e dí ter a solución: os cen primeiros números naturais suman 5.050. E efectivamente é así. ¿Cómo o fixo Gauss? Pois mentalmente deuse conta de que a suma de dous términos equidistantes era constante:
- 1 , 2 , 3 , 4 . . . . . . . . 97 , 98 , 99 , 100
- 1+100 = 2+99 = 3+98 = 4+97 = ... = 101
Cós 100 números pódense formar 50 pares, de forma que a solución final ven dada polo producto
-
- 101· 50 = 5050
Gauss deducira a fórmula que da a suma de n térmos dunha progresión aritmética da que se coñecen o primeiro e o último térmo:
onde a1 é o primeiro termo, an o último, e n é o número de térmos da progresión.
[editar] Xuventude
En 1796 descubriu o método de construccion do Heptadecágono, e deu o criterio necesario e suficiente para que un polígono poida ser debuxado.
Foi o primeiro en probar rigurosamente o Teorema Fundamental do Álxebra (disertación para a súa tese doutoral en 1799), aínda que unha proba casi completa de dito teorema fíxoa Jean Le Rond d'Alembert anteriormente.
En 1801 publicou o libro Disquisitiones Aritmeticae, con seis seccións dedicadas á Teoría de números, dándolle a esta rama das matemáticas unha estructura sistematizada. Na última sección do libro expón a súa tese doutoral. Ese mesmo ano predixo a órbita do asteroide Ceres aproximando parámetros por mínimos cadrados.
[editar] Madurez
En 1809 foi nomeado director do Observatorio de Göttingen. Nese mesmo ano publicou Theoria motus corporum coelestium in sectionibus conicis Solem ambientium describindo cómo calcular a órbita dun planeta e cómo refinala posteriormente. Profundiza sobre ecuacións diferenciais e seccións cónicas.
En 1823 publicouTheoria combinationis observationum erroribus minimis obnoxiae, dedicado á estadística, concretamente á distribución normal na que a súa curva característica, chamada Campá de Gauss, é moi empregada en disciplinas non matemáticas donde os datos son susceptibles de estar afectados por erros sistemáticos e casuais coma por exemplo a psicoloxía diferencial.
Amosou un gran interés na xeometría diferencial e o seu traballo Disquisitiones generales circa superficies curva publicado en 1828 foi o máis recoñecido neste campo.
