Grover Cleveland

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Grover Cleveland Ur. 18 marca 1837 w Caldwell, New Jersey Zm. 24 czerwca 1908 w Princeton, New Jersey

22. Prezydent Stanów Zjednoczonych
Okres urzędowania	od 4 marca 1885 do 4 marca 1889
Partia polityczna	Partia Demokratyczna
Poprzednik	Chester Arthur
Następca	Benjamin Harrison Wiceprezydenci: Thomas A. Hendircks (1885) Brak (1885-1889)
24. Prezydent Stanów Zjednoczonych
Okres urzędowania	od 4 marca 1893 do 4 marca 1897
Poprzednik	Benjamin Harrison
Następca	William McKinley Wiceprezydent: Adlai Ewing Stevenson
31. Gubernator stanu Nowy Jork
Okres urzędowania	od 1 stycznia 1883 do 1 stycznia 1885
Poprzednik	Alonzo B. Cornell
Następca	David B. Hill Wicegubernator: David B. Hill

(Stephen) Grover Cleveland (ur. 18 marca 1837 w Caldwell, zm. 24 czerwca 1908 w Princeton) – dwudziesty drugi (1885-1889) i dwudziesty czwarty prezydent USA (1893-1897).

Jedyny prezydent, któremu udało się, po przerwie, wrócić do Białego Domu.

Uzykał wykształcenie prawnicze i zrobił błyskotliwą karierę w Buffalo, gdzie pełnił urząd szeryfa i nawet osobiście wykonywał wyroki śmierci. W wieku 44 lat zainteresował się polityką i w ciągu trzech lat został prezydentem kraju. W 1881 wybrano go burmistrzem Buffalo, a następnie gubernatorem stanu Nowy Jork.

Prezydenturę zdobył dzięki poparciu członków obu głównych partii politycznych. Przyzwyczajony do zwyczajnego życia, początkowo narzekał na luksusy w Białym Domu.

Cleveland był zdecydowanym przeciwnikiem ekonomicznego faworyzowania jakiejkolwiek grupy społecznej. Zgłaszając weto wobec ustawy, przewidującej rozdawnictwo zboża farmerom z Teksasu, których dotknęła susza, pisał: pomoc federalna w takim przypadku zachęci do oczekiwania na ojcowską opiekę ze strony rządu i osłabi nasz narodowy charakter....

Portret namalowany w 1899 przez Andersa Zorna

Prezydent zawetował również wiele ustaw, przewidujących przyznawanie w wątpliwych przypadkach rent weteranom wojny domowej. Nie zgodził się też na wypłacenie rent osobom, których kalectwo nie było spowodowane służbą w wojsku.

Nakazując rozpoczęcie śledztwa, które miało zbadać niejasne okoliczności przekazania przez państwo ziemi pod budowę linii kolejowych, wywołał wściekłość przedsiębiorców z branży kolejowej. W efekcie musieli oni zwrócić państwu 81 milionów akrów ziemi. Cleveland podpisał też Interstate Commerce Act, pierwszą ustawę regulującą działalność kolei. W 1887 roku starał się również o zniesienie ceł ochronnych.

Działania prezydenta spowodowały, iż był on bardzo popularny wśród obywateli, lecz nie cieszył się popularnością polityków i biznesmenów. Dlatego też, mimo większego poparcia społecznego, niż Benjamin Harrison, przegrał z nim wybory prezydenckie.

Wybrany ponownie w 1892 roku, Cleveland musiał zmierzyć się z ostrym kryzysem gospodarczym. Gdy strajkujący w Chicago pracownicy kolei nie posłuchali wyroku sądu, nakazującego im przerwanie strajku, prezydent wysłał przeciwko nim wojsko, mówiąc jeśli dostarczenie kartki pocztowej do Chicago będzie wymagało wysłania całej armii i floty Stanów Zjednoczonych, kartka będzie dostarczona.

Zarówno łagodne obejście się Clevelanda z robotnikami kolejowymi, jak i zmuszenie Wielkiej Brytanii do zaakceptowania amerykańskich propozycji dotyczących przebiegu granicy Wenezueli, mile łechtało dumę narodową jego współobywateli. Jednak prezydenckie reformy gospodarcze były bardzo niepopularne.

Po zakończeniu drugiej kadencji Cleveland osiadł w Princeton, gdzie zmarł.