Społeczność Chrystusa

Z Wikipedii

Społeczność Chrystusa
Główna religia	Chrześcijaństwo
Czas założenia	1830 (reorganizacja: 1860; obecna nazwa: 2000)
Założyciel	Joseph Smith i Joseph Smith III
Klasyfikacja religii

Społeczność Chrystusa (ang. Community of Christ), dawniej: Zreorganizowany Kościół Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich (skrót RLDS od ang. Reorganized Church of Jesus Christ of Latter Day Saints). Kościół chrześcijański, znany z zaangażowania w sprawie pokoju^[1]. Pod względem teologicznym jest wyjątkowy, choć wzywa do „wybierania swojej własnej teologii”^[2]. Jest zwolennikiem wyraźnie nieliturgicznej tradycji, opartej na wspólnym lekcjonarzu^[3]. Kościół kładzie nacisk na chrześcijańską ewangelizację, służbę pokojowi i sprawiedliwości, uduchowienie, aktywność młodzieży oraz posługę o coraz szerszym zasięgu^[4]. Nauka Kościoła podkreśla, że „wszyscy są powołani jako wartościowi ludzie, aby dzielić się pokojem Jezusa Chrystusa”.

Światowa siedziba Kościoła mieści się w Independence, Missouri, USA. Posiada ponad 250.000 członków na terenie 50 krajów.

Spis treści 1 Organizacja i działalność 2 Wizja i misja 3 Przekonania 3.1 Trójca Święta 3.2 Pokój 3.3 Wartościowość wszystkich ludzi 3.4 Objawienie i prorocze przywództwo 3.5 Pojęcie Syjonu 3.6 Wszyscy są powołani 3.7 Kapłaństwo 3.8 Zbawienie 4 Sakramenty 4.1 Chrzest 4.2 Konfirmacja 4.3 Błogosławienie dzieci 4.4 Wieczerza Pańska 4.5 Zaślubiny 4.6 Namaszczenie chorych 4.7 Ordynacja 4.8 Błogosławieństwo ewangelisty 5 Pisma Święte 5.1 Biblia 5.2 Księga Mormona 5.3 Nauki i Przymierza 6 Prezydenci Kościoła 7 Zobacz też 8 Linki zewnętrzne 9 Przypisy

[edytuj] Organizacja i działalność

Zobacz też: Historia Społeczności Chrystusa.

Społeczności Chrystusa przewodzi Pierwsze Prezydium, złożone z Prezydenta (Proroka) oraz jego dwóch doradców. Posługa kościelna jest nadzorowana przez Kworum Dwunastu Apostołów, zaś doczesnymi sprawami zajmuje się Prezydium Biskupów. Ogólny zjazd wszystkich kworów określany jest mianem Światowego Synodu Przywództwa Kościoła. Pozostałe istotne pozycje kierownicze to: Prezydium Ewangelisty, Starszy Prezydent Prezydentów Siedemdziesiątych, Prezydent Kworum Wyższych Kapłanów. Raz na dwa lata, delegaci z całego świata obradują wraz z przywództwem w ramach Światowej Konferencji.

Społeczność Chrystusa (obecna nazwa została przyjęta w 2001 r.; poprzednio: Zreorganizowany Kościół Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich) została zorganizowana jako odrębna organizacja w 1860 r. w Amboy, w stanie Illinois, choć jej historia sięga lat wcześniejszych, gdy prorok Józef Smith przywracał światu pełnię ewangelii. Sama Społeczność Chrystusa uważa okres posługi proroka Smitha za część historii swojego Kościoła, zaś samego proroka za swojego pierwszego Prezydenta. Okres od roku 1844 do 1860, gdy nie było nikogo na stanowisku Prezydenta (Proroka), określa się mianem okresu dezorganizacji. Przekonania i praktyki Społeczności Chrystusa rozwijały się od 1844 r. (śmierć proroka Smitha) oddzielnie od reszty Świętych w Dniach Ostatnich^[5] W ciągu ostatnich dziesięcioleci, Kościół posunął się w kierunku większej tolerancji, podkreślenia swej roli jako Kościoła pokoju i sprawiedliwości. Uwzględniło to wprowadzenie pewnych zmian, np. wyświęcanie kobiet do kapłaństwa, komunii otwartej dla wszystkich, czy zmianie nazwy Kościoła.

Kościół jest w posiadaniu dwóch świątyni: Świątyni w Kirtland, w stanie Ohio, wyświęconej w 1836 r. przez Józefa Smitha (działającej w ramach projektu edukacji historycznej), oraz Świątyni w Independence, w stanie Missouri, która jest siedzibą władz światowych. Społeczność Chrystusa posiada placówki oświatowe, w tym Uniwersytet Graceland, z Seminarium jako kierunkiem głównym. Kościół jest właścicielem licznych projektów edukacji historycznej, utrwalających wczesną historię Świętych w Dniach Ostatnich, jak np. w Far West, w stanie Missouri, Lamoni, w stanie Iowa, Plano oraz Nauvoo, w stanie Illinois. Poza tym w Independence Społeczność Chrystusa posiada swoje audytorium oraz Pawilon Pokoju Dzieci. Independence jest także miejscem najważniejszego zjazdu ustawodawczego Kościoła – Światowej Konferencji.

Część serii dotyczącej

Ruchu Świętych w Dniach Ostatnich

Ważniejsze denominacje

Kościół Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich Społeczność Chrystusa Obszar Świątyni · Poselstwo Eliasza Strangici · Fundamentalistyczny Kościół

Różnice

Różnice między Świętymi w Dniach Ostatnich Różnice pomiędzy Kościołem Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich a Społecznością Chrystusa

Historia

Historia Kościoła Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich Historia Społeczności Chrystusa

Pisma Święte

Biblia · Księga Mormona Natchniony Przekład Biblii Księga Przykazań · Nauki i Przymierza Perła Wielkiej Wartości · Zasady Wiary

Ważniejsi przywódcy

Joseph Smith, Jr. · Oliver Cowdery Brigham Young · Joseph Smith III Sidney Rigdon · James Strang Howard W. Hunter · W. Grant McMurray Gordon B. Hinckley · Stephen M. Veazey

Wiara i praktyki

Słowo Mądrości

Społeczność Chrystusa ma swoje oficjalne przedstawicielstwa w 50 krajach świata: Argentyna, Australia, Belgia, Boliwia, Brazylia, Bułgaria, Chile, Kanada, Kolumbia, Kongo, Dominikana, Fidżi, Filipiny, Francja, Guam, Gwatemala, Haiti, Hiszpania, Holandia, Honduras, Indie, Jamajka, Japonia, Kajmany, Kenia, Korea Południowa, Liberia, Malawi, Meksyk, Niemcy, Nigeria, Norwegia, Nowa Kaledonia, Nowa Zelandia, Papua-Nowa Gwinea, Peru, Polinezja Francuska, Republika Południowej Afryki, Rosja, Salwador, Sri Lanka, Stany Zjednoczone Ameryki, Szwajcaria, Tajwan, Ukraina, Wenezuela, Węgry, Wielka Brytania, Wybrzeże Kości Słoniowej, Zambia^[6].

Według danych z roku 1993 Społeczność Chrystusa, dzięki intensywnym wysiłkom misyjnym, miała w Polinezji Francuskiej 4.000 członków, co odpowiada 2% ogółu społeczeństwa.^[7]

Oszacowano, że ponad połowa aktywnych członków Kościoła posługuje się innym językiem ojczystym, jak angielski^[8]. W listopadzie 2005 r. Światowy Synod Przywództwa Kościoła uroczyście ogłosił przyjęcie projektu „Słowa dla świata”, który pomoże w tłumaczeniu materiałów kościelnych na większą liczbę języków i stworzeniu odpowiednich zasobów. Obecnie projekt wspiera tworzenie materiałów w języku francuskim, hiszpańskim, portugalskim, rosyjskim, telugu, kwi, soura, tahitańskim, chewa, bemba, efik, lingala i suahili^[9].

[edytuj] Wizja i misja

Obecna wizja i misja Społeczności Chrystusa została zatwierdzona w 1996 r. przez kwora przywództwa Kościoła. Przyjmuje ona pokój i sprawiedliwość za główny cel posługi Kościoła. W swojej deklaracji misyjnej, Społeczność Chrystusa oświadcza, że: „Głosimy Jezusa Chrystusa i działamy na rzecz wspólnej radości, nadziei, miłości i pokoju”. Deklaracja wizji zakłada, że „Staniemy się ogólnoświatowym kościołem, który będzie zaangażowany w sprawy pokoju, pojednania i duchowego uzdrawiania”^[10].

[edytuj] Przekonania

Zobacz też: Społeczność Chrystusa (różnice z mormonami).

Społeczność Chrystusa oświadcza, że zdaje sobie sprawę z tego, że „postrzeganie prawdy jest zawsze ograniczone ludzką naturą i doświadczeniem” i dlatego też nie przyjęła oficjalnego wyznania wiary. Niemniej jednak, przywództwo Społeczności Chrystusa zawarło swoje podstawowe przekonania w dokumencie „Powszechnie uznawane zasady Kościoła”^[11]. Stephen M. Veazey, obecny Prezydent i Prorok Kościoła złożył oświadczenie: „Społeczność Chrystusa jest kościołem udzielającym światło na drogę życia, jak również udostępniającym przestrzeń dla własnych przekonań”^[12].

Społeczność Chrystusa przyjmuje typową dla chrześcijaństwa wizję Trójcy Świętej oraz inne powszechnie akceptowane filary wiary. Pojęcie Syjonu, jak również efektywność chrześcijańskiego życia wypełnionego nadzieją na przyszłość są mocno podkreślanymi poglądami Społeczności Chrystusa, ściśle powiązanymi z dwoma głównymi przesłaniami tej denominacji: pokojem i sprawiedliwością. Ruch ten różni się od większości wyznań chrześcijańskich wiarą w prorocze przywództwo i otwartym kanonem Pism Świętych, uzupełnianym regularnie w ich wydaniu Nauk i Przymierzy aktualnymi postanowieniami Światowej Konferencji.

[edytuj] Trójca Święta

Społeczność Chrystusa uważa, że „istnieje jeden wiekuisty, w Trójcy jedyny Bóg” i postrzega go jako Stwórcę, źródło miłości, życia i prawdy. Ponadto oświadcza, że „jedynie Bóg jest godzien czci”. Jezus określany jest jako Zbawiciel i żywe odbicie Boga. Społeczność wyznaje jego życie, śmierć i zmartwychwstanie. Jak wskazuje sama nazwa Kościoła, Jezus Chrystus jest centralną postacią w studium i uwielbieniu. Oddział ds. Teologii Społeczności Chrystusa stwierdza, że „Jezus Chrystus jest Słowem, które stało się ciałem, w całej pełni Bogiem i w całej pełni człowiekiem.”^[13] Duch Święty uznany jest za „nieustającą obecność Boga na świecie” i źródło boskiego natchnienia ^[14].

[edytuj] Pokój

Świątynie w Independence i w Kirtland są miejscami nauki i uwielbienia, otwartymi dla wszystkich ludzi. Zgodnie z rolą Społeczności Chrystusa jako Kościoła pokoju i sprawiedliwości, Świątynia w Independence została „poświęcona zaangażowaniu w sprawie pokoju.”^[15]. Każdego dnia roku o godzinie 12:30 centralnego czasu standardowego odbywa się w Świątyni w Independence Codzienna Modlitwa o Pokój. Ponadto, od roku 1993 przyznawane jest corocznie przez Społeczność Chrystusa Międzynarodowe Odznaczenie Pokoju. Wezwanie do „pokoju, pojednania i duchowego uzdrawiania” jest wciąż powracającym tematem w Społeczności Chrystusa, zawartym w oficjalnej deklaracji wizji. Oświadczenia doktrynalne złożone przez Kościół wskazują, że „z powodu naszego zaangażowania dla Chrystusa i wiary w wartościowość wszystkich ludzi oraz społeczności, poświęcamy nasze życia zaangażowaniu się w sprawę pokoju i sprawiedliwości dla wszystkich ludzi”^[16]. Przy zarządzie Kościoła działa Biuro Służby Pokojowi i Sprawiedliwości, którego celem jest udzielanie środków finansowych i innych, edukacja i tworzenie sieci. Dialog Pokoju jest odbywającą się corocznie w siedzibie Społeczności Chrystusa ważną konferencją dotyczącą spraw pokoju. Społeczność Chrystusa popiera Klub Młodych Pokój Czyniących jako istotny element nauki i zaangażowania się w sprawę pokoju przez dzieci i młodzież z całego świata.

[edytuj] Wartościowość wszystkich ludzi

Nauka o „wartościowości wszystkich ludzi” jest w Społeczności Chrystusa bardzo ugruntowana. Społeczność Chrystusa oświadcza, że „Bóg kocha każdego z nas tak samo i bezwarunkowo. Wszyscy ludzie mają wielką wartość; powinni być szanowani jako Boże stworzenie i traktowani zgodnie z podstawowymi prawami człowieka. Pragnienie miłowania i akceptowania innych jest niezbędne do bycia wiernym wobec Ewangelii Chrystusa” ^[17].

[edytuj] Objawienie i prorocze przywództwo

Wiara w nieustające boskie objawienie jest cechą charakterystyczną Społeczności Chrystusa. Kościół oświadcza, że „proces, przez który Bóg objawia swoją wolę i miłość nazywany jest objawieniem. Bóg kontynuuje objawienie dzisiaj podobnie jak w przeszłości. Bóg jest nam objawiany przez Pisma, społeczność wiary, modlitwę, przyrodę i ludzką historię”^[18].

Prezydent Społeczności Chrystusa jest określany mianem „Proroka” lub „Proroka-Prezydenta”. Prezydent spełnia rolę proroka przynosząc okolicznościowe natchnione zalecenia i inne natchnione dokumenty dla Kościoła. Są to zazwyczaj krótkie ustępy tekstu udzielające zachęty, rad oraz nadające kierunek Kościołowi. Gdy natchniony dokument zostanie przedstawiony Światowej Konferencji przez Prezydenta Kościoła, ma miejsce jego ponowne rozpatrzenie. Każde kworum Kościoła i grupy przeglądają dokument i odbywa się głosowanie nad nim. Kwora zazwyczaj głosują za przyjęciem dokumentu, najczęściej jednogłośnie. Debata nad dokumentem jest dozwolona. Gdy dokument jest poddawany debacie podczas Światowej Konferencji, Prezydent opuszcza pomieszczenie, aby umożliwić bardziej bezstronne rozważenie dokumentu. Następnie odbywa się głosowanie Światowej Konferencji w kwestii przyjęcia dokumentu do kanonu Nauk i Przymierzy, uznawanych za Pismo Święte.

[edytuj] Pojęcie Syjonu

Pojęcie Syjonu w Społeczności Chrystusa odnosi się do teologii Królestwa Bożego. Jako nauka jest zatem ściśle oparta na przypowieściach Jezusa o Królestwie Bożym zapisanych w czterech Ewangeliach. Bazuje również na nawiązaniach biblijnych do góry Syjon i samego Syjonu, początkowo interpretowanych jako miasto, które w niektórych miejscach określone zostało mianem „Nowego Jeruzalem”. Przed 1920 r. większość członków Społeczności Chrystusa postrzegało miejscowość Independence jako Syjon, czyli Nowe Jeruzalem. Podobnie jak nowotestamentowe zrozumienia Bazylei, tak też kwestia Królestwa Bożego była przyjmowana stopniowo przez członków Społeczności Chrystusa. Obecnie Syjon jest bardziej utożsamiany z dziełem, drogą życia, czy stanem egzystencjalnym. Oficjalnie Kościół oświadcza, że „«dzieło Syjonu» wyraża nasze zaangażowanie w dążenie do Królestwa Bożego poprzez ustanawianie chrystocentrycznych społeczności w rodzinach, zborach, sąsiedztwie, miastach i na całym świecie”^[19]. Chociaż pojęcie Syjonu jest rzadko utożsamiane z żydowskim pojęciem syjonizmu, to jednak niektórzy członkowie Społeczności Chrystusa z Maine założyli centrum dla uchodźców niedaleko Tel Awiwu podczas pierwszych powrotów żydowskiej diaspory do Izraela w początkach XX wieku.

[edytuj] Wszyscy są powołani

Społeczność Chrystusa powszechnie oświadcza, że „wszyscy są powołani zgodnie z udzielonymi im darami Bożymi”. Opublikowana deklaracja wiary stwierdza, że „każdemu mężczyźnie, kobiecie, młodzieńcowi i dziecku zostały dane dary i zdolności, aby umacniać życie i aby zaangażować go w misję Chrystusa. Niektórzy zostali powołani do szczególnej odpowiedzialności jako słudzy ordynowani (kapłani) w Kościele. Kościół przewiduje szeroki zakres służb kapłańskich dzięki powołaniu i ordynacji zarówno mężczyzn i jak kobiet”^[20].

[edytuj] Kapłaństwo

Blisko jeden na dziesięciu członków Kościoła posiada władzę kapłańską. W większości są to nieopłacane służby. Kościół utrzymuje stosunkowo niewielką grupę „zawodowych duchownych”, którzy zazwyczaj służą jako regionalni administratorzy, urzędnicy ds. finansów lub misjonarze. Członkowie kapłaństwa są powołani do nauczania ewangelii czyli dobrej nowiny o Jezusie Chrystusie. Ponieważ większość zborów nie posiada opłacanego pastora, odpowiedzialność za wygłoszenie kazania podczas niedzielnego nabożeństwa przypada zazwyczaj na członków kapłaństwa, szczególnie zaś na Starszych i innych Wyższych Kapłanów zboru. Pozostali członkowie kapłaństwa najczęściej przewodniczą pozostałym częściom nabożeństwa. Nie ma jednak ścisłych reguł co do tego, kto może wygłaszać kazania, prowadzić nabożeństwo, czy brać udział w poszczególnych jego częściach. Dlatego też członkowie a nawet przyjaciele są niekiedy powołani do spełnienia tych funkcji.

• Kapłaństwo Aarona
  • Diakon
  • Nauczyciel
  • Kapłan

• Kapłaństwo Melchisedeka
  • Starszy
    • Siedemdziesiąty
  • Wyższy Kapłan
    • Biskup
    • Ewangelista
    • Apostoł
    • Prorok

[edytuj] Zbawienie

Oddział ds. Teologii Społeczności Chrystusa podał teologiczną deklarację dotyczącą zasad zbawienia pod rozwagę członków, jednak Kościół nie oczekuje ścisłego doktrynalnego dostosowania się w tego typu kwestiach wiary. Oficjalnie Oddział przedstawił pogląd, że zbawienie i życie wieczne są darami, oraz że poprzez chrzest i uczniowskie życie w odpowiedzi na Ewangelię, każdy może stać się nowym człowiekiem.^[21]

[edytuj] Sakramenty

Członkowie Społeczności Chrystusa wierzą, że sakramenty (czyli ustanowienia) wyrażają trwałą obecność Boga w życiu Kościoła, jego członków i kapłaństwa. Są one metaforycznymi aktami przeznaczonymi do stworzenia i odnawiania duchowego związku z Bogiem. Sakramenty są postrzegane jako przymierza zawierane z Bogiem w odpowiedzi na jego łaskę. Praktykuje się osiem sakramentów: chrzest, konfirmację, wieczerzę Pańską, zaślubiny, namaszczenie chorych, ordynację, błogosławienie dzieci i błogosławieństwo ewangelisty. Społeczność Chrystusa nie uznaje spowiedzi za sakrament.

[edytuj] Chrzest

W Społeczności Chrystusa, chrzest jest przymierzem inicjującym, zawieranym między poszczególną osobą a Bogiem, wyrazem wiary i zaufania do Boga. Po zawarciu chrztu osoba staje się członkiem wspólnoty. Chrzest oznacza także zobowiązanie wobec powszechnego chrześcijaństwa, uznanie i docenianie wkładu innych chrześcijan. Do zawarcia chrztu w Społeczności Chrystusa wymagany jest od katechumena „wiek odpowiedzialny” (co najmniej osiem lat). Określenie „wiek odpowiedzialny” sugeruje, że osoba w takim wieku zdolna jest do odpowiedzialności za swoje decyzje, środki, którymi dysponuje oraz całe życie. Zgodnie z tradycją Społeczności Chrystusa chrztu dokonuje się poprzez całkowite zanurzenie w wodzie. Wynurzenie z wody symbolizuje zmartwychwstanie do nowego życia. Sakramentu chrztu mogą udzielać zarówno członkowie kapłaństwa Aarona, jak i Melchisedeka.

[edytuj] Konfirmacja

Konfirmacja, określana również jako chrzest Duchem Świętym, następuje po chrzcie wodnym i oznacza przyjęcie osoby do Kościoła. Jedynym warunkiem udzielenia konfirmacji danej osobie jest wcześniejsze przyjęcie przez nią chrztu w Społeczności Chrystusa. Najczęściej dokonuje się jej kilka dni lub tygodni po chrzcie, czasami jednak udzielana jest bezpośrednio po chrzcie, podczas tego samego nabożeństwa. Konfirmacji udziela się poprzez nałożenie rąk. Zazwyczaj konfirmant siada na krzesło i dwóch członków kapłaństwa Melchisedeka nakłada swoje ręce na głowę konfirmanta, po czym jeden z nich zmawia modlitwę konfirmacyjną. Nie ma żadnych reguł co do jej treści.

[edytuj] Błogosławienie dzieci

Błogosławienie dzieci sankcjonuje pojawienie się nowego życia w społeczności zborowej. Sakrament ten opiera się na sprawozdaniach ewangelii o Jezusie, który przyjmował i błogosławił dzieci; symbolizuje i dowodzi Bożej miłości i troski o najmłodszych. Udzielany jest do ósmego roku życia. Zazwyczaj dzieci członków Kościoła są błogosławione podczas pierwszych sześciu miesięcy po urodzeniu, chociaż błogosławi się także starsze dzieci oraz dzieci osób zaprzyjaźnionych z Kościołem. Sakramentu tego mogą udzielać jedynie członkowie kapłaństwa Melchisedeka.

[edytuj] Wieczerza Pańska

Wieczerza Pańska jest obchodzona regularnie w każdą pierwszą niedzielę miesiąca a także przy specjalnych okazjach. Tradycyjnie używa się niesfermentowanego soku z winogron oraz pełnoziarnistego chleba, choć można używać również innych emblematów do celebracji sakramentu w zależności od regionu, kultury, potrzeb i możliwości. Sakrament wieczerzy Pańskiej może być sprawowany zarówno przez członków kapłaństwa Aarona, jak i Melchisedeka.

[edytuj] Zaślubiny

Społeczność Chrystusa uważa, że ślub powinien odbywać się zgodnie z prawem danego kraju, co czyni go wyjątkowym spośród innych sakramentów Kościoła. Śluby wewnątrzkościelne są zawierane podczas publicznych zgromadzeń, co zazwyczaj ma miejsce w ramach nabożeństwa. Są one udzielane zarówno przez członków kapłaństwa Aarona, jak i Melchisedeka. Kościół uznaje za ważne także małżeństwa usankcjonowane przez urzędników państwowych czy duchownych innych wyznań.

[edytuj] Namaszczenie chorych

Sakrament namaszczenia chorych jest dostępny zarówno dla członków, jak i osób niezwiązanych z Kościołem. Każdemu, kto jest w złym stanie zdrowia, czy to fizycznym, czy psychicznym, lub cierpi w jakikolwiek inny sposób, może być udzielone namaszczenie. Celem tego sakramentu jest zapewnienie potrzebującego o Bożej trosce i opiece oraz o zainteresowaniu Kościoła tą osobą. Namaszczenie odbywa się zazwyczaj tylko w obecności dokonującego namaszczenia członka kapłaństwa. Sakramentu udziela się albo w oddzielonym pomieszczeniu Kościoła, albo w domu chorego, bądź też w szpitalu. Sporadycznie można udzielać namaszczenia w obecności osób trzecich lub jako część nabożeństwa. Sakrament ten jest sprawowany wyłącznie przez członków kapłaństwa Melchisedeka.

[edytuj] Ordynacja

Ordyncja jest obrzędem przez który nadaje się władzę i odpowiedzialność kapłańską. Udziela ona kompetencji do sprawowania pewnych obowiązków. Władza ta jest nadawana poszczególnym osobom przez Boga i Kościół.

[edytuj] Błogosławieństwo ewangelisty

Błogosławieństwo ewangelisty (dawniej: patriarchalne) służy jako sposobność dla Boga do utwierdzenia i wparcia osób w ich życiowych przedsięwzięciach. Doświadcza się go poprzez nałożenie rąk i modlitwę skupiającą się na Bożej twórczej miłości w życiu danej osoby, rodziny czy zboru. Błogosławieństwo jest doświadczeniem, które pomaga poznać siebie, swoje wartości i zdolności, jak również cel i sens życia. Sakrament może być udzielony konkretnej osobie, rodzinie lub całemu zborowi. Nie istnieją żadne ograniczenia związane z wiekem, rasą, płcią, wyznaniem czy stanem społecznym, które by uniemożliwiały przyjęcie tego sakramentu. O błogosławieństwo ewangelisty można prosić wiele razy, w różnych momentach życia. Sakrament ten jest sprawowany wyłącznie przez członków porządku ewangelistów.

[edytuj] Pisma Święte

Społeczność Chrystusa zwraca uwagę na Jezusa Chrystusa jako na żywe Słowo Boże^[22] i uznaje Biblię za Pismo Święte Kościoła. Kościół uważa, że Biblia powinna być „rozsądnie interpretowana i wiernie stosowana”. Większość tematów do nabożeństw, które rozsyła centrala Kościoła zborom jako przewodnie motywy biblijne, jest zaczerpniętych z Nowego Testamentu. Czasami również Stary Testament stanowi podstawę do nabożeństwa, lecz raczej rzadko. Kościół postrzega Księgę Mormona oraz Nauki i Przymierza jako „dodatkowe świadectwa służby Chrystusa i miłości Bożej”. Społeczność Chrystusa traktuje Biblię jako zbiór historii, pieśni i innych pism opartych na doświadczeniu z Bogiem^[23]

[edytuj] Biblia

W jedności z innymi kościołami chrześcijańskimi, Społeczność Chrystusa uważa Biblię za Pismo Święte. Zarówno Pisma Hebrajskie, jak i chrześcijański Nowy Testament wykorzystywane są podczas publicznych nabożeństw i do osobistego studium. Kościół popiera także modlitewne medytacje nad znaczeniem i wagą biblijnych wersetów. Często cytowanym ustępem z Nowego Testamentu są słowa: „A jeśli komu z was brak mądrości, niech prosi Boga, który wszystkich obdarza chętnie i bez wypominania, a będzie mu dana. Ale niech prosi z wiarą, bez powątpiewania” (List Jakuba 1:5.6).

Społeczność Chrystusa nie zaleca jednego, konkretnego przekładu Biblii. Chociaż Józef Smith, Jr. rozpoczął rewizję Biblii Króla Jakuba za swojego życia, współczesna liturgia Kościoła oparta jest raczej o nowsze tłumaczenia. Po śmierci proroka Smith’a, robocze rękopisy jego przekładu zostały zachowane przez jego rodzinę, a tym samym weszły w posiadanie Społeczności Chrystusa. Dzieło to zostało przez Kościół zredagowane i wydane po raz pierwszy w 1867 r. jako Natchniony Przekład Biblii. Jednak od tego czasu w dużej mierze zmienił się język. Dlatego też oficjalne publikacje Społeczności Chrystusa cytują w większości nowsze tłumaczenia, takie jak angielski New Revised Standard Version, czy polska Biblia Warszawska. Społeczność Chrystusa nie uważa żadnego z Pism Świętych, w tym Biblii, za nieomylne. Członkowie są zachęcani do zrozumienia biblijnych wersetów w kontekście historycznym i literackim. Odradza się dosłownej interpretacji wszystkich fragmentów.^[24]

[edytuj] Księga Mormona

Społeczność Chrystusa uważa Księgę Mormona za dodatkowe świadectwo o Jezusie Chrystusie i publikuje dwie wersje tej pozycji za pośrednictwem swojego oficjalnego organu wydawniczego – Herald House. Wersja Autoryzowana Księgi Mormona oparta jest o oryginalny manuskrypt drukarza oraz o Drugą Edycję Kirtlandzką z 1837 r. Jej zawartość jest podobna do edycji wydawanej przez Kościół Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich, różni się jednak numeracją wersetów. Drugą edycją publikowaną przez Społeczność Chrystusa jest Zrewidowana Wersja Autoryzowana, która jest uwspółcześnioną językowo Wersją Autoryzowaną. Publikowany jest również reprint pierwszego, oryginalnego wydania Księgi Mormona z 1830 r.

[edytuj] Nauki i Przymierza

Nauki i Przymierza (wydanie Społeczności Chrystusa) są wciąż rosnącym i rozwijającym się zbiorem Pism Świętych, zawierających natchnione dokumenty przekazywane przez Prezydentów-Proroków Społeczności Chrystusa (wcześniej Zreorganizowanego Kościoła Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich). Najnowszy dokument, zawierający rady dla Kościoła, został przedstawiony przez byłego Prezydenta W. Grant’a McMurray’a. Został on dołączony do kanonu Nauk i Przymierzy dn. 31 marca 2004 r. i stał się 162 rozdziałem tej publikacji. Nauki i Przymierza zawierają różne natchnione poselstwa do chrześcijan. Jedną z takich natchnionych rad, jest 161 rozdział, w którym Prezydent McMurray zaleca: „Otwórzcie swoje serca i poczujcie pragnienia waszych braci i sióstr, którzy są samotni, wzgardzeni, przerażeni, zaniedbani i niekochani. Spróbujcie ich zrozumieć, ściśnijcie ich dłonie i zaproście wszystkich do korzystania z błogosławieństw społeczności stworzonej w imię Tego, który cierpiał za wszystkich”. (Nauki i Przymierza 161:3a).

Kolejni Prezydenci Kościoła dodawali kolejne rozdziały Nauk i Przymierzy do kanonu:

• Joseph Smith, Jr.– rozdziały 1-113.
• Joseph Smith III – rozdziały 114-131.
• Frederick M. Smith – rozdziały 132-138.
• Israel A. Smith – rozdziały 139-144.
• W. Wallace Smith – rozdziały 145-152.
• Wallace B. Smith – rozdziały 153-160.
• W. Grant McMurray – rozdziały 161-162.

[edytuj] Prezydenci Kościoła

Lp.	Lata kadencji	Imię i nazwisko
1.	1830 – 1844	Joseph Smith
2.	1860 – 1914	Joseph Smith III
3.	1915 – 1946	Frederick M. Smith
4.	1946 – 1958	Israel A. Smith
5.	1958 – 1978	W. Wallace Smith
6.	1978 – 1996	Wallace B. Smith
7.	1996 – 2004	W. Grant McMurray
8.	od 2005	Stephen M. Veazey

[edytuj] Zobacz też

• Przywrócone Pisma Święte

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Oficjalna strona internetowa Społeczności Chrystusa
• Film ukazujący działalność Społeczności Chrystusa
• Oficjalna strona Uniwersytetu Graceland
• Kościelne wydawnictwo „Herald House”
• Pełny tekst Natchnionego Przekładu Biblii po angielsku
• Pełny tekst Księgi Mormona po angielsku (wydanie Społeczności Chrystusa)
• Tekst pierwszych 144 rozdziałów Nauk i Przymierzy po angielsku (wydanie Społeczności Chrystusa)
• Społeczność Chrystusa w Chile
• Społeczność Chrystusa we Francji
• Społeczność Chrystusa w Niemczech
• Społeczność Chrystusa na Węgrzech
• Społeczność Chrystusa w Norwegii

[edytuj] Przypisy

1. ↑ „Dzielić się pokojem Jezusa Chrystusa”
2. ↑ „Teologia – Wybierz swą własną przygodę”
3. ↑ Pełnomocnictwo Uwielbienia
4. ↑ Posługi w Społeczności Chrystusa
5. ↑ Historia Społeczności Chrystusa
6. ↑ Informator Społeczności Chrystusa
7. ↑ Religie według występowania, zobacz też: [1]
8. ↑ G-1 Modlitwy o Sakrament Wieczerzy Pańskiej
9. ↑ Słowa dla świata – sprawozdanie
10. ↑ Nasza wizja i misja
11. ↑ Wiara i Zasady
12. ↑ Veazey, Stephen M., „Z góry”, Herald, Sierpień 2006, str. 5.
13. ↑ Oddział ds. Teologii (Społeczność Chrystusa), „Głosimy Jezusa Chrystusa”, Saints Herald, Sierpień 2006, s. 13.
14. ↑ Wiara i Zasady
15. ↑ Nauki i Przymierza 156:5
16. ↑ Wiara i Zasady
17. ↑ Wiara i Zasady
18. ↑ Wiara i Zasady
19. ↑ Wiara i Zasady
20. ↑ Wiara i Zasady
21. ↑ Oddział ds. Teologii (Społeczność Chrystusa), „Wiara i Zasady”: Zbawienie, Herald, Sierpień 2006, s. 23.
22. ↑ Oddział ds. Teologii (Społeczność Chrystusa), „Pismo w Społeczności Chrystusa,” Saints Herald, Sierpień 2006, s. 15.
23. ↑ Marge Nelson, „Wiara i Zasady, Biblia” The Herald, Lipiec 2003, s.22-23.
24. ↑ Szkoła Świątynna Społeczności Chrystusa, „Wstęp do Biblii”, s.201, 2001.