จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
ไทหย่า คือกลุ่มชนชาวไทกลุ่มหนึ่ง ซึ่งอาศัยในประเทศจีน พูดภาษาไต (ไตตะวันตกเฉียงใต้) ซึ่งเป็นภาษาในกลุ่มภาษาคำ-ไต ตระกูลภาษาไท-กะได
[แก้] ความหมายแง่ลบ
ไทหย่าเป็นคำที่พวกไทยด้วยกัน เรียกชาวชาวไทยพวกหนึ่งที่มิได้นับถือพระพุทธศาสนา ซ้ำอธิบายด้วยว่า พระพุทธเจ้าเสด็จมาพบพวกนี้ ทรงเห็นว่าเป็นพวกกิเลสหนาและโง่เขลาจนไม่สามารถจะเข้าใจพุทธวจนะ เปรียบดังเหล่าเวไนยสัตว์ ที่พระพุทธเจ้าทรงเปรียบเป็นดอกบัวใต้น้ำลึกมาก ไม่สามารถที่จะโผล่ขึ้นมารับแสงดวงอาทิตย์ได้ เป็นพวกที่พระพุทธเจ้าเองก็ไม่สามารถจะสอนได้ พระพุทธเจ้าตัดสินพระทัยไม่สอน คนไทพวกนี้จึงถูกเรียกว่า ไทหย่า เป็นพวกไม่มีศาสนาจนทุกวันนี้
[แก้] อ้างอิง
 |
กลุ่มชาติพันธุ์ ตระกูลภาษาไท-กะได |
|
|
| ภาษาไหล-เกยัน |
หลี · เจียมาว · เกลาว · ลาติ · ลาติขาว · จาเบียว · ลาคัว · ลาฮา |
| ภาษาคำ-ไต |
เบ · ไต · แสก · ลักเกีย · ไอจาม · ต้ง · คัง · มู่หลาม · เมาหนาน · สุย |
|
กลุ่มภาษาคำ-ไต > กลุ่มภาษาไต |
|
|
|
