Curaçao

Van Wikipedia

Zie Curaçao (doorverwijspagina) voor andere betekenissen van Curaçao.

Eilandgebied Curaçao

(Details)

Basisgegevens

Officiële landstaal: Nederlands, Papiaments

Hoofdstad: Willemstad

Regeringsvorm: Eilandgebied van de Nederlandse Antillen per 1 juli 2007 als laatste eiland door het uittreden van de andere eilanden en het afwijzen van de slotverklaring door Curaçao.

Religie: 80% Katholiek
15% overig
5% geen

Oppervlakte: 444 km² (-%water)

Inwoners: c.a 138.000 (2006) (391 / km²)

Overige

Volkslied: Himno di Kòrsou

Munteenheid: Gulden (ANG)

UTC: -4

Nationale feestdag: 2 juli Dia di Himno y Bandera

Web | Code | Tel. .an | ANT | 599-9

Curaçao (Papiaments: Kòrsou) is een eilandgebied en het grootste eiland van de Nederlandse Antillen. De grootste plaats op het eiland is Willemstad, tevens hoofdstad van de Nederlandse Antillen. Curaçao heeft ongeveer 135.000 inwoners.

[bewerk] Geschiedenis

[bewerk] Prekoloniale geschiedenis

De vroegste sporen van menselijke bewoning op Curaçao zijn te vinden te Rooi Rincón. Het betreft een abri, een schuilplaats in de rotsen van zogenaamde meso-indianen, met een afvalhoop van schelpen. Het gaat om artefacten: enkele krabbers en vormloze steensplinters die voor verschillende doelen gebruikt kunnen zijn. De dateringen liggen tussen 3480 en 2325 v. Chr.. Vergelijkbare resten zijn gevonden bij Kintján en bij Tafelberg.

Resten van aardewerk uit de neo-indiaanse periode zijn gevonden bij Knip en San Juan. De dateringen liggen tussen 450 en 1405 na Christus. Het materiaal behoort tot de Dabajuro-cultuur. Ook zijn er rotstekeningen.

Tegen het einde van de 15de eeuw woonden op Curaçao Arowakken. Tegenwoordig deelt men deze voormalige Indiaanse bewoners in bij de Taíno. De Taíno, leefden in kleine nederzettingen met tot ongeveer 40 inwoners. De dorpjes lagen vaak in de buurt van de zuid- en westkust, bij een bron van drinkwater. De latere Taíno leefden van kleinschalige verbouw van onder meer cassave, van visserij en het verzamelen van schelpdieren, en van jacht op klein wild. Daarnaast dreven zij handel met Indianen van andere eilanden en van het vasteland. Woonplaatsen zijn gevonden bij onder andere Knip en Santa Barbara.

Wetenschappelijke aandacht voor de eerste bewoners van de Nederlandse Antillen was er al vroeg. Zo voerde de amateur A.J. van Koolwijk in de 19e eeuw veldverkenningen uit. Ook inventariseerde hij de rotstekeningen op het eiland. Sindsdien hebben velen zich bezig gehouden met de vroegste bewoners van Curaçao.

[bewerk] Spaanse periode

Curaçao werd in 1499 "ontdekt" door de Spanjaard Alonso de Ojeda. Op dat moment woonden er naar schatting ongeveer 2000 Taíno op het eiland. In 1515 werden vrijwel alle Taíno als slaven weggevoerd naar Hispaniola. De Spanjaarden vestigden zich definitief op het eiland in 1527. Het eiland werd echter bestuurd vanuit een van de Spaans-Venezolaanse steden. De Spanjaarden importeerden veel exoten naar Curaçao. Paarden, schapen, geiten, varkens en rundvee werden vanuit Europa of een van de Spaanse kolonïen op het eiland geïntroduceerd. Ook diverse uitheemse bomen en planten werden door de Spanjaarden aangeplant.

Dat was vaak een kwestie van trial and error. Vandaar dat zij ook gewassen en landbouwmethoden van de Taíno leerden kennen en gebruiken. Paralellen op andere Caraïbische eilanden zijn uit bronnen bekend. Niet alle ingevoerde exoten hadden even veel succes. Met het vee ging het in het algemeen goed; de Spanjaarden lieten het vee los lopen in de kunuku en op de savanne's. Het vee werd gehoed door Taínos en Spanjaarden. Schapen, geiten en rundvee deden het relatief het beste. Volgens historische bronnen waren er duizenden op het eiland. Met de landbouw ging het daarentegen beduidend slechter. Omdat de opbrengsten van de Curaçaose agricultuur teleurstellend waren; de zoutpannen geen hoge opbrengst hadden en er geen edelmetalen te vinden waren, noemden de Spanjaarden het eiland een "isla inutile", een nutteloos eiland.

Na verloop van tijd nam het aantal Spanjaarden dat op Curaçao woonde af. Daarentegen stabiliseerde het aantal Indiaanse bewoners zich. Vermoedelijk vond er door natuurlijke aanwas, terugkeer en kolonisatie, zelfs bevolkingstoename van de Taíno plaats. In de laatste decennia van de Spaanse bewoning werd Curaçao gebruikt als een grote veehouderij. Spanjaarden woonden dan rond Santa Barbara; Santa Ana en in dorpjes op het westelijke deel van het eiland. Taíno woonden voor zover bekend verspreid over het eiland.

[bewerk] De West Indische Compagnie

De West-Indische Compagnie (WIC) tekende in augustus 1634 de overgave met de Spanjaarden bij San Juan. De ongeveer 30 op het eiland aanwezige Spanjaarden en een groot deel van de Taíno werden door de Nederlanders naar Venezuela gebracht en aan wal gezet. Ongeveer 30 Taíno-gezinnen mochten op het eiland blijven wonen. De reden voor de inval en verovering was, dat de WIC op zoek was naar een uitvalsbasis voor handel en kaapvaart. Curaçao lag gunstig ten opzichte van de Spaanse koloniën op het vasteland. Ook had het de beste haven tot dan toe bekend in het Caraïbisch gebied. Daarnaast zocht de WIC naar een goede bron van zout. Zowel op de kust van Venezuela als op Bonaire waren goede zoutpannen te vinden. Op Curaçao zelf was campechehout (een grondstof voor een natuurlijke verf), vee, kalk en brandstof te vinden.

Na de verovering consolideerde de WIC zijn aanspraken, door fortificaties te bouwen. Omdat drinkwater van levensbelang was werd in 1634-35 een fort gebouwd bij de waterbron aan de noordoostkant van de Sint Annabaai. Dit fort bestond uit aarden wallen met een pallisade en enkele stukken geschut. Rondom het fort werden voetangels gestrooid. In 1635-36 werd begonnen met de bouw van Fort Amsterdam op Punda. De eerste bouwfase werd onder leiding van admiraal Johan van Walbeek aangelegd in de vorm van een vijfpuntige ster en bestond uit een kern van aarde en koraal. Hiertegen werd een schil opgetrokken van met klei gemetseld koraal. Later werd deze schil opgetrokken uit metselwerk.

In de eerste drie jaren waren de leefomstandigheden voor de WIC'ers slecht. Voor voedsel en bouwmateriaal was men grotendeels afhankelijk van import uit Europa. De toevoer was zeer onregelmatig; er kon meer dan een half jaar voorbij gaan zonder aanvoer. Gevolg was dat veel loslopend vee werd gevangen en geslacht. Ander voedsel ging op rantsoen. Water moest vanaf de bron naar de Punda gebracht worden. Soldaten en oversten sliepen in uiterst eenvoudige behuizing; zeildoek werd opgespannen op een aantal palen. Een deel van de soldaten werd door barre woonomstandigheden, slechte voedselvoorziening en het harde werk maar vooral door de eentonigheid en verveling ontevreden. Er leek muiterij op handen, maar dit werd door verhoging van rantsoenen en drankuitgave afgewend. Van Walbeek schreef naar de Heren XIX, dat hij aanraadde om de salarissen en rantsoenen te verhogen, omdat de soldaten niet waren aangenomen om fortificaties te bouwen.

[bewerk] Consolidatie

De Spanjaarden smeedden plannen om Curaçao te heroveren op de Nederlanders. Informatie over troepenmacht, fortificaties, buitenposten, voedselvoorraad en ammunitie werd verzameld op drie manieren. Indianen die op Curaçao woonden werden ontvoerd en verhoord. WIC-ers die zout kwamen halen op de kust van Venezuela werden gevangen genomen en verhoord. Tenslotte stuurden Spanjaarden spionnen naar Curaçao. Twee landingsplaatsen lagen voor de hand: Piscaderabaai en het Spaanse Water. Het Schottegat was te goed verdedigd. De Spanjaarden brachten hun plannen ten uitvoer en voeren uit met een aantal schepen. Deze zijn door een storm afgedreven en hebben Curaçao nooit bereikt. Voor de WIC een geluk; de Spaanse troepenmacht was sterker en had vermoedelijk gewonnen.

De Heren XIX in Amsterdam waren vanaf 1634 verdeeld over de toekomst van Curaçao. De fortificaties en manschappen hadden veel geld gekost en de opbrengsten waren mager. Toch werd Curaçao aangehouden, vermoedelijk meer een gevolg van besluiteloosheid dan van een beredeneerd besluit. Na verloop van tijd bewees Curaçao zijn waarde voor de WIC. Na het verlies van Brazilië in 1654 werd Curaçao steeds belangrijker. Door de gunstige geografische positie was zowel handel op Terra Fierme (Venezuela) als op andere Caraïbische eilanden mogelijk. Ook onderhield men contacten met koloniën in Noord-Amerika, waaronder Nieuw-Nederland.

De Curaçaose bevolking groeide gestaag, mede door de komst van Sefardische Joden uit Brazilië. Ook stelde de WIC Curaçao open voor planters; Europeanen die zich wilden vestigen om landbouw te bedrijven. Ook soldaten die hun tijd uitgediend hadden waren welkom om te blijven. Vanzelfsprekend was het doel om voldoende voedsel voor de Curaçaose bevolking te produceren. Daarnaast wilde de WIC ook, dat planters handelsgewassen gingen verbouwen. Hiertoe behoorden onder meer indigo, katoen, tabak, Turkse tarwe (sorghum) en suikerriet. De oudste tuinen (boerderijen) worden vermeld vanaf het begin van de Nederlandse aanwezigheid; de eerste plantages werden aangelegd vanaf rond 1650. Hato, Savonet, St. Barbara, Santa Maria, Piscadera, Groot en Klein Sint Joris en San Juan zijn er enkele van. Een deel van de plantages bleef in bezit van de WIC.

[bewerk] Slavenhandel en vrijhaven

In 1665 begon de WIC met slavenhandel. De slaven werden aangevoerd uit West-Afrika en werden op Curaçao aan land gebracht, waar ze na de "middle passage" enige tijd kunnen aansterken. De slaven werden verhandeld op een plaats die nu Asiento heet, en ook op de plantage Zuurzak. Al snel ontstond hier de belangrijkste regionale slavenmarkt. De WIC leverde slaven tegen zeer scherpe prijzen en concurreerde zo de Engelse, Franse en Portugese handelaren de markt uit. Slaven werden door handelaren gekocht en vervolgens verscheept naar diverse bestemmingen in Midden-Amerika en Zuid-Amerika. Een relatief klein deel van de aangekomen Afrikanen bleef achter op Curaçao. De meesten hiervan kwamen terecht op een van de plantages. Een deel werd door handelaren en ambachtslieden gekocht en bleven zo in de omgeving van Willemstad. Willemstad ontstond in de tweede helft van de 17e eeuw en lag direct naast het fort, op het huidige Punda. In de 18e eeuw werden ook (pak)huizen op Otrabanda gebouwd. Vanwege de vrije geschutslinies waren er wel regels verbonden aan de bouw van huizen op Otrabanda.

De WIC maakte Curaçao tot vrijhaven en verkreeg hierdoor een sleutelpositie in de internationale handelsnetwerken. Mede hierdoor werd Curaçao in de 17e eeuw een van de welvarendste eilanden in het Caraïbisch gebied. Dit leidde tot kwaad bloed bij andere mogendheden, met name Engeland en Frankrijk. Zodoende werd Curaçao in 1713 korte tijd belegerd door de Franse kaapvaarder Jacques Cassard, die zich tenslotte liet afkopen. Cassard had overigens geen schade aan bezit of bewoners van het eiland toegebracht.

In de 18e eeuw probeerde Curaçao zijn handelspositie te consolideren. De handel op Venezuela en andere Spaanse koloniën werd echter verhinderd door de Spaanse kustwacht. Deze was speciaal aangesteld om de illegale handel vanuit Venezuela in tabak en cacao een halt toe te roepen. De Engelsen en Fransen werden in het Caraïbisch gebied steeds sterker. De positie van Curaçao nam mede door deze factoren in belang af. Ook was van belang, dat Curaçao niet geschikt was voor de grootschalige verbouw van suikerriet, katoen, tabak of andere tropische plantagegewassen. Pogingen daartoe werden eind 17e en begin 18e eeuw gestaakt. Andere eilanden, zoals Barbados, genereerden wel grote inkomsten door plantagelandbouw. De landbouw van Curaçao richtte zich op voedselvoorziening voor de eigen bevolking. Desondanks werd een deel van het voedsel geïmporteerd. Slavenhandel bleef de belangrijkste bron van inkomsten voor Curaçao, niet in het minst vanwege de concurerende prijzen van de slaven.

[bewerk] Nederlandse kolonie

Na het faillissement van de WIC in 1791 werd Curaçao een echte Nederlandse kolonie. Van bezit van een consortium van private aandeelhouders van de WIC werd Curaçao een deel van het koninkrijk. In 1795 kwamen de slaven op Curaçao in opstand. De opstand stond onder leiding van Tula, een slaaf die een centrale rol speelt in de geschiedenis van Curaçao, de opstand werd na een korte periode neergeslagen. In 1800 werd Curaçao bezet door de Engelsen, die in 1803 door de plaatselijke bevolking werden verdreven. In 1807 veroverden de Engelsen het eiland opnieuw. Sinds 1816 valt Curaçao onder Nederlands bestuur. Kort daarna, in 1830 verboden de Engelsen de internationale handel in slaven. Dit leidde ertoe dat de handel in slaven economisch onaantrekkelijk werd. In 1863 werd de slavernij in Curaçao afgeschaft. De lokale economie raakte in het slop. Veel voormalige slaven vonden het moeilijk om op Curaçao in hun broodwinning te voorzien. Curaçaoenaars emigreerden in grote getale naar plaatsen zoals Cuba om daar in suikerplantages te werken.

Tot in het begin van de 20e eeuw leefde Curaçao van handel, landbouw en visserij. Het economische tij keerde in 1914 toen grote aardoliereserves in Venezuela werden ontdekt. Shell vestigde meteen een olieraffinaderij op het eiland, overigens op Asiento - dezelfde plaats waar eerder in slaven gehandeld werd. Tijdens de Tweede Wereldoorlog speelde het eiland een belangrijke rol bij de levering van brandstof voor de geallieerde troepen.

Een containerschip verlaat de haven van Curaçao

In 1954 verkreeg Curaçao samen met de andere Nederlandse Antillen politieke autonomie. In jaren veertig en vijftig bracht raffinaderij toegenomen welvaart en modernisering voor het eiland, maar de welvaart was ongelijk verdeeld. De pas ontstane Curaçaose arbeidersklasse werd steeds ontevredener met de loonpraktijken van de Koninklijke Shell. Ook was de deelname van de Afro-Curaçaose bevolking aan het politiek proces nog beperkt. Op 30 mei 1969 brak een arbeidersopstand uit bij de ingangspoort van de Shell raffinaderij. Tijdens de opmars naar de binnenstad werd onder andere de vakbondsleider Wilson Godett neergeschoten en staken woedende arbeiders panden in Punda en Otrabanda in brand. Nadat de lokale regering Nederlandse mariniers hadden laten overvliegen om de orde te herstellen, werd er flink gewerkt om de overheid te 'Antillianiseren'. In de jaren tachtig verliet Shell Curaçao. De olieraffinaderij wordt overgenomen door de Venezolaanse staatsoliemaatschappij PDVSA.

[bewerk] Nalatenschap van het verleden

Het Penha gebouw, één van gebouwen op de werelderfgoedlijst

Op Curaçao zijn veel overblijfselen van het koloniale verleden. Het duidelijkst is dat terug te zien in de bijzondere architectuur van 17e- tot vroeg 20e eeuwse panden in Willemstad.

Vanwege de aard en dichtheid van de gebouwen staat een gedeelte van de binnenstad van Willemstad op de Werelderfgoedlijst van UNESCO.

Ook zijn er landhuizen en voormalige plantagehuizen tot monument verklaard.

Zie ook:Plantagehuisje

[bewerk] Demografie

[bewerk] Bevolking

Curaçao kent zeer diverse bevolkingsgroepen. De meerderheid is Creool. Dit zijn mensen van gemengde Europese en Afrikaanse afkomst die als inheems worden beschouwd. Daarnaast zijn er ook van Europese Nederlanders, Chinezen, Portugezen, Surinamers, Venezolanen, Brits-West-Indiërs, Dominicanen, Haïtianen en Colombianen.

[bewerk] Taal

Nederlands was de enige officiële taal, maar nu zijn Papiamentu, Engels en Nederlands gezamenlijk officiële talen. Papiamentu is ook moedertaal voor de meeste inheemse Curaçaoënaars. Naast deze talen spreekt men ook Spaans. Verreweg de meeste Curaçaoënaars beheersen alle hiervoor genoemde talen in meerdere of mindere mate, maar er zijn ook buitenlanders die andere talen spreken als Frans, Arabisch, Haïtiaans, Portugees en zelfs een beetje Chinees hier en daar.

Volgens de volkstelling 2001 spreken op Curaçao 81% Papiaments als huistaal, 8% spreken thuis Nederlands, 6% Spaans, 3% Engels en 2% spreken de andere talen.

[bewerk] Religie

Het geloof op Curaçao bestaat uit 80% Katholiek, 15% overig en 5% geen geloof.

[bewerk] Geografie

Curaçao is een tropisch eiland, gelegen in het zuidelijke deel van de Caribische Zee. Het vormt samen met Bonaire, en Aruba, de Benedenwindse Eilanden, geografisch de zogenaamde ABC-eilanden. Curaçao is van deze drie eilanden het grootst. Curaçao bestaat uit het eiland Curaçao en het eiland Klein Curaçao, dat 10 kilometer vanaf de oostkust ligt. Het hoogste punt is de Sint Christoffelberg met 375 meter. Het eiland bestaat uit koraalkalk en vulkanisch gesteente.

Curaçao heeft zes natuurlijke havens, ontstaan doordat de zee de koraalkalk heeft uitgehold. Aan de zuidwestkant ligt de grootste daarvan, het Schottegat, de haven van Willemstad. Gezegd wordt dat dit de grootste natuurlijke haven ter wereld is. Rondom het Schottegat liggen het grootste droogdok en de grootste olieraffinaderij in de regio, een containerterminal, werven voor goederen en aanlegplaatsen voor toeristenschepen. Het Schottegat wordt bereikt via de Sint Annabaai.

Aan weerszijden hiervan liggen de beide stadsdelen van Willemstad: in het oosten het oudste gedeelte: Punda ('De Punt') met vele winkeltjes en in het westen de wijk Otrobanda (Papiaments voor 'De Andere kant'). Beide delen worden sinds 1886 door een houten pontonbrug (Koningin Emmabrug) met elkaar verbonden. Aan de De Ruyterkade is er een levendige 'drijvende markt' waar veelal Venezolanen vanuit hun bootjes koopwaar aanbieden aan klanten op de kade.

De Handelskade in Willemstad

[bewerk] Steden

Curaçao

De hoofdstad is Willemstad.

Enkele andere plaatsen zijn:

Sta. Maria
Julianadorp
Sta. Rosa
Brievengat
Westpunt
Barber
Soto
San Willibrordo
Sint Michiel (Boka Sami)
Fuik Baai

[bewerk] Naam

Over de oorsprong van de naam Curaçao bestaan verschillende theorieën. Een gangbare verklaring is dat het is afgeleid van het Portugese woord voor 'hart' (coração), wat zou verwijzen naar het eiland als een een centrum van handel. Dit werd dan door Spanjaarden overgenomen als Curaçao, wat gevolgd werd door de Nederlanders. Een andere uitleg is dat Curaçao verwant is met de naam die de oorspronkelijke inwoners gebruikten om zichzelf mee aan te duiden (Joubert en Baart, 1994). Deze theorie wordt ondersteund door vroege Spaanse reisverslagen, die de inboorlingen aanduidden als "Indios Curaçaos". De naam "Curaçao" heeft een associatie gekregen met een specifieke blauwtint, en wordt soms gebruik als een adjectief, afkomstig van een diepblauwe likeur met de naam "Blue Curaçao".

[bewerk] Economie

Toerisme is een belangrijke inkomstenbron geworden: zwembad Marriott Hotel Curaçao

Curaçao leeft thans deels van handel, waaronder offshorehandel, olieraffinage, en toerisme, dat vooral opkwam nadat de Verenigde Staten een boycot tegen Cuba hadden ingesteld. Ook activiteiten rondom de haven, zoals scheepsreparatie zijn belangrijk. De rijkdom op het eiland is ongelijk verdeeld. Een kleine toplaag van de bevolking is erg rijk; eenderde van de bevolking had in 2003 een jaarinkomen van minder dan twaalf duizend Antilliaanse guldens (circa 5000 euro). Een recessie in de jaren 90 heeft de positie van de al fragiele middenklasse nog kwetsbaarder gemaakt. De recessie ging gepaard met een groeiende emigratie naar Nederland.

[bewerk] Verkeer en vervoer

Curaçao beschikt over een luchthaven (Curaçao International Airport, ook wel bekend als Vliegveld Hato; voorheen Dr. Albert Plesman Luchthaven). Zie Hato Airport.

[bewerk] Politiek

Curaçao maakt als eilandgebied deel uit van de Nederlandse Antillen, welke samen met Nederland en Aruba tot het Koninkrijk der Nederlanden behoort. Dit is vastgelegd in het Statuut voor het Koninkrijk der Nederlanden op 15 december 1954. Het bestuur van het eilandgebied bestaat uit een bestuurscollege en een eilandsraad, die elke vier jaar door de bevolking wordt verkozen.

[bewerk] Eilandsraad

**Huidige samenstelling eilandsraad**
Partij	Partijleider	Verkiezingen 2007		Verkiezingen 2003
		%	Zetels	%	Zetels
Frente Obrero i Liberashon 30 di Mei (FOL)	Anthony Godett			33,9	8
Partido Antiá Restrukturá (PAR)	Emily de Jongh-Elhage			20,4	5
Partido Laboral Krusada Popular (PLKP)	Errol Cova			13,1	3
Nationale Volkspartij (PNP)	Ersilia de Lannooy			10,7	2
Movishon Antia Nobo (MAN)	Charles Cooper			9,3	2
Lista Niun Paso Atras (LNPA)	Nelson Pierre			5,7	1
Democratische Partij (DP)	Norbert George			3,8	0
Un Pueblo Nobo (UPN) *	Josephine Bakhuis-Trinidad			3,2	0
Movementu Sosial Laboral (MSL)	César Prince			-	-
Forsa Kòrsou	Nelson Navarro			-	-
Pueblo Soberano (PS)	Helmin Wiels			-	-
Opkomst			21	62,1	21

Mutaties eilandsraad:

FOL 7 zetels, fractie-Lak (MPK) 1 zetel
PLKP 1 zetel, MSL 2 zetels

* UPN nam in 2003 deel onder de naam URDU

**Historisch verloop zetelverdeling eilandsraad**
Partij	2007	2003	1999	1995	1991	1987	1983	1979	1975	1971	1967	1963	1959	1955	1951
Nationale Volkspartij (PNP / NVP)		2	5	4	10	8	7	5	6	7	6	12	10	9	9
Democratische Partij (DP)		0	0	1	2	4	5	6	4	7	13	9	9	9	8
Frente Obrero i Liberashon 30 di Mei (FOL)		8	4	2	5	1	1	1	8	3	-	-	-	-	-
Movishon Antia Nobo (MAN)		2	2	6	3	6	8	6	*	1	-	-	-	-	-
Partido Antiá Restrukturá (PAR)		5	5	8	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-
Partido Laboral Krusada Popular (PLKP)		3	4	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-
Lista Niun Patro Atras (LNPA)		1	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-
Un Pueblo Nobo (UPN / URDU)		0	1	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-
Nos Patria	-	0	0	0	1	0	-	-	-	-	-	-	-	-	-
? (SI)	-	-	-	0	0	2	-	-	-	-	-	-	-	-	-
Partido Social Democratico (PSD)	-	-	-	-	-	-	0	3	3	-	-	-	-	-	-
Movemento pa Adelanto Social Antillano (MASA)	-	-	-	-	-	-	-	-	**	3	-	-	-	-	-
Union Reformista Antiyano (URA)	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	2	-	-	-	-
Katholieke Volkspartij (KVP)	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	0	2	2	3
Curaçaose Onafhankelijke Partij (COP)	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	*******	1	1
Totaal	21	21	21	21	21	21	21	21	21	21	21	21	21	21	21

* MAN-kandidaten staan op FOL-lijst
** MASA-kandidaten staan op PSD-lijst
*** COP-kandidaten staan op NVP-lijst

[bewerk] Bestuurscollege

Het huidige bestuurscollege is als volgt samengesteld:

Gezaghebber: Lizanne Richards-Dindial
Waarnemend gezaghebber: Shurmel Elias
Gedeputeerde: Elfrid Capella - FOL
Gedeputeerde: Frensel Marchena - MSL
Gedeputeerde: Ivan Strick - FOL
Gedeputeerde: Renfred Rojer - FOL
Gedeputeerde: Nelson Pierre - LNPA
Gedeputeerde: Charles Cooper - MAN
Gedeputeerde: Jacinta Constancia - FOL
Eilandssecretaris: Donald de Palm

De rol van waarnemend gezaghebber wordt op Curaçao niet door een gedeputeerde maar door een onafhankelijk persoon vervuld. Hij neemt enkel waar indien de gezaghebber afwezig is of anderszins zijn functie niet kan uitoefenen.

[bewerk] Staatkundige hervormingen

Zie ook: Staatkundige hervormingen binnen het Koninkrijk der Nederlanden

In 1993 werd een eerste referendum over de staatkundige toekomst van Curaçao gehouden. Hoewel de regering pleitte voor een autonome status, koos de bevolking toen in overgrote meerderheid voor voortzetting en herstructurering van de Nederlandse Antillen.

**Uitslag referendum 19 november 1993**
Optie	Stemmen	%
A: herstructurering van de Nederlandse Antillen	48.587	73,56
B: status aparte voor Curaçao	11.841	17,93
C: integratie in Nederland	5.299	8,02
D: volledige onafhankelijkheid	325	0,49
Blanco en ongeldige stemmen	?	-
Opkomst	?	?

Naar aanleiding van deze uitslag trad de regering af en bij nieuwe verkiezingen won de toen nieuwe partij PAR, die bestond uit voorstanders van herstructurering van de Antillen. De gelijktijdig opgerichte partij C'93 van ex-FOL-leider Stanley Brown, die pleitte voor integratie in Nederland, werd geen succes.

Al na enkele jaren bleek dat de herstructurering geen oplossing bood voor de grote maatschappelijke en economische problemen op Curaçao. Bovendien ondervonden de andere, kleinere eilanden binnen de Nederlandse Antillen ook steeds meer de nadelige gevolgen van de financiële problemen die dit met zich meebracht. Daarom ontstond wederom discussie over het voortbestaan de Nederlandse Antillen.

Op 8 april 2005 is een tweede referendum gehouden, waarin de bevolking van Curaçao zich kon uitspreken over de gewenste staatkundige toekomst van het eiland.

**Uitslag referendum 8 april 2005**
Optie	Stemmen	%
A: een autonoom land binnen het Koninkrijk der Nederlanden	42.425	67,83
B: een onafhankelijke staat	3.014	4,82
C: deel blijven uitmaken van de Nederlandse Antillen	2.342	3,74
D: deel worden van Nederland	14.769	23,61
Blanco en ongeldige stemmen	474	-
Opkomst	62.550	55,04

De bevolking heeft met de keuze voor optie A ditmaal de wens van de politici op het eiland gevolgd. Net als bij het referendum in 1993 zijn bijna alle partijen zijn voor een autonome status als land, alleen de kleine nieuwe partij Pueblo Soberano pleit voor volledige onafhankelijkheid. De meningen van het volk zijn echter zeer uiteenlopend en vooral de aanzienlijke steun voor optie D is opmerkelijk, omdat deze optie niet of nauwelijks vertegenwoordigd wordt in de politiek. De voorstanders van deze optie zijn van mening dat voor een beter en veiliger Curaçao integratie met Nederland nodig is. Zij werven met de slogan "P’e Kòrsou ku nos meresé" (voor het Curaçao dat wij verdienen).

Tijdens een minirondetafelconferentie in Den Haag op 11 oktober 2006 is met Nederland overeengekomen dat Curaçao de zogenaamde status aparte zou krijgen. Curaçao zou hiermee een autonoom land binnen het Koninkrijk der Nederlanden worden. De Nederlandse regering heeft als onderdeel van dit akkoord aangeboden een groot deel van de staatsschuld te saneren of over te nemen. De afspraken zijn samengevat in een slotverklaring, die nadien op Curaçao onderwerp van veel discussie is geworden. Naar de mening van de oppositiepartijen, waarvan de FOL de belangrijkste was, en de kleinste coalitiepartijen gingen de afspraken niet ver genoeg. De grootste coalitiepartijen, PAR en PNP, verdedigden het akkoord. Uiteindelijk werd de overeenkomst door een meerderheid in de eilandsraad van Curaçao verworpen, waarna het bestuurscollege uit elkaar viel en onder leiding van de FOL een nieuwe coalitie tot stand kwam die de tijd tot de nieuwe verkiezingen op 20 april 2007 moet volmaken.

Voor de economische en politieke toekomst van Curaçao heeft de afwijzing van de afspraken voor veel onzekerheid gezorgd. Zowel in de politiek als onder de bevolking staan voor- en tegenstanders recht tegenover elkaar. Tegenstanders pleiten voor heronderhandelingen, maar zowel het kabinet Balkenende-III als het nieuwe kabinet Balkenende-IV heeft aangegeven hier niets voor te voelen en wordt daarin bijna unaniem gesteund door de Tweede Kamer. Uit peilingen op Curaçao blijkt dat door de aanhoudende politieke onrust de steun voor de status aparte sterk teruggelopen is, ten gunste van integratie in Nederland (optie D). Dit is waarschijnlijk mede te danken aan de concretisering van deze optie: ten tijde van het referendum in april 2005 was nog niet bekend hoe deze optie eruit zou kunnen zien en was ze voor velen dan ook geen reële overweging. Pas in oktober 2006 werd door Nederland en de kleine eilanden Bonaire, Saba en Sint Eustatius afgesproken dat voor deze status de Nederlandse Gemeentewet als grondslag zal dienen. Het is echter onwaarschijnlijk dat er snel een nieuw referendum zal komen of dat politici zelf zullen pleiten voor deze optie.

Momenteel worden de eilandsraadverkiezingen afgewacht. Indien de tegenstanders een meerderheid behalen, ontstaat een impasse. In het uiterste geval zou door het uittreden van de andere eilanden uit de Nederlandse Antillen, Curaçao als enige eiland van de Nederlandse Antillen overblijven, met de facto wel een autonome status maar ook met de torenhoge staatsschuld van de Nederlandse Antillen.

[bewerk] Klimaat en Natuur

Flamingos in het natuurgebied bij Sint Willibordus

Het klimaat van Curaçao is semi-aride; de gemiddelde regenval bedraagt jaarlijks 550 mm. De vegetatie van de kunuku bestaat voornamelijk uit verschillende soorten cactussen, laag struikgewas, en lage bomen. De dividivi is een van de bekendste bomen. Aloësoorten en agaves komen in verwilderde vorm voor. Daarnaast groeien er verschillende kruiden en komen er ook orchideeën voor.

In het westen van het eiland bevinden zich twee Natuurgebieden; Het gebied rond de Christoffelberg, het Nationale park Christoffelpark en aangrenzend hieraan het Nationaal Park Shete Boka. In het laatste gebied komen zeeschildpadden voor. Bij Sint Willibordus is een natuurresvaat waar flamingos voor komen.

[bewerk] Beroemdheden van Curaçao

Izaline Calister, een jazz, etno-jazz en krioyo-zangeres
Randal Corsen, een jazz- en fusion-pianist
Andruw Jones, een honkbalspeler van Curaçaose komaf actief in de Amerikaanse hoogste klasse
Tania Kross, mezzosopraan
Tip Marugg (1923-2006), schrijver en dichter
Hipólito Max Ocalia (1916-1984), naïef kunstschilder
Tula, aanvoerder slavenopstand 1795
Manuel Carlos Piar Generaal in de Venezolaanse Onafhanlijkheids oorlog.
Pedro Luis Brión Admiraal in de Venezolaanse Onafhankelijkheid oorlog
Frank Martinus Arion schrijver van o.a. de roman 'Dubbelspel'
Daniel DeLeon, (1852-1914) een socialistische theoreticus.
George Maduro Verzetsstrijder tijdens de tweede wereldoorlog

[bewerk] Externe links

{{{afb_links}}}	Eilandgebieden van de Nederlandse Antillen		{{{afb_groot}}}
Bonaire (met Klein Bonaire) - Curaçao (met Klein Curaçao) - Saba (met Green Island) - Sint Eustatius - Sint Maarten			{{{afb_groot}}}