Agnieszka Holland
Z Wikipedii
Agnieszka Holland (ur. 28 listopada 1948 w Warszawie) - polska reżyser filmowa i teatralna, także scenarzystka filmowa. Córka Henryka Hollanda (działacza komunistycznego pochodzenia żydowskiego, prześladowanego po 1956 r. przez SB) oraz Ireny Rybczyńskiej, siostra Magdaleny Łazarkiewicz, była żona reżysera Laco Adamika i matka reżyserki Katarzyny Adamik. Absolwentka Liceum im. Stefana Batorego w Warszawie.
W 1971 roku ukończyła praską szkołę filmową (FAMU). Po powrocie do kraju współpracowała z Krzysztofem Zanussim i Andrzejem Wajdą. W latach 70. i 80. pojawiła się na ekranie w kilku rolach drugoplanowych (m.in. w Przesłuchaniu Ryszarda Bugajskiego). W połowie lat 70. zaczyna tworzyć własne filmy. Za debiut Aktorzy prowincjonalni na festiwalu w Cannes otrzymała nagrodę FIPRESCI. Nakręciła jeszcze w Polsce, Gorączkę i Kobietę samotną, po czym wyjechała za granicę. Od 1981 pracuje na Zachodzie, początkowo w Niemczech i we Francji, a od lat 90. w Stanach Zjednoczonych. Nakręciła też kilka filmów dokumentalnych i reklamowych.
Jej filmy telewizyjne i kinowe były wielokrotnie nagradzane na festiwalach międzynarodowych. Była też dwukrotnie nominowana do Oscara - w 1985 roku w kategorii najlepszy film obcojęzyczny za Gorzkie żniwa oraz w 1991 w kategorii najlepszy scenariusz adaptowany za Europa, Europa. W jej filmach występowała czołówka aktorów polskich i światowych. Współpracowała ze znanymi polskimi kompozytorami: Tomaszem Stańko, Janem Kantym Pawluśkiewiczem, Zbigniewem Preisnerem czy Janem A.P. Kaczmarkiem.
Agnieszka Holland zazwyczaj sama pisze scenariusze do swoich filmów. Ponadto stworzyła scenariusze do kilku filmów Wajdy (m.in. Bez znieczulenia, 1978, Danton, 1982, Miłość w Niemczech, 1983 i Korczaka, 1990) oraz współpracowała (była konsultantem scenariusza) przy trylogii Krzysztofa Kieślowskiego Trzy kolory.
Kino Agnieszki Holland reprezentuje polską szkołę tzw. kina moralnego niepokoju. Bohaterowie jej filmów często stoją przed trudnymi wyborami. Holland porusza kontrowersyjne wątki związków międzyludzkich, wyobcowania społecznego, nie waha się przedstawiać trudnych kwestii politycznych i religijnych.
Obecnie (2006) mieszka we Francji, w Bretanii.
Jest jedną z osób, będących inicjatorami protestu przeciwko budowie w Warszawie pomnika ofiar rzezi wołyńskiej dokonanej na polskiej ludności cywilnej przez ukraińskich nacjonalistów z UPA.
[edytuj] Filmografia
- Grzech Boga (1970, 25', film krótkometrażowy zrealizowany w trakcie studiów)
- Wieczór u Abdona (1975, 48', film TV na podstawie opowiadania Jarosława Iwaszkiewicza)
- Dziewczyna i "Akwarius" (1975, 80')
- Niedzielne dzieci (1977, 80')
- Zdjęcia próbne (1976, 90')
- Coś za coś (1977, 62', film TV)
- Aktorzy prowincjonalni (1978, 108', nagroda w Cannes)
- Gorączka (1980, 122', na podstawie powieści Andrzeja Struga Dzieje jednego pocisku, nagrodzony Złotymi Lwami Gdańskimi w 1981 i Srebrnym Niedźwiedziem na MFF Berlin w 1981
- Kobieta samotna (1981, 93')
- Pocztówki z Paryża (Les cartes postales de Paris, 1982, francuski film TV)
- Kultura (1985, film dokumentalny o paryskiej Kulturze)
- Gorzkie żniwa (Bittere Ernte, 1985, 101', wyprodukowany w Niemczech, nominacja do Oscara)
- Zabić księdza (To Kill a Priest, 1988, koprodukcja francusko-amerykańska, oparty na historii zamordowania Jerzego Popiełuszki)
- Europa, Europa (1990, 113', koprodukcja francusko-niemiecka, nominacja do Oscara)
- Olivier, Olivier (1991, 110', wyprodukowany we Francji)
- Tajemniczy ogród (The Secret Garden, 1993, 102')
- Red Wind (1994, amerykański film TV na podstawie prozy Raymonda Chandlera)
- Całkowite zaćmienie (Total Eclipse, 1995, 111')
- Plac Waszyngtona (Washington Square, 1997, 110')
- Trzeci cud (The third miracle, 1999, 119')
- Strzał w serce (Shot in the heart, 2001, 98')
- Julia wraca do domu (Julia walking home, 2001)
- Golden Dreams (2001, film dokumentalny o Kalifornii zrealizowany na zamówienie Disneylandu)
- Kopia mistrza (Copying Beethoven, 2006)
