Edward Ochab

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Edward Ochab 1906-1989

I Sekretarz Komitetu Centralnego PZPR
Okres urzędowania	od 20 marca 1956 do 21 października 1956
Partia polityczna	Polska Zjednoczona Partia Robotnicza
Poprzednik	Bolesław Bierut
Następca	Władysław Gomułka
Przewodniczący Rady Państwa PRL
Okres urzędowania	od 12 sierpnia 1964 do 11 kwietnia 1968
Poprzednik	Aleksander Zawadzki
Następca	Marian Spychalski

Edward Ochab (ur. 16 sierpnia 1906 w Krakowie, zm. 1 maja 1989 w Warszawie), komunistyczny działacz społeczny i polityczny w okresie PRL. Przewodniczący Rady Państwa w latach 1964-1968.

Edward Ochab wywodził się z chłopskiej rodziny z Galicji. Jego ojciec był komendantem krakowskiej żandarmerii. Ukończył wyższe studium spółdzielcze na Uniwersytecie Jagiellońskim w 1927. Od połowy lat dwudziestych aktywnie działał w ruchu spółdzielczym. W 1929 zapisał się do KPP, za co w sanacyjnej Polsce był wielokrotnie aresztowany (w latach 1933 i 1938 skazany na karę więzienia – dzięki czemu przeżył stalinowską czystkę). W 1939 roku znalazł się na terenie ZSRR. Po 1941 roku służył jako ochotnik w Armii Czerwonej. Współorganizator ZPP oraz I Armii Wojska Polskiego w ZSRR.

Po wojnie zasiadał na ważnych, acz nie eksponowanych stanowiskach: był ministrem administracji publicznej w Rządzie Tymczasowym RP i członkiem sekretariatu KC PPR. W latach 1946-1948 skierowano go na Śląsk gdzie został I sekretarzem PPR w Katowicach. W tym czasie przewodniczył również Społem podczas bitwy o handel.

Spotykały go również awanse w spółdzielczości: 1948 objął funkcję prezesa "Centralnego Związku Spółdzielczego" oraz w związkach zawodowych: 1949 mianowano go na szefa "Centralnych Związków Zawodowych".

Ochab udzielał się również w wojsku (mianowany został generałem), obejmując w 1949 funkcję wiceministra obrony narodowej (w 1950 usunięto go) oraz szefa Głównego Zarządu Politycznego w Wojsku Polskim.

W latach 1950-1956 jeden z sekretarzy KC PZPR. Po śmierci Bolesława Bieruta I sekretarz tej partii (marzec-październik 1956). W PZPR reprezentował nurt centrowy, niezależny tak od natolińczyków, jak i puławian. W roku 1956 jego energiczna akcja zapobiegła wkroczeniu do Polski wojsk radzieckich, zaniepokojonych rozwojem wypadków w "bratnim kraju".

Po październiku 1956 powoli odsuwany od ważnych stanowisk partyjnych. 1957-1959 minister rolnictwa (na którym niezbyt się znał – co przyznawali nawet jego współpracownicy). 1957-1964 sekretarz PZPR. 1961-1964 zastępca przewodniczącego Rady Państwa, w latach 1964-1968 jej przewodniczący. W tym czasie wsławił się m.in. odmową przyjęcia w Polsce papieża Pawła VI, który zamierzał uczestniczyć w uroczystościach tysiąclecia Chrztu Polski. Ustąpił w lipcu 1968 na znak protestu przeciwko kampanii antysemickiej rozpętanej przez Moczara i Gomułkę.