Gerard Wodarz

Gerard Wodarz (ur. 10 sierpnia 1913 w Wielkich Hajdukach, zm. 8 listopada 1982 w Chorzowie) – piłkarz, lewoskrzydłowy napastnik, reprezentant Polski.

Wychowanek Ruchu Wielkie Hajduki, w barwach którego występował w latach 1926-1939 oraz 1946-1947. Był, obok Ernesta Wilimowskiego i Teodora Peterka, członkiem jednego z najlepszych w historii klubu ataku. W 183 meczach strzelił 51 bramek, pięciokrotnie zdobywając mistrzostwo Polski (1933-1936 i 1938). W reprezentacji rozegrał 31 spotkań – debiutował 2 października 1932 w meczu z Rumunią w Budapeszcie. Pięć z łącznej puli 13 bramek strzelił na olimpiadzie w Berlinie w 1936 roku. Grał również w słynnym meczu z Brazylią w Strasburgu na Mistrzostwach Świata w 1938, gdzie świetnie asystował Ernestowi Wilimowskiemu, który jako pierwszy strzelił 4 bramki w jednym meczu MŚ. Podobnie jak wielu jego kolegów po wybuchu II wojny światowej grał w Bismarckhütter Sport Verein, lecz już w 1941 roku został przymusowo wcielony do Wehrmachtu. W 1944 dostał się do niewoli amerykańskiej w Normandii, skąd trafił do Wojska Polskiego w Wielkiej Brytanii, gdzie powrócił do gry w piłkę nożną: RAF Newton Notts (1945) i szkockim Fraserburg (1945-1946). W 1946 wrócił do Chorzowa i jeszcze przez dwa lata bronił barw Ruchu. Jako trener pracował w wielu klubach na Górnym Śląsku, jednak bez znaczących sukcesów. Pracował także w zawodzie księgowego.