Hymn Izraela

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Hatikwa (hebr. התקוה - Nadzieja) jest hymnem państwowym Izraela. W języku hebrajskim słowo tikwa ma szersze znaczenie niż nadzieja, oznacza rodzaj więzi. W jej rozumieniu sznur trzymany przez Boga wiąże z Jerozolimą Żydów rozproszonych po całym świecie. Bóg, rozżarzając węgielki w sercu każdego Żyda, rozpala ich żar w płomienie. Powrót Żydów do kraju to powrót do miejsca, które Bóg nazwał Swoją ziemią i ich ziemią.

Tekst poematu napisał żydowski poeta Naftali Herc Imber, pochodzący z rodziny chasydów ze Złoczowa. Utwór zatytułowany Tikwatejnu (Nadzieja nasza) został napisany w 1878 roku, ale drukiem ukazał się dopiero w 1886 roku w zbiorze wierszy Imbera Barkai (Gwiazda poranna). Muzykę, opartą na motywach melodii ludowej, ułożył Samuel Cohen, będący pionierem Riszon Lecijon, najstarszego osiedla żydowskiego w Izraelu. Pieśń zyskała popularność wśród żydowskich osadników w Palestynie. Podczas I Kongresu Syjonistycznego w Bazylei w 1897 roku stała się hymnem ruchu syjonistycznego, a od 1948 roku, kiedy proklamowano państwo Izrael, hymnem państwowym, mimo iż parlament izraelski (Knesset) nigdy nie zatwierdził jej oficjalnie.

Na tym samym motywie melodycznym co Hatikwa oparty jest poemat Wełtawa Bedřicha Smetany, skomponowany w 1874 roku. Piosenka, jak twierdził sam Smetana, jest szwedzkiego pochodzenia, ale użył jej, jako że charakterem odpowiadała czeskiej muzyce ludowej. W większości opracowań dotyczących pochodzenia omawianego motywu melodycznego podaje się, że melodia jest mołdawska. Wiąże się to prawdopodobnie z tym, że "Wełtawa" znana jest pod drugą nazwą - niemiecką "Moldau" (czyli Mołdawia, która nic wspólnego z Mołdawią jako krajem nie ma). Mołdawski rodowód piosenki uprawdopodobniało pochodzenie twórcy Hatikwy Cohena, który był imigrantem z Mołdawii. Skąd Cohen znał tę melodię - jej pierwowzór, czy jako motyw Wełtawy, nie wiadomo.

כל עוד בלבב פנימה

נפש יהודי הומיה,
ולפאתי מזרח קדימה
עין לציון צופיה -

עוד לא אבדה תקותנו,
התקוה בת שנות אלפים,
להיות עם חופשי בארצנו

ארץ ציון וירושלים.

Nadzieja nasza

według tłumaczenia Szoszany Raczyńskiej

Dopóki w naszych dusz głębinie
Serce żydowskie żywo bije
Oko ku wschodowi się obraca
I do Syjonu wciąż powraca.
Nadzieja nasza nie zginie
Wszak dwa tysiące lat przetrwała
Być narodem wolnym w swojej krainie
W kraju Syjonu i Jerozolimy.

Kol od balevav

pe'nimah -
nefesh Yehudi homiyah
Ulfa'atey mizrach kadimah

Ayin le'tzion tzofiyah.

Od lo avdah tikvatenu
Ha'tikvah bat shnot alpayim:
Lihyot am chofshi be'artzenu -
Eretz Tzion ve'Yerushalayim.

według tłumaczenia ks. dr Bernarda Wodeckiego

Jak długo w sercu tętni krew
Dusza żydowska życiem drga
I w stronę Wschodu, hen, się rwie
Wzrok do Syjonu biegnie bram.
Tak ufność w nas nie zaginie
Nadzieja dwóch tysiącleci
Wolnym lud będzie w własnej krainie
W Syjońskiej ziemi, w Jerozolimie.