Powstanie zamojskie

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Historia Polski
Ten artykuł jest częścią cyklu: Polskie Państwo Podziemne

Powstanie zamojskie – obrona Zamojszczyzny przed niemieckimi wysiedleniami, realizowanymi według założeń Generalnego Planu Wschodniego, na przełomie 1942 i 1943.

Spis treści

1 Przebieg wydarzeń na Zamojszczyźnie w latach 1941-1944
2 Bibliografia
3 Zobacz też
4 Przypisy

[edytuj] Przebieg wydarzeń na Zamojszczyźnie w latach 1941-1944

W roku 1941 Heinrich Himmler postanowił stworzyć niemiecki pas osiedleńczy wzdłuż ówczesnej granicy III Rzeczy ze Związkiem Radzieckim (miał to być tzw. "pierwszy czysto niemiecki europejski okręg osadniczy"). Celem jego utworzenia miało być umieszczenie polskiej ludności z centralnych części kraju w "kotle", ponadto pas ów stanowić miał bazę wypadową dla germanizacji Ukrainy i Białorusi. Jako pierwsze do germanizacji zostały wydzielone tereny powiatu biłgorajskiego, tomaszowskiego, hrubieszowskiego i zamojskiego.

Tuż po objęciu władzy na Zamojszczyźnie przez niemiecką administrację cywilną i SS, zaczęto tu ściągać olbrzymie ilości sił policyjnych i wojskowych. Miały one różne zadania: prewencyjne, represyjne, odwetowe, likwidowania polskiego oporu oraz grabieży produktów rolnych (Zamojszczyzna jest regionem typowo rolniczym). W 1940 została przeprowadzona akcja "AB" – wielu działaczy politycznych oraz inteligencję bądź wymordowano, bądź wywieziono do obozów koncentracyjnych. Do 1942 r. hitlerowcy wymordowali wszystkich Żydów.

W październiku 1941 w Bełżcu (ok. 20 km na południe od Tomaszowa Lubelskiego utworzono jeden z największych w Europie obozów zagłady.

W tej sytuacji wzmocnił się polski opór, który na tych terenach zaczął działać tuż po klęsce kampanii wrześniowej. Chłopi z zagrożonych wsi zaczęli zabijać żywy inwentarz i niszczyć płody rolne, aby nic nie zostawić Niemcom, a następnie opuszczali domy.

Pomimo tego przez cały rok 1942 Niemcy przygotowywali się do wdrożenia planów osadniczych, wynikających z realizacji założeń Generalnego Planu Wschodniego. Chłopów wywożono do Niemiec na roboty przymusowe lub mordowano, część ludności polskiej była przygotowywana do germanizacji. W nocy z 27 na 28 listopada 1942 r. hitlerowcy generalnie uderzyli na Zamojszczyznę. Rozpoczęto olbrzymią akcję wysiedleńczą, której nie można porównać do żadnej innej w okupowanej Europie – była to pierwsza akcja przeprowadzona w ramach tzw. Wielkiego Planu (niem. Grosse Planung), będącego częścią Generalnego Planu Wschodniego. Kolejne wsie były otaczane, ludność była spędzana w jedno miejsce, a następnie przeprowadzano segregację – część osób przeznaczano do zniemczenia, część do robót przymusowych, ale większość wywożono do obozów koncentracyjnych lub mordowano na miejscu. Dzieci kierowano w głąb kraju (zwykle w kierunku Warszawy) bądź do Rzeszy. Na miejsce byli przywożeni koloniści niemieccy, np. z Besarabii, bądź ukraińscy. Przejmowali opuszczone gospodarstwa, zostali uzbrojeni i umundurowani, dano im władzę nad pozostałymi Polakami.

Wydarzenia na Zamojszczyźnie spowodowały wielki wstrząs w całym kraju i Europie. Ludzie w miarę możliwości starali się pomagać – na dworcach kolejowych ludność polska ratowała uciekinierów, starała się wykupywać dzieci, wspomagała rozbite rodziny.

W połowie grudnia 1942 r. na Zamojszczyznę przybył komendant główny BCh Franciszek Kamiński. Na naradzie z komendantami obwodów Biłgoraj, Zamość i Hrubieszów rozkazał zmobilizować w lasach Puszczy Solskiej duże siły partyzanckie i rozpocząć kontratak. Oddziały Armii Krajowej, Batalionów Chłopskich oraz ugrupowania radzieckie żywiołowo zaatakowały zasiedlane wsie, linie komunikacyjne, posterunki policji oraz formacje i komisje dokonujące wysiedleń. Między 20 a 25 grudnia partyzanci spalili 10 skolonizowanych wsi.

30 grudnia I kompania kadrowa BCh oraz radziecki oddział partyzancki pod dowództwem Władmimira Wołodina niedaleko wsi Wojda stoczyły pierwsze w historii II wojny światowej starcie partyzanckie o charakterze bitwy. W styczniu 1943 oddziały AK przeprowadziły akcję "Wieniec II" – dokonały ok. 60 akcji zbrojnych. 1 lutego stoczona została największa bitwa powstania zamojskiego – pod Zaborecznem opór Niemcom stawiły: 1. kompania por. Władysława Maślanki "Sielskiego", 2. kompania Jana Głogowskiego "Głowackiego", 4. kompania por. Stanisława Burdy "Burskiego", 5. kompania Piotra Mielnika "Szczerbińskiego", 11. kompania plut. Władysława Chmielowca "Turzyńca" pod ogólnym dowództwem Franciszka Bartłomowicza "Grzmota" (skazanego później przez lokalnych dowódców AK na karę śmierci za "skomunizowanie"). W lutym na Zamojszczyznę wkroczyło zgrupowanie partyzanckie GL im. Tadeusza Kościuszki pod dowództwem Grzegorza Korczyńskiego. Na szeroką skalę palono zasiedlone przez kolonistów wsie, największą tego typu akcją było spalenie wsi Cieszyn, podczas której zginęło około 160 kolonistów.

Wydarzenia te wywołały duży niepokój wśród niemieckich dowódców. Określili je jako "powstanie zamojskie", które zagraża nie tylko akcji osiedleńczej, ale całej III Rzeszy. W meldunkach niemieckich pojawiały się informacje o tym, że "Zamojszczyzna to centrum bandytyzmu w kraju, a jej głównym punktem jest Aleksandrów lub Józefów Biłgorajski" (te miejsca były terenem najbardziej nasilonej koncentracji oddziałów partyzanckich, mówiono o "Rzeczypospolitej Józefowskiej"). Pod wpływem tego niepokoju niemiecki terror na Zamojszczyźnie zelżał. Jednak w czerwcu hitlerowcy na nowo wznowili akcję pacyfikacyjną o niespotykanych dotąd rozmiarach (akcja Wehrwolf). W jej toku zniszczono dziesiątki wsi, zamordowano ok. 1000 ludzi, 60 tys.^[1] wywieziono i porwano setki dzieci.

W pierwszej połowie 1944 r. Ukraińska Powstańcza Armia przeprowadziła na Zamojszczyźnie wielką ofensywę, w wyniku której z dużej części pow. hrubieszowskiego, tomaszowskiego i biłgorajskiego ludność polska została usunięta. Polski ruch podziemny oraz oddziały partyzanckie podjęły akcje samoobrony, do której skierowano najdzielniejsze oddziały. Walki te trwały do czerwca 1944 i pochłonęły wiele ofiar po obu stronach.

por. Konrad Bartoszewski

W czerwcu 1944 Zamojszczyzna stała się terenem kolejnych wielkich niemieckich akcji – "Sturmwind I" i "Sturmwind II". Ich celem było zniszczenie zgrupowanych w Puszczy Solskiej i Lasach Janowskich oddziałów partyzanckich, aby wciągnięte w walki z nimi jednostki Wehrmachtu mogły ruszyć na front wschodni. Do walki z partyzantami użyto olbrzymich sił pancernych, piechoty, artylerii i SS. Punktami kulminacyjnymi tych akcji były bitwa na Porytowym Wzgórzu i bitwa pod Osuchami, podczas której niemal wszystkie polskie oddziały partyzanckie zostały zniszczone – wśród nielicznych uratowanych znalazł się oddział AK pod dowództwem legendarnego por. Konrada Bartoszewskiego ps. "Wir". Zginął m.in. komendant obwodu AK Biłgoraj Józef Stegliński ps. "Cord" oraz inspektor zamojski AK Edward Markiewicz ps. "Kalina". Mordowano nie tylko partyzantów – zginęło ok. 500 mieszkańców wsi, zgodnie z rozkazem dowódcy policji i SS w Generalnym Gubernatorstwie H. Koppego, mówiącego iż "wszyscy mężczyźni w wieku od 16 do 60 lat powinni zostać wytępieni".

W lipcu 1944 r. ocalałe jednostki AK wzięły udział w akcji "Burza", podczas której wyzwolono m.in. Zamość i Szczebrzeszyn. Pod koniec lipca cała Zamojszczyzna została wyzwolona.

[edytuj] Bibliografia

Jan Grygiel, Związek Walki Zbrojnej i Armia Krajowa w Obwodzie Zamojskim 1939-1944, Polskie Wydawnictwo Naukowe 1985
Walki oddziałów ZWZ-AK i BCh Inspektoratu Zamojskiego w latach wojny 1939-1944, Związek Żołnierzy Armii Krajowej Okręg Zamość 1990