Alicia Molik
Z Wikipedii
| Alicia Molik | |
| Miejsce urodzenia | Adelajda |
| Państwo |  Australia |
| Data urodzenia | 27 stycznia 1981 |
| Wzrost | 182 cm |
| Waga | 72 kg |
| Gra | praworęczna (jednoręczny backhand) |
| Status profesjonalny | 1996 |
| Miejsca w listach rankingowych | |
| Najwyższe miejsce w rankingu WTA | 8 (28 lutego 2005) |
| Najwyższe miejsce w rankingu debla WTA | 6 (6 czerwca 2005) |
| Zwycięstwa w turniejach wielkoszlemowych | |
| Australian Open | 2005 (debel) |
| Roland Garros | |
| Wimbledon | |
| US Open | |
| Masters | |
Alicia Molik (ur. 27 stycznia 1981 w Adelajdzie), tenisistka australijska pochodzenia polskiego, brązowa medalistka olimpijska z Aten 2004.
Debiutowała w 1996, w 1999 po raz pierwszy znalazła się w czołowej setce rankingu światowego. Również w 1999 pierwszy raz wystąpiła w turnieju wielkoszlemowym, ponosząc porażkę w I rundzie Australian Open. Na French Open 1999 dotarła do III rundy (1/16 finału), gdzie uległa Amerykance Venus Williams. W 2001 zakończyła sezon w czołowej pięćdziesiątce na świecie, po awansie do półfinału w Szanghaju (nr 47 w listopadzie 2001). W 2002 przyczyniła się walnie do awansu Australii do Grupy Światowej Pucharu Federacji, wygrywając w meczu z Holandią oba single i debel (występuje w reprezentacji od 1998).
W 2003 wygrała pierwszy turniej w cyklu WTA Tour; w finale w Auckland pokonała Amy Frazier. Wygrywając trzy pojedynki singlowe przyczyniła się do awansu zespołu australijskiego do finału mikstowego Pucharu Hopmana (partnerował jej Lleyton Hewitt). Awansowała ponadto do dwóch finałów - w Sarasocie przegrała z Myskiną, w Budapeszcie z Serną.
Najlepszy sezon w karierze Molik to rok 2004; po raz pierwszy dotarła do IV rundy w Wielkim Szlemie (w Australian Open), w maju grała w finale turnieju w Wiedniu (przegrała ze Smasznową-Pistolesi), wystąpiła w finałach wielkoszlemowych na Wimbledonie (w parze z rodakiem Woodbridgem ulegli w konkurencji miksta rodzeństwu z Zimbabwe Carze i Wayne'owi Blackom, nie wykorzystując kilku piłek meczowych) i US Open (ponownie w parze z Woodbridge'm, ulegli parze Bob Bryan/Wiera Zwonariewa 3:6, 4:6), wygrała turnieje w Sztokholmie, Zurychu i Luksemburgu. Odniosła także pierwsze zwycięstwo turnejowe w deblu, w parze z Serną triumfowała na kortach trawiastych w Eastbourne, w parze z Schett w hali w Sztokholmie. W listopadzie 2004 została sklasyfikowana na pozycji nr 13 na świecie (nr 12 w rankingu sezonu 2004 Race to the Championships).
Do sukcesów w 2004 należy jeszcze doliczyć niespodziewany brązowy medal w grze pojedynczej na olimpiadzie w Atenach; w turnieju olimpijskim wyeliminowała m.in. Japonkę Sugiyamę, uległa w półfinale Francuzce Mauresmo, ale w pojedynku o brąz pokonała Rosjankę Myskinę. Wzięła tym samym rewanż na Rosjance, która pokonała Molik w I rundzie French Open 2004, w drodze do swojego pierwszego triumfu wielkoszlemowego.
Alicia Molik udanie rozpoczęła także kolejny sezon. W styczniu 2005 wygrała turniej w Sydney, pokonując w finale rodaczkę Samanthę Stosur oraz dotarła po raz pierwszy w karierze do ćwierćfinału wielkoszlemowego na Australian Open. Wyeliminowała m.in. Amerykankę Venus Williams, przegrała dramatyczny mecz z liderką rankingu światowego Lindsay Davenport 4:6, 6:4, 7:9. W deblu sięgnęła po pierwszy triumf w Wielkim Szlemie, wygrywając mistrzostwa Australii w parze z Rosjanką Swietłaną Kuzniecową.
Z powodu infekcji ucha środkowego, powodującej zaburzenia równowagi i ostrości widzenia, z którą Molik boryka się od kwietnia 2005 zmusiła ją do zawieszenia występów na korcie do maja 2006, kiedy to wystąpiła w turnieju wielkiego szlema Rolanda Garosa. Dotarła do rundy trzeciej, gdzie przegrała z Marią Szarapową.
Ma dwójkę dzieci: Rafala i Jamesa, którzy już dzisiaj zostali okrzyknięci nadzieją australijskiego tenisa.
