Charles-Maurice de Talleyrand-Périgord

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Charles-Maurice de Talleyrand-Périgod 1754-1838

1. Premier Francji
Okres urzędowania	od 9 lipca 1815 do 26 września 1815
Partia polityczna	bezpartyjny
Następca	Armand-Emmanuel du Plessis, Duc de Richelieu

Obraz autorstwa Pierre-Paul Prud'hon

Charles-Maurice de Talleyrand-Périgord (ur. 2 lutego 1754, zm. 17 maja 1838) (znany po prostu jako Talleyrand) - francuski dyplomata, minister spraw zagranicznych Francji; biskup Autun, książę Benewentu. Reprezentant Francji na kongresie wiedeńskim.

[edytuj] Droga do kariery

Urodzony w Paryżu w rodzinie arystokratycznej; w dzieciństwie, wskutek nieuwagi piastunki, okulał. Pozbawiło go to możliwości kariery wojskowej; pozbawiony praw pierworodnego został przeznaczony do stanu duchownego. Ród, mimo iż sięgał korzeniami czasów Hugona Kapeta (X w.), nie był zbyt majętny; kariera duchowna, wspierana protekcją stryja, wówczas biskupa, później arcybiskupa Reims, miała Talleyrandowi zapewnić dostatek.

W 1769, w wieku 15 lat, wstąpił do seminarium; niższe święcenia otrzymał w 1774; w tym samym roku uzyskał bakalaureat z teologii na Sorbonie. Wyświęcony w 1779. W 1788 został biskupem Autun.

[edytuj] Rewolucja

Rok później, w 1789, jako przedstawiciel Stanu Pierwszego (duchowieństwa) w Stanach Generalnych opowiedział się po stronie rewolucji francuskiej. W Konwencie zainicjował sekularyzację dóbr kościelnych .

[edytuj] Czasy napoleońskie

Pierwotnie poparł wojskowy zamach stanu Napoleona Bonaparte (1799), jednakże potem w zmowie z Aleksandrem I przyczynił się do jego upadku i restauracji Burbonów.

Podczas kongresu wiedeńskiego w 1815 wynegocjował dla Francji korzystne warunki pokojowe.

[edytuj] Restauracja

W 1830 przyczynił się do uzyskania korony przez Ludwika Filipa I. Następnie ambasador w Wielkiej Brytanii (1830-1834)

[edytuj] Życie prywatne

Pzrz wiele lat pozostawał w związku z Dorotą de Talleyrand-Périgord, żoną swego bratanka Edmunda de Talleyrand.

[edytuj] Podsumowanie

Do historii przeszedł jako zręczny dyplomata, cyniczny i bezwzględny stanowił najdoskonalsze wcielenie typowego dla swej epoki pragmatyka, amoralnego polityka i męża stanu.

W obiegowej opinii Francuzów stał się symbolem wiarołomstwa i politycznego cwaniactwa. Jego zachowanie było krytykowane przez wielu wybitnych ludzi kultury i sztuki (m.in. Victora Hugo, Stendhala, Balzacka). W filmie Napoleon z 2002 roku jego postać po mistrzowsku odtworzył John Malkovich.

Mimo tego jest ceniony ze względy na swoje niewątpliwe osiągnięcia dla dobra kraju, jak w czasie np. kongresu wiedeńskiego.

[edytuj] Ciekawostka

Napoleon nigdy nie miał złudzeń co do wierności Talleyranda - ostentacyjnego cynika, malwersanta i łapówkarza - którego w przypływie gniewu nazwał kiedyś "gnojem w jedwabnych pończoszkach".
Przypuszcza się, że był biologicznym ojcem malarza Eugène Delacroix.
Na łożu śmierci złożył mu wizytę król Ludwik Filip I. Cierpiący Talleyrand poskarżył mu się: "Najjaśniejszy Panie! Pali mnie ogień piekielny." "Już?!" - wyrwało się podobno królowi.