Jerzy Kukuczka
Z Wikipedii
Jerzy Kukuczka - (24 marca 1948 - 24 października 1989) urodzony w Katowicach polski alpinista i himalaista, jako drugi człowiek na Ziemi zdobył Koronę Himalajów i Karakorum – wszystkie 14 szczytów o wysokości ponad 8 tysięcy metrów, (pierwszy był Reinhold Messner).
Spośród 14 ośmiotysięczników, które zdobył w latach 1979-1987 na 11 z nich wszedł nowymi drogami, 5-krotnie w stylu alpejskim, na 4 - po raz pierwszy zimą, na 1 szczyt samotnie - żaden inny zdobywca 14 ośmiotysięczników nie może pochwalić się takim bilansem. Wolno aklimatyzował się, za to słynął z ogromnej wytrzymałości psychicznej i fizycznej. Jego partnerami byli m.in. Wojciech Kurtyka, Artur Hajzer oraz Ryszard Pawłowski.
W szkole średniej uprawiał też przez pewien czas podnoszenie ciężarów, aż do momentu kiedy dostał zakaz lekarski uprawiania tego sportu.
W 1988 na Igrzyskach Olimpijskich w Calgary wraz z Reinholdem Messnerem nagrodzony srebrnym medalem olimpijskim. Obaj odmówili przyjęcia medalu.
Spis treści |
[edytuj] Najważniejsze osiągnięcia wspinaczkowe
[edytuj] Tatry
- 20 lutego 1971 - pierwsze zimowe przejście drogi przez tzw. Grzybek na północnej ścianie Mięguszowieckiego Szczytu Pośredniego (wraz z Danutą Gellner-Wach, Januszem Skorkiem i Zbigniewem Wachem)
- 16-18 kwietnia 1971 - pierwsze zimowe przejście drogi zwanej dziś "Kurtykówką" na wschodniej ścianie Małego Młynarza (z Jerzym Kallą i Zbigniewem Wachem)
- 22 lipca 1971 - pierwsze polskie przejście "Drogi Pająków" na północnej ścianie Wołowej Turni z Januszem Skorkiem i Markiem Piekutowskim
- 3-6 stycznia 1972- pierwsze przejście zimowe "direttissimy" północno-wschodniej ściany Małego Młynarza wraz z Tadeuszem Gibińskim i Zbigniewem Wachem
- 23-24 czerwca 1972 - poprowadził nową drogę na Małym Młynarzu (Wielkim Kominem) wraz z Danutą Gellner-Wach, Zbigniewem Wachem i Januszem Skorkiem
- 8 lutego 1977 - wytyczył nową drogę północnym filarem Małego Durnego Szczytu z Andrzejem Machnikiem.
[edytuj] Dolomity
- 1972 Torre Trieste - Direttissima del Polacci, pierwsze wejście
- 1972 Cima Bancon - filarem, pierwsze wejście
- 1972 Marmolada - "Via del Ideale", pierwsze zimowe wejście
[edytuj] Alpy
- 19 lipca 1973 z M. Łukaszewskim dokonali pierwszego polskiego przejścia drogi "Aureille-Fentren" na Aiguille du Moine
- 22 lipca 1973 podczas tego samego wyjazdu, z tym samym partnerem przeszli jako pierwsi Polacy "Drogę Paryżan" na La Pell w masywie Vercors
- 6 sierpnia 1973 roku wraz z M. Łukaszewskim, B. Kozłowską i J. Kurczabem przeszedł drogę "Major" na wschodniej ścianie Mont Blanc
- 12-14 sierpnia 1973 poprowadził nową drogę na Petit Dru (z M. Łukaszewskim i Wojciechem Kurtyką)
- 3-4 sierpnia 1975 z M. Łukaszewskim i W. Kurtyką poprowadził nową drogę na północnej ścianie Pointe Hélene w Grandes Jorasses.
[edytuj] Bułgaria
[edytuj] Alaska
- w dniach 20-26 lipca 1974 roku wspinał się zachodnim żebrem południowej ściany na Mount McKinley (6198 m n.p.m.), gdzie doznał poważnych odmrożeń.
[edytuj] Alpy Nowozelandzkie
- 1981 Malte Brum - środkiem ściany południowej nową drogą
- 1981 Malte Brum - zachodnią ścianą, nową drogą
[edytuj] Hindukusz
- 1 sierpnia 1976, samotnie, nową drogą zdobył Kohe Awal (5800 m n.p.m.)
- 10-11 sierpnia 1976 wraz z J. Barankiem, S. Cholewą i H. Natkańcem weszli od południowego wschodu na Kohe Tez (7015 m n.p.m.)
- 9 sierpnia 1978 z Tadeuszem Piotrowskim i M. Wroczyńskim nową drogą pokonali Tirich Mir East (7692 m n.p.m.)
- 11 sierpnia 1978 roku z partnerami ze wspinaczki na Tirich Mir East wszedł na Bindu Ghul Zom (6340 m n.p.m.).
[edytuj] Korona Himalajów i Karakorum
- 4 października 1979 - Lhotse drogą klasyczną z Andrzejem Czokiem, Andrzejem Heinrichem i Januszem Skorkiem w ramach wyprawy Klubu Wysokogórskiego z Gliwic, styl alpejski, bez tlenu
- 19 maja 1980 - Mount Everest nową drogą z Andrzejem Czokiem
- 15 października 1981 - Makalu nową drogą, pierwsze solowe wejście w Nepalu, bez tlenu, styl alpejski
- 30 lipca 1982 - Broad Peak drogą klasyczną w stylu alpejskim z Wojciechem Kurtyką oraz 17 lipca 1984 trawers całego masywu Broad Peak w stylu alpejskim z Wojciechem Kurtyką, bez tlenu
- 23 lipca 1983 - Gasherbrum I, nową drogą razem z Wojciechem Kurtyką, styl alpejski, bez tlenu
- 1 lipca 1983 - Gasherbrum II, nową drogą razem z Wojciechem Kurtyką, pierwsze wejście wschodnią granią, styl alpejski, bez tlenu
- 21 stycznia 1985 - Dhaulagiri, pierwsze zimowe wejście, wraz z Andrzejem Czokiem, bez tlenu
- 13 lutego 1985 - Cho Oyu, zimowe wejście wraz z Andrzejem Heinrichem, południową ścianą, bez tlenu
- 13 lipca 1985 - Nanga Parbat, nową drogą, towarzyszyli mu Carlos Carsolio, Andrzej Heinrich i Sławomir Łobodziński, wschodnim filarem, bez tlenu
- 11 stycznia 1986 - Kangchenjunga, pierwsze zimowe wejście, wraz z Krzysztofem Wielickim, bez tlenu, od południowej strony
- 18 lipca 1986 - K2, nową drogą (środkowym filarem południowej ściany - droga do dziś nie powtórzona!) z Tadeuszem Piotrowskim, styl alpejski, bez tlenu
- 10 listopada 1986 - Manaslu, nową drogą, w stylu alpejskim z Carlosem Carsolio i Arturem Hajzerem, bez tlenu
- 3 lutego 1987 - Annapurna I, pierwsze zimowe wejście z Arturem Hajzerem, bez tlenu, od północnej strony
- 18 września 1987 - Shisha Pangma, nową drogą, w stylu alpejskim z Arturem Hajzerem, bez tlenu, zachodnią granią
[edytuj] Inne
- 1983 Gasherbrum_I (8068 m)- północno-zachodnią ścianą, nowa droga, styl alpejski, bez tlenu
- 24 czerwca 1983 - Gasherbrum II East (7772 m)
- 16 lipca 1984 wraz z Wojciechem Kurtyką zdobył Broad Peak Middle (8006 m)
- 1984 Biarhedi (6759 m) - pierwsze wejście na szczyt, styl alpejski, solo, bez tlenu
- 1987 Yebokalgan Ri (7365 m) - zachodnią granią, pierwsze wejście na szczyt, bez tlenu, styl alpejski
- 1987 Shisha Pangma West(7950 m) - zachodnią granią, pierwsze wejście, styl alpejski, bez tlenu
- 13 października 1988 biorąc udział w wyprawie Klubu Wysokogórskiego z Katowic, wszedł z Arturem Hajzerem na Annapurnę I East (8010 m). Dokonali tego w stylu alpejskim, wytyczając od południa nową drogę.
- 24 października 1989 podczas wyprawy Śląskiej Grupy Himalajskiej wspinał się z Ryszardem Pawłowskim południową ścianą Lhotse. Odpadł od ściany i spadł w przepaść.
Zginął na wysokości 8 300 metrów 24 października 1989 podczas wejścia na Lhotse nową drogą przez słynną, południową ścianę. Szczyt atakował wspólnie z Ryszardem Pawłowskim. Kukuczka wspinał się jako pierwszy i tuż przed granią szczytową odpadł. Lina nie wytrzymując obciążenia, pękła, a wspinacz spadł w przepaść. Po odnalezieniu ciała pochowano go w lodowej szczelinie, nieopodal miejsca upadku. Tablica pamiątkowa została umieszczona w Chukung nieopodal południowej ściany Lhotse a także na Symbolicznym Cmentarzu Ofiar Tatr pod Osterwą.
[edytuj] Książki
- Na szczytach świata (Krajowa Agencja Wydawnicza, Katowice 1990), ISBN 830303166X, (wyd.2 Kraków, 1996), ISBN 8386219289
- Mój pionowy świat czyli 14 x 8000 metrów (1995), ISBN 1899397094
- Ostatnia ściana (Agencja Reklamowa KOMPLET, Katowice 1999), ISBN 8391226808.
[edytuj] Artykuły
- J. Kukuczka, K2 ścianą południową, ("Taternik" nr 2/86)
Zobacz też: Reinhold Messner, alpinizm, himalaizm
