Karol Korytowski

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Karol Korytwoski kontradmirał
ur. 28 I 1892 w Krakowie zm. 11 X 1966 w Londynie
Kariera w Polsce:
II zastępca szefa Kierownictwa MW
• szef Sztabu Kierownictwa MW • szef Sztabu Dowództwa Floty • kmdt Szkoły Specjalistów Morskich • dowódca ORP "Komendant Piłsudski"
Kariera w Austro-Węgrzech:
• oficer nawigacyjny "Prinz Eugen"
Działania wojenne:
I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa
Odznaczenia:
Polonia Restituta
Krzyż Niepodległości
Krzyż Zasługi
Order Imperium Brytyjskiego
Legia Honorowa
Królewski Order Wazów

Karol Korytowski, pseud. Karol Mora (ur. 28 stycznia 1892, zm. 11 października 1966) - polski kontradmirał i morski oficer pokładowy okrętów nawodnych. Podczas I wojny światowej służył na jednostkach pływających w Austro-Węgrzech. Następnie wstąpił do odrodzonej polskiej Marynarce Wojennej, w której był m.in. dowódcą ORP Komendant Piłsudski, szefem Sztabu Dowództwa Floty i szefem Sztabu Kierownictwa Marynarki Wojennej. W trakcie II wojny światowej zajmował stanowisko zastępcy szefa Kierownictwa Marynarki Wojennej.

[edytuj] Służba wojskowa w Austro-Węgierzech

Karol Walerian Franciszek Korytowski urodził się 28 stycznia 1892 w Krakowie, w zaborze austriackim. Był synem Adama i Walentyny z Kryńskich. W 1913 ukończył Szkołę Aspirantów Morskich, a w 1914 Szkołę Kadetów Morskich i otrzymał stopień wojskowy podporucznika marynarki. Odbył również kursy: oficerów broni torpedowej oraz oficerów artylerii morskiej. Podczas I wojny światowej dosłużył się stopnia kapitana marynarki na okrętach Kaiserliche und Königliche Kriegsmarine (Marynarki Wojennej Austro-Węgier). Pływał jako oficer broni torpedowej na torpedowcach, a następnie na pancerniku "Prinz Eugen".

[edytuj] Służba wojskowa w Polsce

Pod koniec 1918 wstąpił we Włoszech do Wojska Polskiego i przez Francję dotarł w 1919 do kraju. Został zweryfikowany jako kapitan marynarki w Korpusie Morskim i przydzielony do Wydziału Organizacyjnego Sekcji Marynarki w Warszawie. W trakcie wojny polsko-bolszewickiej w 1920 otrzymał przydział na front i objął funkcję szefa Sztabu Odcinka "Zegrze-Dębe", którym dowodził szef Sekcji Marynarki kadm. Kazimierz Porębski. Po awansie na majora marynarki, pod koniec 1920 wyjechał do Finlandii, przejął kanonierkę ORP Komendant Piłsudski i został jej pierwszym dowódcą. Gdy w 1921 nastąpiła zmiana stopni wojskowych, przemianowano go na komandora podporucznika. Od 1921 do 1925 był pierwszym komendantem Szkoły Marynarzy Specjalistów w Świeciu (przemianowanej w międzyczasie na Szkołę Specjalistów Morskich). W związku z powrotem z rezerwy kmdra por. Józefa Unruga i objęciem przez niego dowodzenia Flotą i Obszarem Nadmorskim, został szefem Sztabu w Dowództwie Floty w Gdyni, po skonfliktowanym z kmdrem por. Unrugiem kmdrze por. Edwardzie Sadowskim. W 1929 rozpoczął pracę redaktora naczelnego "Przeglądu Morskiego" i na tym stanowisku awansował w 1930 do stopnia komandora porucznika. Wykładał także na kursach aplikacyjnych dla oficerów w Szkole Podchorążych Marynarki Wojennej. W latach 1933-1939 był szefem Sztabu Kierownictwa Marynarki Wojennej w Warszawie. W 1936 otrzymał awans na komandora. Pełnił również obowiązki prezesa Okręgu Marynarki Wojennej Związku Wojskowych Klubów Sportowych oraz wiceprezesa Zarządu Głównego Ligi Morskiej i Kolonialnej. W połowie 1939 uczestniczył w rozmowach na temat wysłania niszczycieli do Wielkiej Brytanii ("Plan Peking").

Podczas kampanii wrześniowej udał się z grupą ewakuacyjną do Pińska. Następnie przez Bukareszt przedostał się do Paryża, gdzie w odtworzonym Kierownictwie Marynarki Wojennej objął posadę zastępcy szefa. W trakcie zajmowania Francji przez Wehrmacht kierował ewakuacją Wojska Polskiego do Wielkiej Brytanii, po czym przybył do Londynu. W 1941 gen. broni Władysław Sikorski odwołał szefa Kierownictwa Marynarki Wojennej wadm. Jerzego Świrskiego i jego zastępcę komandora Karola Korytowskiego. Powodem tych dymisji był sposób prowadzenia polityki kadrowej i uposażeniowej w Marynarce Wojennej, a bezpośrednią przyczyną stała się samobójcza śmierć dowódcy ORP "Wilk" i grupy okrętów podwodnych kmdra ppor. Bogusława Krawczyka. Na miejsce wadm. Świrskiego powołano kmdra Tadeusza Morgensterna-Podjazda, ale ostatecznie objął on funkcję po kmdrze Korytowskim. Wadm. Świrski pozostał na stanowisku, gdyż brytyjska Admiralicja nie widziała nikogo, kto mógłby go zastąpić, a kmdra Korytowskiego przeniesiono na delegata do Biura Prac Ekonomicznych, Politycznych i Prawnych. W związku ze źle układającą się współpracą pomiędzy wadm. Świrskim i kmdrem Morgensternem-Podjazdem w 1942 na stanowisko zastępcy szefa Kierownictwa Marynarki Wojennej powrócił kmdr Korytowski. W 1945 awansował na kontradmirała i został II zastępcą szefa Kierownictwa Marynarki Wojennej, a I zastępcą szefa został przybyły z niewoli kadm. Unrug.

Po rozwiązaniu Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie nie powrócił do kraju. Początkowo był szefem Sekcji Morskiej Polskiego Korpusu Przysposobienia i Rozmieszczenia, a następnie dyrektorem Instytutu Morskiego w Londynie. Zmarł 11 października 1966 w Londynie i został pochowany na Cmentarzu Gunnesbury. Pod pseudonimem Karol Mora opublikował szereg artykułów w "Przeglądzie Morskim", "Morzu" i "Polsce Walczącej".

[edytuj] Odznaczenia

Odznaczony Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą i Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Niepodległości, Srebrnym Krzyżem Zasługi oraz brytyjską Kawalerią Orderu Imperium Brytyjskiego, francuską Kawalerią Legii Honorowej oraz szwedzkim Orderem Wazów.

[edytuj] Bibliografia

Julian Czerwiński, Małgorzata Czerwińska, Maria Babnis, Alfons Jankowski, Jan Sawicki. "Kadry Morskie Rzeczypospolitej. Tom II. Polska Marynarka Wojenna. Część I. Korpus oficerów 1918-1947." Wyższa Szkoła Morska. Gdynia 1996. (ISBN 83-86703-50-4)