Marek Borowski

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Marek Stefan Borowski ur. 4 stycznia 1946 w Warszawie

Minister Finansów
Okres urzędowania	od 26 października 1993 do 8 lutego 1994
Partia polityczna	Socjaldemokracja Rzeczypospolitej Polskiej
Poprzednik	Jerzy Osiatyński
Następca	Grzegorz Kołodko
Marszałek Sejmu
Partia polityczna	Sojusz Lewicy Demokratycznej, Socjaldemokracja Polska
Okres urzędowania	od 19 października 2001 do 20 kwietnia 2004
Poprzednik	Maciej Płażyński
Następca	Józef Oleksy

Marek Stefan Borowski (ur. 4 stycznia 1946 w Warszawie), polski polityk lewicowy, Wicepremier i Minister Finansów w latach 1993-1994, Marszałek Sejmu w latach 2001-2004. Obecnie pełni funkcję przewodniczącego Socjaldemokracji Polskiej oraz radnego Sejmiku Województwa Mazowieckiego. Jest synem przedwojennego działacza Komunistycznej Partii Polski, a po wojnie znanego dziennikarza (m.in. redaktora naczelnego Życia Warszawy) Wiktora Borowskiego.

[edytuj] Polska Rzeczpospolita Ludowa

Jest synem przedwojennego działacza Komunistycznej Partii Polski, a po wojnie znanego dziennikarza (m.in. redaktora naczelnego Życia Warszawy) Wiktora Borowskiego.

W 1967 roku wstąpił do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, jednak po roku opuścił szeregi partii, ponieważ w marcu 1968 roku zaangażował się w protesty przeciwko sposobowi sprawowania władzy. Spowodowało to krótkie przerwanie nauki na uczelni, a władze dodatkowo zastosowały wobec niego sankcje w postaci zakazu pracy w kierunku, jakim się kształcił, oraz zabroniły wyjazdów za granicę. Ostatecznie został absolwentem Wydziału Handlu Zagraniczego Szkoły Głównej Planowania i Statystyki (obecnie Szkoła Główna Handlowa). Wyspecjalizowany jest w międzynarodowych stosunkach gospodarczych.

W 1968 roku rozpoczął swoją pierwszą pracę jako sprzedawca w Domach Towarowych Centrum. Pracował w Domu Towarowym Junior. W 1975 roku ponownie został przyjęty do PZPR. W 1982 skończył pracować w DT jako główny specjalista do spraw ekonomicznych.

W 1982, jako członek PZPR został zastępcą, a później dyrektorem departamentu ekonomicznego w ministerstwie rynku wewnętrznego. Był reprezentantem ministerstwa w pracach nad reformami ekonomicznymi, którymi kierował początkowo profesor Władysław Baka, a następnie profesor Zdzisław Sadowski. W 1989 wstąpił do tak zwanego Ruchu 8 Lipca, reformatorskiej grupy wewnątrz PZPR.

[edytuj] III Rzeczpospolita

[edytuj] Wicepremier i minister finansów

W 1989 roku został mianowany na stanowisko wiceministra rynku wewnętrznego w rządzie Tadeusza Mazowieckiego, a w 1990 roku w rządzie Jana Krzysztofa Bieleckiego. Do jego zadań należała prywatyzacja handlu i turystyki. Stanowisko opuścił w 1991 roku. Do 1990 roku należał do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Stał się jednym z założycieli Socjaldemokracji Rzeczpospolitej Polskiej w styczniu 1990 roku. W październiku 1991 został wybrany posłem. W 1992 roku po rozwiązaniu się SdRP, został członkiem Sojuszu Lewicy Demokratycznej, w którym pozostał aż do 2004 roku.

Od 26 października 1993 do 8 lutego 1994 sprawował funkcję wiceprezesa Rady Ministrów oraz ministra finansów w rządzie Waldemara Pawlaka. Przyczynami podania się do dymisji ze stanowiska wicepremiera i ministra finansów było niekonsultowane z nim odwołanie przez Pawlaka wiceministra finansów Stefana Kawalca, obarczanego odpowiedzialnością za nieprawidłowości przy prywatyzacji Banku Śląskiego, oraz próby poszerzenia przez Polskie Stronnictwo Ludowe wpływów w Banku Gospodarki Żywnościowej. Do pracy w rządzie powrócił w 1995. Od 1995 do 1996 roku był ministrem-Szefem Urzędu Rady Ministrów w rządzie premiera Józefa Oleksego.

Po dymisji rządu w lutym 1996 roku został jednym z wicemarszałków Sejmu, wybranym z ramienia Sojuszu Lewicy Demokratycznej. Funkcję sprawował do końca kadencji Sejmu w październiku 2001 roku.

[edytuj] Marszałek Sejmu

19 października 2001 roku został wybrany na marszałka Sejmu IV kadencji stosunkiem głosów: 377 - za, 77 - przeciw, 1 - wstrzymującym się. Po złożonej rezygnacji został odwołany przez Sejm (370:5:1) 20 kwietnia 2004 roku.

[edytuj] Socjaldemokracja Polska

Wraz z 30-osobową grupą działaczy i posłów Sojuszu Lewicy Demokratycznej (m. in. Izabella Sierakowska, Jolanta Banach, Andrzej Celiński) oraz Unii Pracy (m. in. Tomasz Nałęcz) niezadowolonych z działania rządu Leszka Millera i partii politycznych, 26 marca 2004 utworzył nową lewicową formację polityczną o nazwie Socjaldemokracja Polska.W wyborach do Sejmu V kadencji Socjaldemokracja Polska wystartowała w (nieformalnej) koalicji z Unią Pracy i Zielonymi 2004, uzyskując nieco ponad 3% głosów, co wykluczyło ją z uczestniczenia w podziale mandatów, ale uprawniło do uzyskania subwencji ze Skarbu Państwa.

[edytuj] Wybory prezydenckie 2005

Zobacz Wikinews na temat kandydowania Borowskiego w wyborach prezydenckich i listach SDPL do parlamentu

Zobacz Wikinews na temat poparcia Borowskiego dla Tuska w II turze wyborów

1 maja 2005 wyraził chęć kandydowania w wyborach prezydenckich jako kandydat Socjaldemokracji Polskiej. 6 czerwca 2005 jego komitet wyborczy został zatwierdzony przez Państową Komisję Wyborczą. Dodatkowo poparcia politycznego udzieliły mu partie Unia Pracy oraz Zieloni 2004 oraz od końca września Sojusz Lewicy Demokratycznej. Poparły go również Federacja Młodych Unii Pracy, Krajowe Forum Bezrobotnych i Stowarzyszenie „Młoda Socjaldemokracja”. Szefem sztabu wyborczego został Tomasz Nałęcz, który zrezygnował z tej funkcji i przeszedł do sztabu Włodzimierza Cimoszewicza po jego deklaracji uczestnictwa w wyborach. Przewodniczącym komitetu wyborczego Borowskiego był deputowany do Parlamentu Europejskiego Dariusz Rosati.

Swój udział w wyborach Borowski zakończył w I turze. Po wycofaniu się Cimoszewicza z wyścigu, poparcia udzielił mu odchodzący prezydent Aleksander Kwaśniewski. Poparło go 1 544 642 wyborców (10,33%), co wystarczyło do zajęcia czwartego miejsca. W II turze wyborów, Borowski udzielił swojego poparcia Donaldowi Tuskowi.

[edytuj] Działalność publiczna po wyborach prezydenckich

Marek Borowski w trakcie antyrządowej demonstracji.

Mimo porażki w wyborach prezydenckich nie wycofał się z działalności politycznej. W dalszym ciągu stoi na czele funkcjonującej poza parlamentem SdPl, uczestniczył w działaniach mających na celu konsolidację polskiej lewicy przed wyborami samorządowymi, które odbędą się jesienią 2006. Działania zakończyły się sukcesem; powstało Porozumienie Lewicy i Demokratów "Wspólna Polska" a sam Borowski został jej kandydatem na stanowisko Prezydenta Miasta Stołecznego Warszawy^[1]. W wyborach zajął trzecie miejsce (przegrywając z Kazimierzem Marcinkiewiczem i Hanną Gronkiewicz-Waltz), zdobywając 22,61% poparcia (159 043 głosów). 17 listopada poinformowował na konferencji prasowej, że nie popiera żadnego z kandydatów. Jednak tydzień później, przeddzień ciszy wyborczej, opowiedział się za tymi drugimi, czyli tymi, którzy są za odsunięciem PiS i mają nadzieję, że rozum zwycięży. Na pytanie, czy oznacza to, że w II turze zagłosuje na kandydatkę PO, odpowiedział: "oczywiście, że tak".^[2] W wyborach samorządowych uzyskał również mandat radnego Sejmiku Województwa Mazowieckiego. Obecnie pełni funkcję przewodniczącego Klubu Radnych Lewicy i Demokratów.

[edytuj] Oświadczenie lustracyjne

W marcu 2005 r. Marek Borowski, jako kandydat na prezydenta, przeszedł obowiązkową lustrację. Sąd stwierdził, że w 1978 roku Borowski został "zabezpieczony" przez wywiad MSW. Według sądu oznaczało to tylko wytypowanie go do werbunku, Sąd nie znalazł żadnych dowodów, że "zabezpieczenie" posunęło się choćby krok dalej. Wyrok zaakceptował rzecznik interesu publicznego.

W styczniu 2007 roku tygodnik "Wprost" ogłosił, że Marek Borowski został umieszczony w raporcie z likwidacji WSI jako osoba współpracująca z cywilnym wywiadem PRL (patrz poniżej, "Kontrowersje").

[edytuj] Życie prywatne

Jest żonaty, ma syna Jakuba i trzech wnuków (w tym dwóch bliźniaków)^[3]. Interesuje się rozwiązywaniem łamigłówek logicznych. Gra w kręgle (bowling) oraz w gry towarzyskie. Słucha zazwyczaj muzyki poważnej oraz czyta twórczość Stanisława Lema.

[edytuj] Kontrowersje

Według tygodnika "Wprost", Marek Borowski został umieszczony w raporcie na temat likwidacji Wojskowych Służb Informacyjnych jako osoba współpracująca z cywilnym wywiadem PRL.^[4] Jednak zdaniem Antoniego Dudka, zawarte w notce SB sformułowanie "pozostaje na kontakcie" nie wystarcza, by uznać, że Marek Borowski współpracował z cywilnym wywiadem PRL.^[5] Członek sejmowej Komisji do Spraw Służb Specjalnych Janusz Zemke stwierdził, że w raporcie o likwidacji Wojskowych Służb Informacyjnych wcale nie ma sformułowania, że Marek Borowski był "na kontakcie". ^[6]