Rabindranath Tagore

Z Wikipedii

Rabindranath Tagore (ur. 7 maja 1861 w Kalkucie, zm. 7 sierpnia 1941 tamże) – indyjski poeta, prozaik, filozof, kompozytor, malarz i pedagog. Został laureatem Nagrody Nobla w dziedzinie literatury za rok 1913.

Opublikował ponad 50 tomików poezji, ponad 100 opowiadań, 12 powieści, kilkanaście utworów scenicznych, wiele rozpraw, artykułów i studiów. W 1912 roku zostały opublikowane Pieśni ofiarne (Gitanjali), a w rok później otrzymały one Nagrodę Nobla. Od 1912 sam tłumaczył swoje utwory na angielski, bądź zlecał tłumaczenie swoim krewnym. Na polski tłumaczony był m.in. przez Staffa, Kasprowicza, Mirandolę, Birkenmajera i innych. Otrzymawszy w roku 1915 wysoki tytuł brytyjski, odrzucił go w cztery lata później. Skrajny pacyfista i przeciwnik jakiegokolwiek gwałtu.

Jako pedagog założył 1901 w Śantiniketanie (Wschodni Bengal) eksperymentalną szkołę, (z sanskrytu Przystań Pokoju), dawny "uniwersytet leśny", w której stosował zarówno indyjskie, jak i europejskie metody wychowawcze, przekształconą 1921 w uniwersytet (Viśva Bharat University). Zajmował się problematyką wychowania widzianą poprzez kategorie prawdy i piękna, nie wychowania rozumianego jako system oświatowy. Tagore przez 40 lat w sposób konsekwentny doprowadził do urzeczywistnienia ideału wychowania. W 1950 jego pieśń Jana Gana Mana została oficjalnym hymnem państwowym Indii.

Spis treści 1 Krytyka zachodniej kultury oświatowej 2 Specyfika procesu wychowania według Tagorego 3 Wybrane dzieła 4 Linki zewnętrzne

[edytuj] Krytyka zachodniej kultury oświatowej

• kategorie które uniemożliwiają urzeczywistnienie ideału wychowania:
  • brak harmonii między indywidualnością a społeczeństwem (między jednostką a uniwersum)
  • brak harmonii między jednostką a naturą
  • traktowanie ludzkiej osoby fragmentarycznie
  • świat duchowy traktowany jako wydzielona nadbudowa właściwa świadomości elity
  • lekceważy i spłyca sens istnienia młodego człowieka, wydziedzicza go z potrzeby bezpośredniego kontaktu z wielorakimi formami świata i z naturalnej skłonności do porozumienia z uniwersaliami
  • zdominowana przez gromadzenie wiadomości, gdzie wszystko było odgórnie zaplanowanej zorganizowane oraz nie oczekiwano od nauczyciela wielkiej inwencji twórczej
  • ma suchą formę scjentyzmu
  • nie stanowi istoty życia
  • dyscyplina nie bierze pod uwagę indywidualności dziecka
  • praktykowanie zawładnięcia dzieckiem w imię jego "dobra" i pozbawianie go indywidualności, narzucanie dziecku świata dorosłych i ich potrzeb
  • nadmierne zaufanie do książek – jako drogi do powierzchownego przyswajania idei, pozbawionego niezależnego myślowego wysiłku i wyższej woli

[edytuj] Specyfika procesu wychowania według Tagorego

1. Wysuwanie na pierwszy plan percepcji emocjonalno – estetycznej oraz poznanie intuicyjne, przed poznaniem naukowym.
2. Kształtowanie charakteru i życia duchowego oraz, co za tym idzie, osiągnięcie wyzwolenia z bolesności życia, poznawanie siebie, nauka powściągliwości, opanowania pożądliwości wobec dobrobytu i prostego konsumpcyjnego stosunku do niego, poszanowanie w dziecku potrzeby wyrażania się, ekspresji.
3. Odkrywanie harmonii prawdy i piękna, wychowanie przez prawdę i dla prawdy absolutnej. Przezwyciężanie samoograniczenia, samodoskonalenie i nauka pokonywania trudów poznawania prawdy – przez stosowanie wyrzeczeń i naturalnej inspiracji radości życiem.
4. Wychowanie powinno wyrastać z naturalnych kulturowych podstaw społeczności i kierować się ku wartościom scalającym kulturę indyjską. Plan etyczny – budowanie moralnego charakteru przez aktywność na rzecz domostwa i współzarządzania szkołą.
5. Krzewienie ideału miłości – nadrzędna wartość moralna, sprzyja głębszemu, bezpośredniemu wglądowi w esencję ludzkiej natury, poprzez miłość człowiek zwielokrotnia samego siebie (oparcie na wzorcach otwartości i prostoty).
6. Przezwyciężanie samoograniczenia, samodoskonalenie i nauka pokonywania trudów poznawania prawdy – przez stosowanie wyrzeczeń i naturalnej inspiracji radości życiem
7. Nauka pokory – chroni przed agresywną interpretacją mniemań o tym co dobre, i przed jednostronnym identyfikowaniem twórczego działania z sukcesem.
8. Zacność życia – akcent na treści i formy, które sprzyjałyby rozwijaniu świadomej tożsamości kulturowej i umiejętności twórczego oraz samodzielnego rozwiązywania problemów społecznych.
9. Czerpanie radości z nauczania – jako wyraz doświadczania własnego życia duchowego i zrozumienia, ze istnieje harmonia między ich życiem duchowym, prawdą i pięknem a życiem duchowym innych osób.
10. Specyfika środowiska, w jakim powinno się odbywać nauczanie – strefa neutralna, w bliskim kontakcie z naturą, z dala od osad i od niepożądanych zewnętrznych wpływów burzących spokój uczniów
11. Uwzględnianie różnorodności doświadczeń – wspólnoty i samotności, aktywności i kontemplacji (nauka władania sobą)

[edytuj] Wybrane dzieła

• Historia poety (1877)
• Wieczorne pieśni (1881)
• Poranne pieśni (1883)
• Złota łódź (1893)
• Przemijanie (1899)
• Pamięć (1902)
• Rozbicie (1905)
• Pieśni ofiarne (1912)
• Dom i świat (1915-1916)

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Profil Tagore w witrynie Nagrody Nobla (en)
• Marzenna Jakubczak, Rabindranath Tagore i jego idea jedności ogólnoludzkiej
• Fun-strona poświęcona pisarzowi