Reprezentacja Turcji w piłce nożnej
Z Wikipedii
| Skrót FIFA | TUR | |
| Przydomek | Ay-Yıldızlılar | |
| Związek piłkarski | Türkiye Futbol Federasyonu | |
| Rok założenia | 1923 | |
| Prezes |  Haluk Ulusoy |
|
| Trener | Fatih Terim od 2005 |
|
| Najwięcej meczów | Rüştü Reçber (113) |
|
| Najwięcej bramek | Hakan Şükür (50) |
|
|
||
Pierwszy mecz Turcja -  Rumunia 2-2(Stambuł, Turcja; 26.10.1923) |
||
Najwyższe zwycięstwo Turcja -  Syria 7-0(Ankara, Turcja; 20.11.1949)
|
||
Najwyższa porażka Polska - Turcja 8:0(Chorzów, Polska; 24.04.1968) |
||
Turecki Związek Piłki Nożnej został założony w 1923 roku. Wtedy także Turcja została członkiem FIFA.
Do połowy lat 90. reprezentacja Turcji w piłce nożnej nie należała do europejskiej czołówki. Od lat 80. wybitni szkoleniowcy ze Starego Kontynentu zaczęli przybywać nad Bosfor i to oni właśnie przygotowali grunt pod późniejsze osiągnięcia tamtejszej piłki.
Jeden z nich, Niemiec Sepp Piontek, został w 1990 roku selekcjonerem reprezentacji i zmienił styl jej gry oraz - co wydawało się najtrudniejsze - mentalność piłkarzy. Jego asystentem był 37-letni wówczas Fatih Terim, obok Şenola Güneşa, twórca największych sukcesów w historii futbolu tureckiego oraz dwukrotny trener kadry narodowej w (latach 1993-96 i od 2005).
[edytuj] Początki futbolu nad Bosforem
Nad Bosfor zainteresowanie piłką nożną przywieźli pod koniec XIX wieku emigranci angielscy. Podobno pierwszy piłkarski mecz odbył się na terenie Turcji w roku 1875, w okupowanych wówczas Salonikach. Młodzi Turcy szybko zakochali się w nowym sporcie i w 1904 powołali piłkarską ligę Stambułu – rozgrywki piłkarskie studentów największej stambulskiej uczelni Galatasaray Sultani. Oni też w roku 1905 założyli najbardziej utytułowany klub w Turcji – Galatasaray Spor Kulübü. Dwa lata później powstało Fenerbahçe Spor Kulübü. Jednak pierwszą drużyną klubową powołaną nad Bosforem był Beşiktaş Jimnastik Kulübü (1903).
Od tego czasu rozpoczął się nowy etap w dziejach klubów (złożonych w całości z tureckich zawodników) – powołano Ligę Niedzielną (Pazar League), nazwaną tak ze względu na dzień rozgrywania spotkań. W 1912 roku założono konkurencyjną ligę – Ligę Piątkową (Cuma League). Obie ligi połączyły się dopiero w 1916 i tak powstała stambulska Liga Piątkowa istniała przez kolejnych siedem lat. Popularność piłki nożnej błyskawicznie rozszerzyła się na cały kraj, kiedy w czasie I wojny światowej rozgrywano mecze z zespołami armii okupacyjnej. Wówczas zwycięstwo było kwestią honoru, stąd też wywodzi się słynny dzisiejszy fanatyzm kibiców tureckich.
W 1923 roku powołano Turecki Związek Piłki Nożnej, ale aż do lat 50. nie było ogólnokrajowej ligi piłkarskiej, grano jedynie o mistrzostwa miast. Dopiero w 1958 roku wykrystalizowała się profesjonalna liga, która w swoim pierwotnym kształcie przetrwała do dzisiaj. Pierwszym mistrzem Turcji zostało Fenerbahçe. Od 1962 roku kluby grają również w rozgrywkach Pucharu Turcji (pierwszym triumfatorem był Galatasaray SK).
Reprezentacja Turcji pierwszy oficjalny mecz międzypaństwowy rozegrała w 1923 roku. Pierwszy poważny sukces odniosła dopiero 31 lat później, kiedy to awansowała do Mundialu 1954. Na boiskach Szwajcarii, mimo efektownego 7:0 z Koreą Południową, była zbyt słaba, aby pokonać przyszłego mistrza świata RFN (dwukrotnie przegrała – 1:4 i 2:7) i szybko pożegnała się z turniejem. Kolejne lata to niesłabnący regres reprezentacji, która nie najlepszymi wynikami zepchnęła się na ubocze wielkiego futbolu, stając się jednym z wielu europejskich autsajderów. Kadra przegrywała mecz za meczem, piłkarze kaprysili i unosili się honorem, a tureccy trenerzy nie byli przygotowani warsztatowo do realizacji ambitniejszych celów sportowych. Dopiero od drugiej połowy lat 80., kiedy nad Bosfor zaczęli przyjeżdżać znani szkoleniowcy, przede wszystkim z Niemiec, można mówić o istotnej jakościowej zmianie; wówczas to rozpoczął się drugi rozdział w historii piłki tureckiej.
[edytuj] Napływ zagranicznej myśli szkoleniowej w latach 80.
Jest kilka powodów, dla których wybitni szkoleniowcy dostrzegli na piłkarskiej mapie Turcję. Po pierwsze większość z nich swoje największe sukcesy miała już za sobą, a praca nad Bosforem wydawała się przyjemnym odpoczynkiem od codziennych trudów np. Bundesligi. Poza tym niebagatelną rolę odgrywały bardzo wysokie wynagrodzenia.
To było odrodzenie tureckiego futbolu – pisał dziennikarz Mert Aydin o pojawieniu się w Stambule Juppa Derwalla. Rok 1984 uważany jest za nieformalną cezurę w historii reprezentacji, która jeszcze niedawno przegrywała wysoko np. z Polską (0:8), a tą rozpoczynającą powolny marsz ku europejskiej czołówce. Właśnie wtedy doświadczony były selekcjoner reprezentacji RFN rozpoczął pracę w Galatasaray. Z rodzimą kadrą zdobył mistrzostwo Europy 1980 oraz wicemistrzostwo świata 1982, z zespołem Cimbom zaś dwa tytuły mistrza kraju, ale przede wszystkim zdołał wprowadzić, od organizacji klubu poczynając, kończąc na radykalnej zmianie myślenia samych zawodników o futbolu, nowe piłkarskie wzorce. Jego poczynaniom z pozycji asystenta przyglądał się przyszły selekcjoner reprezentacji Mustafa Denizli.
Wkrótce po Derwallu nad Bosfor trafili tacy fachowcy jak Karl-Heinz Feldkamp, Rainer Hollmann, Rainer Safting, czy Holender Guus Hiddink, który w latach 1990-91 prowadził Beşiktaş. W 1990 roku trenerem tureckiej kadry został Niemiec Sepp Piontek.
Wraz ze szkoleniowcami zaczęli przybywać również znani piłkarze (np. Harald Schumacher). W licznej armii zagranicznych zawodników (w latach 1985-95 liczba zagranicznych piłarzy w lidze tureckiej wzrosła o ponad 70%) znalazł się także Polak Roman Kosecki, który grał w Galatasaray od 1990 do 1992 roku.
Także dzisiaj Turcja pozostaje atrakcyjnym miejscem dla szkoleniowców i piłkarzy z zagranicy. Duże pieniądze i praca z ambitnymi i pracowitymi zawodnikami kuszą niejednego trenera. Nieprzypadkowo Vicente Del Bosque po wielkich sukcesach w Realu Madryt zdecydował się objąć posadę w Beşiktaşu. Jeszcze niedawno podczas derby Stambułu na trenerskiej ławce spotykali się dwaj Niemcy – Werner Lorant (Beşiktaş) i Christoph Daum (do dziś szkoleniowiec Fenerbahçe). W Trabzonie pracował niegdyś Hans-Peter Briegel, a następcą Fatiha Terima w Galatasaray SK w 2000 roku został Rumun Mircea Lucescu, który wywalczył z tym klubem Superpuchar Europy.
[edytuj] Futbol turecki w latach 1996-2002
[edytuj] Puchar UEFA dla Galatasaray
W sezonie 1999-2000 jedno z najważniejszych trofeów w światowym futbolu wywalczył zespół mistrza Turcji. Drużyna prowadzona przez Fatiha Terima 17 maja 2000 roku pokonała w finale Pucharu UEFA na kopenhaskim stadionie Parken wicemistrza Anglii Arsenal F.C. Po pierwszych dziewięćdziesięciu minutach oraz dogrywce utrzymywał się bezbramkowy remis. O zwycięstwie zadecydowały karne, w których piłkarze Cimbom wygrali 4:1. Zachwycony były prezydent Turcji Süleyman Demirel mówił: Bóg wysłuchał moich modlitw. Teraz jesteśmy Europejczykami!. Tak też odebrało tamten sukces większość Turków. Po zdobyciu ważnego, europejskiego trofeum poczuli, że stali się wreszcie równoprawnymi mieszkańcami Starego Kontynentu.
Za bohatera tamtego meczu dziennikarze uznali brazylijskiego bramkarza Galatasaray, Claudio Taffarela. Oprócz niego o sile zespołu decydowali: Gheorghe Popescu, Bülent Korkmaz i Capone w obronie, Suat Kaya, Emre Belözoğlu, Okan Buruk w pomocy, przed napastnikami Rumun Gheorghe Hagi i w ataku Hakan Şükür, któremu na zmianę partnerowali doświadczony Arif Erdem i rozpoczynający wówczas karierę 24-letni Hasan Şaş.
Aby dotrzeć do finału, ekipa Terima musiała wygrać z FC Bolonią, Borussią Dortmund, RCD Mallorką oraz Leeds United. Wcześniej odpadła z Ligi Mistrzów, gdzie m.in. pokonała A.C. Milan 3:2.
Kilka miesięcy po kopenhaskim zwycięstwie drużyna prowadzona już przez Mirceę Lucescu (Terim odszedł do AC Fiorentiny) ograła Real Madryt w meczu o Superpuchar Europy.
[edytuj] Reprezentacja
[edytuj] 1996 rok – nieudany debiut
Turcy sprawili dużą niespodziankę już w eliminacjach do Euro 1996. Mimo iż dali się wyprzedzić reprezentacji Szwajcarii, to w pokonanym boju zostawili trzecią drużynę świata Szwecję. Zgodnie z ówczesnym regulaminem prawie wszystkie drużyny z drugiego miejsca awansowały do mistrzostw bezpośrednio, tak więc ekipa dowodzona przez Fatiha Terima mogła szykować się do europejskiego debiutu na boiskach Anglii.
Młodzi piłkarze (średnia wieku wynosiła 26 lat) nie unieśli ciężaru odpowiedzialności, jaki narzucili im przed wyjazdem prasa i kibice. Turcy nie tylko przegrali wszystkie trzy mecze (z Chorwacją 0:1, z Portugalią 0:1 oraz z Danią 0:3), ale i nie potrafili zdobyć żadnej bramki. Mimo to, to właśnie na Euro 1996 pokazało się pokolenie, które niedługo potem zdobyło z reprezentacją i Galatasaray największe futbolowe laury. W bramce stał wówczas 23-letni Rüştü Reçber, wszystkie trzy mecze rozegrał także obrońca Alpay Özalan (Bülent Korkmaz był rezerwowym), w pomocy grali Tugay Kerimoglu i Tayfun Korkut, a w ataku Hakan Şükür z Arifem Erdemem. To w Anglii piłkarze ci zebrali swoje pierwsze poważne piłkarskie szlify.
[edytuj] 2000 rok – pierwszy sukces
Drużyna turecka niesiona na fali niedawnego triumfu Galatasaray w Pucharze UEFA osiągnęła na Euro 2000 zaskakująco dobry rezultat. Zespół prowadzony tym razem przez Mustafę Denizlego, który po poprzednim europejskim championacie zastąpił Terima, wyszedł z trudnej grupy i odpadł dopiero w ćwierćfinale.
Do turnieju Turcy awansowali tak jak poprzednio z drugiego miejsca, tym razem jednak musieli rozegrać mecze barażowe. Ich przeciwnikiem była Irlandia. Po emocjonującym i pełnym kontrowersji dwumeczu (1:1 na wyjeździe, 0:0) dzięki bramce strzelonej w Dublinie to Turcja po raz drugi z rzędu mogła cieszyć się z awansu do mistrzostw Europy.
W pierwszym swoim występie na tej imprezie, na stadionie w Arnhem piłkarze tureccy ulegli Włochom 1:2. Następnie zanotowali bezbramkowy remis ze Szwecją i od ich ewentualnych dalszych gier zależało ostatnie spotkanie ze współgospodarzem turnieju – Belgią. Na narodowym stadionie w Brukseli Turcja wygrała pewnie 2:0 i z dorobkiem czterech punktów awansowała z grupy.
24 czerwca 2000 roku w Amsterdamie piłkarze tureccy spotkali się w meczu ćwierćfinałowym z Portugalczykami. Przegrali 0:2, choć nie wiadomo jak by się ułożyło to spotkanie, gdyby w 29 minucie holenderski arbiter Dick Jol nie wyrzucił z boiska Alpaya i gdyby tuż przed przerwą Arif Erdem wykorzystał rzut karny. Mimo porażki w tym meczu Turcy, którzy w poprzednich mistrzostwach nie potrafili strzelić bramki, wracali z Belgii i Holandii z tarczą. Aż czternastu piłkarzy z drużyny powołanej na Euro 2000 znalazło się w kadrze na Mistrzostwa Świata 2002.
Po mistrzostwach Europy Mustafa Denizli odszedł do Fenerbahçe, a jego miejsce w reprezentacji zajął Şenol Güneş.
[edytuj] 2002 rok – trzecia drużyna globu
Zespół prowadzony przez Güneşa we wrześniu 2001 roku przegrał eliminacyjny mecz ze Szwecją, co oznaczało konieczność walki o grę w Mundialu w barażach. Wtedy też nasiliły się ataki prasy i fanów reprezentacji na trenera. Fanatyczni kibice tureccy wypominali mu od początku selekcjonerskiej przygody, że nie ma kompetencji do prowadzenia kadry, ponieważ nigdy nie pracował z żadną z największych drużyn ze Stambułu. Po porażce u siebie ze Skandynawami domagano się natychmiastowej dymisji. Prezes federacji okazał się jednak głuchy na nawoływania, i po raz kolejny zaufał Güneşowi. Po efektownym wygraniu barażów (z Austrią 1:0 i 5:0) Turcja po raz drugi w historii mogła szykować się do występu na MŚ.
Podopieczni trenera Güneşa nie bez kłopotów wyszli z grupy z drugiego miejsca. W dwóch kolejnych meczach – 1/8 finału i ćwierćfinale – zwyciężyli odpowiednio Japonię i Senegal po 1:0. W spotkaniu półfinałowym ponownie (wcześniej w rozgrywkach grupowych) spotkali się z przyszłymi triumfatorami imprezy Brazylijczykami. Ekipa z Ronaldo, Rivaldo i Ronaldinho na czele po raz kolejny okazała się za silna (wygrała 1:0) i Turcy musieli się zadowolić grą w małym finale, czyli w meczu o trzecie miejsce, gdzie czekali już na nich współgospodarze turnieju, prowadzeni przez Holendra Guusa Hiddinka, reprezentanci Korei Południowej. Zdaniem wielu obserwatorów był to jeden z najlepszych i najbardziej emocjonujących meczów całych mistrzostw, pierwsza bramka padła już w 11 sekundzie, a ostatnia w 90 minucie. Turcy wygrali 3:2 i wracali do domu z brązowym medalem. Po zwycięstwie, w kraju nad Bosforem zapanowała powszechna euforia. Długiego okresu nieskrępowanej radości nie przyćmiły odzywające się po Mundialu głosy niektórych dziennikarzy, którzy twierdzili, że Turcja zaszła tak wysoko, ponieważ spotkała na swej drodze słabych przeciwników (nie grała z nikim z Europy).
| Podstawowe ustawienie reprezentacji Turcji w czasie Mundialu 2002 |
[edytuj] Taktyka
Şenol Güneş najczęściej wybierał ustawienie 1-4-5-1, które często w czasie meczu zmieniało się na 1-4-4-2. Tym, który sprawnie przemieszczał się z linii pomocy do ataku był Hasan Şaş (26 lat, Galatasaray SK), który został uznany za jedno z odkryć turnieju. W ataku grał kapitan Hakan Şükür (31, AC Parma), ale zdaniem wielu komentatorów nie był to jego najlepszy występ. Częściej sprowadzał na siebie i odwracał uwagę obrońców przeciwnej drużyny, niż trafiał na bramkę. Większość goli strzelił jego zmiennik, dżoker Güneşa – Ilhan Mansiz (27, Beşiktaş JK). Z dobrej strony pokazał się król strzelców tureckiej ekstraklasy Arif Erdem (30, Galatasaray).
Większość ataków konstruowana była flankami, na których grali 22-letni zawodnik Interu Mediolan Emre Belözoğlu (lewa) i Ümit Davala (29, prawa) z A.C. Milan, którzy jednak często zamieniali się pozycjami. Zresztą wymienność pozycji we wszystkich liniach było cechą charakterystyczną tej pozbawionej wielkich indywidualności, a opartej na kolektywie, drużyny. Tuż przed napastnikiem (napastnikami) występował 24-letni Yıldıray Baştürk, wówczas dopiero wschodząca gwiazda Bayeru Leverkusen. Zdobywał piłkę na środku boiska, a następnie zagrywał ją albo na boki, albo podawał prostopadle do Hakana Şüküra. Między linią pomocy, a obroną było miejsce dla Tugaya (32, Blackburn Rovers). Zazwyczaj skutecznie powstrzymywał ataki rywali już na ich połowie i, obciążony zadaniami w destrukcji, rzadziej włączał się do ataków.
Podstawowy kwartet obrońców – Bülent Korkmaz (34, Galatasaray), Ergun Penbe (30, Galatasaray), Alpay Özalan (29, Aston Villa F.C.) i Fatih Akyel (25, Fenerbahçe), którego wybrano do najlepszej jedenastki mistrzostw, zaprezentował się na mistrzostwach solidnie. Tylko sześć straconych bramek jest w dużej mierze zasługą także charyzmatycznego bramkarza Rüştü (29, Fenerbahçe), który dzięki skutecznym interwencjom na Mundialu, wkrótce potem został kupiony przez Barcelonę.
MECZE GRUPOWE:
*3 czerwca, Ulsan, BRAZYLIA 1:2 (Hasan Şaş '45 – Ronaldo '50, Rivaldo '87 k.)
*9 czerwca, Inczhon, KOSTARYKA 1:1 (Emre Belözoğlu '56 – Parks '86)
*13 czerwca, Seul, CHINY 3:0 (Hasan Şaş '6, Bülent Korkmaz '9, Ümit Davala '85)
1/8 FINAŁU:
*18 czerwca, Miyagi, JAPONIA 1:0 (Ümit Davala '12)
ĆWIERĆFINAŁ:
*22 czerwca, Osaka, SENEGAL 1:0 (po złotym golu w dogrywce) (Ilhan Mansiz '94)
PÓŁFINAŁ:
*26 czerwca, Saitama, BRAZYLIA 0:1 (Ronaldo '49)
MECZ O 3. MIEJSCE:
*29 czerwca, Tegu, KOREA PŁD 3:2 (Hakan Şükür '1, Ilhan Mansiz '12 i '32 – Lee Eul-yong '9, Song Chong-gug '90)
[edytuj] Reprezentacja Turcji dziś
W eliminacjach do Euro 2004 Turcy znów zajęli drugie miejsce w grupie i w barażach spotkali się z Łotwą. Ku zaskoczeniu większości obserwatorów w dwumeczu okazali się słabsi i przegrali z europejskim autsajderem. Mimo to Güneş nie otrzymał wymówienia. Został zwolniony dopiero w marcu 2004 roku po serii porażek w meczach towarzyskich.
Jego następcą został Ersun Yanal, częściej dotychczas pracujący jako dyrektor sportowy niż trener. Pod jego dowództwem drużyna znad Bosforu grała nieskutecznie i nieefektownie. Kibice domagali się jego dymisji.
Kiedy w połowie 2005 roku ważyły się losy Turcji w eliminacjach do Mundialu 2006, uznano, że Yanal nie jest wystarczającą gwarancją awansu. Przed decydującymi meczami zwolniono więc młodego selekcjonera, a kadrę ponownie powierzono nie pracującemu nigdzie od roku Fatihowi Terimowi. Miał on za zadanie wprowadzić reprezentację do barażów (Ukraina już wcześniej zapewniła sobie awans z pierwszego miejsca). Jesienią 2005 Turcy wygrali z Ukrainą i Albanią oraz zremisowali z Danią, co zapewniło im drugie miejsce w grupie.
[edytuj] Kontrowersje wokół meczów barażowych do Mundialu 2006
W listopadzie 2005 roku reprezentacja Turcji rozegrała mecze barażowe o awans do Mundialu 2006 ze Szwajcarią. W pierwszym spotkaniu Turcy ulegli w Zurychu 0:2. W rewanżu w Stambule wygrali 4:2, ale dzięki bramkom zdobytym na wyjeździe do Niemiec pojadą podopieczni Jakoba Kuhna.
W czasie drugiego meczu doszło do chuligańskich incydentów, które mogą bardzo niekorzystnie odbić się nie tylko na tureckiej reprezentacji, ale i na międzynarodowym wizerunku Turcji. Prezes FIFA Sepp Blatter zagroził wykluczeniem reprezentacji z eliminacji do kolejnych mistrzostw świata. Ostatecznie, pod koniec stycznia 2006 roku, wydział dyscyplinarny światowej federacji piłkarskiej wydał postanowienie, w którym nakładał na Turcję następujące sankcje:
- konieczność rozegrania sześciu najbliższych meczów (w tym meczów w eliminacjach do Euro 2008) na neutralnym terenie, bez tureckiej publiczności
- odsunięcie od sześciu meczów piłkarzy Alpay Özalana i Emre Belözoğlu
- karę finansową w wysokości 200 tysięcy franków szwajcarskich
Wraz z kryzysem na arenie międzynarodowej, zaczął narastać konflikt wewnątrz tureckiego związku piłkarskiego. 19 stycznia 2006 roku, po ponownym wyborze Haluka Ulusoya na jego prezydenta, do dymisji podał się selekcjoner Fatih Terim. Jednak po rozmowie z Ulusoyem 30 stycznia Terim zdecydował się kontynuować pracę z drużyną narodową.
[edytuj] Obecna kadra
W reprezentacji zaszło bardzo dużo zmian. Teraz o sile kadry decydują piłkarze urodzeni w latach 80., chociaż Terim mocno ograniczył wprowadzone przez Yanala odmładzanie drużyny. To dzięki byłemu trenerowi Galatasaray do reprezentacji powrócili doświadczeni Alpay Özalan (32 lata), Okan Buruk (33 lata) oraz Hakan Şükür (34 lata), który definitywnie pożegnał się z reprezentacją po meczach barażowych ze Szwajcarią.
Filarami obrony są młodzi – Ibrahim Toraman (25, Beşiktaş) i Hüseyin Çimşir (27, Trabzonspor), a także cały czas Ümit Özat (30, Fenerbahçe). Ostatnio miejsce w bramce stracił Rüştü Reçber na rzecz 24-letniego Volkana Demirela, swojego kolegi z Fenerbahçe.
Na środku drugiej linii występują 24-letni Hamit Alintop, który gra w pierwszej drużynie Schalke 04 Gelsenkirchen oraz 25-letni Şahin Salçuk, pomocnik Fenerbahçe SK. Coraz silniejszą pozycję ma w kadrze Yıldıray Baştürk (28, Hertha Berlin). Za zdobywanie goli odpowiedzialni są najczęściej Halil Alintop (23 lata, brat Hamita) oraz 26-letni Ateş Necati z Galatasaray. Dzisiejsza Turcja to drużyna nieobliczalna, mieszanka spełnionych trzydziestokilkuletnich weteranów i żądnych nowych sukcesów przedstawicieli młodej generacji.
[edytuj] Udział w mistrzostwach świata
- 1930– 1938- Nie brała udziału
- 1950 – Wycofała się w czasie eliminacji
- 1954 – Runda grupowa
- 1958 – Wycofała się w czasie eliminacji
- 1962– 1998- Nie zakwalifikowała się
- 2002 – III miejsce
- 2006 – Nie zakwalifikowała się
[edytuj] Udział w mistrzostwach Europy
- 1960– 1992 – Nie zakwalifikowała się
- 1996 – Runda grupowa
- 2000 – Ćwierćfinał
- 2004 – Nie zakwalifikowała się
- 2008 –
[edytuj] Udział w Pucharze Konfederacji
[edytuj] Rekordziści
Najwięcej występów w kadrze
|
Najwięcej goli w kadrze
|
- Pogrubioną czcionką odznaczeni zdobywcy trzeciego miejsca na Mundialu w 2002 roku.
[edytuj] Trenerzy Turcji od 1990 roku
| Trener | Lata |
|---|---|
 Sepp Piontek |
1990-1993 |
| Fatih Terim |
1993-1996 |
| Mustafa Denizli |
1996-2000 |
| Şenol Güneş |
2000-2004 |
| Ersun Yanal |
2004-2005 |
| Fatih Terim |
od 2005 |
[edytuj] Mecze z Polską
Piłkarze Turcji grali z Polską siedemnaście razy – trzy razy wygrali, trzy razy w meczu padł remis i jedenaście razy schodzili z boiska pokonani (bramki 12:39):
- 26 czerwca 1924, Łódź: POLSKA-TURCJA 2:0 (Balcer, Reyman)
- 12 października 1925, Stambuł: TURCJA-POLSKA 1:2 (Riza – Adamek, Sperling)
- 12 września 1926, Lwów: POLSKA-TURCJA 6:1 (Batsch 2, Balcer, Steuerman, 3 – Riza)
- 16 listopada 1956, Stambuł: TURCJA-POLSKA 1:1 (Metin – Pol)
- 19 maja 1957, Warszawa: POLSKA-TURCJA 0:1 (Ali)
- 22 września 1963, Poznań: POLSKA-TURCJA 0:0
- 27 września 1964, Stambuł: TURCJA-POLSKA 2:3 (Aydin, Metin – Lubański, Banaś, Pol)
- 24 kwietnia 1968, Chorzów: POLSKA-TURCJA 8:0 (E.Faber 3, Lubański 3, Bula, Żmijewski)
- 30 kwietnia 1969, Ankara: TURCJA-POLSKA 1:3 (Ergun k. – Lubański, Wilim 2)
- 22 września 1971, Kraków: POLSKA-TURCJA 5:1 (Bula, Lubański 3, Gadocha – Nikat) - el.ME
- 5 grudnia 1971, Izmir: TURCJA-POLSKA 1:0 (Cemil) - el.ME
- 29 września 1984, Słupsk: POLSKA-TURCJA 2:0 (Dziekanowski 2)
- 11 grudnia 1985, Adana: TURCJA-POLSKA 1:1 (Colak – Furtok)
- 14 listopada 1990, Stambuł: TURCJA-POLSKA 0:1 (Dziekanowski) – el.ME
- 17 kwietnia 1991, Warszawa: POLSKA-TURCJA 3:0 (Tarasiewicz, Urban, Kosecki) – el.ME
- 23 września 1992, Poznań: POLSKA-TURCJA 1:0 (Wałdoch) – el.MŚ
- 27 października 1993, Stambuł: TURCJA-POLSKA 2:1 (Hakan S., Bulent – W.Kowalczyk) - el.MŚ
[edytuj] Linki zewnętrzne
- Oficjalna witryna związku
- RSSSF – archiwum zawodników z największą ilością występów i goli
- RSSSF – archiwum trenerów 1923-2000
Albania • Andora • Anglia • Armenia • Austria • Azerbejdżan • Białoruś • Belgia • Bośnia i Hercegowina • Bułgaria • Chorwacja • Cypr • Czarnogóra • Czechy • Dania • Estonia • Finlandia • Francja • Grecja • Gruzja • Hiszpania • Holandia • Irlandia • Irlandia Północna • Islandia • Izrael • Kazachstan • Liechtenstein • Litwa • Luksemburg • Łotwa • Macedonia • Malta • Mołdawia • Niemcy • Norwegia • Polska • Portugalia • Rumunia • Rosja • San Marino • Serbia • Słowacja • Słowenia • Szkocja • Szwajcaria • Szwecja • Turcja • Ukraina • Walia • Węgry • Włochy • Wyspy Owcze
Inne: Czechosłowacja • Jugosławia • NRD • Saara • Związek Radziecki • WNP
FIFA (Świat): Mistrzostwa świata • Puchar Konfederacji • Klubowy Puchar Świata • Ranking FIFA • FIFA 100
UEFA (Europa): Mistrzostwa Europy • Europejska Liga Mistrzów • Puchar UEFA • Puchar Intertoto
CAF (Afryka): Puchar Narodów Afryki • Puchar Konfederacji CAF • Afrykańska Liga Mistrzów • COSAFA Cup
OFC (Oceania): Puchar Narodów Oceanii • Klubowe Mistrzostwa Oceanii
CONMEBOL (Ameryka Południowa): Copa América • Copa Libertadores • Copa Sudamericana
CONCACAF (Ameryka Północna): Złoty Puchar • Puchar Karaibów
AFC (Azja): Puchar Azji • Azjatycka Liga Mistrzów • Puchar AFC
