Solidarność Polsko-Czesko-Słowacka
Z Wikipedii
Solidarność Polsko-Czesko-Słowacka, Solidarność Polsko-Czeska, Solidarność Polsko-Czechosłowacka (czes. Solidarita Polsko-Česko-Slovenska, ang. Polish-Czech-Slovak Solidarity) – międzynarodowy ruch społeczny opozycji demokratycznej powstały na początku lat 80. XX wielu. Od 1991 r. stowarzyszenie.
Spis treści |
[edytuj] Powstanie Solidarności Polsko-Czechosłowackiej w 1981
Solidarność Polsko-Czechosłowacka działa od października 1981 roku, kiedy to działacze wywodzący się z niezależnych środowisk opozycyjnych – Karty 77 w Czechosłowacji, KSS KOR i "Solidarności" w Polsce, podpisali konspiracyjną umowę o wzajemnej współpracy. Celem Solidarności Polsko-Czechosłowackiej (pierwotnie Polsko-Czeskiej) była wymiana informacji o inicjatywach demokratycznych w Polsce i Czechosłowacji, represjach stosowanych przez komunistów wobec działaczy tych inicjatyw.
Wprowadzenie 13 grudnia 1981 r. stanu wojennego w Polsce i związane z tym zamknięcie granic, spowodowało przerwę w pracach SPCz do marca następnego roku.
[edytuj] Działalność 1982-1990
Lata 1982 i 1984 poświęcone były pracy nad przygotowaniem punktów przerzutu i wymiany wydawnictw niezależnych oraz sprzętu. W ten sposób działacze Solidarności Polsko-Czechosłowackiej rozpoczęli systematyczną akcję wymiany informacji przez zieloną granicę, zorganizowali sieć kurierów przenoszących przez góry zakazaną literaturę, dokumenty, instrukcje i materiały drukarskie.
Jesienią 1983 r., z inicjatywy SPCz powstaje i zostaje przesłany polskim władzom wspólny protest sygnatariuszy Karty 77 i członków "Solidarności" przeciw przygotowywanemu procesowi dawnych działaczy KSS KOR.
Do roku 1984 działalność SPCz prowadzą przede wszystkim ośrodki w Pradze i we Wrocławiu, w 1985 r. powstają oddziały w Brnie i Warszawie. Rok później powołana zostaje grupa tłumaczy zajmujących się przekładami na polski zakazanej w owym czasie współczesnej literatury czeskiej i słowackiej. Powstaje podziemna seria wydawnicza pod nazwą Kolekcja czeskiej i słowackiej literatury niezależnej, w ramach której opublikowano m.in. utwory Bohumila Hrabala, Josefa Skvoreckiego, Vaclava Havla i Jana Pelca. W tym samym czasie tworzy się również archiwum wydawnictw niezależnych.
W styczniu 1987 roku w Brnie zostaje aresztowany członek Komitetu Obrony Niesprawiedliwie Prześladowanych (VONS), sygnatariusz Karty 77 i działacz Solidarności Polsko-Czechosłowackiej – Petr Pospíchal. Oskarżono go o rozpowszechnianie polskich wydawnictw niezależnych i utrzymywanie kontaktów z działaczami podziemnej "Solidarności". Polacy rozpoczęli akcję zbierania podpisów pod petycją żądającą uwolnienia czeskiego dysydenta. Dokument ten przekazany został ambasadzie Czechosłowacji w Warszawie. W tym samym czasie w Podkowie Leśnej odprawiona zostaje msza święta w intencji Pospíchala, po której zapoczątkowano cykl wykładów o czechosłowackim ruchu niezależnym, połączony z wystawą czechosłowackiego samizdatu.
16 kwietnia 1987 roku SPCz organizuje w centrum Wrocławia demonstrację na rzecz uwolnienia Petra Pospíchala, zgromadziła ona ponad tysiąc wrocławian. Milicja zatrzymała wszystkich organizatorów manifestacji, którzy po 48 godzinach aresztu zostali zwolnieni i skazani przez kolegium do spraw wykroczeń na grzywny w wysokości od 25 do 50 tysięcy złotych.
Podczas manifestacji w wielu punktach Wrocławia rozrzucane były ulotki: SOS dla Pospichala. Akcją na rzecz uwolnienia czeskiego działacza SPCz ujawniła swą dotychczas konspiracyjną działalność.
W 1987 roku minęło 10 lat od powołania Karty 77. Dla upamiętnienia tej rocznicy SPCz wydała okolicznościowy kalendarz oraz serię znaczków pocztowych, którą udało się wprowadzić do oficjalnego obiegu. Zmusiło to czeskiego ministra Poczty i Łączności do wydania zakazu doręczania listów, na których przyklejone byty owe znaczki. Mimo tego zakazu list ofrankowany znaczkiem SPCz otrzymał w więzieniu np. Petr Pospíchal.
W lipcu 1987 roku, po wielogodzinnym spotkaniu na granicy polsko-czechosłowackiej zostaje ogłoszony Krąg Przyjaciół SPCz, którego deklarację podpisało ponad 20 działaczy demokratycznych z obu krajów, m.in. Vaclav Havel, Petr Uhl, Jan Čarnogursky, Jacek Kuroń, Zbigniew Romaszewski i Zbigniew Bujak.
Po obu stronach granicy SPCz podejmuje własne działania wydawnicze, kontynuowana jest akcja wymiany informacji, powtarzają się robocze spotkania opozycjonistów z Polski i Czechosłowacji. Pisząc o tych "granicznych spotkaniach" warto wymienić nazwiska Mieczysława Piotrowskiego "Ducina" i Zbigniewa Janasa, którzy najczęściej zajmowali się organizacją tych spotkań i dbali o to, aby bezpiecznie można było dokonywać tzw. "przerzutów", czyli przenosić na drugą stronę książki, ulotki, materiały potrzebne podziemnym drukarniom itp.
We wrześniu 1987 r. na "Drodze Przyjaźni" pod Śnieżką, SPCz wraz z ruchem Wolność i Pokój zorganizowała akcję w obronie zagrożonej w obu krajach ekologii pod hasłem "Ratujmy Karkonosze".
W grudniu 1987 roku w Polsce ukazał się pierwszy numer Biuletynu Informacyjnego Solidarności Polsko-Czechosłowackiej (wydawanego regularnie do roku 1989). W styczniu 1988 r. wydana została pierwsza pozycja Kolekcji Czeskiej i Słowackiej Literatury Niezależnej – Obsługiwałem angielskiego króla Bohumila Hrabala w tłumaczeniu Piotra Godlewskiego, potem Wyjątki z autosztambucha Josefa Skvoreckiego, Zaoczne przesłuchanie Vaclava Havla, ...i będzie gorzej Jana Pelca.
W marcu 1988 Solidarność Polsko-Czechosłowacka rozpoczęła akcje "Patronat", zwracając się do wszystkich obywateli i organizacji o objęcie konkretną opieką więźniów politycznych i ich rodzin w Czechosłowacji (analogiczną akcję zorganizowano w Czechosłowacji). Akcja ta propagowana była przez Biuletyn Informacyjny SPCz. W kolejnych jego numerach ukazywały się nazwiska i miejsca pobytu więźniów sumienia oraz adresy ich rodzin, a także informacje o przystąpieniu do patronatu wielu osób i ugrupowań niezależnych po obu stronach granicy.
Ważną akcją Solidarności Polsko-Czecho-Słowackiej była demonstracja pod ambasadą rumuńską w Warszawie, zorganizowana na wezwanie sygnatariuszy Karty 77, w lutym 1988 roku po masakrze w Timişoarze. W 1988 r. nasiliły się represje wobec działaczy opozycji demokratycznej w Czechosłowacji i przedstawicieli polskiego ruchu Wolność i Pokój. Członkowie SPCz zorganizowali w Pradze i we Wrocławiu trwającą od 15 do 22 maja głodówkę protestacyjną. SPCz podejmuje także działania w obronie kościoła katolickiego w Czechosłowacji. W maju 1988, dwa miesiące po śmierci w więzieniu w Hradec Kralove sygnatariusza Karty 77 Pavla Yonki, we Wrocławiu odprawiona zostaje w jego intencji msza, podczas której modlono się również o wolność dla pozostających w czechosłowackich więzieniach dysydentów. Solidarność Polsko-Czechosłowacka pośredniczyła także w przekazaniu kardynałowi Tomaszkowi petycji podpisanej przez ok. 3,5 tys. osób, w obronie Kościoła katolickiego w Czechosłowacji, a na przełomie roku 1988/89 była inicjatorem wspólnych działań młodych katolików w Polsce i w Czechach. W lipcu 1988, podczas kolejnego dużego spotkania w górach głównych działaczy opozycji demokratycznej, została podpisana wspólna deklaracja w 20 rocznicę interwencji wojsk Układu Warszawskiego w Czechosłowacji. W sierpniu tego roku, w Krakowie odbyła się Konferencja Praw Człowieka i Obywatela, w której uczestniczyli również działacze Solidarności Polsko-Czechosłowackiej. Jedynym przedstawicielem strony czeskiej, jakiemu udało się dojechać do Krakowa, był uczestnik Karty 77 i członek SPCz Aleksander Vondra.
Solidarność Polsko-Czechosłowacka zainicjowała powstanie Wschodnioeuropejskiej Agencji Informacyjnej, służącej szybkiej i niezależnej wymianie informacji pomiędzy Pragą, Warszawą, Budapesztem, Wilnem i Moskwą. Członkowie SPCz: Jerzy Kronhold, Marian Dembiniok i Zbigniew Machej, w 21 rocznicę inwazji na Czechosłowację, zorganizowali w Cieszynie, 21 sierpnia 1989 r. manifestację, podczas której zgromadzeni przeprosili Czechów i Słowaków za to, że w interwencji brali udział polscy żołnierze. Na demonstracji obecni byli posłowie i senatorowie Rzeczypospolitej Polskiej.
Następne akcje Solidarności Polsko-Czechosłowackiej, to zorganizowane przy współpracy z Macierzą Ziemi Cieszyńskiej marsze ekologiczne, w wyniku których wstrzymana została budowa koksowni w Stonawie, głodówki protestacyjne i w lutym 1988 r. manifestacja podczas premiery "Protestu" i "Audiencji" Vaclava Havla w Teatrze Powszechnym w Warszawie. Największym jednak osiągnięciem Solidarności Polsko-Czechosłowackiej jest bez wątpienia Międzynarodowe Seminarium Europa Środkowa. Kultura na rozdrożu – pomiędzy totalitaryzmem a komercjalizmem, które trwało od 3 do 5 listopada 1989 roku we Wrocławiu. Patronat nad sesją objęli Thimothy Ash, profesor Jan Błoński, prof. Czesław Hernas, prof. Frantiśek Janouch, Adam Michnik, Jiri Pelikan, dr Yilem Prećan, książę Karel von Schwarzenberg, Jan Józef Szczepański, Juliusz Żuławski. Z tej okazji w Przeglądzie Czechosłowackiej Kultury Niezależnej wzięli udział pieśniarze i muzycy rockowi z Czechosłowacji, artyści emigracyjni m.in. Karel Kryl i Jaroslav Hutka, prezentowano filmy czeskiej "nowej fali". Nie odbyła się niestety zapowiadana wystawa malarstwa i rzeźby niezależnych artystów plastyków z Czechosłowacji, która w wraz z jej kuratorem (studentem wrocławskiej PWSSP) Igorem Wójcikiem została aresztowana na granicy w Harahovie. Zamiast wystawy sztuki odyła się symboliczna prezentacja pustych ram przekreślonych napisem ZAREKWIROWANO. Większość artystów także zostało zatrzymanych na granicy czesko-polskiej, podobnie jak wielu Czechów i Słowaków pragnących wziąć udział w seminarium. Mimo granicznych utrudnień do Wrocławia dotarło jednak kilka tysięcy sąsiadów z południa.
Niecałe dwa tygodnie później rozpoczęła się "aksamitna rewolucja". Zapoczątkowała ona demokratyczne zmiany i doprowadziła do upadku systemu komunistycznego w tym kraju.
[edytuj] Działalność po 1990
W nowej sytuacji politycznej konieczna stała się zmiana formy działania Solidarności Polsko-Czechosłowackiej. 17 marca z inicjatywy SPCzS doszło do spotkania prezydenta Vaclava Havla i przewodniczącego "Solidarności" Lecha Wałęsy. Zgodnie z konspiracyjną tradycją SPCzS spotkanie odbyło się w górach, tym razem w wygodnych salach schroniska na przełęczy Okraj. W kwietniu 1990 r. SPCzS zorganizowała wizytę premiera Czech Petra Pitharta w Polsce południowej. W 1991 r. zarejestrowano legalne już Stowarzyszenie "Solidarność Polsko-Czesko-Słowacka", którego celem jest współpraca Polski i Czecho-Słowacji z innymi krajami Europy, a także upowszechnianie wzajemnej wiedzy o dorobku i życiu kulturalnym, społecznym i politycznym.
8 i 9 lutego 1992 r. we Wrocławiu odbył się Walny Zjazd SPCzS. Powołano na nim 6 Oddziałów Regionalnych oraz wybrano Radę Rzeczników, w skład której weszli: Mirosław Jasiński, Jerzy Kronhold, Warcisław Martynowski, Janusz Okrzesik i Jarosław Rybski. Powstała sieć biur koordynujących prace stowarzyszenia. Równolegle, w celu wspierania kulturalnej i społecznej działalności SPCzS została powołana Fundacja Solidarności Polsko-Czesko-Słowackiej.
Przy współpracy Stowarzyszenia SPCzS, co roku organizowane są festiwale teatralne i filmowe w Cieszynie, a na ziemi kłodzkiej odbywają się Polsko-Czeskie Dni Kultury Chrześcijańskiej oraz wydawany jest miesięcznik "Ziemia Kłodzka. Od Kladského Pomezi – Glatzer Bergland".
Wiosną 1997 roku Solidarność Polsko-Czesko-Słowacka była organizatorem protestów przeciwko wprowadzeniu wysokich opłat za tzw. "zieloną kartę".
W 2004 roku we Wrocławiu i Cieszynie odbył się IV zjazd Solidarności Polsko-Czesko-Słowackiej. Prezesem Stowarzyszenia, czyli rzecznikiem generalnym, wybrano Mieczysława Ducina-Piotrowskiego z Wrocławia.
W roku 2000 prezydent RP Aleksander Kwaśniewski przyznał dla dwóch przedstawicieli Solidarności Polsko-Czechosłowackiej Krzyże Oficerskie Orderu Zasługi RP. Otrzymali je obywatele Republiki Czeskiej Petr Pospíchal i Petr Uhl. W roku 2001 minister kultury Republiki Czeskiej Pavel Dostal przyznał medal Artis Bohemiae Amicis "Przyjaciel Kultury Czeskiej" dla dwóch Polaków: Juliana Golaka (ówczesnego rzecznika generalnego SPCzS) oraz Mariana Dembinioka (ówczesnego cieszyńskiego rzecznika SPCzS).
Solidarność Polsko-Czesko-Słowacka propaguje zasady tolerancji i szacunku między społeczeństwami, współpracuje z innymi organizacjami o podobnych celach. Członkiem SPCzS może zostać każdy, kto utożsamia się z jej celami i pragnie działać na ich rzecz.
[edytuj] Władze
- rzecznik generalny – prezes: Mieczysław Ducin-Piotrowski
- zastępca rzecznika generalnego – wiceprezes: dr Jerzy Herma
- zastępca rzecznika generalnego – wiceprezes: Rafał Prietzel
- zastępca rzecznika generalnego – wiceprezes: Julian Golak
- skarbnik: Tomasz Grabiński
- przewodniczący Krajowej Komisji Rewizyjnej: Igor Marcin Wójcik
- członek Krajowej Komisji Rewizyjnej: Jolanta Dygoś
- członek Krajowej Komisji Rewizyjnej: Aleksander Gleichgewicht
[edytuj] Oddziały Regionalne
- Oddział Regionalny w Cieszynie – rzecznik: Gertruda Chowaniokova
- Oddział Regionalny w Raciborzu – rzecznik: Beno Benczew
- Oddział Regionalny w Warszawie – rzecznik: Maciej Molak
- Oddział Regionalny we Wrocławiu – rzecznik: Tomasz Grabiński
- Oddział w Jeleniej Górze – rzecznik: Helena Jankowska
- Oddział w Nowej Rudzie – rzecznik: Julian Golak
[edytuj] Zobacz też
[edytuj] Literatura
- Grzegorz Majewski Karkonosze – miejsce spotkań i akcji opozycji polsko-czechosłowackiej (1978-1988), Jelenia Góra 2004
