Stanisław Koniecpolski (hetman)

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Stanisław Koniecpolski
Stanisław Koniecpolski
Herb	Pobóg
Data urodzenia	1594
Miejsce urodzenia	Koniecpol
Data śmierci	11 marca 1646
Miejsce śmierci	Brody

Rodzina	Koniecpolscy
Rodzice	Aleksander Koniecpolski Anna Sroczycka
Małżonek	Katarzyna Żółkiewska (1615) Krystyna Lubomirska (1619) Zofia Opalińska (1656)
Dzieci	Aleksander Koniecpolski

Popiersie na Pałacu Ursynowskim

Stanisław Koniecpolski herbu Pobóg (1594-1647) – hetman wielki koronny od 1632, hetman polny koronny od 1618, kasztelan krakowski od 1633, wojewoda sandomierski od 1625. Syn wojewody sieradzkiego Aleksandra.

[edytuj] Życiorys

W 1610 brał udział w wyprawie na Smoleńsk, w 1612 razem z królem Zygmuntem III wyruszył na wyprawę moskiewską.

W 1620 w bitwie pod Cecorą, gdzie dowodził prawym skrzydłem armii, został wzięty do niewoli tureckiej. W 1623 wykupiony został z niewoli przez poselstwo i wrócił do kraju. Już w tym samym roku uczestniczył w obronie Trembowli (lipiec) i starciach z Kozakami. 20 kwietnia 1624 odniósł wspaniałe zwycięstwo nad Tatarami Kantymira Murzy pod Martynowem niedaleko Halicza.

W latach 1626-1629 dowodził wojskami polskimi broniącymi Prus Królewskich przed Szwedami dowodzonymi przez Gustawa Adolfa. Odniósł zwycięstwa w bitwie pod Hamersztynem 12 marca 1627 i 27 czerwca 1629 w bitwie pod Trzcianą. Po traktacie w Altmarku (1629) powrócił na Ukrainę, gdzie stłumił w 1630 powstanie kozackie, któremu przewodził Taras Fedorowicz.

W 1633 działał na froncie południowym, strzegąc granic państwa przed inwazją turecko-tatarską. W trakcie tej kampanii odniósł m.in. zwycięstwa w bitwie pod Sasowym Rogiem, zaś w dniach 20-23 października tego roku ok. 11 tysięcy żołnierzy polskich pod jego dowództwem odpierało szturmy ok. 20 tys. żołnierzy Abazy Paszy na polski obóz warowny pod Kamieńcem Podolskim, jednak po przegranej przez siebie bitwie pod tym miastem dnia 22 października Abazy Pasza pomaszerował pod Studzienicę, zaś po jej zdobyciu i zniszczeniu odszedł w granice Turcji, gdzie, z pomocą hospodara mołdawskiego i wołoskiego, zawarł pokój z Rzeczypospolitą.

30 stycznia 1644 pokonał Tatarów w bitwie pod Ochmatowem, z pomocą wojsk księcia Jeremiego Wiśniowieckiego.

Był bogatym magnatem kresowym z ogromnymi posiadłościami na Ukrainie. Przyczynił się do rozbudowy infrastruktury na jej terenie, dbając o rozwój gospodarczy swoich dóbr, w których założył m.in. manufakturę jedwabną.

Jego główna rezydencja to Brody, gdzie wzniósł twierdzę typu nowoholenderskiego, a także rozbudował i ufortyfikował całe miasto. Wzniósł także pałac w Podhorcach, także z fortyfikacjami i dodatkowo otoczony ogrodami włoskimi, oraz pałac w Warszawie, obecny Pałac Prezydencki. Wszechstronnie wykształcony, przez historyków wojskowości uważany za bodaj najwybitniejszego przedstawiciela polskiej sztuki wojennej XVII w.