Województwo sandomierskie
Z Wikipedii
 |
|
| Herb | |
 |
|
| Nazwa łacińska | Palatinatus Sandomirensis |
| Istniało | XIV wiek–1795 |
| Prowincja | Małopolska |
| Stolica | Sandomierz |
| Sejmik | Nowe Miasto Korczyn |
| Wojewoda | Zobacz: wojewodowie sandomierscy |
| Powierzchnia | 23 860 km² |
| Liczba powiatów | 6 |
| Liczba senatorów | 2 |
Województwo sandomierskie – województwo, część Małopolski, jednostka administracyjna w okresie I Rzeczypospolitej oraz później, w pierwszym okresie istnienia Królestwa Kongresowego. Na północy graniczyło ono z Mazowszem i Wielkim Księstwem Litewskim (z tą jego częścią, którą zwano Podlasiem - od sąsiedztwa Lachów). Od wschodu sąsiadowało ono z Rusią Czerwoną. Na zachodzie Pilica stanowiła granicę z województwem łęczyckim i sieradzkim, zaś na południowym zachodzie znajdowało się województwo krakowskie.
Ze względu na rozległość województwa sandomierskiego za Kazimierza Jagiellończyka na prawym brzegu Wisły utworzono nowe województwo - lubelskie.
Początkowo w województwie sandomierskim były trzy powiaty na lewym brzegu Wisły: chęciński, radomski i sandomierski. Księga podatkowa z roku 1676 wymienia powiaty: chęciński, opoczyński, sandomierski, wiślicki oraz ziemię radomską. Od XIV w. aż do rozbiorów Polski w latach 1772-1795 stolicą województwa sandomierskiego był Sandomierz, zaś sejmiki generalne odbywały się w Nowym Mieście Korczynie.
Po rozbiorach Polski południowa część województwa znalazła się w granicach zaboru austriackiego, a Sandomierz stał się miastem przygranicznym. W 1816 r. stolicę województwa przeniesiono do Radomia. W 1838 r. województwo sandomierskie przemianowano na gubernię sandomierską (z zachowaniem stolicy w Radomiu).
| Wielkopolska brzesko-kujawskie • chełmińskie • gnieźnieńskie • inowrocławskie • kaliskie • łęczyckie • malborskie • mazowieckie • płockie • pomorskie • poznańskie • rawskie • sieradzkie |
