Wolfram von Richthofen
Z Wikipedii
Wolfram Freiherr von Richthofen (ur. 11 października 1895 - zm. 12 lipca 1945) – niemiecki lotnik, feldmarszałek lotnictwa, jeden z dowódców Legionu Condor, jako pierwszy przeprowadzał naloty dywanowe.
[edytuj] Życiorys
Wolfram von Richthofen urodził się w Gut Barzdorf (Bartoszówek koło Strzegomia - Dolny Śląsk) w 1895. Pochodził z rodziny o tradycjach wojskowych. Jego ojciec Albrecht był emerytowanym wojskowym; był też kuzynem niemieckiego asa lotnictwa Manfreda von Richthofena, zwanego Czerwonym Baronem. Wolfram wstąpił do armii w 1913. W czasie I wojny światowej walczył jako oficer kawalerii na froncie wschodnim i zachodnim. W 1918 przeniósł się do lotnictwa, kończąc kurs pilota. W marcu 1918 został przydzielony do 11 eskadry (Jasta 11) 1. pułku myśliwskiego dowodzonego przez swego kuzyna Manfreda. Walcząc nad frontem zachodnim uzyskał 8 zwycięstw powietrznych, co dawało mu tytuł asa.
Po wojnie podjął studia inżynieryjne (1919-1922), po czym w 1923 powrócił do armii. Po odtworzeniu przez Hermanna Goeringa niemieckich sił powietrznych, w 1933 zgłosił swój akces do Luftwaffe.
W 1936 wysłany z Legionem Condor do Hiszpanii w ramach faszystowskiej pomocy puczystom generała Franco. Dowodził formacjami bojowymi, pełnił także obowiązki szefa sztabu dowódcy Legionu Condor Hugona Sperrla. Spoczywa na nim odpowiedzialność za masowe bombardowanie Guerniki 26 kwietnia 1937. We wrześniu 1938 awansowany do stopnia generała majora. Pozostał w Hiszpanii aż do końca wojny domowej. Po powrocie do Rzeszy został mianowany dowódcą Legionu.
W agresji Niemiec na Polskę dowodził 8. Korpusem Powietrznym - ponosi odpowiedzialność za bombardowania Warszawy i innych miast w Polsce, oraz za ostrzeliwanie kolumn ewakuującej się ludności cywilnej. W czasie agresji na Francję w 1940 roku, wspierając armie Walthera von Reichenaua w Belgii i Paula von Kleista we Francji, rozwinął taktykę bombardowań przy pomocy bombowców nurkujących, jako element Blitzkriegu. Niepowodzeniem 8. Korpusu, któremu powierzono zadanie uzyskania dominacji w powietrzu nad RAF, zakończył się jego udział w Bitwie o Anglię.
W czasie inwazji na Jugosławię jego 8. Korpus dokonał bombardowania Belgradu, w którym zginęło 17 tysięcy cywilów. W kwietniu 1941 wspierał niemiecką inwazję na Kretę, za co otrzymał Krzyż Żelazny z Liśćmi Dębowymi.
Potem stojąc na czele 2 Armii Lotniczej, oraz jako główny oficer operacyjny Luftwaffe, wspierał natarcie marszałka Erika von Mansteina i jego Grupy Armii Południe na froncie wschodnim. Pod Stalingradem powierzono mu zaopatrywanie okrążonych wojsk generała von Paulusa. Kosztem blisko 500 maszyn i 1000 straconych załóg, udało mu się dostarczyć w ciągu 72 dni 8 350 ton materiałów. 17 lutego 1943 został mianowany przez Hitlera najmłodszym feldmarszałkiem w armii niemieckiej.
Odszedł z armii z powodu nowotworu mózgu w listopadzie 1944. Zmarł 12 lipca 1945 w amerykańskim obozie jenieckim w Bad Ischl w Austrii.
[edytuj] Zobacz też
Werner von Blomberg • Hermann Göring • Walther von Brauchitsch • Albert Kesselring • Wilhelm Keitel • Günther von Kluge • Wilhelm Ritter von Leeb • Fedor von Bock • Wilhelm List • Erwin von Witzleben • Walther von Reichenau • Erhard Milch • Hugo Sperrle • Gerd von Rundstedt • Erwin Rommel • Georg von Küchler • Erich von Manstein • Friedrich Paulus • Ewald von Kleist • Maximilian von Weichs • Ernst Busch • Wolfram von Richthofen • Walther Model • Ferdinand Schörner • Robert Ritter von Greim
Honorowo Eduard von Böhm-Ermolli
Niemieccy Wielcy Admirałowie w II wojnie światowej
Erich Raeder • Karl Dönitz
