Nikolay Semyonov

Van Wikipedia

Nikolay Nikolayevich Semyonov (Russisch: Николáй Николáевич Семёнов) (15 april (3 april, Juliaanse Kalender) 1896 - 25 september 1986) was een Russische natuurkundige en scheikundige. In 1956 won hij de Nobelprijs voor de Scheikunde voor zijn verrichtingen op het gebied van het mechanisme van een chemische transformatie.

Semyonov werd in Saratov geboren en studeerde aan de faculteit natuurkunde van de Universiteit van Petrograd (1913 - 1917), waar hij een student was van Abram Ioffe. In 1918 ging hij naar Samara waar hij terechtkwam in het Witte Leger van Koltsjak tijdens de Russische burgeroorlog.

In 1920 keerde hij terug naar Petrograd en ging hij werken bij het Petrograd Fysico-Technische Instituut, waarvan hij ook vice-directeur werd. In 1921 trouwde hij met de filologiste Maria Boreishe-Liverovsky, die twee jaar later zou sterven. In 1923 trouwde hij met haar nicht Natalia Nikolayevna Burtseva. Ze kregen een zoon (Yuri) en een dochter (Lyudmila).

In die periode ontdekte Semyonov samen met Pyotr Kapitsa een manier om het magnetisch veld van een atoomkern te meten (1922). Later werd de experimentele opzet verbeterd door Otto Stern en Walther Gerlach en kwam het bekend te staan als het Stern-Gerlach experiment.

In 1925 bestudeerde Semyonov samen met Yakov Frenkel de kinetiek van de condensatie en adsorptie van damp en in 1927 deed hij onderzoek naar ionisatie in gassen en publiceerde hij een belangrijk boek: Chemistry of the Electron (Chemie van het Elektron). In 1928 stelde hij met Vladimir Fock een theorie op over ontladingen van diëlektrica.

Hij ging werken bij het Petrograd Polytechnisch Instituut en werd in 1928 benoemd tot professor.

Semyonovs verrichtingen op het gebied van het mechanisme van een chemische transformatie behelst een uitputtende analyse van de toepassing van de kettingtheorie op verschillende reacties (1934-1954) en, als belangrijkste, op verbrandingsprocessen. Hij stelde een theorie op over gedegenereerde aftakking, wat leidde tot een beter begrip van het verschijnsel dat geassocieerd wordt met de inductieperiodes van een oxidatieproces.

In 1956 ontving hij samen met Sir Cyril Norman Hinshelwood de Nobelprijs voor de Scheikunde voor zijn werk. Semyonov werd ook twee keer Held van de Socialistische Arbeid en ontving twee Stalinstaatsprijzen, vijf Ordes van Lenin en vele andere prijzen.

Winnaars van de Nobelprijs voor de Scheikunde (1951-1975)