Hermann Staudinger
Van Wikipedia
Hermann Staudinger (23 maart 1881 - 8 september 1965) was een Duits chemicus die een chemische reactie ontdekte die bekend staat als de Staudinger-reactie. In 1953 ontving hij de Nobelprijs voor de Scheikunde voor zijn ontdekkingen op het gebied van de macromoleculaire chemie.
Hermann Staudinger werd in 1881 in Worms in Duitsland geboren en behaalde in 1903 zijn doctoraal aan de Universiteit van Halle-Wittenberg. Hierna ging Staudinger werken aan de Universiteit van Straatsburg. Daar ontdekte hij keteen. Ketenen zouden later een synthetisch belangrijk intermediair blijken voor de productie van antibiotica als penicilline en amoxicilline.
In 1907 werd Staudinger assistent-professor aan de Technische Universiteit van Karlsruhe, alwaar hij succesvol een aantal organische verbindingen isoleerde, waaronder een synthetische koffiesmaak.
In 1912 ging Staudinger werken bij de ETH in Zürich, Zwitserland. Hier ontdekte hij in 1919 met zijn collega Meyer dat aziden reageren met trifenylfosfine tot fosfazide. Deze reactie, die nu algemeen bekend staat als de Staudinger-reactie, geeft een hoge fosfazideopbrengst.
In zijn tijd in Karlsruhe en later in Zürich begon Staudinger met zijn onderzoek in de rubberchemie. In 1920 deed hij een voor die tijd ongebruikelijke en vernieuwende bewering over rubber en andere polymere substanties: hij zei dat polymeren lange ketens zijn van korte elkaar repeterende moleculaire eenheden, die via covalente bindingen aanelkaar vast zitten. In andere woorden: polymeren zijn, net als een keten van paperclips, opgebouwd uit kleine kleine identieke deeltjes die aanelkaar zijn gelinkt.
Deze bewering ging in tegen de overheersende colloïdtheorie waar prominente chemici als Emil Fischer en Heinrich Wieland aanhangers van waren. De meerderheid van Staudingers collega's weigerde de mogelijkheid te accepteren dat kleine moleculen aanelkaar konden linken via covalente bindingen en zo moleculen met een hoog moleculair gewicht konden vormen. Pas in de jaren 1930 werd Staudingers hypothese bewezen aan de hand van analytische technieken zoals membraanosmometrie.
| Winnaars van de Nobelprijs voor de Scheikunde (1951-1975) |
|
1951: McMillan, Seaborg | 1952: Martin, Synge | 1953: Staudinger | 1954: Pauling | 1955: Vigneaud | 1956: Hinshelwood, Semyonov | 1957: Todd | 1958: Sanger | 1959: Heyrovský | 1960: Libby | 1961: Calvin | 1962: Perutz, Kendrew | 1963: Ziegler, Natta | 1964: Hodgkin | 1965: Woodward | 1966: Mulliken | 1967: Eigen, Norrish, Porter | 1968: Onsager | 1969: Barton, Hassel | 1970: Leloir | 1971: Herzberg | 1972: Anfinsen, Moore, Stein | 1973: E.O.Fischer, Wilkinson | 1974: Flory | 1975: Cornforth, Prelog |
