ชาวไทดำ
จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
ชาวไทดำ หรือ ชาวลาวโซ่ง เป็นกลุ่มชาวไทกลุ่มหนึ่ง ที่มีถิ่นฐานดั้งเดิมอยู่ในเขตสิบสองจุไทเดิม หรือบริเวณลุ่มแม่น้ำดำ และแม่น้ำแดงในเวียดนามเหนือ ซึ่งเป็นถิ่นที่อยู่ดั้งเดิมของ ชาวไทดำ ชาวไทแดง และชาวไทขาว
ในสมัยที่ฝรั่งเศสเข้ามาปกครองเวียดนาม และลาว พวกเขาได้เรียกชนเผ่าที่อยู่บริเวณลุ่มแม่น้ำดำว่า ไทดำ ที่เรียกว่าไทดำ ไม่ใช่ว่าพวกเขาอาศัยอยู่ในบริเวณลุ่มน้ำดำ แต่เพราะว่ากลุ่มชนเผ่าไทดังกล่าว นิยมสวมเสื้อผ้าสีดำอันเป็นเอกลักษณ์ ซึ่งย้อมด้วยต้นหอมหรือต้นคราม
[แก้] ประวัติการอพยพ
ในปี พ.ศ. 2438 และ ปี พ.ศ. 2439 ได้เกิดการอพยพครั้งใหญ่ของชาวผู้ไทขึ้น สาเหตุก็มาจากศึกสงครามแย่งชิงอำนาจกัน ระหว่างบรรดาหัวหน้าของไทดำกลุ่มต่างๆ ในแคว้นสิบสองจุไท พวกเขาจึงได้อพยพเข้ามาในประเทศลาว และ ในภาคอีสานของประเทศไทย
- ในลาวนั้น ชาวไทดำส่วนมากได้ตั้งถิ่นฐานใน แขวงหลวงน้ำทา แขวงบ่อแก้ว แขวงอุดมไซ และ แขวงทั้งหมดในประเทศลาว
- ในไทยนั้น ก็อพยพเข้ามาด้วยเช่นกัน โดยส่วนมากได้ตั้งถิ่นฐานในจังหวัดในภาคอีสานตอนบน และ ตะวันออก เช่น อำเภอเรณูนคร อำเภอธาตุพนม และ อำเมืองเมืองนครพนม จังหวัดนครพนม
ในช่วงระหว่าง ปี พ.ศ. 2496 จนถึงปี พ.ศ. 2497 ได้เกิดสงครามในเมืองเดียนเบียนฟู ซึ่งเป็นหนึ่งในเมืองของแคว้นสิบสองจุไทเดิม ชาวผู้ไทจึงได้อพยพหลบหนีการเกณฑ์ทหารของฝรั่งเศส เข้ามาในประเทศลาว และ ไทยอีกระรอบหนึ่ง
[แก้] ชาวไทดำในภาคกลางของไทย
นอกจากภาคอีสาน และ ภาคเหนือ ที่มีชาวไทดำได้อพยพเข้าไปแล้ว ชาวไทดำได้อพยพเข้ามาในภาคกลางด้วย
ในประเทศไทย คนไทยเรียกเรียกชาวไทดำว่า ลาวโซ่ง โซ่งนั้นน่าจะมาจากคำว่า ซ่วง หรือ ซ่ง ซึ่งเป็นภาษาไทดำ แปลว่ากางเกง เพราะว่าชาวไทดำเหล่านี้สวมกางเกงสีดำ
ในสมัยสมเด็จพระเจ้าตากสินมหาราช ครั้นพระองค์ทรงไปตีกรุงเวียงจันทน์ ในปี พ.ศ. 2322 พระองค์ทรงได้กวาดต้อนชาวไทดำที่อพยพมาจากสิบสองจุไท ส่งไปตั้งถิ่นฐานที่เมืองเพชรบุรี และต่อมาในปี พ.ศ. 2335 รัชสมัยพระบาทสมเด็จพระพุทธยอดฟ้าจุฬาโลกมหาราช และในปี พ.ศ. 2381 สมัยพระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัว พระองค์ก็ทรงยกทัพไปตีล้านช้าง และก็ได้กวาดต้อนมาอีก ซึ่งในปัจจุบัน ตั้งถิ่นฐานกระจายกันอยู่ในพื้นที่หลายจังหวัด เช่น ราชบุรี นครปฐม สุพรรณบุรี พิจิตร พิษณุโลก กาญจนบุรี ลพบุรี สระบุรี ชุมพร และสุราษฎร์ธานี ปัจจุบันเรียกคนเหล่านี้ว่า ชาวไทยโซ่ง
[แก้] ดูเพิ่ม
 |
กลุ่มชาติพันธุ์ ตระกูลภาษาไท-กะได |
|---|
|
||||||||||||
|
| กลุ่มชาติพันธุ์ในประเทศไทย แยกตามตระกูลภาษา | ||
|---|---|---|
| ออสโตรเอเชียติก | กูย (ส่วย) · ขมุ · ข่าพร้าว · เขมร · ชาวบน · ชอง · ซาไก (เซนอย ชาวป่า) · เซมัง (เงาะ เงาะป่า) · ลัวะ (ถิ่น) · ปะหล่อง · มอญ · มลาบรี (ผีตองเหลือง) · ละว้า · โส้ | |
| ไท-กะได | ไทใหญ่ (ฉาน เงี้ยว) · ไทลื้อ · ไทขึน (ไทเขิน) · ไทยอง · ไทยวน · ไทดำ (ลาวโซ่ง) · ไทย ·ผู้ไท (ญ้อ, โย้ย) · พวน · ลาว · ลาวแง้ว · แสก · ลาวครั่ง | |
| จีน-ทิเบต | ไทยเชื้อสายจีน (จีนโพ้นทะเล) · จีนฮ่อ · กะเหรี่ยง · ลีซอ · มูเซอ · อาข่า (อีก้อ) | |
| ออสโตรเนเชียน | มอเก็น (ชาวเล) · อุรักลาโว้ย · จาม · มลายู (มาเลย์) | |
| ม้ง-เมี่ยน | ม้ง (แม้ว) · เมี่ยน (เย้า) | |
| แก้ | ||
