Bücker Bü 131

Z Wikipedii

Bücker Bü 131 Jungmann (dane wersji Bü 131B)
Dane podstawowe
Państwo	Niemcy
Wytwórnia	Bücker-Flugzeugbau GmbH
Typ	samolot szkolno-akrobacyjny
Konstrukcja	dwupłat o konstrukcji mieszanej, podwozie klasyczne – stałe
Załoga	2 (uczeń i instruktor)
Historia
Data oblotu	27 kwietnia 1934
Lata produkcji	1934 – ?
Dane techniczne
Napęd	1 silnik rzędowy, 4-cylindorowy Hirth HM 504 A-2
Moc	105 KM (78 kW)
Wymiary
Rozpiętość	7,40 m
Długość	6,62 m
Wysokość	2,25 m
Powierzchnia nośna	13,50 m²
Masa
Własna	380 kg
Startowa	680 kg
Osiągi
Prędkość max.	183 km/h
Prędkość przelotowa	170 km/h
Prędkość minimalna	82 km/h
Prędkość wznoszenia	3,8 m/s
Pułap	4 050 m (maksymalny) 3 000 m (rzeczywisty)
Zasięg	650 km
Dane operacyjne
Użytkownicy
Niemcy, Finlandia, Hiszpania, Holandia, Japonia, Republika Południowej Afryki, Rumunia, Szwajcaria, Szwecja, Węgry, Czechosłowacja

Bücker Bü 131 Jungmann – niemiecki samolot szkolno-akrobacyjny z lat trzydziestych i okresu II wojny światowej

[edytuj] Historia

W 1933 roku w nowo założonej niemieckiej wytwórni lotniczej Bücker-Flugzeugbau GmbH główny konstruktor tej firmy Anders Anderson opracował samolot szkolno-akrobacyjny przystosowany do szkolenia podstawowego pilotów, który oznaczono jako Bücker Bü 131 Jungmann. Oblotu prototypu samolotu dokonano w dniu 27 kwietnia 1934 roku.

Samolot ten spełniał wymagania jakie założono i rozpoczęto jego produkcję seryjną, przy czym w samolotach seryjnych zastosowano mocniejszy silnik. Samolotem tym zainteresowały się cywilne szkoły lotnicze i Luftwaffe. W krótkim czasie stał się on podstawowym samolotem szkolnym w lotnictwie niemieckim.

Samolotem tym zainteresowały się również inne kraje, zakupując zarówno gotowe samoloty, jak również zakupując licencje na ich budowę. Licencje zakupiły: Szwajcaria, Japonia, Hiszpania, Węgry i Czechosłowacja.

W toku dalszej produkcji powstawały kolejne wersje samolotu, które w zasadzie różniły sie jedynie rodzajem silnika. Wersje samolotu powstawały również w krajach, które zakupiły licencję na ich produkcję. Produkcja seryjna samolotów trwała w Niemczech do 1945 roku natomiast w Czechosłowacji produkowano jeszcze ich licencyjną wersję w latach pięćdziesiątych XX wieku. Łącznie wyprodukowano około 5000 samolotów tego typu (w tym około 2000 na podstawie licencji).

Wersje samolotu Bücker Bü 131 Jungmann:

• Bü 131 – prototyp
• Bü 131A – pierwsza wersja produkcyjna, wyposażona w silnik Hirth HM 60R o mocy 80 KM (60 kW), licencję na tą wersję zakupiła Szwajcaria i Japonia
• Bü 131B – druga wersja produkcyjna, wyposażona w silnik Hirth HM 504A-2 o mocy 105 KM (78 kW)
• Bü 131C – prototyp wyposażony w silnik Cirrus Minor o mocy 90 KM (67 kW)
• Tatra T-131 – licencyjna wersja produkowana w czasie II wojny światowej w Czechosłowacji na podstawie wersji Bü 131B
• Ki -86A (Type 4) – licencyjna wersja produkowana w zakładach Kokusai Koku w Japonii dla lotnictwa armii na podstawie wersji Bü 131A
• K9W1 (Type 2) – licencyjna wersja produkowana w zakładach Watanabe (później Kyushu) w Japonii dla lotnictwa marynarki wojennej na podstawie wersji Bü 131A
• Aero C.4 – wersja produkowana w zakładach Aero w Czechosłowacji w latach pięćdziesiątych XX wieku

[edytuj] Użycie

Samolot Bücker Bü 131 Jungmann w momencie rozpoczęcia produkcji seryjnej zaczęto wprowadzać do szkół lotniczych zarówno cywilnych jak i wojskowych w Niemczech, a następnie w innych krajach, które je zakupiły także z licencją na ich produkcję. W krótkim czasie ze względu na swoje dobre właściwości pilotażowe stały się podstawowym samolotem szkolnym w szkoleniu podstawowym pilotów i były wykorzystywane w tym celu przez cały okres II wojny światowej.

Po zakończeniu II wojny światowej nadal używano ich do szkolenia pilotów do końca lat sześćdziesiątych XX wieku.

[edytuj] Opis konstrukcji

Samolot Bücker Bü 131 Jungmann to dwumiejscowy, dwupłat o konstrukcji mieszanej.

Kadłub wykonany z rur stalowych, kryty płótnem. Z przodu kadłuba znajdowało się łożę silnika a w dalszej części dwie odkryte kabiny. Na końcu kadłuba usterzenie klasyczne, kryte płótnem.

Płaty o konstrukcji ze spawanych rur stalowych, kryte płótnem, górny płat podparty zestrzałami.

Podwozie klasyczne, dwukołowe stałe, z kółkiem ogonowym. Koła wyposażone w amortyzatory sprężynowo-olejowe.

Napęd stanowił jeden silnik rzędowy umieszczony w przedniej części kadłuba, z śmigłem dwułopatowym drewnianym.