Su-11 (1947)
Z Wikipedii
Su-11 (ros. Су-11) (pierwszy samolot o tym oznaczeniu) to radziecki odrzutowy samolot myśliwski, skonstruowany w II połowie lat 40. w biurze konstrukcyjnym Suchoja jako jeden z pierwszych radzieckich odrzutowych myśliwców. Pozostał na etapie prototypu. Oznaczenie Su-11 został później nadane seryjnie produkowanemu myśliwcowi przechwytującemu z lat 60. (zob. Su-11).
Spis treści |
[edytuj] Historia
Pierwszym odrzutowym myśliwcem konstrukcji Suchoja był Su-9, zaprojektowany na początku 1946. Był on wzorowany w zakresie układu konstrukcyjnego na niemieckim Me 262, lecz stanowił oryginalną i odmienną od niego konstrukcję, z wyjątkiem przejętego od Me 262 napędu, który stanowiły niemieckie silniki Jumo 004 o ciągu 900 kg, skopiowane w ZSRR jako Klimow RD-10.
Su-9 zbudowano tylko w jednym latającym egzemplarzu. Drugi prototyp Su-9 przeznaczony do prób w locie, został natomiast zmodyfikowany i ukończony z silnikami radzieckiej konstrukcji Liulka TR-1, po czym otrzymał nowe oznaczenie Su-11 (inaczej: "samolot ŁK" lub "KŁ"). Został on oblatany 28 maja 1947 przez Gieorgija Szijanowa, a 3 sierpnia 1947 zaprezentowany na paradzie w Tuszynie pod Moskwą (m.in. wraz z Su-9 i samolotami Ławoczkina: Ła-150, Ła-156 i Ła-160). Podobnie jak Su-9, samolot oceniono jako prosty w pilotażu. Na skutek prób w locie, m.in. przedłużono na nim gondole silników. Jednakże, silniki TR-1 osiągały jedynie ciąg 1300 kg zamiast zakładanych 1500 kg, a mocniejsza wersja TR-1A ostatecznie nie osiągnęła etapu produkcji. Ponadto, samolot miał niezadowalającą stateczność podłużną przy dużych prędkościach. Dlatego też samolotu nie skierowano na badania państwowe i przerwano jego rozwój, a prototyp skasowano w 1948. Su-11 był pierwszym radzieckim samolotem odrzutowym z silnikami radzieckiej konstrukcji.
Prowadzono prace projektowe nad rozwinięciem Su-11 o oznaczeniu Su-13 ("samolot TK"), z nowymi mocniejszymi silnikami RD-500 (kopia brytyjskich RR Derwent V) i skrzydłami o cieńszym profilu i nieco większej powierzchni oraz skośnym usterzeniu. Zakładano także budowę na jego bazie jednomiejscowego myśliwca przechwytującego z radiolokatorem i dwoma działkami 37 mm. Jednakże, prace te przerwano, ponieważ przewidywane osiągi samolotu (prędkość 970 km/h) były zbyt niskie w porównaniu z nowo projektowanymi samolotami o skośnych skrzydłach, a jego konstrukcja była nieperspektywiczna.
[edytuj] Opis konstrukcji
Konstrukcja samolotu była zbliżona do Su-9. Dwusilnikowy średniopłat o konstrukcji całkowicie metalowej i prostych skrzydłach, w układzie klasycznym. Skrzydła jednodźwigarowe o profilu laminarnym grubosci względnej 12%, wyposażone w klapy (w odróżnieniu od Su-9 nie miał hamulców aerodynamicznych). Wychylanie steru wysokości, lotek i klap było wspomagane hydraulicznie. Silniki podwieszone w gondolach pod skrzydłami, częściowo w obrysie skrzydła. Usterzenie klasyczne, proste. Kadłub o konstrukcji półskorupowej. Kabina pilota w środkowej części kadłuba, zakryta oszkloną osłoną, składającą się ze stałego trzyczęściowego wiatrochronu z płaską szybą pancerną, otwieranej na bok wypukłej osłony nad pilotem i stałej owiewki tylnej. Kabina wyposażona w fotel wyrzucany, częściowo chroniona z przodu i tyłu płytą pancerną. Podwozie samolotu trójpodporowe, z pojedynczymi kołami, chowane. Golenie główne chowane do skrzydeł i kadłuba. W celu zmniejszenia długości startu i lądowania, samolot był wyposażony w spadochron hamujący (w luku w dolnej części tyłu kadłuba) i testowano zastosowanie rakietowych przyspieszaczy startowych (RATO) (dwa U-5 o ciągu 1150 kg każdy).
Napęd: dwa silniki turboodrzutowe ze sprężarką osiową Liulka TR-1 o ciągu po 1300 kg. Zbiorniki paliwa w kadłubie o pojemności 2335 l.
Uzbrojenie: 1 działko 37 mm N-37 z zapasem 40 nabojów i 2 działka 23 mm NS-23 z zapasem po 100 nabojów, w przedniej części kadłuba. Możliwe było podwieszenie dwóch bomb po 250 kg lub jednej 500 kg po zdemontowaniu działka 37 mm. Optyczny celownik strzelecko-bombardierski PBP-1B.
[edytuj] Dane lotno-taktyczne
- wymiary:
- długość: 10,55 m
- rozpiętość:11,80 m
- wysokość: m
- powierzchnia skrzydeł: 22,20 m²
- masy:
- masa własna: 4637 kg
- masa normalna startowa: 6350 kg
- masa maksymalna startowa: kg
- prędkość maksymalna: 940 km/h na małej wysokości (910 km/h inne dane)
- prędkość wznoszenia (maks): 23 m/s (inne dane 83,33 m/s są mało wiarygodne)
- pułap praktyczny: 13 000 m
- zasięg: 900 km
[edytuj] Zobacz też
Pokrewne konstrukcje:
Porównywalne samoloty:
- Me 262 – He 280 - Gloster Meteor – I-211 - MiG-9 - Nakajima J9Y Kikka
Ciąg oznaczeń::
- Su-5 - Su-6 - Su-7 – Su-9 / Su-9 (1946) - Su-11 / Su-11 (1947) - Su-13 - Su-15 / Su-15 (1949) - Su-17 / Su-17 (1949) – Su-20
[edytuj] Źródła
Samoloty myśliwskie | |
Jak-15 | Jak-17 | Jak-23 | Jak-25 | Jak-28 | Ła-11 | Ła-15 | MiG-9 | MiG-15 | MiG-17 | MiG-19 | MiG-21 | MiG-23 | MiG-25 | MiG-29 | MiG-31 | Su-9 | Su-11 | Su-15 | Su-27 | Su-30 | Su-33 | Tu-128 |
|
Samoloty bombowe | |
Ił-28 | M-4 | Su-24 | Tu-4 | Tu-12 | Tu-14 | Tu-16 | Tu-22 | Tu-22M | Tu-95 | Tu-160 |
|
Samoloty rozpoznawcze, patrolowe i walki radioelektronicznej | |
A-50 | Be-6 | Be-10 | Be-12 | Ił-20 | Ił-38 | Tu-126 | Tu-142 |
|
Samoloty szturmowe | Samoloty szkolno-treningowe |
Jak-38 | MiG-27 | Su-7 | Su-17 /20/22 | Su-25 |
Jak-11 | Jak-18 | Jak-52 |
Samoloty transportowe | Śmigłowce |
An-2 | An-8 | An-12 | An-22 | An-26 | An-124 | Ił-14 | Ił-76 |
Jak-24 | Mi-1 | Mi-2 | Mi-4 | Mi-6 | Mi-8 | Mi-14 | Mi-24 | Mi-26 | Mi-28 | Ka-25 | Ka-27 | Ka-31 | Ka-50 |
Konstrukcje doświadczalne i prototypy | |
I-250 | Ił-54 | Ił-102 | Jak-25 | Jak-36 | Jak-141 | Ka-22 | Ła-150 | Ła-152 | Ła-156 | Ła-160 | Ła-168 | Ła-176 | M-50 | MiG 1-44 | Su-9 | Su-9 | Su-47 | Tu-80 | T-4 |