Mi-8

Z Wikipedii

Mi-8
Dane podstawowe
Państwo	ZSRR
Wytwórnia	Biuro konstrukcyjne Michaiła Mila
Typ	Śmigłowiec
Konstrukcja	półskorupowa
Załoga	2 lub 3 (zależne od wersji)
Historia
Data oblotu	9 lipca 1961
Dane techniczne
Napęd	2x Klimov TW2-117
Moc	2x 1105 kW
Wymiary
Średnica wirnika	21,91 m
Długość	25,28 m
Długość kadłuba	18,2 m
Wysokość	5,56 m
Masa
Własna	6990 kg
Użyteczna	11100 kg
Startowa	12000 kg
Osiągi
Prędkość max.	250 km/h
Prędkość ekonomiczna	225 km/h
Pułap	4,500 m
Zasięg	450 km
Dane operacyjne
Liczba miejsc
24
Użytkownicy
ZSRR, Afganistan, Algieria, Angola, Bangladesz, Bułgaria, Burkina Faso, ChRL (produkcja licencyjna), była Czechosłowacja (dziś również Czechy i Słowacja), Egipt, Ekwador, Etiopia, Finlandia, Gwinea Bissau, Indie, Indonezja, Irak, Jemen (wcześniej zarówno Jemen Północny jak i Jemen Południowy), była Jugosławia, Kambodża, Kolumbia, Kostaryka, Kuba, KRL-D, Laos, Libia, Madagaskar, Mali, Mongolia, Mozambik, Nikaragua, NRD, Pakistan, Peru, Polska (Mi-8 i Mi-17), Rumunia, Somalia, Sri Lanka, Sudan, Syria, Turcja, Uganda, Wietnam, Węgry, Zambia
Rzuty

Mi-8 (oznaczenie NATO Hip) – radziecki śmigłowiec wielozadaniowy zaprojektowany w biurze konstrukcyjnym Michaiła Mila. Późniejsze wersje otrzymywały również oznaczenia Mi-9, Mi-17, Mi-18, Mi-19, Mi-171 i Mi-172. Obecnie oznaczenia wszystkich maszyn z tej rodziny w Rosji ujednolicono do Mi-8. Na podstawie doświadczeń zebranych podczas projektowania i eksploatacji śmigłowców z rodziny Mi-8/Mi-17 powstały takie maszyny jak Mi-14 i Mi-24. Śmigłowce tej rodziny używały lub używa około 40 krajów. Zbudowano ponad 12 tysięcy sztuk, nadal w produkcji.

Spis treści 1 Historia 2 Wersje 2.1 Mi-8 2.2 Mi-17 3 Opis konstrukcji

[edytuj] Historia

Korzystając z doświadczeń zdobytych przy śmigłowcu Mi-4 postanowiono stworzyć nowy, średni śmigłowiec transportowy, który posiadałby również pewne możliwości bojowe. W ten sposób narodził się prototyp W-8. Pierwsza maszyna, wyposażona w jeden silnik AI-24W i czterołopatowy wirnik, wzniosła się po raz pierwszy w powietrze 9 lipca 1961, zaś drugi prototyp, już dwusilnikowy, oblatano 17 września 1962. Docelowo maszyny seryjne wyposażono w mocniejsze silniki TW2 i nowy, pięciołopatowy wirnik. Na początku lat siedemdziesiątych powstało amfibijne rozwinięcie Mi-8 nazwane Mi-14 oraz oparty na rozwiązaniach technicznych z Mi-8 śmigłowiec szturmowy Mi-24. Począwszy od 1981 w nowych maszynach zaczęto montować nowe, o znacznie większej mocy silniki TW-3, zmieniając jednocześnie oznaczenie na Mi-17. Różnicą pozwalającą odróżnić na pierwszy rzut oka Mi-8 od Mi-17 jest położenie śmigła ogonowego po prawej (Mi-8) lub lewej (Mi-17) stronie belki. Obecnie w Rosji zmieniono oznaczenia i nazwę Mi-17 noszą jedynie wersje eksportowe Mi-8 z silnikami TW-3. Te same śmigłowce w służbie rosyjskiej oznaczone są jako Mi-8M. Część Mi-8 zostało podniesionych do standardu Mi-17.

[edytuj] Wersje

[edytuj] Mi-8

• Mi-8P - cywilna wersja pasażerska dla 28-32 osób, charakteryzująca się dużymi, kwadratowymi oknami.
• Mi-8S (Salon) - kilka komfortowo urządzonych cywilnych wersji Mi-8 z kanapą, stołem dla 9-11 pasażerów
• Mi-8PS - wojskowy odpowiednik Mi-8S
• Mi-8APS - bardziej komfortowa wersja Mi-8PS, z dodatkowymi systemami łączności, używana jako śmigłowiec prezydencki w Rosji.
• Mi-8T - oznaczenie zarówno cywilnej wersji transportowo-pasażerskiej jak i wojskowej transportowej, mogącej również przewieźć 24 żołnierzy z pełnym ekwipunkiem.
• Mi-8TP - wojskowa wersja Mi-8T wyposażona w dodatkowe systemy łączności
• Mi-8TV - uzbrojona wersja Mi-8T mogąca na czterech węzłach na belkach przenosić bomby, działka lub do 64 niekierowanych pocisków rakietowych S-5.
• Mi-8TB - rozwinięcie Mi-8TV uzbrojone w ruchomy wkm 12,7 mm w nosie i uzbrojeniu przenoszonym na 6 węzłach na belkach (do 192 rakiet niekierowanych) oraz dodatkowo 4 pocisków przeciwpancernych montowanych na górnej powierzchni belek.
• Mi-8TBK - wersja Mi-8TB powstała w NRD mogąca przenosić na węzłach sześć pocisków Malutka.
• Mi-8TZ - wersja dostosowana do transportu paliwa
• Mi-8T(K) - Mi-8T służący jako maszyna rozpoznawcza i kierowania ogniem, mogąca przenosić skośne kamery
• Mi-8SKA - wersja zbliżona do Mi-8T(K)
• Mi-8K - wersja rozpoznania fotograficznego i kierowania ogniem, charakteryzuje się dużym oknem w tylnych wrotach dla pionowo ustawionej kamery.
• Mi-8R - wersja rozpoznawcza
• Mi-8AV - wersja do stawiania pól minowych
• Mi-8BT - wersja do niszczenia pól minowych
• Mi-8AT - rozwinięcie cywilnego Mi-8T z silnikami TV2-117AG i lepszą awioniką (nadal produkowany w Ułan-Ude)
• Mi-8ATS - wersja rolnicza służąca do przeprowadzania oprysków
• Mi-8MT - latający dźwig, w miejscu tylnych wrót kabina operatora dźwigu. Uwaga, identyczne oznaczenie nosi jedna z wersji Mi-17.
• Mi-8 VIP - luksusowa wersja pasażerska dla 7-9 pasażerów produkowana obecnie w Kazaniu.
• Mi-8TM - rozwinięcie cywilnego Mi-8T, różniące się między innymi lepszą awioniką
• Mi-8TG - cywilna wersja Mi-8T z silnikami TV2-117TG, które mogą być napędzane LPG. Uwagę zwracają dodatkowe zbiorniki zmniejszające udźwig o 100-150 kg
• Mi-8VZPU - nieuzbrojona wersja dowodzenia, o charakterystycznych zbiornikach paliwa w kształcie prostopadłościanów
• Mi-9 - rozwinięcie Mi-8VZPU
• Mi-8SMV - wersja służąca do walki elektronicznej i patrolowania granic
• Mi-8PPA - wersja służąca do aktywnej walki elektronicznej i prowadzenia podsłuchu.

[edytuj] Mi-17

• Mi-17P - cywilna wersja dla 28 pasażerów.
• Mi-17M lub Mi-8MT (oznaczenie Mi-8MT używane jest również w odniesieniu do dźwigu) - podstawowa wersja wojskowa, mogąca przewozić na dwóch belkach 40 niekierowanych pocisków S-8, sprzęt zakłócający, karabin maszynowy 7,62 mm i wkm 12,7 mm lub granatnik. Występuje ponad 30 podwersji (np. Mi-8MTSh - stawiacz pól minowych, Mi-8MTPB - walki elektronicznej).
• Mi-8AMT - nieuzbrojona wojskowa wersja transportowa.
• Mi-8MTV-1 - cywilna wersja z silnikami TV3-117VM o zwiększonym pułapie.
• Mi-8MTV-2 - uzbrojona wersja Mi-8MTV-1.
• Mi-17-1V - wersja eksportowa Mi-8MTV-2.
• Mi-8N lub Mi-8MTO - wersja Mi-8MT przeznaczona do działań nocnych.
• Mi-17N - wersja eksportowa Mi-8N
• Mi-17-1VA - latająca sala operacyjna.
• Mi-8MTV-3 - cywilna wersja Mi-8MTV-1 między innymi o ulepszonej awionice, dostosowana do wymogów IATA, produkowana nadal w Kazaniu
• Mi-172 - wersja eksportowa, zamówiona między innymi przez Indie i Meksyk i Wietnam
• Mi-8MTV-5 - wersja transportowa Mi-8MTV-1 o hydraulicznie podnoszonej rampie z tyłu i poszerzonych drzwiach bocznych.
• Mi-17MD - eksportowa wersja Mi-8MTV-5 używana w Rwandzie.
• Mi-17PI - wyglądająca jak cywilny Mi-17P wersja walki elektronicznej.
• Mi-17PG - wyglądająca jak cywilny Mi-17P wersja walki elektronicznej.
• Mi-17AMT - uzbrojona wersja eksportowa proponowana przez fabrykę w Ułan-Ude Malezji.
• Mi-8AMT - odpowiednik serii AMV produkowany w Ułan-Ude, prace zarzucono ze względu na brak funduszy.
• Mi-8AMTSz Terminator - uzbrojona wersja Mi-8AMT, prace zarzucono ze względu na brak funduszy.
• Mi-171 - eksportowa wersja Mi-8AMT z zachodnią awioniką.
• Mi-171Sh - eksportowa wersja Mi-8AMTSh z zachodnią awioniką.
• Mi-17LL - latające laboratoria, między innymi do badania zanieczyszczeń atmosfery.
• Mi-18 - dwie prototypowe maszyny przedłużone o 1 m, z dodatkowymi drzwiami z boku, mogące przewozić 30 pasażerów. To samo oznaczenie nosiły pierwotnie prototypy Mi-17
• Mi-19 - latające stanowisko dowodzenia podobne do Mi-9
• Mi-17Z-2 - czechosłowacka wersja walki elektronicznej

[edytuj] Opis konstrukcji

Dwusilnikowy śmigłowiec o konstrukcji półskorupowej, wykonany z duraluminium w układzie Sikorskiego. Pięciołopatowy wirnik nośny, również wykonany z duraluminium. Z tyłu, pod belką ogonową, wrota ładunkowe, podwozie stałe, trzykołowe z kółkiem przednim. Załogę stanowią, zależnie od wersji, 2 lub 3 osoby.