Wojna radziecko-fińska 1939-1940

Z Wikipedii

Wojna radziecko fińska II wojna światowa
Fińscy narciarze
Data	30 listopada 1939 r. do 13 marca 1940
Wynik	formalna wygrana ZSRR (Finlandia obroniła swoją niezawisłość)
Przyczyna	roszczenia terytorialne ZSRR
Terytorium	wschodnia część terytorium Finlandii (głównie rejon jeziora Ładoga)
Walczące strony Finlandia ZSRR Dowódcy Carl Gustaf Emil Mannerheim Kliment Woroszyłow Siemion Timoszenko (zastąpił Woroszyłowa) Siły 250 000 ludzi 30 czołgów 160 samolotów ok. 1 mln ludzi 3000 czołgów 3800 samolotów Straty 22 830 zabitych 43 600 rannych 1000 w niewoli 127 000 zabitych i zaginionych 3100 w niewoli 2000 czołgów

Wojna radziecko-fińska 1939-1940 – konflikt zbrojny zwany również wojną zimową lub Talvisotą, toczący się w okresie od 30 listopada 1939 r. do 13 marca 1940.

Wojna zimowa odsłoniła wszystkie słabe punkty Armii Czerwonej, która poniosła stosunkowo wysokie straty. Agresja ZSRR spotkała się z międzynarodowym potępieniem, w wyniku którego ZSRR został wykluczony z Ligi Narodów. Finlandia, mimo że utraciła część terytorium, zdołała obronić swoją niezależność.

Spis treści 1 Ku wojnie 2 Przyczyny i wybuch wojny 3 Przygotowanie obu stron do wojny 3.1 Finlandia 3.2 Związek Radziecki 4 Organizacja armii fińskiej 5 Organizacja wojsk radzieckich 6 Przebieg wojny 6.1 Ofensywa grudniowa 6.2 Kontrofensywa fińska 6.3 Sytuacja w rejonie jeziora Ładoga 6.4 Zniszczenie 168 dywizji 6.5 Działania w rejonie Porajärvi i Salla 6.6 Walki w rejonie Kuhmo 6.7 Sytuacja w rejonie Petsamo 6.8 Decydujące starcie w rejonie Przesmyku Karelskiego i jeziora Ładoga 6.9 Trudne chwile dla fińskich obrońców 7 Upragniony pokój 8 Charakterystyka wojny 9 Pomoc zagraniczna dla Finów 9.1 Oddziały Sisu 9.2 Piloci 9.3 Ochotnicy szwedzcy 9.4 Ochotnicy norwescy 9.5 Ochotnicy węgierscy 9.6 Inni ochotnicy 9.7 Sprzęt 10 Ciekawostki 11 Zobacz też 12 Bibliografia 13 Przypisy

[edytuj] Ku wojnie

Wojna zimowa była wynikiem politycznych zmian, jakie miały miejsce w Europie w latach 30. Niemcy zbroiły się, a Hitler nie ukrywał, że jego głównym wrogiem jest teraz Stalin i ZSRR. Z tego też względu Związek Radziecki poczuł się zagrożony (chociaż sam planował inwazję na Europę, na razie na konflikt nie był jeszcze gotowy) i zaczął szukać wsparcia i sojuszników, jednocześnie przebudowując swoją osłabioną przez czystki polityczne armię. Jeżeli chodzi o wojnę defensywną, to Rosja była całkowicie do niej nieprzygotowana. Przez około sto lat aż do 1917 r. granica Imperium Rosyjskiego na północnym zachodzie pokrywała się z zachodnią granicą obecnej Finlandii. Po I wojnie światowej została ona tak ukształtowana, że znajdowała się bardzo blisko przedmieść Leningradu (dokładnie 32 km od granic miasta), który był bardzo ważnym ośrodkiem ze względu na przemysł i potencjał ludnościowy. W niektórych miejscach linia graniczna przebiegała ok. 500 km bliżej serca Rosji, niż było to w czasach caratu.

Rosyjska taktyka obronna bardzo często polegała na zwodzeniu napastników, którzy ośmielili się najechać na kraj, ogromnymi przestrzeniami oraz na wykorzystywaniu nieskończonych rezerw ludzkich (tak jak m.in. podczas wyprawy Napoleona). Ale wówczas, ze względu na układ granic i słabość armii, taka strategia mogła jednak okazać się nieskuteczna. ZSRR, aby wzmocnić swoje bezpieczeństwo, zaczął forsować nadzwyczajną rozbudowę przemysłu i odbudowywać kadrę dowódczą po wielkich czystkach, postanowił także wywierać na swojego północnego sąsiada presję polityczną w celu jego zneutralizowania.

Dla działania władz ZSRR kluczowym wydaje się być fakt, że Finlandia i państwa bałtyckie były częścią Rosji przez więcej niż cztery pokolenia i niezależnie od tego, co czuła czy myślała ludność tych krajów, dla najwyższych działaczy partii bolszewickiej naturalnym było traktowanie tych terytoriów jako swojej strefy wpływów, jeżeli nie "zależnych prowincji". Fakt, że państwa te stały się niepodległe po I wojnie światowej, był traktowany przez Związek Radziecki jako zmuszenie go przez kapitalistycznych zwycięzców do wyzbycia się części swojego naturalnego terytorium, a powrót do stanu poprzedniego był naturalną koleją rzeczy i tylko kwestią czasu.

Finlandia już wielokrotnie była potajemnie zasypywana w połowie lat trzydziestych rosyjskimi propozycjami współpracy wojskowej i "mniejszych" korekt linii granicznej. Główna obawa ZSRR wiązała się z możliwością uderzenia Niemiec z terytorium Finlandii i państw bałtyckich na Leningrad. Stalin cierpiał także na chorobliwy strach przed powtórzeniem się interwencji państw zachodnich (a szczególnie Wielkiej Brytanii), tak jak miało to miejsce podczas wojny domowej pomiędzy "białymi" i bolszewikami. Finlandia natomiast nie była uważana za godnego zaufania sąsiada i jeżeli tylko nadarzyłaby się okazja, mogła udzielić swego terytorium jako bazy dla ewentualnej napaści (kwestionowano zarówno "dobrą wolę" Finów, jak i zdolność do przeciwstawienia się interwentom). Finlandia uznawała propozycje sąsiada za nie do przyjęcia, w szczególności były one sprzeczne z deklarowaną przez rząd tego kraju neutralnością i dążyły do cesji terenów już ufortyfikowanych, które miały chronić przed "bratnią pomocą i przyjaźnią" ze wschodu. Nieufność pomiędzy obydwoma krajami sięgała zenitu.

Należy też wspomnieć o żądaniach prawicowych sił politycznych Finlandii (które pokonały komunistów wspieranych przez bolszewików z Rosji w wojnie domowej w 1917 r.), forsujących ideę tzw. "Większej Finlandii", mającą według nich obejmować wszystkie obszary powiązane z Finlandią językowo i kulturowo: od rzeki Luleälven na zachodzie do Morza Białego na wschodzie i od Morza Arktycznego na północy do Zatoki Fińskiej na południu. Żądano także przyłączenia Estonii. Były to jednak tylko plany polityczne, które nie przerodziły się w rzeczywiste żądania odnośnie sąsiadujących państw. Partie lewicowe w Finlandii przedstawiały rząd jako "zbiorowisko zachłannych faszystów" i próbowały obciążyć odpowiedzialnością za wybuch wojny "swój faszystowsko-kapitalistyczny establishment".

Co do wyobrażenia Stalina o sytuacji politycznej można snuć tylko przypuszczenia. Dyktatorzy dążą zawsze do otoczenia się "wianuszkiem" pochlebców, którzy karmią ich dobranym starannie informacjami, mającymi pasować do własnych opinii dyktatora. I jest bardzo prawdopodobne, że Stalin posiadał jedynie informacje jednostronnie przedstawiane przez nielegalnie wtedy działającą fińską partię komunistyczną, które były układane tak, aby zachować "polityczną poprawność".

Niesprawiedliwością byłoby obciążanie tylko ZSRR za pesymistyczne wyobrażenie "dobrej woli" (Finlandia miała bardzo bliskie stosunki z Niemcami, odkąd te pomogły stłumić komunistyczną rewolucję w kraju w 1917 r.) i zdolności obronnych Finlandii. Pytanie o polityczne chęci rządu fińskiego pozostaje bez odpowiedzi, a niekończące się spekulacje prowadzą donikąd, jeżeli chodzi o kwestie polityczne. Natomiast jeżeli chodzi o możliwość odparcia obcego ataku, można na pewno stwierdzić, że Finlandia była prawdopodobnie zdolna do stawienia oporu, albo do poważnego opóźnienia niemieckiego uderzenia na ZSRR poprzez Finlandię (oczywiście przy wykluczeniu ataku z zaskoczenia, tak jak miało to miejsce przy ataku na Norwegię w 1940 r.). Taki stan rzeczy był oczywisty dla każdego bezstronnego obserwatora, czego jednak Stalin nie przyjmował do wiadomości z sobie wiadomych względów.

Gdy już podczas trwania wojny wyszło na jaw, że Finlandia potrafi się skutecznie przeciwstawić Armii Czerwonej przez trzy miesiące, Stalin zdał sobie sprawę, jak jego ocena tego małego kraju była mocno zaniżona. Wtedy jednak było już za późno, aby zmienić bieg historii.

[edytuj] Przyczyny i wybuch wojny

Silne więzy pomiędzy Finlandią a Niemcami zostały zapoczątkowane pomocą niemiecką w czasie wojny domowej przeciw komunistom (Niemcy szkolili m.in. strzelców fińskich, także regularne wojska niemieckie odegrały dużą rolę w wojnie domowej). Tylko porażka Niemiec w wojnie zapobiegła utworzeniu zależnej od nich monarchii z Fryderykiem Karolem Heskim jako królem Finlandii. Po zakończeniu wojny związki niemiecko-fińskie były w dalszym ciągu bliskie, mimo że faszyści nie mieli dużego poparcia wśród Finów. Stosunki pomiędzy ZSRR a Finlandią były bardzo oziębłe, przyczyniła się do tego m.in. rusyfikacja i "niesmak" po nieudanej rewolucji komunistów, co stało się powodem braku wzajemnego zaufania. W 1932 r. ZSRR podpisał pakt o nieagresji z Finlandią, w 1934 r. na mocy porozumienia przedłużono go na 10 lat. W kwietniu 1938 r., albo nawet wcześniej, Związek Radziecki rozpoczął negocjacje dyplomatyczne z rządem fińskim, mające na celu związanie Finów paktem obronnym przeciwko Niemcom. Żądano także odstąpienia części terytorium. Na bezowocnych rozmowach minął rok, bez żadnego widocznego postępu, przy jednoczesnym pogorszeniu sytuacji politycznej w Europie.

Między Niemcami a ZSRR doszło wkrótce do podpisania paktu Ribbentrop-Mołotow 23 sierpnia 1939 r. Pakt zawierał także klauzulę o podziale Europy Środkowej pomiędzy dwóch jego sygnatariuszy. Finlandia znalazła się w radzieckiej strefie wpływów.

Jesienią 1939 r., po niemieckiej inwazji na Polskę, Związek Radziecki wystąpił z ostatecznym żądaniem odsunięcia granicy fińsko-radzieckiej o 25 km na północny zachód od Leningradu. Żądano także wydzierżawienia półwyspu Hanko dla ZSRR na 30 lat w celu utworzenia tam bazy dla marynarki sowieckiej. W zamian zaoferowano dwa razy większy obszar Karelii (słabo rozwiniętej i zaludnionej tajgi). Prezydent Urho Kekkonen we wrześniu 1963 r. powiedział: Obecnie po więcej niż 20 latach, wczuwając się w sytuację ZSRR i dokonując porównania z hitlerowską inwazją tego kraju w 1941 r., koncepcja obrony i bezpieczeństwa rządu sowieckiego pod koniec lat 30. mogła wydawać się zrozumiałą. Opinia taka wydaje się być jednak wysoce dyskusyjna w szczególności w świetle poczynań ZSRR w państwach bałtyckich i we wschodniej Polsce, które "dobrowolnie przyłączyły się" do sąsiada.

Rząd fiński odmówił spełnienia żądań radzieckich. 26 listopada Sowieci ostrzelali Mainilę^[1] – rosyjską wioskę, następnie ogłosili, że to artyleria fińska dokonała tego wrogiego aktu, w wyniku czego życie straciło wielu żołnierzy radzieckich. ZSRR domagał się od Finów przeprosin za incydent i odsunięcia oddziałów wojskowych od granicy 20-25 km na zachód. Finowie zaprzeczyli całkowicie, jakoby ponosili jakąkolwiek odpowiedzialność za wydarzenia w Mainili i odrzucili żądania. Odmowa została potraktowana przez Stalina jako dobra "wymówka" do wycofania się z paktu o nieagresji. 30 listopada Sowieci uderzyli na Finlandię w sile 23 dywizji (450 tys. ludzi), które szybko osiągnęły linię Mannerheima.

Marionetkowy rząd fiński (składający się z przebywających w ZSRR fińskich komunistów) został utworzony w okupowanym mieście na granicy – Terijoki (obecnie Zelenogorsk) 1 grudnia 1939 r. pod auspicjami Fińskiej Republiki Demokratycznej, a na jego czele stanął Otto Ville Kuusinen (natychmiast stał się też on jedynym rządem fińskim uznawanym przez Sowietów), rząd ten miał też oddziaływać negatywnie na morale żołnierzy fińskich o socjalistycznych przekonaniach. Cele przed nim postawione nie zostały osiągnięte. Republika istniała do 12 marca 1940 r., kiedy to została ostatecznie włączona do Karelsko-Fińskiej Republiki Radzieckiej.

[edytuj] Przygotowanie obu stron do wojny

[edytuj] Finlandia

Pomiędzy 1932 a 1934 r. Finlandia utworzyła nowy system mobilizacyjny, oparty na organizacji regionalnej (a ściślej na obwodach wojskowych). Miało to na celu przede wszystkim przyśpieszenie mobilizacji. Nowych rezerwistów szkolono w specjalnie utworzonych do tego centrach szkolenia. Ponadto oddziały składały się z żołnierzy pochodzących z tego samego terenu, co przyczyniało się do podniesienia morale panującego w oddziałach. Bardzo ważną częścią narodowego systemu obrony była Gwardia Obywatelska (fiń. Suojeluskunnat). Składała się ona z ochotników, których liczba przy końcu 1938 r. wynosiła 111 493 członków (przeważnie lepiej wyszkolonych od reszty rezerwistów ze względu na częste ćwiczenia organizowane w jej ramach). Kobiety były zorganizowane w Lotta Svard - organizację kobiecej służby pomocniczej ^[2]. Kobiety szkolono w zadaniach takich jak: służba zdrowia, administracja wojskowa, obrony przeciwlotnicza i przeciwchemiczna. Organizacja liczyła około 100 000 członkiń.

Ograniczone środki finansowe na obronność wpływały na liczebność fińskiej armii i jej plany mobilizacyjne. W ocenie przewodniczącego Rady Obrony, marszałka polnego Mannerheima, nawet znacznie zwiększone wydatki - w ramach sześcioletniego planu rozbudowy sił zbrojnych 1939-1944 - były niewystarczające. Wojsko fińskie w przededniu działań wojennych liczyło ogółem około 34 000 ludzi, z czego blisko 29 000 przypadało na wojska lądowe, a po 2500 na lotnictwo i marynarkę wojenną. W skład wojsk lądowych wchodziły: dowództwo korpusu, trzy dowództwa dywizji, liczące łącznie dziewięć pułków piechoty, cztery bataliony strzelców, dwupułkowa brygada kawalerii, pułk saperów, pułk taborów oraz jednostki artyleryjskie złożone z czterech pułków artylerii polowej, trzech pułków artylerii nadbrzeżnej i pułku artylerii przeciwlotniczej. W końcu listopada 1939 roku oddziały artyleryjskie dysponowały łącznie 599 działami, w tym 397 lekkimi oraz 202 ciężkimi (o kalibrze ponad 100 mm), Oprócz tego 50 dział polowych używała artyleria nadbrzeżna. Czołgi i samochody pancerne zgrupowane były w dwóch kompaniach (w skład których wchodziło 30 przestarzałych czołgów typu „Renault" oraz 30 w miarę nowych, ale nie uzbrojonych czołgów Vickers). Ponadto istniał korpus ochrony granicy (dowódca generał major Wiljo Tuompo), liczący około 6000 żołnierzy. Kadra armii liczyła 4800 ludzi, w tym 1800 oficerów. Jeżeli chodzi o broń ręczną to na dzień 30 listopada 1939 r. armia fińska posiadała 254 tys. karabinów powtarzalnych, 18 tys. sztuk krótkiej broni , 4 tys. pistoletów maszynowych, 4 tys. lekkich karabinów maszynowych, 2400 ciężkich karabinów maszynowych. Ponadto dysponowano 112 działkami przeciwpancernymi oraz 360 moździerzami kaliber 81 mm. Jeżeli chodzi o artylerię to na dzień 30 XI 1939 r. Finowie mieli: 397 armat (kal. 15-90 mm), 11 armat (kal. 105-122 mm), 90 armat (150-155 mm), 68 haubic (105-122 mm) i 33 haubice (150-155 mm). W skład obrony przeciwlotniczej przed rozpoczęciem wojny wchodziło: 70 ckm-ów na podstawach przeciwlotniczych, 34 działa przeciwlotnicze (kal. 20 mm), 52 działa Bofors (40 mm) i 36 dział Bofors (kal. 76 mm).

Poważną wadą armii fińskiej była słabo rozwinięta łączność, co dało o sobie znać w trakcie działań. Fińska marynarka posiadała 2 ciężkie krążowniki, 5 łodzi podwodnych, kilka kanonierek i stawiaczy min. Ze względu na zamarzanie Bałtyku od listopada do marca, działania morskie były bardzo ograniczone. Artyleria wybrzeża odegrała dużą rolę w starciach, powstrzymując często ataki Armii Czerwonej przeprowadzane po skutej lodem wodzie.

Lotnictwo ^[3] składało się trzech pułków: lotnictwa mieszanego (pięć eskadr i jeden klucz), lotnictwa myśliwskiego (dwie eskadry) i lotnictwa bombowego (dwie eskadry ), i wyposażone było w blisko 160 samolotów, w większości już odstających od nowoczesnych konstrukcji. Z tej liczby zdolnych do użycia było około 70%, w tym 46 myśliwców i 14 bombowców. Bazowały one na sześciu lotniskach. Brak środków spowodował ograniczenie lotów ćwiczebnych do około dziesięciu godzin miesięcznie.

Marynarka wojenna ^[4] miała trzydzieści cztery jednostki pływające, w tym dwa pancerniki obrony wybrzeża (o wyporności 3,5 tys. ton i 3,8 tys. ton, zwodowane w latach 1908 i 1918), trzy torpedowce, w tym jeden nowoczesny, pięć okrętów podwodnych i okręt szkolny Suomen Joutsen. W jej skład wchodziła także licząca dziesięć kutrów Flotylla Ładoska. Trzy pułki i dwa samodzielne dywizjony artylerii nadbrzeżnej liczyły 291 dział kalibru od 100 mm do 305 mm.

Transport w armii fińskiej w czasie wojny stanowiły głównie konie, zaprzęgane do sań (w czasie mobilizacji skonfiskowano ok. 60 tys. koni, ponieważ armia posiadała jedynie 4 tys. sztuk). Były one zorganizowane w kompanie transportowe, tzw. kuormastokomppania, w liczbie 77. Ponadto do dyspozycji wojska pozostawało ok. 6400 różnego rodzaju pojazdów mechanicznych (z których 4400 to ciężarówki).

[edytuj] Związek Radziecki

Finlandia miała za przeciwnika mocarstwo, które od dziesięciu lat intensywnie się zbroiło. W państwie o powierzchni 21 700 000 km², liczącym w 1939 roku 171 mln ludności znajdowało się pod bronią przeszło 2,5 mln ludzi, a w kilkunastu okręgach wojskowych, na które kraj był podzielony, było trzydzieści pięć korpusów piechoty, siedem korpusów kawalerii i cztery korpusy pancerne. W wojskach pancernych w 1939 roku znajdowało się ponadto: dwadzieścia cztery samodzielne lekkie brygady pancerne, cztery ciężkie brygady pancerne i trzy brygady czołgów - miotaczy płomieni. Każda lekka brygada pancerna miała 295 czołgów typu BT (ros. bystrochodnyj tank - szybki czołg) i T-26, a ciężka - 139 czołgów T-28 i T-35.

W dwu pięcioletnich planach gospodarczych 1928-1932 i 1933 1937 pierwszeństwo uzyskał przemysł zbrojeniowy. W wyniku jego i intensywnej rozbudowy oraz przeprowadzonych prac konstruktorskich szybko wzrastała produkcja uzbrojenia. W styczniu 1939 roku Armia Czerwona miała 56 000 dział i moździerzy, 15 000 czołgów i 8000 samolotów. Niektóre wzory uzbrojenia ustępowały wprawdzie najnowszym zdobyczom techniki (zwłaszcza w lotnictwie), lecz w licznych biurach konstruktorskich powstawały wciąż nowe modele. Uzbrojenie radzieckie wbrew powszechnemu mniemaniu nie odbiegało tak bardzo od poziomu techniki uzbrojenia i sprzętu w Europie i na świecie. Jak w każdym istniały modele nowsze i starsze, ale nawet hitlerowskie Niemcy nie miały tak rozbudowanej bazy naukowej, przygotowującej nowe wzory sprzętu pancernego, artyleryjskiego, lotniczego i nowe typy okrętów, zwłaszcza podwodnych. W sprzęcie pancernym, którego produkcję ZSRR rozwinął na masową skalę w latach trzydziestych, dominowały czołgi lekkie, zwłaszcza czołg BT. Wyprodukowano pięć jego wersji, różniących się ciężarem grubością pancerza, kalibrem działa, liczbą karabinów maszynowych, prędkością, zasięgiem i liczbą członków załogi. Dwie wersje: dwunastoipółtonowy BT-5 i czternastotonowy BT-7, których produkcja przekroczyła 10 000 sztuk, były najbardziej rozpowszechnione w Armii Czerwonej aż do pierwszych miesięcy wojny z Niemcami. Były one głównie przeznaczone do działań ofensywnych, zwłaszcza do głębokich wypadów po równych szosach zachodniej Europy. Mogły osiągać prędkość do 86 km/godz., co i w obecnych czasach jest dużym osiągnięciem. Taką prędkość osiągano po zrzuceniu gąsienic i przestawieniu czołgu na trakcję kołową. Obok lekkich, dziewięciotonowych czołgów T-26 Armia Czerwona była wyposażona w dwudziestoośmiotonowe czołgi średnie T-28 z armatą 76,2 mm oraz czterdziestopięciotonowe czołgi ciężkie T-35 z haubicą 76,2 mm i dwiema armatami 45 mm. Pewnym nowum w armii radzieckiej, które nie znalzło wówczas naśladocwó w winnych armiach europejskich były czołgi amfibie. Związek Radziecki w zakresie produkcji broni pancernej pozostał wiodącym krajem ąz do końca II wojny światowej, do czego w szczególności przyczynił się model czołgu sredniego T-34.

Głównym mankamentem Armii Czerwonej było lotnictwo, które było wprawdzie duże liczebnie ale w zakresie rozwiązań konstrukcyjnych odbiegało od lotnictwa brytyjskiego czy niemieckiego. Główne samoloty myśliwskie I-16 tzw. iszaki pamiętały jeszcze czasy wojny domowej w Hiszpanii, były wprawdzie zwrotne i silnie uzbrojone ale stosunkowo wolne jak na ówczesne czasy. Natomiast nowocześniejsze konstrukcje, takie jak: "latający czołg" Ił-2 czy myśliwiec Jak-1 na przełomie 1939 i 1940 r. wchodziły dopiero w fazę testów.

Oprócz ogromnej dysproporcji w siłach lądowych na korzyśc Związku Radzieckiego przemawiała także duża przewaga w siłach morskich, Flota Bałtycka, która miała wspierać działania na Przesmyku Karelskim była najsilniejszym związkiem taktycznym z czterech flot radzieckich. W jej skład wchodziły 2 okręty liniowe, 2 ciężkie krążowniki, 26 niszczycieli, 65 okrętów podwodnych i 500 samolotów lotnictwa morskiego. Sytuację Finlandii pogorszyło jeszcze zajęcie Estonii przez ZSRR na mocy układu z Niemcami. Oprócz tego w okolicach Murmańska i Archangielska. stacjonowała Flota Północna.

Przeciwko Finalndii wydzielono ogółem dwadzieścia dywizji piechoty, jeden korpus i pięć brygad pancernych oraz liczne samodzielne oddziały i pododzdziały artylerii, saperów i łączności. Radzieckie plany zakładały ofensywne działania na ladzie wzdłuż całej 1,600 kilometrowej granicy.

[edytuj] Organizacja armii fińskiej

(stan w dniu 30 listopada 1939)

Naczelne Dowództwo:

• naczelny dowódca armii fińskiej – marszałek Carl Gustaf Mannerheim,
• szef sztabu – gen. por. Karl Lennart Oesch.

Armia Przesmyku Karelskiego – dowódca: gen. por. Hugo Viktor Österman

• II Korpus Armijny – dowódca: gen. por. Harald Öhquist:
  • 4 Dywizja Piechoty,
  • 5 Dywizja Piechoty,
  • 11 Dywizja Piechoty,
  • Grupa "U" (Uusikirkko),
  • Grupa "M" (Mualaa),
  • Grupa "L" (Lipola);
• III Korpus Armijny – dowódca: gen. mjr Ajax Erik Heinrichs:
  • 8 Dywizja Piechoty,
  • 10 Dywizja Piechoty,
  • Grupa "R" (Rautu);
• odwód:
  • 1 Dywizja Piechoty,
  • 1 Rezerwowa Brygada Piechoty,
  • 2 Rezerwowa Brygada Piechoty,
  • trzy dywizjony artylerii;

IV Korpus Armijny – dowódca: gen. mjr Juho Heiskanen:

• 12 Dywizja Piechoty,
• 13 Dywizja Piechoty,
• Grupa "Räsänen",
• 11 Samodzielny Batalion Piechoty;
• odwód: 7 Batalion Kolarzy.

Grupa "Północna Finlandia" – dowódca: gen. mjr Wiljo Tuompo:

• Grupa "Północna Karelia" – dowódca: płk Erkki Raappanan:
  • 12 Samodzielny Batalion Piechoty,
  • 13 Samodzielny Batalion Piechoty,
  • 14 Samodzielny Batalion Piechoty;
• Grupa "Laponia" – dowódca: gen. mjr Kurt Martti Wallenius:
  • 17 Samodzielny Batalion Piechoty;
• 15 Samodzielny Batalion Piechoty,
• 16 Samodzielny Batalion Piechoty.

Grupa Alandzka – dowódca: gen. mjr Edvard Hanell:

• 22 Pułk Piechoty,
• 8 Batalion Kolarzy,
• II dywizjon 6 Pułku Artylerii Polowej,
• I dywizjon 9 Pułku Artylerii Polowej.

Obrona Wybrzeża Jeziora Ładoga – dowódca: płk Eino Iisakki Järvinen.

Odwody Naczelnego Dowództwa:

• 6 Dywizja Piechoty w Luumäki,
• 9 Dywizja Piechoty w Oulu,
• Rezerwowa Brygada Artylerii Polowej (9 dywizjonów),
• 6 Batalion Kolarzy.

Wojska Lotnicze – dowódca: gen. mjr Jarl Frithiof Lundquist:

• 1 Pułk Lotniczy w Suur-Merijoki – dowódca: płk Yrjö Opas,
• 2 Pułk Lotniczy w Utti – dowódca: ppłk Richard Lorenz,
• 4 Pułk Lotniczy w Immoli – dowódca: ppłk Toivo Somerto.

Marynarka Wojenna – dowódca: gen. mjr Väinö Valve.

Korpus Obrony Kraju – dowódca: gen. por. Kaarlo Lauri Torvald Malmberg

Pomocnicza Służba Kobiet "Lotta" – szef: Fanny Luukonen

[edytuj] Organizacja wojsk radzieckich

Leningradzki Okręg Wojskowy:

dowódca: komandarm 2 stopnia Kiriłł A. Miereckow,

szef sztabu: komdiw Nikandr J. Czybisow.

• 7 Armia – dowódca: komandarm 2 stopnia Wsiewołod F. Jakowlew:
  • 19 Korpus Strzelecki – dowódca: komdiw Filipp N. Starikow:
    • 24 Dywizja Strzelecka,
    • 43 Dywizja Strzelecka,
    • 70 Dywizja Strzelecka,
    • 123 Dywizja Strzelecka,
    • 40 Brygada Pancerna;
  • 50 Korpus Strzelecki – dowódca: komdiw Filipp D. Gorielenko:
    • 49 Dywizja Strzelecka,
    • 90 Dywizja Strzelecka,
    • 142 Dywizja Strzelecka,
    • 35 Brygada Pancerna;
  • 10 Korpus Pancerny – dowódca: komdiw Prokofij Ł. Romanienko:
    • 1 Brygada Pancerna,
    • 13 Brygada Pancerna;
  • odwód:
    • 138 Dywizja Strzelecka,
    • 136 Dywizja Strzelecka (w trakcie transportu),
    • 150 Dywizja Strzelecka (w trakcie transportu),
    • 20 Brygada Pancerna,
    • 101 Pułk Artylerii Odwodu Naczelnego Dowództwa (OND),
    • 136 Pułk Artylerii OND,
    • 301 Pułk Artylerii OND,
    • 302 Pułk Artylerii OND,
    • 311 Pułk Artylerii OND,
    • 316 Dywizjon Artylerii OND,
    • 317 Dywizjon Artylerii OND;

• 8 Armia – dowódca: komdiw Iwan N. Chabarow:
  • 1 Korpus Strzelecki – dowódca: kombrig Roman I. Panin:
    • 139 Dywizja Strzelecka,
    • 155 Dywizja Strzelecka;
  • 56 Korpus Strzelecki – dowódca: komdiw Aleksandr I. Czerepanow:
    • 18 Dywizja Strzelecka,
    • 56 Dywizja Strzelecka,
    • 168 Dywizja Strzelecka,
  • odwód:
    • 75 Dywizja Strzelecka,
    • 34 Brygada Pancerna (w trakcie transportu)
    • 108 Pułk Artylerii OND,
    • 315 Dywizjon Artylerii OND;

• 9 Armia – dowódca: komkor Michaił P. Duchanow:
  • 47 Korpus Strzelecki – dowódca: komdiw Iwan F. Daszyczew:
    • 122 Dywizja Strzelecka,
    • 163 Dywizja Strzelecka;
  • Korpus Specjalny – dowódca: komdiw Maksim S. Szmyrow:
    • 54 Dywizja Strzelecka,
    • 44 Dywizja Strzelecka (w trakcie transportu),
    • 97 Batalion Czołgów;

• 14 Armia – dowódca: komdiw Walerian A. Frołow:
  • 14 Dywizja Strzelecka,
  • 52 Dywizja Strzelecka,
  • 104 Dywizja Strzelców Górskich,
  • odwód:
    • 104 Pułk Artylerii OND.

Marynarka Wojenna – ludowy komisarz i naczelny dowódca marynarki wojennej: fłagman fłota II stopnia Nikołaj G. Kuzniecow:

• Flota Bałtycka – dowódca: fłagman fłota II stopnia Władimir F. Tribuc,
• Flota Północna – dowódca: fłagman fłota II stopnia Walentin P. Drozd,
• Ładoska Flotylla Wojenna – dowódca kpt. I stopnia S. M. Kobylskich.

[edytuj] Przebieg wojny

Armia Czerwona przekroczyła granicę na Przesmyku Karelskim 30 listopada 1939. Najpierw próbowano rozpoznać walką wysunięte umocnienia grupy "M". Działania te zostały wstrzymane na dwa dni przez siły osłonowe, które musiały się wycofać, ponieważ obrona tworzona przez grupę "M" została przełamana, a grupa "U" została zagrożona okrążeniem i odcięciem. Od trzeciego do piątego dnia starć siły radzieckie próbowały się przedrzeć przez odcinek umocnień grupy "R" i pozostałości po grupie "M". Dowództwo fińskie podjęło wtedy decyzję o wycofaniu oddziałów osłonowych na Linię Mannerheima. Wojska radzieckie dotarły do niej 6. dnia, a na niektórych odcinkach, w wyniku działań opóźniających Finów, nawet 11. dnia (Finowie stracili ok. 100 zabitych). W początkowej fazie natarcia duże trudności w osiągnięciu jakichkolwiek postępów w terenie sprawiały Armii Czerwonej rozbudowane pola minowe oraz liczne pułapki i miny-fugasy. Trudności te potęgował jeszcze fakt, iż atakujący na początku nie posiadali wykrywaczy min, które zostały dostarczone na front dopiero kilkanaście dni po ataku. Nie lada zadaniem okazało się także wykrycie fińskich stanowisk ogniowych, które zostały doskonale zamaskowane i raziły swoim celnym ogniem z niewiadomych kierunków.

[edytuj] Ofensywa grudniowa

6. i 7. dnia próbowano przełamać obronę fińską dwiema dywizjami piechoty i jedną brygadą pancerną. Artyleria fińska czyniła duże spustoszenia w szeregach nacierającej piechoty, której mimo tego udało się wedrzeć na pozycje fińskie. Następnego dnia jednak została ona wyparta. W dzień Bożego Narodzenia Rosjanie próbowali zaatakować z prawego skrzydła, wykorzystując ciemności i śnieżną pogodę. Oddziałom tym udało się przekroczyć rzekę Vuoksi. Finowie w odpowiedzi przeprowadzili całą serię kontrataków od 26 do 28 grudnia i udało im się wyprzeć z powrotem zgrupowanie Armii Czerwonej. W rejonie Summa nastąpiło główne uderzenie, będące częścią radzieckiej ofensywy (przez teren ten prowadziła ważna droga do Viipuri i do Helsinek).

Po intensywnym przygotowaniu artyleryjskim pojawiły się czołgi, które jednak zostały zatrzymane. W niektórych rejonach czołgom udało się osiągnąć pozycje fińskie, ale i tam po odwrocie wspierającej czołgi piechoty stały się one łatwym łupem, były niszczone m.in. za pomocą improwizowanej broni takiej jak koktajle Mołotowa i wiązki granatów. Po pierwszym dniu ponad 20 wozów zostało zniszczonych na obszarze Lähde. Następnego dnia główna oś ataku była skierowana właśnie w to miejsce. Tym razem uderzenie wspierało 70 czołgów. Niektóre z nich zostały zniszczone przez artylerię, która wyrządziła również duże szkody piechocie, co jednak nie zatrzymało ataku. Tego dnia Rosjanie znów wdarli się na pozycje obrońców, ale tak jak poprzednio nie zdołali ich utrzymać. 19. dnia wioska Summa znów została zaatakowana, jednak czerwonoarmiści musieli się tu wycofać, tracąc jednocześnie 20 czołgów. Ofensywa grudniowa załamała się. Rosjanie stracili wielu żołnierzy oraz 52 czołgi w ciągu zaledwie 3 dni. Fińskie straty w 22. dniu walk wynosiły: 744 zabitych i 1225 rannych. Taki uszczerbek spowodował, że zagrożone zostały umocnienia i dlatego Mannerheim zdecydował się na ściągnięcie rezerw, które miały posłużyć do ewentualnej kontrofensywy.

[edytuj] Kontrofensywa fińska

Nowo ściągnięte siły pozwoliły na rozpoczęcie 23 dnia kontrofensywy fińskiej w sile 5 dywizji - miały one okrążyć wojska radzieckie w rejonie Summa. Była to największa taka akcja w historii Finlandii. Zakończyła się jednak niepowodzeniem, a Finowie już pierwszego dnia musieli się wycofać z powrotem na poprzednio zajmowane pozycje (było to spowodowane głównie zbyt słabym ostrzałem fińskiej artylerii oraz brakiem współpracy dowódców). Straty fińskie wyniosły 361 zabitych i 777 rannych.

[edytuj] Sytuacja w rejonie jeziora Ładoga

Na północnym brzegu jeziora Ładoga Armia Czerwona zaatakowała większymi siłami niż spodziewali się tego obrońcy. Cztery dywizje posuwały się głównymi drogami. Już 2 grudnia 13 dywizja fińska musiała opuścić swoją główną linię obrony w Tulemajoki, a na południe od Suojärvi niektóre oddziały fińskie znajdowały się w odwrocie. Tego samego dnia dowództwo nakazało kontratak wzdłuż drogi Loimola-Suojärvi. Uderzenie zakończyło się fiaskiem, a Finowie zatrzymali się na linii rzeki Kollaa, gdzie dopiero udało im się zatrzymać postępy wojsk radzieckich. Te niepowodzenia spowodowały odwołanie gen. majora Juho Heskainena i zastąpienie go gen. mjr. Woldemarem Hägglundem. Na drodze do Tolvajärvi wróg atakował linie fińskie wzdłuż Aittojoki, niektóre oddziały musiały się wycofać (gdzieniegdzie zapanowała panika). 5. dnia czerwonoarmiści uderzyli na Ägläjärvi i odnieśli tam pełen sukces, zmuszając obrońców do odwrotu.

Sukcesy Armii Czerwonej na tym odcinku frontu otwarły jej drogę na tyły obrońców obsadzonych na linii Kollaa. Na północ od Tolvajärvi nieprzyjaciel przedarł się przez pozycje obronne i szybko posuwał się do przodu. 6. dnia oddziałom tym udało się znaleźć się w odległości 10 km od Ilomantsi, które było ważnym węzłem drogowym i bramą do serca Finlandii. Ta dramatyczna sytuacja zmusiła Mannerheima do wydzielenia ze swych szczupłych sił pewnych rezerw i odesłania ich na zagrożony odcinek frontu. Oddziały te otrzymały rozkaz zniszczenia nieprzyjaciela w pobliżu Ilomantsi, a następnie udania się do Suojärvi i jego zdobycia.

Mimo tych wysiłków Armia Czerwona w dalszym ciągu parła niepowstrzymana. Wojska fińskie były już w stanie graniczącym z paniką. Zdecydowano się na natychmiastowy kontratak w celu podniesienia morale. W sile dwóch kompanii płk Pajari posuwał się wokół południowej części Tolvajärvi. Poprzez zamarznięte jezioro poprowadził atak na Rosjan przebywających w Kivisalmi i pokonał ich. To zwycięstwo bardzo ożywiło armię fińską i wniosło w nią nowego ducha. Rosyjska 139 dywizja nie została jednak całkowicie zniszczona i następnego dnia podjęła akcje zaczepne, dążąc do okrążenia obrońców. Na północ od jeziora Tolvajärvi czerwonoarmiści napotkali fińskie tabory zaopatrzeniowe i zagrozili tyłom. Płk Pajari po powrocie z narady dowódczej zebrał 100 ludzi i uderzył na te oddziały. Później z pomocą przyszły inne jednostki fińskie. Zaciekłe walki trwały cały dzień i ostatecznie zakończyły się odwrotem Rosjan. Nieprzyjaciel został także powstrzymany na południowym skrzydle, jeden z batalionów uderzył na Lotisaari (dużą wyspę na zamarzniętym jeziorze) i po całym dniu walk zniszczył cały regiment radziecki. Teraz Finowie zamierzali uderzyć w sam środek sił nieprzyjacielskich, jednak odkąd nie udało się zamknąć okrążenia oddziałów wroga na północy, tak teraz plan ten wydawał się nie mieć sensu. Pajari zdecydował się mimo to zaatakować. Prowadzący natarcie pluton przemieszczał się po lodzie, jednak z jego pierwotnego składu na drugi brzeg dostało się jedynie 8 ludzi, reszta zginęła. Pomimo tych strat atak był kontynuowany i fińskim oddziałom w niektórych miejscach udało się przełamać obronę radziecką. Teraz Pajari rzucił na Rosjan wszystkie siły jakie posiadał i pod koniec dnia zajął wszystkie pozycje rosyjskie. Zginęło tysiąc czerwonoarmistów, Finowie zdobyli dużo sprzętu (m.in. 20 czołgów i baterię dział). Także straty atakujących były duże (około 100 zabitych i 200 rannych), ale takie zwycięstwo było krzepiące. Była to naprawdę wyjątkowa sytuacja, gdy wojska fińskie rozgromiły Rosjan w ataku czołowym.

Następnego dnia Pajari prowadził natarcie - 18. dnia dotarło ono do Ägläjärvi i w 23. dniu zajęło je. Wtedy to niespodziewanie okazało się, że na obszarze tym działają dwie dywizje radzieckie – 139 i 75. Czołowe oddziały fińskie osiągnęły linię rzeki Aittojoki w nocy 23. dnia. Cała akcja Finów zakończyła się nadzwyczajnym sukcesem, bo unicestwieniu uległa prawie cała 139 dywizja, a 75 odniosła ciężkie straty. Rosjanie stracili 4 tys. zabitych (niektórzy historycy szacują tę liczbę nawet na 6 tys.). Finowie stracili 2 tys. zabitych i rannych (30% stanowili oficerowie). W rejonie Ilomantsi żadna ze stron nie miała już dość sił, aby przeważyć szalę zwycięstwa na swoją stronę, więc front się ustabilizował.

[edytuj] Zniszczenie 168 dywizji

IV korpus armii fińskiej otrzymał rozkaz uderzenia na nieprzyjaciela z Lemetti aby w ten sposób zagrozić skrzydłu wojsk radzieckich nadchodzących z rejonu Salmi-Koirinoja. Ale dwie próby wykonania tego rozkazu w czasie 12 i od 17 do 19 dnia nie powiodły się. Pomimo tego korpus ten szykował się do następnego ataku aby w ten sposób nie dać czasu Sowietom na przegrupowanie sił. Główna oś natarcia była skierowana przeciwko 18 dywizji radzieckiej znajdującej się w Ruhtinaanmäki. W wyniku tej akcji odniesiono sukces w postaci osiągnięcia drogi do Uomaa (3 stycznia 1940 r.).

To dało Finom możliwość rozszerzenia kontrofensywy, na cele której przysłano posiłki w sile 14 800 ludzi. Planowano odcięcie dróg zaopatrzenia wroga, osłabienie go w ten sposób, a następnie ostateczne zniszczenie. Sformowano dwie jednostki uderzeniowe jedna pod dowództwem płk H. Hannukseli, a druga pod dowództwem płk P. Autiego. Natarcie rozpoczęło się 6 stycznia. Rosjanie w reakcji na tą akcję nie zarządzili odwrotu tylko zaczęli się okopywać. Taka postawa umożliwiła Finom kontynuowanie ofensywy, pozostawiono jedynie niewielkie siły do pilnowania osaczonego nieprzyjaciela. Te pozostawione na tyłach posterunki zostały później nazwane motti (nazwa motti pochodzi od sterty drewna. Fińscy drwale byli opłacani za ilość mottich, jakie udało się im naskładać. Zazwyczaj tworzyli oni jedno motti, znaczyli je i posuwali się dalej, podobny sposób postępowania z wrogiem można było teraz zaobserwować w taktyce wojsk fińskich. Bardzo duża liczba żołnierzy była w "cywilu" drwalami, dlatego taka taktyka była im nieobca. I stąd wzięła się nazwa motti. Motti odpowiada znaczeniem polskiemu słowu "kocioł", jeżeli chodzi o terminologię wojskową). Ostatecznie płk Auti ze swoim oddziałem dotarł do Koirinoja w 11 dniu doprowadzając tym samym do całkowitego okrążenia 168 dywizji. Także 18 dywizja i 34 brygada pancerna zostały "pokawałkowane" w kilka odrębnych motti.

Okrążeni czerwonoarmiści byli zaopatrywani z powietrza a 168 dywizja po lodzie przez jezioro Ładoga – co też wkrótce stało się niemożliwe ze względu na zajęcie wysp na tym akwenie przez Autiego. Teraz utworzyły się trzy główne motti (kotły), zachodni Lemetti, wschodni Lemetti i tzw. motti regimentowy obsadzony przez jeden z regimentów 168 dywizji. Reszta dywizji została okrążona w rejonie Kitelä. Zachodnie Lemetti było bronione przez 32 czołgi i 6 dział oraz lekkie moździerze, a zostało oczyszczone 4 lutego. Wschodnie Lemetti dysponowało dużo większymi siłami – był tu m.in. 70 czołgów i 20 samochodów pancernych, które zostały okopane. Rosjanie próbowali się wyrwać z okrążenia, ale zostali całkowicie zniszczeni. Motti regimentowe zostało później podzielone na kilka mniejszych i ostatecznie przestało istnieć 18 lutego. Zdobyto 20 czołgów i 30 dział oraz duże ilości amunicji. Resztki 168 dywizji utrzymywały się na swoich pozycjach aż do końca wojny. Ta wielka kontrofensywa była możliwa tylko z jednego powodu, a mianowicie dzięki utrzymaniu się Finów na linii rzeki Kollaa. Regiment broniący tego bardzo ważnego obszaru stracił aż 56% swojego stanu osobowego (1665 ludzi), a mimo tego odmówił wycofania się, ponieważ jego żołnierze zdawali sobie sprawę, jak wielkie znaczenie ma utrzymanie obrony w tym rejonie. Całkowite straty II korpusu w czasie całej wojny wyniosły 3725 zabitych i 9651 rannych oraz 572 zaginionych, co dawało łącznie 13 948 ludzi. Nieprzyjaciel został zatrzymany i większości zniszczony, ale II korpus wielokrotnie musiał być wzmacniany posiłkami, które tak bardzo były też potrzebne na Przesmyku Karelskim.

[edytuj] Działania w rejonie Porajärvi i Salla

Na północy pomiędzy Porajärvi i Salla, Rosjanie posiadali 9 Armię (w sile pięciu dywizji). Główny punkt natarcia wojsk rosyjskich był skierowany na Salla, gdzie były dwie fińskie dywizje. Suomussalmi zostało zaatakowane przez dwie, a Kuhmo przez jedną dywizję. Jeden pułk został skierowany do Lieksa, ale bez rozkazu do dalszego ataku. W Suomussalmi prowadząca natarcie 163 Dywizja Strzelecka miała na celu zdobycie skrzyżowania dróg, a 44 Dywizja Strzelecka (częściowo zmotoryzowana) miała nacierać w kierunku na Oulu. Fińskie oddziały na tym obszarze miały do dyspozycji tylko jeden batalion zgrupowany głównie na terenie wioski. Niektóre jednostki zostały umieszczone na obydwu oczywistych kierunkach przyszłego ataku, na drodze Juntusranta i "sławnej" drodze Raate

Po późniejszym przybyciu posiłków siły fińskie osiągnęły stan 3600 żołnierzy, nie posiadały jednak w ogóle artylerii. Rosjanie posiadali 23 tys. żołnierzy, 188 dział i 45 czołgów. Mając taką przewagę posuwali się z dużą prędkością do przodu drogami Juntusranta i Raate. Finowie musieli się ciągle wycofywać w obliczu takich sił, 6. dnia spalili Suomussalmi przed jego opuszczeniem. Do zgliszcz tej wioski Rosjanie wkroczyli 8 grudnia. Sytuacja zaczęła się stawać bardzo groźna dla oddziałów fińskich w tym rejonie. Rezerwowa 9 Dywizja Piechoty z Oulu już wysłała dwa swoje pułki na inne odcinki frontu i dlatego nie dysponowano dużymi odwodami dla wsparcia obrońców.

Rankiem 7 grudnia płk Hjalmar Fridolf Siilasuvo otrzymał rozkaz sformowania brygady z pozostałości po 9 Dywizji Piechoty. Brygada ta miała przybyć do Suomussalmi. Pierwsze jednostki stawiły się tam 9 grudnia. Siilasuvo planował wykonanie kontrataku, dlatego teraz jego głównym celem było odcięcie nieprzyjaciela od dróg zaopatrzenia (droga Raate), a później uderzenie na wioskę. 10. dnia Finowie zajęli drogę i zablokowali ją. Pod koniec dnia w ich posiadaniu znajdował się 5-kilometrowy jej odcinek. Następnego dnia główna część sił fińskich ruszyła w stronę wioski i pokonała jeden z znajdujących się tam punktów oporu. Generalny szturm na Suomussalmi rozpoczął się w kolejnym dniu. Armia radziecka była tam dobrze okopana, a atakujący ze względu na brak artylerii zaczęli tracić impet natarcia. Atak został zatrzymany 20 grudnia. Ale akurat wtedy przybyły posiłki. Część nowych oddziałów miała rozkazy uderzenia też na Rosjan w rejonie Piispanjärvi i Palovaary oraz odcięcia ich zaopatrzenia z Suomussalmi do Juntusranta. Jednak Finowie planujący atak zostali zaskoczeni 23 grudnia nagłym uderzeniem rosyjskim, wspieranym przez ciężką artylerię i 12 myśliwców.

Linia obrony była cienka i wydawało się, że atakujący z łatwością ją przełamią, ale wbrew oczekiwaniom udało się ją utrzymać. W Boże Narodzenie Rosjanie ponownie uderzyli, ale 163 Dywizja Strzelecka była już tak osłabiona, że nie mogła się przedrzeć przez drogę Raate i utrzymać w ten sposób kontaktu z 44 Dywizją Strzelecką. 27 grudnia był dniem ciężkich walk, w których czerwonoarmiści osiągnęli pewne sukcesy, które jednak nie miały decydującego znaczenia. W tym samym czasie rekonesans lotniczy wykazał, że droga Raate jest zatłoczona piechotą i bronią pancerną z 44 Dywizji Strzeleckiej, które zmierzały do Suomussalmi. Siilasuvo nakazał batalionowi, który nie brał jeszcze udziału w walce, aby utrudniał marsz wojsk radzieckich. Zadanie to zostało wykonane i doszło do dużych opóźnień w przemieszczaniu się Sowietów. Od rana 28 grudnia obrona rosyjska zaczęła słabnąć. Następnie doszło do ucieczki oddziałów radzieckich po lodzie jeziora Kiantajärvi, osłaniały ją czołgi i samochody opancerzone oraz lotnictwo. Pod koniec dnia wioska została zajęta, a 9 Dywizja Piechoty otrzymała rozkaz podążania za uciekającym nieprzyjacielem i zniszczenia go. 30 grudnia 163 Dywizja Strzelecka została rozbita, a jej cały sprzęt wpadł w ręce Finów. Teraz ich celem stała się 44 Dywizja Strzelecka, która znajdowała się na pozycjach wzdłuż drogi, głównie ze względu na swój ciężki sprzęt. 9 Dywizja przeszła po lodzie na rzece na tyły Rosjan i odcięła ich połączenia ze wschodem.

Główne uderzenie zostało przeprowadzone 5 stycznia z trzech kierunków. 6. dnia Sowieci wykazywali już duże zmęczenie walką i próbowali przebić się we wschodnim kierunku, ale zostali odparci. Pomiędzy 6. a 7. dniem około północy znowu została podjęta próba wymknięcia się, która znowu zakończyła się porażką. W ciągu kilku następnych dni dywizja została podzielona na mniejsze części i całkowicie zniszczona. Straciła ona ok. 70% swojego stanu wyjściowego (niektórym mniejszym jednostkom udało się prześliznąć przez luki w fińskim okrążeniu), ponadto Finowie wzięli ok. 1200 jeńców. Praktycznie całe wyposażenie dywizji południowoukraińskiej zostało zdobyte. Oulu dzięki tym sukcesom było teraz bezpieczne. Płk Siilasuvo za te sukcesy został awansowany do stopnia generała majora. Dowódca zniszczonej dywizji kombryg Aleksiej I. Winogradow, szef sztabu płk Onufrij I. Wołkow i szef oddziału politycznego dywizji komisarz pułkowy I. T. Pachomienko zostali skazani przez Sąd Polowy 9 Armii na karę śmierci przez rozstrzelanie. Wyrok wykonano 11 stycznia 1940.

[edytuj] Walki w rejonie Kuhmo

W Kuhmo Sowieci mieli ok. 12 tys. ludzi przeciwko 1200 Finom. 6 grudnia oddziały fińskie zostały stamtąd wyparte. Dowództwo fińskie zdecydowało się na przysłanie posiłków złożonych z rezerwowych jednostek, które miały sformować odrębną brygadę dowodzoną przez płk Vuokko. Brygada ta znalazła się w Kuhmo 8 grudnia, następnie przeprowadziła udany kontratak i odzyskała część straconego terenu. Zmusiła także niektóre jednostki nieprzyjaciela do wycofania się z powrotem za granicę na terytorium ZSRR, jednak główna część sił nadal pozostawała na swoim miejscu. Po zakończeniu walk w Suomussalmi, 9 dywizja mogła zostać przerzucona w ten rejon i otrzymała zadanie zniszczenia wrogiej dywizji. Rozkaz jednak okazał się trudny do wykonania, bo Rosjanie stawili zacięty opór i dywizja pozostawała w okrążeniu (w swoim motti) aż do zawarcia pokoju.

W rejonie Salla Sowieci mieli dwie dywizje: 122 i 88. Ich celem było zdobycie Rovaniemi, które zamierzano opanować w dwa tygodnie, a następnie miano napierać w kierunku Tornio. Oddziały fińskie nie mogły opóźnić ataku i musiały spalić wioskę Salla 9 grudnia. Dowództwo sformowało batalion w Rovaniemi z wszystkich żołnierzy, jakich udało się tam znaleźć. Także 2 oddziały tzw. sissi zostały posłane w rejon walk. 11 grudnia Mannerheim sformował nową jednostkę dowodzenia tzw. Grupę Laponia i mianował gen. majora K. M. Walleniusa na jej dowódcę. W skład grupy wchodziły też oddziały w Salla i w Petsamo. Pierwszą akcją jaką zorganizowało nowo powstałe zgrupowanie był kontratak na Rosjan zlokalizowanych w Pelkosenniemi. Atak miał prowadzić przez północne skrzydło wroga, a następnie miano podjąć próbę znalezienia się na jego tyłach. W początkowej fazie natarcia wydawało się, że Rosjanie utrzymają swoje pozycje. Ale wtedy dwie fińskie kompanie przypadkowo natknęły się, a następnie zaatakowały rosyjski skład zaopatrzenia i zniszczyły go. To wywołało panikę wśród Sowietów, którzy myśleli, że zostali otoczeni i zaczęli uciekać na wschód. Wówczas część oddziałów fińskich udała się w stronę Salla, gdzie Rosjanie próbowali się przedrzeć do drogi do Kemijärvi. Nie powiodły się próby zniszczenia nieprzyjaciela z marszu, który się okopał. Przy użyciu specjalnych jednostek tzw. sissi Finowie zdołali wyprzeć Sowietów na wschód w dniach od 13 do 16 grudnia.

Zatrzymali się w Märkäjärvi, gdzie utrzymywali pozycje. Pod koniec lutego, szwedzka brygada ochotnicza została wysłana w ten rejon i zmieniła stacjonujących tu Finów, którzy mieli być użyci gdzie indziej.

[edytuj] Sytuacja w rejonie Petsamo

Daleko na północy rosyjska 14 armia miała 3 dywizje przeznaczone do ochrony bardzo ważnego portu w Murmańsku i do opanowania wybrzeża przy Petsamo, aby uniemożliwić obcą pomoc dla Finlandii, która posiadała tu swój jedyny niezamarzający port. Finowie mieli tu jedną kompanię, dysponującą jedną baterią dział, które pochodziły z 1887 r. Wycofali się oni po kilku starciach, następnie osiągnęli linię rzeki Nautsi, która miała stanowić pozycję obronną. Po przekroczeniu fińskiej granicy Rosjanie spalili port w Liinahamari i zatopili wszystkie znajdujące się tam statki. Armia Czerwona osiągnęła na tym obszarze swoje główne cele, a Finowie nie przejawiali zainteresowania tym terenem, więc sytuacja do końca wojny nie uległa tu zmianie.

[edytuj] Decydujące starcie w rejonie Przesmyku Karelskiego i jeziora Ładoga

Od początku lutego Sowieci zaczęli być coraz bardziej aktywni w regionie Summa. Ostrzeliwano ciężką artylerią fińskie pozycje, z dużym natężeniem działało też radzieckie lotnictwo bombowe, wszystko to miało na celu wyrządzenie jak największych szkód w fortyfikacjach linii Mannerheima. Podejmowano także liczne próby rozpoznania walką w celu znalezienia słabych punktów w obronie fińskiej. Działania takie trwały od 1 lutego do 10 lutego. Niektóre z sowieckich ataków rozpoznawczych zagroziły poważnie Finom i doszło niemalże do przełamania ich obrony. Np. 5 lutego jedna z kompanii (w wiosce Summa) straciła kolejno trzech swoich dowódców podczas odpierania ataku. W czasie tych 10 dni zmasowanego ostrzału i zaciętej walki, obrońcy byli już bardzo zmęczeni przedłużającą się walką. Niektórzy oficerowie raportowali, że ich podwładni śpią na warcie w okopach, nawet gdy w tym samym czasie atakują czołgi czy dochodzi do nalotów.

Do zmiany sił przebywających na posterunkach w celu dania odpoczynku najbardziej zmęczonym oddziałom doszło 10 lutego, okazało się to możliwe ze względu na przerwy w ostrzale radzieckim. 3 dywizja (poprzednio 6 dywizja) – mimo, że nie otrzymała posiłków, była nadal zdolna do utrzymania pozycji i zadania nieprzyjacielowi ciężkich strat (5000 zabitych i 60 zniszczonych czołgów). 11 lutego zaczęła się wreszcie długo przygotowywana ofensywa na froncie na Przesmyku Karelskim.

Po trzech godzinach ciężkiego przygotowania artyleryjskiego, 3 dywizje (100, 123, 138) uderzyły na 3 dywizję fińską, stacjonującą w Summa. Dowódca tej jednostki płk P. Paalu musiał prosić o posiłki z sąsiedniej 5 dywizji, ponieważ użył już wszystkie posiadane odwody. Dowództwo odmówiło jednak podziału tych sił i 3 dywizja musiała radzić sobie sama. Sytuacja była bardzo krytyczna, czołgi radzieckie dokonały wyłomu w pozycjach fińskich, dopiero wtedy dowództwo przysłało jeden regiment na pomoc.

Regiment ten został użyty do przeprowadzenia kontrataku w pobliżu Lähde, jednak pod koniec dnia jego postępy były znikome. Nieprzyjaciel ciągle nacierał w ciągu nocy i niejasne było, czy 3 dywizja jest zdolna wytrzymać te wściekłe ataki. Także sąsiadujące z nią jednostki (4 dywizja na zachodzie i 11 na wschodzie) były wystawione na ciężką próbę, bo i tam czerwonoarmiści nacierali ogromnymi siłami. Następnego ranka Sowieci skupili swoje wysiłki na tzw. Millionfort (nazywanym tzw. ze względu na miliony marek wydanych na jego budowę i wyposażenie). Dowódcy fińscy nie mając wyboru w obliczu ogromnej przewagi Rosjan, nakazali wkrótce odwrót i w południe w rękach nieprzyjaciela znalazł się cały region Lähde.

W nocy 12 lutego, 5 dywizja podejmowała dalsze próby kontrataków, które zakończyły się jednak niepowodzeniem. W dodatku obrońcy nie posiadali żadnych schronień, a noc była bardzo chłodna (temperatura dochodziła do minus 25-30°C). Rano jeden z regimentów 5 dywizji uderzył na rosyjskie linie, ale został odrzucony z powrotem przez czołgi przeciwnika. Przez cały dzień Sowieci podejmowali próby przełamania tymczasowej fińskiej obrony, ale nie udało im się osiągnąć zamierzonych celów. Co nie zmieniało faktu, że 3 i 5 dywizja została pokonana. Dywizje te nie miały możliwości powrotu na utracone pozycje, a nieprzyjacielski ogień uniemożliwiał dosłanie posiłków. W nocy Finowie podjęli decyzję przemieszczenia jednego z regimentów 21 dywizji (z okolic Taipale) do Lähde. Obydwie zagrożone zniszczeniem dywizje otrzymały niewielkie zaopatrzenie i posiłki. Następnego ranka Mannerheim przybył do siedziby II korpusu aby sprawdzić ogląd sytuacji. Podjęto decyzję podziału korpusu i sformowania nowej jednostki w celu obrony lewego skrzydła II korpusu. Następnej nocy 3 i 5 dywizja wycofały się 5 km do tyłu na bardziej nadające się do obrony pozycje i zaczęły się tam okopywać. Dosłano tam także świeże oddziały w celu wzmocnienia obrony. Jednak rosyjskie uderzenie na te prowizoryczne umocnienia wykazało, że nie wytrzymają one długo naporu nieprzyjaciela, więc Mannerheim wydał rozkaz wycofania się na drugą linię obrony (w czasie tych walk II korpus poniósł duże straty, które wynosiły: 1531 zabitych i 4430 rannych oraz 445 zaginionych). Druga linia obrony nie stanowiła jednak poważniejszej przeszkody dla wojsk radzieckich ze względu na swoje tymczasowe i wzniesione szybko fortyfikacje. Linia ta została osiągnięta przez Sowietów 17 lutego a następnie przełamana w rejonie drogi do Viipuri. Jednak rosyjskie czołgi, które zostawiły swoją piechotę z tyłu obawiały się, że bez jej wsparcia mogą być łatwo zniszczone i dlatego zatrzymały się. Inny wyłom został dokonany w pobliżu Näykkijärvi, gdzie świeżo przysłany batalion opuścił w panice swoje pozycje.

[edytuj] Trudne chwile dla fińskich obrońców

Gen. por. Hugo Österman – dowódca Armii "Przesmyku Karelskiego" cierpiał w tym okresie na załamanie nerwowe, dlatego też jego miejsce zajął gen. por. Erik Heinrichs – dotychczasowy dowódca III Korpusu Armijnego. Toczące się w międzyczasie negocjacje pokojowe wymagały aby utrzymać jak najwięcej terenu, co dawało lepszą pozycję przetargową w rozmowach fińskich przedstawicielom. 25 lutego, oddziały rosyjskie wykorzystały jedną z luk w fińskich pozycjach i zagroziły tyłom 5 Dywizji. Aby zażegnać powstałe niebezpieczeństwo wykonano desperacki kontratak, w którym udział wzięła dopiero co utworzona fińskaj kompania pancerna. Debiut okazał się jednak nieudany (czołgi były zbyt lekkie na zalegającą grubą warstwę śniegu) i wszystkie maszyny z wyjątkiem jednej zostały zniszczone. Po niepowodzeniu kontrataku I i II Korpus otrzymały rozkazy wycofania się na tworzoną teraz trzecią linię obrony (zaczynającą się od Viipuri i ciągnącą się wzdłuż rzeki Vuoksi do Taipale).

Na odcinku frontu w pobliżu Taipale Sowieci nacierali dużymi siłami już od 8 lutego. Pozycje przechodziły tu często z rąk do rąk, ale w wyniku zaciekłych walk czerwonoarmiści zostali pobici i musieli się wycofać z powrotem. Nowy dowódca gen. mjr Paavo Juho Talvela (który przyszedł na miejsce Laatikainena) polecił zbudowanie linii tyłowej, kilka kilometrów za głównymi umocnieniami (linia ta została nazwana linią T), na wypadek gdyby Sowietom udało się przedrzeć przez główne pozycje obrony. Straty fińskie zaczęły osiągać wówczas niepokojące rozmiary np. III korpus stracił 4888 ludzi w okresie od 4 lutego do 2 marca. Armia radziecka osiągnęła pierwsze zabudowania Viipuri już 1 marca ale główne natarcie na linię "T" zaczęło się 4 marca. Dowódca Frontu Północno-Zachodniego komandarm I st. Siemion Timoszenko chciał mocnym uderzeniem zablokować siły fińskie i zapobiec dostarczaniu posiłków do Viipuri. Następnego ranka dywizja rosyjska uderzyła po lodzie zatoki o tej samej nazwie co leżące nad nią miasto, w celu odcięcia fińskich linii zaopatrzeniowych prowadzących z południowej Finlandii do Viipuri. Siłom tym udało się zdobyć mały przyczółek. Finowie szybko zorganizowali specjalną grupę mającą przeszkodzić czerwonoarmistom. Mimo tych działań nieprzyjaciel zdołał w dniu 7 marca zablokować główną drogę pomiędzy Säkkijärvi i Viipuri.

W obliczu takiego zagrożenia wydzielono szczupłe siły z głównych linii obronnych, którym udało się zahamować postępy Rosjan, mimo tego, że 13 marca (w dniu ogłoszenia zawieszenia broni) na przyczółku było już 6 dywizji wroga. Fińskie straty w ciągu tych 2 długich tygodni walki wzrosły do 5200 żołnierzy (8% strat w całej wojnie). Liczba ta pokazuje, z jaką zaciętością bronili się Finowie. W rejonie Tali, Sowieci przebili się przez linię "T", ale ich działania były zbyt powolne, aby osiągnąć zaskoczenie i pokonać obrońców. W Vuosalmi broniąca się 2 Dywizja przyjęła na siebie kilka ataków do chwili, gdy musiała się wycofać na linię rzeki Vuoksi.

[edytuj] Upragniony pokój

W nocy z 12 na 13 marca 1940 w Moskwie osiągnięto warunki porozumienia pokojowego. Finlandia straciła 35 tys. km² swego terytorium, 430 tys. ludzi utraciło dach nad głową (12% populacji Finlandii); w wyniku działalności lotnictwa sowieckiego życie straciło 826 ludzi. Armia fińska straciła 22 849 ludzi (zabitych i zaginionych) i 43 557 rannych (z których 10 tys. pozostało do końca życia inwalidami) oraz 100 samolotów. Oficjalne dane sowieckie podają, że Armia Czerwona straciła 230 tys. ludzi oraz 1500 czołgów i ponad 600 samolotów, ale np. badania podjęte przez Wehrmacht w 1941 r. szacują liczbę zabitych na 273 tys., a rannych na 800 tys. Nawet Nikita Chruszczow w swoich pamiętnikach stwierdził, że ZSRR stracił milion ludzi (zabitych i rannych).

[edytuj] Charakterystyka wojny

Działania fińskie były w dużej części oparte o taktykę wojny podjazdowej. Ponadto Finowie zastosowali szereg nowatorskich metod, takich jak wykorzystanie szybkich jednostek narciarzy, stosowanie umundurowania maskującego, wykorzystanie znajomości terenu - ludzie walczyli najczęściej niedaleko od swojego miejsca zamieszkania. Nie cofano się także przed użyciem bardzo prostych metod, takich jak choćby koktajle Mołotowa, które z powodu niewystarczającej ilości broni przeciwpancernej musiały wystarczyć Finom do powstrzymania rosyjskich czołgów.

Należy też wspomnieć o bardzo ciężkich warunkach atmosferycznych panujących w czasie wojny. Nierzadko walki toczono przy -40°C (niska temperatura była raczej sprzymierzeńcem Finów, przyzwyczajonych do takich warunków). Bardzo często nie podejmowano kontaktu z bojowym jednostkami Armii Czerwonej, a uderzano w takie cele, jak np. kuchnie polowe, które były bardzo istotne w tych trudnych warunkach, strzelano do żołnierzy gromadzących się przy ogniskach. Świetnie wyszkoleni fińscy strzelcy wyborowi (z których wielu było w cywilu traperami i myśliwymi, więc broń była im nieobca), nazywani przez Rosjan "białą śmiercią"^[5], czynili duże spustoszenia w oddziałach radzieckich, a jeszcze większe w ich umysłach przez wywołanie permanentnego uczucia zagrożenia niespodziewanym strzałem "w plecy". Armia fińska udowodniła także, że liczne zagony pancerne są do zatrzymania. Radzieckie czołgi poniosły duże straty głównie wskutek słabego opancerzenia, które nie chroniło ich przed ogniem fińskich armatek przeciwpancernych Boforsa. Ponadto wojska pancerne ZSRR miały duże problemy ze sforsowaniem żelbetonowych umocnień fińskich^[6] ponieważ dysponowały zbyt małym kalibrem, aby zniszczyć fińskie bunkry trzeba było dopiero ściągać na front ciężką artylerię. Jej użycie nastręczało dużych trudności ze względu na kiepskie drogi w rejonie walk. ZSRR mimo, iż posiadał ogromną ilość różnorakiego uzbrojenia nie mógł wykonać uderzenia takiego jakie miało miejsce w wojnie obronnej w Polsce przez Niemców z trzech przyczyn: po pierwsze brakowało współdziałnia broni pancernej z lotnictwem, po drugie główny atak nastąpił na stosunkowo wąskim i umocnionym odcinku, który uniemożliwiał rozwinięcia szerokiego natarcia i po trzecie wyjątkowo ostra zima komplikowała szybkie przemieszczanie się oddziałów zmechanizowanych ze względu na zamarzanie paliwa i oleju w silnikach. Niemcy, którzy do zimy 1941/1942 stosowali z wielkim powodzeniem strategię blitzkriegu nie wyciągnęli lekcji z doświadczen radzieckich w Finlandii i musieli także zapłacić za to później dużą cenę.

Ku zaskoczeniu Stalina, inwazji ZSRR na Finlandię nie poparli fińscy socjaliści, którzy stanęli do walki z najeźdźcą. Na korzyść Finów działały też niekompetencja i przecenianie swoich sił przez rosyjskich dowódców pochodzących z nadania politycznego. Dowódcy radzieccy oraz żołnierze byli stale w niepewności, czy im samym albo co gorsza ich rodzinom nie grozi np. stanięcie przed plutonem egzekucyjnym za zdradę (jako którą rozumiano np. odwrót w obliczu przewagi nieprzyjaciela).

Armia sowiecka była też praktycznie nieprzygotowana na wojnę w warunkach zimowych i leśnych. Była też uzależniona od transportu samochodowego, co wymagało olbrzymich ilości zaopatrzenia, ponadto bardzo często pojazdy musiały mieć włączone silniki przez całą dobę, aby nie zamarzło w nich paliwo. Dużą trudnością dla armii fińskiej były braki w zaopatrzeniu, które musiano uzupełniać z materiałów zdobytych na wrogu. Należy też wspomnieć o tym, że dużą część armii radzieckiej stanowili żołnierze pochodzący z południowych terenów ZSRR (głównie Ukraińcy), było to spowodowane obawą Stalina, że żołnierze z terenów sąsiadujących z Finlandią mogą przechodzić na stronę wroga. To sprawiło, że żołnierze sowieccy nie mieli w ogóle doświadczenia w walkach w warunkach arktycznych oraz brakowało im umiejętności przeżycia w lesie, czego nie można powiedzieć o Finach, z których ogromna większość pochodziła z terenów wiejskich i w lasach spędziła większość swojego życia.

Pewne innowacje Finowie poczynili też w dziedzinie walki powietrznej: tworzyli formacje samolotów składające się z 4 sztuk każda (jednostka taka dzieliła się następnie na grupę 2 samolotów lecących nisko i 2 lecących wyżej), taktyka taka okazała się skuteczniejsza od rosyjskiej formacji delta (3 samoloty w każdej jednostce) i została wkrótce przyjęta przez większość sił powietrznych wszystkich krajów biorących udział w II wojnie światowej. Fińskie myśliwce zadały w całej wojnie bardzo duże straty radzieckiemu lotnictwu bombowemu, które odniosło tylko ograniczone sukcesy w realizacji swoich celów.

[edytuj] Pomoc zagraniczna dla Finów

Walka fińskiego Dawida z radzieckim Goliatem wywołała na świecie duże poruszenie i falę poparcia dla narodu fińskiego. Z bardziej wymiernych efektów wsparcia Finlandii należy wymienić głównie plany angielsko-francuskie, które zakładały wysadzenie desantu alianckiego w rejonie Petsamo. Od samego początku zakładano udział w tej operacji wojsk polskich znajdujących się na obczyźnie (w szczególności lotników). Desant aliancki miał liczyć od 13 do 17 tys. żołnierzy, a jego zadaniem było odcięcie połączenia z Murmańskiem. Plan ten oczywiście nie mógł mieć szans powodzenia ze względu na szczupłość wysyłanych sił i w końcu nie doczekał się realizacji. Strona polska deklarowała udział w operacji Brygady Strzelców Podhalańskich. Oprócz wariantu petsamskiego rozważano także możliwość wylądowania w Norwegii w rejonie Narwiku (przy czym obawiano się tu reakcji faszystowskich Niemiec, które mogły utracić szwedzką rudę) i następnie przemarsz do Finlandii, plan ten został zrealizowany jednak nieco później i w zupełnie innej formie już po ataku Niemiec na Norwegię. Oprócz tego Francuzi proponowali uderzenie na Baku w sile 150 tys. ludzi w celu odcięcia Związku Radzieckiego od źródeł ropy naftowej. Jednak zapowiedzi francusko-angielskie tak jak i wcześniej w przypadku Polski skończyły się jedynie na czczych obietnicach a osamotniona Finlandia została pozostawiona sama sobie.

[edytuj] Oddziały Sisu

Były to oddziały tworzone z ochotników z zagranicy na terenie Laponii. Słowo sisu jest fińskim określeniem odnoszącym się do cechy narodowej, oznaczającej upór, a raczej determinację. Dowódcą tego oddziału był fiński oficer Bertil Nordlund. Jednostka ta jednak nigdy nie osiągnęła dużej liczebności (przy końcu wojny służyło w niej 153 ochotników z różnych krajów).

[edytuj] Piloci

Do Finlandii przybyło 60 pilotów z zagranicy, którzy zostali wysłani do Lentorykmentti 19 (19 regiment powietrzny). W walkach poległo 3 Szwedów, 4 Duńczyków, 1 Włoch i 1 Węgier.

[edytuj] Ochotnicy szwedzcy

Szwedzi byli największą obcą grupą narodową w fińskiej armii. Służyło ich ok. 8 tys. w różnych formacjach. Najważniejszą szwedzką jednostką był Szwedzki Korpus Ochotniczy (Svenska Frivilligkåren) pod dowództwem gen. mjr. Ernsta Lindera, składający się z: trzech batalionów piechoty, kompanii strzeleckiej, kompanii saperów i dwóch baterii artylerii.

[edytuj] Ochotnicy norwescy

W armii fińskiej służyło 700 Norwegów, którzy zostali w większości wcieleni do jednostek szwedzkich.

[edytuj] Ochotnicy węgierscy

Tylko Węgry wysłały zorganizowaną jednostkę ochotniczą spełniającą wymagania fińskie. Składała się ona z 356 ludzi, którzy odbyli 1-miesięczne szkolenie na Węgrzech. Grupa ta dotarła do Finlandii 2 marca i stacjonowała w Laponii. Oddziałami tymi dowodził kpt. Imre Keméri-Nagy, który posiadał już doświadczenie zdobyte na terenie okupowanej przez Węgry części Słowacji.

[edytuj] Inni ochotnicy

• Brytyjczycy – do Finlandii dotarło 214 ludzi
• Estończycy – stanowili największą część oddziału Sissu w liczbie 54 ludzi
• Duńczycy – 1000 ludzi, z których większość nie wzięła udziału w walce ze względu na słabe wyszkolenie
• Amerykanie – 350 ludzi (głównie fińskiego pochodzenia)

Oprócz tego registratury armii fińskiej odnotowały służbę obywateli: Austrii – 2 osoby, Belgii – 51, Czechosłowacji – 1, Francji – 2, Niemiec – 18, Włoch – 7, Łotwy – 4, Litwy – 2, Luksemburga – 3, Holandii – 17, Polski – 6, Portugalii – 1, Szwajcarii – 6, Jugosławii – 1.

[edytuj] Sprzęt

Inne państwa wyraziły zgodę na sprzedaż lub przekazanie sporych ilości potrzebnej Finom broni:

• Belgia: 700 pistoletów maszynowych i ok. 8000 pistoletów
• Dania: 178 nkm-ów Madsen
• Francja: 36 działa polowe, 40 dział przeciwpancernych, 150 radiostacji, 30 samolotów Morane-Saulnier MS.406
• Niemcy: 30 działek przeciwlotniczych
• RPA: 25 samolotów Gloster Gladiator
• Szwecja: 72 działa polowe, 85 dział przeciwlotniczych, 18 dział przeciwpancernych, 12 samolotów Gloster Gladiator (dla szwedzkich pilotów), 100 rkm-ów, 77 000 karabinów
• Węgry: 40 dział przeciwlotniczych, 30 rusznic przeciwpancernych
• Wielka Brytania: 66 działek przeciwlotniczych, 200 rusznic przeciwpancernych, 33 samoloty Gloster Gladiator, 12 samolotów Hawker Hurricane, 17 samolotów Westland Lysander, 24 bombowce Bristol Blenheim oraz 30 mln pocisków
• Włochy: 60 dział przeciwlotniczych, 12 dział przeciwpancernych, 16 000 pistoletów, 35 samolotów Fiat G.50 (do końca wojny dotarło tylko 17)
• USA: 200 dział polowych

[edytuj] Ciekawostki

O wojnie zimowej powstał w 1989 roku fiński film wojenny "Talvisota" w reżyserii Pekki Parikki.

Ówczesny prezydent Finlandii (Risto Ryti), podpisując traktat pokojowy, zacytował Biblię: "Biada złemu pasterzowi, który trzodę porzuca. Miecz niech spadnie na jego ramię i na jego prawe oko! Niech uschnie jego ramię, a prawe oko niech całkiem zagaśnie!". Kilka lat po podpisaniu pokoju w Moskwie Ryti uległ wypadkowi, w wyniku którego doznał paraliżu prawej ręki.

[edytuj] Zobacz też

• wojna radziecko-fińska 1941-1944

[edytuj] Bibliografia

• Zygmunt Czarnotta, Zbigniew Moszumański, Wojna zimowa, Wydawnictwo "Altair", Warszawa 1994, ISBN 83-86217-01-4
• Carl Gustaf Mannerheim, Wspomnienia, Editions Spotkania, Warszawa 1996, ISBN 83-86802-03-0
• Bernard Piotrowski, Wojna radziecko-fińska (zimowa) 1939–1940. Legendy, niedomówienia, realia, Wydawnictwo Naukowe UAM, Poznań 1997, ISBN 83-232-0770-4
• Paweł Przymusiała, Wojna zimowa 1939–1940. Działania lotnicze w czasie wojny sowiecko-fińskiej, Wydawnictwo "Militaria", Warszawa 1997, ISBN 83-86209-91-7
• Tadeusz Konecki, Wojna radziecko-fińska 1939-1940, "Książka i Wiedza", Warszawa 1998, ISBN 83-05-12918-7
  
• Eloise Engle, Lauri Paananen, Wojna zimowa. Sowiecki atak na Finlandię 1939–1940, Wydawnictwo L&L, Gdańsk 2001, ISBN 83-88595-90-3
• Maksym Kołomyjec, Wojna zimowa 1939–1940, Wydawnictwo "Militaria", Warszawa 2002, ISBN 83-7219-135-2
• William Trotter, "Mroźne piekło", "Wydawnictwo Dolnośląskie" 2007,ISBN:9788373846272

[edytuj] Przypisy