Κωνσταντίνος Τσαλδάρης
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
 |
|
| Αξίωμα: | Πρωθυπουργός της Ελλάδας |
| Περίοδος εξουσίας: | 18 Απριλίου 1946 - 25 Ιανουαρίου 1947 29 Αυγούστου 1947 - 7 Νοεμβρίου 1947 |
| Προκάτοχος: | Παναγιώτης Πουλίτσας, Δημήτριος Μάξιμος |
| Διάδοχος: | Δημήτριος Μάξιμος, Θεμιστοκλής Σοφούλης |
| Ημερομηνία Γέννησης: | 1884 |
| Τόπος Γέννησης: | Αλεξάνδρεια, Αίγυπτος |
| Ημερομηνία Θανάτου: | 1970 |
| Πολιτικό Κόμμα: | Κόμμα των Ελευθεροφρόνων, Λαϊκό Κόμμα, Ηνωμένη Παράταξις Εθνικοφρόνων, Δημοκρατική Ένωσις |
Ο Κωνσταντίνος Τσαλδάρης ήταν πολιτικός και πρωθυπουργός της Ελλάδας.
Γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου το 1884. Σπούδασε νομική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και ολοκλήρωσε τις σπουδές του στο Βερολίνο, στο Λονδίνο και στη Φλωρεντία. Άσκησε για μικρό χρονικό διάστημα τη δικηγορία. Νεότατος ασχολήθηκε με την πολιτική. Διατέλεσε νομάρχης Πατρών και Κερκύρας (1915 - 1917) καθώς και Υπουργός γενικός διοικητής Κρήτης (1921 - 1922.
Το 1926 εξελέγη πρώτη φορά βουλευτής Αργολιδοκορινθίας με το Κόμμα των Ελευθεροφρόνων του Ιωάννη Μεταξά. Το 1928 προσχώρησε στο Λαϊκό Κόμμα, όπου αρχηγός ήταν ο θείος του, Παναγής Τσαλδάρης. Μετείχε στη δεύτερη κυβέρνηση του Παναγή Τσαλδάρη ως υφυπουργός Συγκοινωνιών, ΤΤΤ (3Τ), (1933 - 1935) και στη συνέχεια ως υφυπουργός παρά τω πρωθυπουργώ. Μετά το θάνατο του Παναγή Τσαλδάρη το 1936 έγινε μέλος της διοικούσας επιτροπής του Λαϊκού Κόμματος, το οποίο διέκοψε τη λειτουργία του με την επιβολή της δικτατορίας της 4ης Αυγούστου, και μετά την Απελευθέρωση κατά τις εκλογές στις 31 Μαρτίου 1946 ανακηρύχθηκε αρχηγός του Λαϊκού Κόμματος και στη συνέχεια έγινε Πρόεδρος της πρώτης κατόπιν ελεύθερων εκλογών Κυβέρνησης της απελευθερωθείσας Χώρας.
Αναδείχθηκε νικητής στις εκλογές του 1946 ως αρχηγός του συνασπισμού "Ηνωμένη Παράταξις Εθνικοφρόνων" και ανέλαβε την πρωθυπουργία της χώρας από τον Απρίλιο του 1946 έως τον Ιανουάριο του 1947. Η κυβέρνησή του διενήργησε το δημοψήφισμα που επανέφερε τη Βασιλευομένη Δημοκρατία τον Αύγουστο του 1946. Διατέλεσε επικεφαλής των ελληνικών αντιπροσωπειών στη Διάσκεψη των Παρισίων (1946), στις Γενικές Συνελεύσεις του ΟΗΕ το διάστημα 1947 - 1949. Επίσης ανέπτυξε έντονη δραστηριότητα μετά των Αμερικανών για την παροχή οικονομικής βοήθειας στην Ελλάδα (Δόγμα Τρούμαν) καθώς και για την αναδιοργάνωση του ελληνικού στρατού. Υπήρξε αντιπρόεδρος των κυβερνήσεων Δημητρίου Μαξίμου (1947) καθώς και Υπουργός των Εξωτερικών, Θεμιστοκλή Σοφούλη (1947-1949) και Αλεξάνδρου Διομήδη (1949 - 1950). Ανέλαβε πάλι την πρωθυπουργία τον Αύγουστο του 1947 και παρέμεινε πρωθυπουργός μέχρι το Σεπτέμβριο του ίδιου έτους.
Στις εκλογές του 1950 το Λαϊκό κόμμα ήλθε πρώτο, ενώ κατά τις εκλογές του 1951 με την ίδρυση του Ελληνικού Συναγερμού του Αλέξανδρου Παπάγου το Λαϊκό Κόμμα έχασε μεγάλο μέρος της εκλογικής του βάσης και ο Τσαλδάρης εξελέγει βουλευτής στην ιδιαίτερη εκλογική του περιφέρεια (Αργολιδοκορινθία). Στις εκλογές όμως του 1952 που διεξήχθηκαν με την αλλαγή του εκλογικού νόμου σε πλειοψηφικό σύστημα δεν εξελέγη τόσο ο ίδιος όσο και οι υποψήφιοι του κόμματος. Το 1956 εκλέχτηκε βουλευτής με τη Δημοκρατική Ένωση, ενώ στις εκλογές του 1958, ως επικεφαλής της Ένωσης του Λαϊκού Κόμματος απέτυχε να εκλεγεί. Αποσύρθηκε τότε από τα δημόσια πράγματα και επανεμφανίστηκε στα Συμβούλια του Στέμματος την εποχή των Ιουλιανών. Πέθανε στην Αθήνα το 1970.
