Σπυρίδων Λάμπρος
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Σπυρίδων Λάμπρος (1851-1919). Πρωθυπουργός της Ελλάδος και ιστορικός.
Ο Σπύρίδων Λάμπρος γεννήθηκε το 1851 στην Κέρκυρα και ήταν γιός του νομισματολόγου Παύλου Λάμπρου. Σπούδασε ιστορία στην Λειψία, στο Παρίσι, στο Βερολίνο, στο Λονδίνο και στην Βιέννη. Το 1890 έγινε καθηγητής της Ελληνικής ιστορίας και της Παλαιογραφίας στο πανεπιστήμιο Αθηνών ενώ διετέλεσε πρύτανης του πανεπιστημίου (1893-1894, 1912-1913). Από το 1903 εξέδιδε το περιοδικό Νέος Ελληνομνήμων, που καθιερώθηκε διεθνώς ως σημείο αναφοράς για τη Μεσαιωνική και νεώτερη Ελληνική ιστορία. Το 1916 διορίστηκε απο τον Βασιλιά πρωθυπουργός, αξίωμα στο οποίο παρέμεινε μεχρι το 1917. Με την επάνοδο του Βενιζέλου εξορίστηκε στην Ύδρα και στην Σκόπελο ενώ δημεύτηκε και η περιουσία του. Τελικά λόγω των κακουχιών πέθανε στην Σκόπελο το 1919. Ήταν μαθητής του Κωνσταντίνου Παπαρρηγόπουλου.