Komunistyczna Partia Polski
Z Wikipedii
| Komunistyczna Partia Polski | |
|---|---|
| Lider | Józef Łachut |
| Data założenia | 9 października 2002 |
| Adres siedziby | ul. Łączna 30
41-303, Dąbrowa Górnicza |
| Ideologia polityczna | Marksizm-Leninizm, Eurokomunizm |
| Poglądy gospodarcze | Socjalizm |
| Liczba członków | nieznana |
| Członkostwo międzynarodowe | brak |
| Europejska Grupa Parlamentarna | brak |
| Młodzieżówka | {{{organizacja młodzieżowa}}} |
| Barwy | czerwień |
| Obecni posłowie (%) |
brak |
| Obecni senatorowie (%) |
brak |
| Strona internetowa | http://www.kompol.org/ |
| Zobacz też | |
Nazwę Komunistyczna Partia Polski (KPP) można odnieść do trzech organizacji
politycznych działających w różnych okresach polskiej historii.
| Ten artykuł powiązany jest z serią Komunizm  |
|
Symbole Szkoły w komunizmie Partie polityczne Państwa uznawane Tematy powiązane Znani komuniści |
Spis treści |
[edytuj] W okresie II Rzeczypospolitej
Partia marksistowsko-leninowska założona 16 grudnia 1918 roku na zjeździe połączeniowym SDKPiL i PPS-Lewicy, przy ulicy Zielnej w Warszawie. Do III zjazdu w 1925 roku nosiła nazwę Komunistyczna Partia Robotnicza Polski. Nowa nazwa symbolizować miała otwarcie się partii na nowe środowiska. Od lutego 1921 roku KPP należała do Międzynarodówki Komunistycznej i otrzymywała z Moskwy zarówno środki finansowe, jak i dyrektywy, do których spełniania była zobowiązana pod stałą kontrolą organów Międzynarodówki. Od 1923 roku do KPP wchodziły takie organizacje jak: Komunistyczna Partia Zachodniej Ukrainy i Komunistyczna Partia Zachodniej Białorusi, które zgodnie z zasadą, że w jednym państwie może istnieć tylko jedna partia komunistyczna będąca sekcją Kominternu, były traktowane jako autonomiczne obwody KPP. KPP koordynowała i nadzorowała także działalność takich organizacji jak "Pionier", "Komunistyczny Związek Młodzieży Polskiej", czy sekcję "Międzynarodowej Organizacji Pomocy Rewolucjonistom" ( tzw. "Czerwoną Pomoc", formalnie obejmującą trzy organizacje - osobną dla terenów polskich, odrębne dla Zachodniej Ukrainy i Zachodniej Białorusi). KPP od 1919 roku była zdelegalizowana, za poparcie Rosji w okresie wojny polsko-bolszewickiej 1919-1920. Wynikało to także z przepisów polskiej konstytucji, która zabraniała funkcjonowania w Polsce organizacji, których siedziba znajduje się za granicą.
W latach międzywojennych KPP rozdarta była między dwie frakcję: mniejszościową i większościową. Ta pierwsza opowiadała się za współpracą z socjalistami, budowaniem "Wspólnego Frontu Antykapitalistycznego", druga zaś była bardziej sekciarska, dogmatyczna. Mimo prowadzenia działalności antypaństwowej i finansowej zależności od wschodniego sąsiada, do końca lat 20., część działaczy KPP, takich jak Adolf Warski, Maria Koszutska czy Maksymilian Horwitz, broniła się przed zamienieniem tej partii w radziecką agenturę. W 1928 roku III Międzynarodówka uchwaliła program (narzucony wszystkim partiom komunistycznym) zakładający obalenie siłą ustroju burżuazyjno-kapitalistycznego, zdobycie władzy na drodze rewolucji i zaprowadzenie światowej dyktatury proletariatu. Będące efektem tej uchwały czystki partyjne spowodowały objęcie władzy w KPP przez grupę osób bezapelacyjnie podporządkowanych Stalinowi z Julianem Leszczyńskim na czele. Od tego momentu KPP wraz ze związanymi z nią partiami, organizacjami i legalnymi przybudówkami była całkowicie podporządkowana Moskwie. KPP przez cały okres swojej działalności prowadziła z mniejszym lub większym natężeniem działania propagandowe, szpiegowskie i sabotażowo-dywersyjne, skierowane przeciwko Państwu Polskiemu.
[edytuj] Założenia programowe
- walka z ustrojem kapitalistycznym
- obalenie ustroju kapitalistycznego
- wprowadzenie dyktatury proletariatu
- budowa ustroju socjalistycznego
- internacjonalizm
- zrzeczenie się Górnego Śląska i Pomorza na rzecz Niemiec
- zrzeczenie się Kresów Wschodnich na rzecz ZSRR i utworzenie na tych terenach republik radzieckich
- utworzenie Polskiej Republiki Rad w ramach ZSRR
[edytuj] Główni działacze
- Franciszek Fiedler
- Maksymilian Horwitz-Walecki
- Maria Koszutska (pseud. "Wera Kostrzewa")
- Alfred Lampe
- Julian Leszczyński-Leński
- Adolf Warski
Partia zbojkotowała pierwsze wybory w 1919 roku, licząc na rychłe zwycięstwo rewolucji światowej. Trzy lata później już po klęsce Rosji w wojnie z Polską otrzymała zadanie wejścia do polskiego parlamentu. Startowała pod szyldem "Związek Proletariatu Miast i Wsi" (zdobyła 2 mandaty). W 1926 roku poparła przewrót majowy Józefa Piłsudskiego. W Wyborach do Sejmu RP w 1928 roku komuniści utworzyli legalne przybudówki partii, chcąc wziąć udział w głosowaniu. Najwięcej głosów uzyskały "Sel-Rob Prawica", "Jedność Robotniczo-Chłopska", "Sel-Rob Lewica", "Zjednoczenie Lewicy Chłopskiej", "Zjednoczenie Robotnicze dla miasta Łodzi" i "Zmagania za interesy robotników i włościan". Ogółem KPP i związane z nią organizacje uzyskały 829.416 legalnych głosów. W wyborach 1930 roku (do IV Sejmu) na organizacje przybudówkowe padło 286.612 głosów. Doliczając głosy unieważnione dałoby to nie więcej niż 400.000 głosów z poparciem dla komunistów (ok. 3,6% całości). Głównym organem prasowym KPP był "Czerwony Sztandar" oraz wychodzący za granicą "Nowy Przegląd". Wśród legalnych (do czasu) czasopism komunistycznych znajdowały się zarówno czasopisma wysokonakładowe, takie jak "Sztandar Socjalizmu" (dziennik KPRP o nakładzie od 10 tys. do 30 tys. egzemplarzy), czy "Dziennik Popularny" (wydawany od października 1936 r. w nakładzie 50 tys. egzemplarzy), jak i czasopisma o mniejszym zasięgu. KPP koordynowała też wydawanie szerokiej gamy pism nielegalnych. Starając się dotrzeć do jak największej liczby odbiorców, KPP wraz z KPZB i KPZU wydawała materiały propagandowe w języku polskim, rosyjskim, białoruskim, ukraińskim, litewskim i jidisz. Od połowy lat dwudziestych KPP była w coraz większym stopniu infiltrowana przez polskie służby specjalne. Na rzecz tych służb pracowali płatni konfidenci . Biorąc pod uwagę stopień infiltracji KPP przez organy policyjne państwa polskiego , KPP została rozwiązana w 1938 roku przez Międzynarodówkę Komunistyczną. Wielu z jej działaczy uwięziono i rozstrzelano z rozkazu Stalina. W 1956 roku na XX Zjeździe KPZR dokonano oficjalnej rehabilitacji KPP.
[edytuj] W PRL
W PRL polski maoista Kazimierz Mijal założył w 1960 roku nielegalną Komunistyczną Partię Polski. Nie rozwinęła ona szerszej działalności i była czymś w rodzaju opozycji wewnątrzpartyjnej w PZPR. Po szeregu aresztowań czołowych działaczy Kazimierz Mijal opuścił kraj i udał się do Albanii, gdzie za pośrednictwem Radia Tirana nadawał programy po polsku. Po wejściu w konflikt z Enverem Hodżą opuścił Albanię i wyjechał w 1978 roku do Chin. Do Polski powrócił w 1983 roku. Formalnie KPP istniała do 1996 roku, praktycznie nie prowadząc żadnej działalności.
[edytuj] W okresie III Rzeczypospolitej
Partia polityczna, założona w lipcu 2002 roku (zarejestrowana 9 października 2002 roku). Aktualnym przewodniczącym jest Józef Łachut.
[edytuj] Program polityczny
KPP głosi program komunistyczny opierający się na trwałych, marksistowsko-leninowskich podstawach, jak sama mówi "radykalnych przemian społecznych, gospodarczych i polityczno-ustrojowych" (nacjonalizacji przemysłu i wielkiej własności ziemskiej, zastąpienie demokracji parlamentarnej demokracją opartą na bezpośrednich wyborach przedstawicieli pochodzących z załóg zakładów pracy). Domaga się wolności światopoglądowej, równouprawnienia kobiet i mężczyzn, szczególnie w sferze zatrudnienia i wychowania dzieci. Sprzeciwia się uczestnictwu Polski w NATO i Unii Europejskiej.
[edytuj] Działalność KPP w świetle polskiego prawa
Art.13 Konstytucji RP zakazuje istnienia partii politycznych i innych organizacji odwołujących się w swoich programach do totalitarnych metod i praktyk działania nazizmu, faszyzmu i komunizmu, a także tych, których program lub działalność zakłada lub dopuszcza nienawiść rasową i narodowościową, stosowanie przemocy w celu zdobycia władzy lub wpływu na politykę państwa albo przewiduje utajnienie struktur lub członkostwa.
Istnienie partii komunistycznych w Polsce i ich działania są legalne, dopóki odnoszą się do samego ustroju komunistycznego (ideologii), z pominięciem totalitarnych metod i praktyk. Współczesna KPP nie stosuje metod totalitarnych w celu szerzenia ideologii w związku z czym działa zgodnie z prawem i nie może być zdelegalizowana.
[edytuj] Historia KPP
KPP została założona przez działaczy wywodzących się w znacznej części ze Związku Komunistów Polskich "Proletariat", po uprawomocnieniu się postanowienia sądu stawiającego tę partię w stan likwidacji.
24 lipca 2005 roku podpisała porozumienie wyborcze z partiami lewicy pozaparlamentarnej: RACJĄ Polskiej Lewicy, Polską Partią Ekologiczną - Zielonych, Polską Partią Pracy i Polską Partią Socjalistyczną.
W wyborach parlamentarnych w 2005 roku wystartowała w ramach Komitetu Wyborczego Polskiej Partii Pracy wspólnie z Antyklerykalną Partią Postępu RACJA, Polską Partią Ekologiczną - Zielonych i Polską Partią Socjalistyczną. Komitet zdobył 91266 głosów (0,77% poparcia w skali kraju). Natomiast sama KPP uzyskała 2106 głosów co dało 0,02% poparcia w skali kraju.
Kandydatką w wyborach prezydenckich w 2005 roku popieraną przez partię miała być prof. Maria Szyszkowska, jednakże jej sztab wyborczy nie zebrał wystarczającej liczby podpisów, które umożliwiłyby jej kandydaturę. Dlatego też poparła kandydaturę Daniela Podrzyckiego, który w wyniku śmiertelnego wypadku nie wziął ostatecznie udziału w wyborach.
