Lech Kaczyński

Z Wikipedii

Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej
Lech Aleksander Kaczyński
ur. 18 czerwca 1949 w Warszawie
Ostatnia partia polityczna	Prawo i Sprawiedliwość
Poprzednik	Aleksander Kwaśniewski
Okres urzędowania	od 23 grudnia 2005
Pierwsza Dama	Maria Kaczyńska
Szef Kancelarii Prezydenta	pierwszy Andrzej Urbański ostatni Aleksander Szczygło
Szef Gabinetu Prezydenta	Elżbieta Jakubiak

Ten artykuł jest częścią serii Polityka Polski
Prawo
Konstytucja Polskie prawo
Władza wykonawcza
Prezydent: Lech Kaczyński Prezes Rady Ministrów: Jarosław Kaczyński Rada Ministrów: Rząd Jarosława Kaczyńskiego
Władza ustawodawcza
Sejm: Marszałek: Marek Jurek V kadencja Senat: Marszałek: Bogdan Borusewicz VI kadencja Zgromadzenie Narodowe
Władza sądownicza
Sąd Najwyższy Pierwszy Prezes: Lech Gardocki Trybunał Konstytucyjny Prezes: Jerzy Stępień Trybunał Stanu Przewodniczący: Lech Gardocki Naczelny Sąd Administracyjny Prezes: Janusz Trzciński
Samorząd terytorialny
Samorząd w Polsce Samorząd gminny Samorząd powiatowy Samorząd województwa
Kontrola i ochrona prawa
Najwyższa Izba Kontroli Prezes: Mirosław Sekuła Rzecznik Praw Obywatelskich: Janusz Kochanowski Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji Przewodnicząca: Elżbieta Kruk Prokuratura Prokurator Generalny: Zbigniew Ziobro Prokurator Krajowy: wakat Centralne Biuro Antykorupcyjne Szef: Mariusz Kamiński
Partie polityczne
Polskie partie polityczne: Centrum DPL KPEiR KPP LPR NL NOP ONP-LP PD PiS PJKM PKGIP PO PPN PPP PPS PSL PSL "Piast" PSPR PWN RACJA PL ROG ROP RP RRP SD SdPl SLD SRP UL UP UPR Zieloni 2004 Zieloni RP
Wybory
Wybory w Polsce (po 1989): prezydenckie: 1990 1995 2000 2005 parlamentarne: 1989 1991 1993 1997 2001 2005 samorządowe: 1990 1994 1998 2002 2006 europejskie: 2004 referenda: 1996 1997 2003

Lech Aleksander Kaczyński (ur. 18 czerwca 1949 w Warszawie) – obecny prezydent Rzeczypospolitej Polskiej, prezydent Warszawy w latach 2002-2005, polityk prawicowo-konserwatywny, współzałożyciel partii Prawo i Sprawiedliwość i jej pierwszy prezes. Doktor habilitowany nauk prawnych, profesor UKSW, specjalista w zakresie prawa pracy. Brat bliźniak prezesa Rady Ministrów, Jarosława Aleksandra Kaczyńskiego.

Spis treści 1 Wykształcenie 2 Kariera polityczna 2.1 Opozycja demokratyczna 2.2 Współpraca z Porozumieniem Centrum 2.3 Minister Sprawiedliwości 2.4 Prawo i Sprawiedliwość 2.5 Prezydent Warszawy (2002-2005) 2.6 Wybory prezydenckie 2005 3 Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej 3.1 Wizyty zagraniczne 3.2 Kalendarium prezydentury 3.2.1 Rok 2005 3.2.2 Rok 2006 3.2.3 Rok 2007 3.3 Ordery, odznaczenia i nagrody 3.3.1 Polityka odznaczeń 4 Kontrowersje 5 Rodzina 6 Ciekawostki 7 Przypisy 8 Zobacz też 9 Linki zewnętrzne

Wykształcenie

Lech Kaczyński jest absolwentem Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego. W 1980 uzyskał stopień doktora na Uniwersytecie Gdańskim z zakresu prawa pracy. W 1990 uzyskał stopień doktora habilitowanego rozprawą pt. Renta socjalna. Był profesorem nadzwyczajnym Uniwersytetu Gdańskiego (1996-1999), a od 1999 Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie (obecnie na urlopie).

Kariera polityczna

Opozycja demokratyczna

Urodzony w rodzinie byłego żołnierza AK Rajmunda Kaczyńskiego i bojowniczki Szarych Szeregów Jadwigi Kaczyńskiej z domu Jasiewicz. Kaczyński był przez całe życie związany z demokratyczną i antykomunistyczną opozycją. Od grudnia 1976 był współpracownikiem kierowanego przez Zbigniewa Romaszewskiego Biura Interwencji Komitetu Obrony Robotników (KOR). Prowadził szkolenia z zakresu prawa pracy dla robotników. Od 1978 działał w Wolnych Związkach Zawodowych. W sierpniu 1980 był doradcą Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego w Stoczni Gdańskiej. W 1981 został delegatem gdańskiego NSZZ Solidarność na I Zjazd Krajowy. Przewodniczył zespołowi do spraw uregulowania stosunków z Polską Zjednoczoną Partią Robotniczą. W czasie stanu wojennego był internowany w Strzebielinku od grudnia 1981 do października 1982.

Przez lata był bliskim współpracownikiem Lecha Wałęsy – lidera Solidarności i późniejszego prezydenta Polski. Od grudnia 1988 był członkiem Komitetu Obywatelskiego przy Lechu Wałęsie.

Od lutego do kwietnia 1989 brał udział w obradach Okrągłego Stołu (gdzie zasiadał w zespole do spraw pluralizmu związkowego) oraz w tajnych naradach w Magdalence. W maju 1990 został wybrany na wiceprzewodniczącego Krajowej Komisji Solidarności. Zrezygnował z funkcji po przegranej walce z Marianem Krzaklewskim o fotel przewodniczącego Solidarności w lutym 1991.

Współpraca z Porozumieniem Centrum

Był senatorem I kadencji (1989-1991) i członkiem Obywatelskiego Klubu Parlamentarnego. Był również posłem na Sejm I kadencji (1991-1993) z listy Porozumienia Centrum (nigdy nie będąc formalnie jego członkiem). Od marca do października 1991 był ministrem stanu do spraw bezpieczeństwa w Kancelarii Prezydenta Lecha Wałęsy nadzorującym pracę Biura Bezpieczeństwa Narodowego. Z pracy w Kancelarii odszedł po konflikcie z Wałęsą i szefem jego gabinetu Mieczysławem Wachowskim. Od lutego 1992 do maja 1995 pełnił funkcję prezesa Najwyższej Izby Kontroli. Od początku krytykował Tadeusza Mazowieckiego za tzw. politykę grubej kreski. Postulował lustrację i dekomunizację w życiu publicznym.

Był kandydatem na urząd Prezydenta Polski w wyborach w 1995. Zrezygnował jeszcze przed wyborami, 30 października, zgłaszając gotowość poparcia każdego, kto – jego zdaniem – miał szansę pokonać Lecha Wałęsę. Kaczyński wymienił wówczas Hannę Gronkiewicz-Waltz, Jana Olszewskiego, a także Jacka Kuronia.

Minister Sprawiedliwości

W czerwcu 2000 zastąpił Hannę Suchocką na stanowisku ministra sprawiedliwości w rządzie Jerzego Buzka oraz prokuratora generalnego. Dał się poznać jako rzecznik surowych kar wobec przestępców, co przyczyniło się do wzrostu jego popularności w społeczeństwie. Stał się drugim najpopularniejszym politykiem polskim po prezydencie Aleksandrze Kwaśniewskim.

Prawo i Sprawiedliwość

W 2001 stanął na czele Prawa i Sprawiedliwości, nowej partii prawicowej, powstałej na bazie dawnego Porozumienia Centrum i niektórych secesjonistów z Akcji Wyborczej Solidarność, którą współtworzył wraz z bratem Jarosławem Kaczyńskim. Wiosną 2002 doprowadził do zjednoczenia Prawa i Sprawiedliwości z partią Kazimierza Michała Ujazdowskiego – Przymierzem Prawicy. Był prezesem w latach 2001-2003 (następnie pełnił funkcję prezesa honorowego). Wystąpił z partii podczas II Kongresu Prawa i Sprawiedliwości, który miał miejsce 3 czerwca 2006. Swoją decyzję uzasadniał tym, że "jako prezydent Rzeczypospolitej musi odrzucić wszelki partykularyzm", dodając że "rezygnuje z członkostwa w partii, ale nie z idei, która ich (zwolenników PiS) połączyła – Prawa i Sprawiedliwości (albo "prawa i sprawiedliwości").

Prezydent Warszawy (2002-2005)

Od 18 listopada 2002 do 22 grudnia 2005 roku był prezydentem miasta stołecznego Warszawy wybranym w pierwszych wyborach bezpośrednich w dniach 27 października i 10 listopada 2002 roku z ramienia PiS. W pierwszej turze otrzymał 49,58% głosów, w drugiej zaś pokonał kandydata koalicji SLD i UP Marka Balickiego uzyskując 70,54% głosów. Lech Kaczyński złożył mandat na sesji Rady miasta stołecznego Warszawy 22 grudnia 2005 – w przeddzień objęcia urzędu Prezydenta RP. Dopiero 8 lutego 2006 roku uchwałą Rady stwierdzono jego wygaśnięcie.

Opinie na temat jego rządów w Warszawie były od początku podzielone. Za najważniejszy sukces uznano przede wszystkim poprawę stanu bezpieczeństwa w mieście (spadek liczby zanotowanych przestępstw, dofinansowanie i wzmocnienie patroli straży miejskiej). Podczas jego kadencji obchodzono 60. rocznicę wybuchu powstania warszawskiego. Obchodom nadano odświętny wymiar. Przy tej okazji prezydent otworzył w lipcu 2004 Muzeum Powstania Warszawskiego, co również uznano za sukces Kaczyńskiego. Władze Warszawy chwalono również za otwarcie Wydziałów Obsługi Mieszkańców.

Z drugiej strony działania władz miasta wywoływały wiele kontrowersji. Jako prezydent miasta Kaczyński w 2004 i 11 czerwca 2005 zabronił przejścia Paradzie Równości ulicami Warszawy, co wywołało kontrowersje związane ze zgodnością tego postanowienia z konstytucją oraz zarzut homofobii ze strony środowisk LGBT. Kaczyński początkowo tłumaczył odmowę obroną publicznej moralności, później zaś brakami formalnymi oraz tym, iż tego samego dnia w Warszawie odbywa się uroczyste odsłonięcie pomnika Stefana Roweckiego "Grota", pierwszego Komendanta Głównego Armii Krajowej. Tydzień później wydał zezwolenie na organizowaną przez Młodzież Wszechpolską Paradę Normalności, która była odpowiedzią wszechpolaków na Paradę Równości. 18 stycznia 2006 Trybunał Konstytucyjny orzekł, że przepis prawa o ruchu drogowym, na który prezydent Kaczyński powołał się, zabraniając demonstracji, jest niezgodny z Konstytucją w takim zakresie, w jakim narusza on wolność do zgromadzeń. 5 grudnia 2006 Europejski Trybunał Praw Człowieka w Strasburgu rozpoczął proces w sprawie zakazu Parady Równości. Wyroku trybunału należy się spodziewać w pierwszej połowie 2007.

Poza tym krytykowano zastój w inwestycjach, brak planów zagospodarowania przestrzennego czy unieważnianie kolejnych przetargów. Nie uruchomiono zapowiadanych: budowy Mostu Północnego czy odbudowy Pałacu Saskiego.

Sam Kaczyński za jedno z najważniejszych osiągnięć swojej prezydentury uznawał rozbicie tzw. "układu warszawskiego", czyli istniejącej rzekomo sieci nieformalnych powiązań rządzącej miastem koalicji Platformy Obywatelskiej (wcześniej Unii Wolności) i Sojuszu Lewicy Demokratycznej z lokalnymi biznesmenami, w ramach której dochodziło do ustawianych przetargów na głośne inwestycje. Jako symbol "układu warszawskiego" kreowano byłego prezydenta Warszawy Pawła Piskorskiego. Na tle walki Kaczyńskiego z domniemanym układem doszło do ostrego konfliktu między lokalnymi strukturami Prawa i Sprawiedliwości oraz Platformy Obywatelskiej. Co ciekawe, po wyrzuceniu z klubu PO w Radzie Warszawy osób kojarzonych z "układem warszawskim" i założeniu przez nich Samorządowego Klubu Radnych Miasta Warszawy klub ten stał się nieformalnym koalicjantem PiS w radzie miasta - bez jego poparcia nie byłoby możliwe np. zatwierdzanie absolutorium dla prezydenta Kaczyńskiego.

Wybory prezydenckie 2005

Więcej informacji w artykule: Kampania przedwyborcza Lecha Kaczyńskiego

W marcu 2005 Lech Kaczyński jako pierwszy zgłosił swoją chęć wystartowania w wyborach prezydenckich z ramienia PiS stając się liderem sondaży. Bardzo dynamiczna kampania dała mu początkowo bardzo wysokie poparcie. Wyprzedził w rankingach znanego kardiochirurga Zbigniewa Religę. Precyzyjnie rozegrane wejście do kampanii marszałka Sejmu, Włodzimierza Cimoszewicza, spowodowało, że Lech Kaczyński spadł w lipcu na drugie miejsce w badaniach opinii. Po rezygnacji Cimoszewicza we wrześniu prezydent Warszawy nie odzyskał pozycji lidera, bo tę zajął w sondażach wicemarszałek Sejmu, Donald Tusk, występujący z ramienia PO.

Jesienią Kaczyński zaczął powolną pogoń za Tuskiem w sondażach, co było możliwe dzięki prowadzeniu bardzo aktywnej kampanii. Kandydat PO był przez PiS oskarżany o nadmierny liberalizm. Niespodziewane zwycięstwo PiS z wyborach parlamentarnych tym bardziej zwiększyło szanse prezydenta Warszawy. W pierwszej turze wyborów prezydenckich Kaczyński zajął drugie miejsce po Tusku otrzymując 33% głosów. W ostatniej rozgrywce prezydent Warszawy zdobył poparcie środowiska Radia Maryja, Samoobrony oraz PSL, co przechyliło szalę na jego stronę. W drugiej turze 23 października 2005 Lech Kaczyński otrzymał 8 257 468 głosów, co stanowiło 54,04% głosujących. Pewien wpływ na wynik wyborów miała też kampania, jaką za przyzwoleniem sztabu Lecha Kaczyńskiego rozpoczął Jacek Kurski, spekulując publicznie w piśmie Angora na temat członkostwa dziadka Tuska w Wehrmachcie. Zmobilizowało to na rzecz Kaczyńskiego antyniemiecki elektorat szczególnie silny na wschodzie i centrum kraju.

Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej

Kadencja Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego rozpoczęta 23 grudnia 2005 upłynie z dniem 22 grudnia 2010.

Wizyty zagraniczne

Zobacz więcej w artykule Wizyty zagraniczne prezydenta Lecha Kaczyńskiego

Kalendarium prezydentury

Rok 2005

• 9 - 23 października 2005 – wybory prezydenckie
• 24 października 2005 – oficjalne ogłoszenie wyników przez Państwową Komisję Wyborczą w obecności prezydenta RP Aleksandra Kwaśniewskiego, prezydenta-elekta Lecha Kaczyńskiego i Donalda Tuska
• 23 listopada 2005 – Sąd Najwyższy w składzie całej Izby Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych rozstrzyga o ważności wyboru prezydenta Rzeczypospolitej w dniu 23 października 2005 r.
• 23 grudnia 2005 – zaprzysiężenie Lecha Kaczyńskiego przed Zgromadzeniem Narodowym na urząd Prezydenta RP.

Na placu im. Józefa Piłsudskiego przed Grobem Nieznanego Żołnierza w Warszawie prezydent przejął zwierzchnictwo nad Siłami Zbrojnymi RP. Wcześniej na Zamku Królewskim w Warszawie otrzymał insygnia orderów: Orła Białego i Orderu Odrodzenia Polski. Oficjalne obchody inauguracji prezydentury trwały około 7 godzin.

• 23, 27 grudnia 2005 – nominacje na stanowiska w Kancelarii Prezydenta RP: Andrzeja Urbańskiego na szefa Kancelarii Prezydenta RP, Macieja Łopińskiego na sekretarza stanu w Kancelarii Prezydenta RP, Elżbietę Jakubiak na stanowisko sekretarza stanu w Kancelarii Prezydenta RP
• 28 grudnia 2005 – powołanie członków Rady Bezpieczeństwa Narodowego w składzie: Bogdan Borusewicz – marszałek Senatu, Ludwik Dorn – Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Administracji, Marek Jurek – marszałek Sejmu, Jarosław Kaczyński – poseł na Sejm, Kazimierz Marcinkiewicz – prezes Rady Ministrów, Radosław Sikorski – minister obrony narodowej.
• 31 grudnia 2005 – pierwsze telewizyjne orędzie noworoczne do narodu

Rok 2006

• 7 stycznia 2006 – powołanie Zyty Gilowskiej na urząd wiceprezesa rady Ministrów i Ministra Finansów w rządzie Marcinkiewicza
• 29 stycznia 2006 – pobyt w Katowicach na miejscu katastrofy budowlanej hali targowej. Orędzie telewizyjne do narodu w związku z tragedią i ogłoszenie żałoby narodowej
• 13 lutego 2006 – orędzie telewizyjne: informacja o nieskorzystaniu z uprawnienia do skrócenia kadencji Sejmu w związku z nieuchwaleniem w konstytucyjnym terminie budżetu
• 26 marca 2006 – kontrowersje wokół przyznania Wojciechowi Jaruzelskiemu Krzyża Zesłańców Sybiru
• 5 maja 2006 – powołanie Andrzeja Leppera na urząd wicepremiera i ministra rolnictwa oraz Romana Giertycha na urząd wicepremiera i ministra edukacji narodowej w rządzie Marcinkiewicza
• 9 maja - prezydent powołał na ministra spraw zagranicznych Annę Fotygę odwołując dotychczasowego ministra Stefana Mellera, który podał się do dymisji
• 25 maja 2006 – powitanie Benedykta XVI w Polsce. Prywatne spotkanie papieża z rodziną prezydenta w Pałacu Prezydenckim
• 28 maja 2006 – obecność na mszy świętej na krakowskich Błoniach i pożegnanie papieża Benedykta XVI na lotnisku w Krakowie-Balicach
• 3 czerwca 2006 – obecność na II Kongresie Prawa i Sprawiedliwości na którym prezydent zrezygnował z członkostwa w partii
• czerwiec 2006 – odwołanie Andrzeja Urbańskiego z funkcji szefa Kancelarii Prezydenta RP
• 24 czerwca 2006 – odwołanie Zyty Gilowskiej z urzędu wicepremiera i ministra finansów w rządzie Marcinkiewicza w związku z kontrowersjami wokół jej oświadczenia lustracyjnego
• 30 czerwca 2006 – publikacja kontrowersyjnego artykułu w niemieckim tygodniku Tageszeitung^[1] po której odwołano planowane na 3 lipca 2006 spotkanie Trójkąta Weimarskiego w Weimarze. Według prezydenta "Moja nieobecność była spowodowana, nawet dziś jadłem znacznie mniej niż lubię, niedyspozycją dość dotkliwą"^[2]. Według Gazety Wyborczej prezydent cierpi na przewlekłą dyspeptyczną dysfunkcję układu pokarmowego^[3]. Niektóre media spekulowały, że niedyspozycja prezydenta była chorobą dyplomatyczną, a prawdziwą przyczyną odwołania szczytu był satyryczny artykuł.
• 28 czerwca 2006 obecność na obchodach 50. rocznicy poznańskiego czerwca. Spotkanie z prezydentami: Czech – Klausem, Republiki Federalnej Niemiec – Kohlerem, Słowacji – Gapsaroviciem oraz Węgier – Solyomem.
• czerwiec 2006 – odwołanie spotkania z Tonym Blairem i wizyty zagranicznej w Wielkiej Brytanii
• 10 lipca 2006 – przyjęcie dymisji rządu Marcinkiewicza i desygnacja na stanowisko prezesa Rady Ministrów Jarosława Kaczyńskiego.
• 14 lipca 2006 – zaprzysiężenie rządu Jarosława Kaczyńskiego
• 19 lipca 2006 – nieobecność prezydenta w Sejmie podczas wygłaszania exposé przez premiera Jarosława Kaczyńskiego
• 25 lipca 2006 – spotkanie Belwederze z byłym prezydentem Kwaśniewskim. Dotyczyło ono kryzysu parlamentarnego na Ukrainie po marcowych wyborach.
• 1 sierpnia 2006 – obecność na obchodach 62. rocznicy wybuchu powstania warszawskiego
• 2 sierpnia 2006 – przyjęcie w Pałacu Prezydenckim prezydenta Gruzji Mikcheila Saakashvili, przebywającego z wizytą w Polsce. Prezydent RP zapewnił o pełnym poparciu dla planów przyjęcia Gruzji do struktur NATO.
• 2 sierpnia 2006 – nominacja Aleksandra Szczygły na stanowisko szefa Kancelarii Prezydenta RP
• 16 października - uroczystość w Pałacu Prezydenckim (bez udziału mediów) powołania Andrzeja Leppera na urząd wiceprezesa Rady Ministrów w rządzie Jarosława Kaczyńskiego i Ministra Rolnictwa
• 3 listopada 2006 - prezydent odwołał ministra budownictwa Antoniego Jaszczaka, a na urząd powołał Andrzeja Aumillera
• 4 listopada 2006 – wybór nowego Prezesa Trybunału Konstytucyjnego Jerzego Stępnia oraz wiceprezesa. Objeli urząd 6 listopada.
• 6 listopada 2006 - prezydent podpisał Ustawę z dnia 8 września 2006 r. o zmianie Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej dopuszczającą w ramach Europejskiego Nakazu Aresztowania ekstradycję obywatela polskiego, który dopuścił się przestępstwa poza granicami Polski.
• 9 listopada 2006 - obecność prezydenta w 31 Bazie Lotniczej Poznań-Krzesiny podczas uroczystości przejęcia na wyposażenie Sił Powietrznych RP pierwszej partii samolotów F-16. Małżonka prezydenta Maria Kaczyńska dokonała symbolicznego nadania imienia polskiemu samolotowi F-16 – "Jastrząb" (ang. F-16 Fighting Falcon — F16 waleczny sokół)
• 22 listopada 2006 - obecność prezydenta w Rudzie Śląskiej, na miejscu katastrofy górniczej w kopalni Halemba
• 23 listopada 2006 - w związku z tragiczną śmiercią 23 górników prezydent zarządził trzydniową żałobę narodową.
• 31 grudnia - noworoczne orędzie telewizyjne

Rok 2007

• 3 stycznia - prezydent zgłosił Sejmowi kandydaturę Sławomira Skrzypka na stanowisko Prezesa Narodowego Banku Polskiego. Po wyborze przez Sejm urząd objął 11 stycznia.
• 7 stycznia - obecność prezydenta na mszy świętej dziękczynnej za posługę Prymasa Polski kardynała Józefa Glempa z udziałem arcybiskupa Stanisława Wielgusa.
• 11 stycznia - szef Kancelarii Prezydenta RP przedstawił Sejmowi prezydencki projekt zmian w ustawie lustracyjnej.
• 16 stycznia - w Pałacu Prezydenckim odbyło się noworoczne spotkanie Lecha Kaczyńskiego z Korpusem Dyplomatycznym.
• 17 stycznia - prezydent gościł przebywającego z wizytą roboczą w Warszawie prezydenta Litwy Valdasa Adamkusa.
• 7 lutego - prezydent przyjął dymisję Szefa Kancelarii Prezydenta RP Aleksandra Szczygły i odwołał go ze stanowiska
• 7 lutego - uroczystość odwołania Radosława Sikorskiego ze stanowiska Ministra Obrony Narodowej i powołania Aleksandra Szczygły na to stanowisko
• 7 lutego - uroczystość odwołania (bez udziału mediów) wiceprezesa Rady Ministrów Ludwika Dorna ze stanowiska Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji
• 8 lutego - uroczystość powołania Janusza Kaczmarka na stanowisko Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji
• 16 lutego - prezydent ujawnił treść raportu z likwidacji WSI (tzw. raport Macierewicza)
• 5 marca - prezydent spotkał się w Pałacu Prezydenckim z Prezydentem FIFA Josephem Blatterem w związku z kryzysem wokół PZPN
• 7 marca - prezydent spotkał się w Płocku i w siedzibie PKN Orlen z prezydentem Ukrainy Wiktorem Juszczenką
• 14 marca - pierwsze przemówienie prezydenta Kaczyńskiego w Senacie RP. Prezydent wypowiadał się na temat zasług Ireny Sendlerowej, zgłoszonej wraz z prezydentem Izraela do pokojowej Nagrody Nobla
• 16 - 17 marca - prezydent gościł w Polsce kanclerz RFN Angelę Merkel. Rozmowy dwustronne toczyły się w prezydenckiej rezydencji w Juracie i dotyczyły kwestii traktatu konstytucyjnego dla Unii Europejskiej.
• 27 marca - prezydent powołał Mariusza Błaszczaka na ministra-członka Rady Ministrów
• 27 marca - prezydent przewodniczył Radzie Bezpieczeństwa Narodowego obradującej w poszerzonym składzie. Poruszono kwestię propozycji rządu amerykańskiego na budowę na terytorium Polski i Czech tzw. tarczy antyrakietowej.
• 1 kwietnia - udział w ingresie nowego metropolity warszawskiego abp Kazimierza Nycza.

Ordery, odznaczenia i nagrody

Lech Kaczyński z tytułu swego wyboru na stanowisko prezydenta RP stał się:

• kawalerem Orderu Orła Białego, wielkim mistrzem Orderu i przewodniczy jego Kapitule,
• kawalerem Orderu Odrodzenia Polski I klasy, wielkim mistrzem Orderu i przewodniczy jego Kapitule.
• Jeszcze jako Prezydent Warszawy został Człowiekiem Roku 2004 Tygodnika Solidarność.
• 17 stycznia 2007 Lech Kaczyński otrzymał tytuł Człowieka Roku 2006 od Federacji Regionalnych Związków Gmin i Powiatów RP. Prezydentowi RP przyznano tytuł w uznaniu zasług dla naprawy Rzeczypospolitej, przywracania pamięci o bohaterach walki o wolność obywatela i suwerenność państwa.
• 24 stycznia 2007, na zakończenie trzydniowej, oficjalnej wizyty w Turcji prezydent Kaczyński odebrał nagrodę Europejskiego Męża Stanu 2006, przyznaną za otwarte i szczere wsparcie procesu integracji Turcji z Unią Europejską. Nagrodę przyznały: Związek Dziennikarzy Europejskich, Zrzeszenie Tureckich Kobiet Biznesu oraz czasopismo poświęcone integracji Turcji z UE - True.

Polityka odznaczeń

Lech Kaczyński podczas pierwszego roku prezydentury przyznał blisko 70 tysięcy odznaczeń i wyróżnień.

Najwyższe polskie odznaczenie - Order Orła Białego otrzymali od prezydenta wybitni przedstawiciele polskiego Kościoła hierarchicznego kardynał Andrzej Maria Deskur, abp Ignacy Tokarczuk, abp Kazimierz Majdański, zasłużeni działacze opozycji antykomunistycznej w PRL Jan Józef Lipski (pośmiertnie), Andrzej Gwiazda i Anna Walentynowicz oraz pośmiertnie bohaterowie okresu II wojny światowej i okupacji hitlerowskiej, skazani na karę śmierci i straceni w okresie stalinowskim - gen. Emil Fieldorf i rotmistrz Witold Pilecki.

W sierpniu 2006 prezydent pozbawił Helenę Wolińską-Brus Krzyża Komandorskiego Orderu Odrodzenia Polski nadanego uchwałą Rady Państwa z 1954 oraz Krzyża Kawalerskiego Orderu Odrodzenia Polski nadanego uchwałą Krajowej Rady Narodowej 1945.

Kontrowersje

• W 2001 Lech Kaczyński na antenie Radia ZET w wywiadzie z Moniką Olejnik określił Mieczysława Wachowskiego, dawnego szefa Gabinetu Prezydenta Lecha Wałęsy "wielokrotnym przestępcą".^{[potrzebne źródło]}

• 24 czerwca 2005 Lech Kaczyński został uznany za winnego zniesławienia (artykuł 212 § 2 Kodeksu Karnego) Mieczysława Wachowskiego przez Sąd Rejonowy w Warszawie, Wydział Karny. W wyroku Sąd orzekł, że skazany ma zapłacić 10 tysięcy złotych grzywny, oraz wpłacić 5 tysięcy złotych nawiązki dla Polskiego Czerwonego Krzyża oraz opublikować sprostowanie w gazecie "Rzeczpospolita". Wyrok się nie uprawomocnił, Lech Kaczyński złożył apelację do Sądu Okręgowego i wyrokiem tego sądu z 14 grudnia 2005 sprawa wróciła do I instancji. Sąd Okręgowy uznał, że prawo Lecha Kaczyńskiego do obrony zostało naruszone podczas poprzedniego procesu i że pojęcie "przestępca", jakim Kaczyński określił Wachowskiego nie jest tożsame z pojęciem "skazany wyrokiem sądu". Na mocy przepisów Konstytucji RP od 23 grudnia 2005, w związku z pełnieniem przez Kaczyńskiego urzędu prezydenta i chroniącego go immunitetu prezydenckiego, postępowanie karne zostało zawieszone a bieg przedawnienia ewentualnego przestępstwa został wstrzymany.

• 26 marca 2006 generał Wojciech Jaruzelski został odznaczony przez Lecha Kaczyńskiego Krzyżem Zesłańców Sybiru. Komentując wydarzenie, generał stwierdził, że cieszy się, iż prezydent Kaczyński wzniósł się ponad historyczne podziały. Po ujawnieniu tego faktu przez TVN Kancelaria Prezydenta oświadczyła, że Jaruzelski został odznaczony przez pomyłkę, gdyż "Prezydent akceptował tylko postanowienia, nie zaś listy osób" i nie zdawał sobie sprawy, że na liście występuje Wojciech Jaruzelski. Po tym oświadczeniu Jaruzelski odesłał otrzymane odznaczenie prezydentowi Kaczyńskiemu.

• 15 grudnia 2006 na zakończenie konferencji prasowej w Brukseli kamery zarejestrowały słowa prezydenta do Andrzeja Krawczyka: "Jeszcze jedno pytanie, ale nie od tej małpy w czerwonym [żakiecie]". Osobą, która została tak nazwana przez prezydenta, była dziennikarka TVN24, Inga Rosińska.^[4]

Rodzina

Lech Kaczyński jest synem Rajmunda (inżyniera, uczestnika powstania warszawskiego) i Jadwigi z Jasiewiczów (filologa polskiego, pracownika PAN). Pieczętuje się herbem Pomian. Po kądzieli ma litewsko-białoruskie korzenie. Matka Jadwiga pochodzi z rodu Jasiewiczów herbu Rawicz, który, według niej, należał do "spolonizowanej szlachty litewskiej".^{[potrzebne źródło]} Rajmund Kaczyński zmarł w kwietniu 2005 w czasie gdy Lech Kaczyński prowadził prezydencką kampanię wyborczą.

Jest żonaty z Marią, mają jedno dziecko: córkę Martę (ur. 1980), absolwentkę prawa na Uniwersytecie Gdańskim. Wieloletni mieszkaniec Sopotu.

W 1962 razem z bratem bliźniakiem zagrali role Jacka (Lech Kaczyński) i Placka (Jarosław Kaczyński) w ekranizacji powieści Kornela Makuszyńskiego O dwóch takich, co ukradli księżyc w reż. Jana Batorego.

4. Aleksander Kaczyński (urzędnik kolejowy)
			2. Rajmund Kaczyński (inżynier)
5. Franciszka ze Swiątkowskich (śpiewaczka)
						1. Lech Aleksander Kaczyński
6. Aleksander Jasiewicz (inżynier budownictwa)
			3. Jadwiga Jasiewicz (filolog polski)
7. Stefania z Szydłowskich primo voto Fyuth

^{[potrzebne źródło]}

Ciekawostki

• Lech Kaczyński mierzy 168 centymetrów wzrostu. ^{[5] [6]}

Przypisy

Zobacz też

• Rząd Jerzego Buzka
• Wybory prezydenckie w Polsce 1995
• Wybory prezydenckie w Polsce 2005

• Kaczyzm
• Spieprzaj dziadu
• Jarosław Kaczyński

Linki zewnętrzne

• Oficjalna strona internetowa Prezydenta RP
• Archiwalny serwis internetowy z kampanii prezydenckiej 2005
• Prawo i Sprawiedliwość
• Uchwała Rady miasta stołecznego Warszawy z dnia 8 lutego 2006 roku w sprawie stwierdzenia wygaśnięcia mandatu Prezydenta miasta stołecznego Warszawy