Historia Chojnowa
Z Wikipedii
| Chojnów |
 Ten artykuł jest częścią cyklu: |
|
Spis treści |
[edytuj] Okres przed naszą erą
Żyzne ziemie lessowe, łagodny klimat, umiarkowane opady, krótkie zaleganie pokrywy śnieżnej, zawsze sprzyjały rolnictwu. Jego ślady, zarówno na Dolnym Śląsku, jak i w okolicach Chojnowa sięgają bardzo odległych czasów. W neolicie, na 4000 do 1800 lat przed naszą erą, plemiona koczownicze znalazły tu warunki do osiedlenia się i zmiany trybu życia na osiadły. Rozwijała się hodowla, prymitywna uprawa roślin, garncarstwo, tkactwo i prymitywne górnictwo. Świadczą o tym kamienie i toporki oraz ułamki naczyń odkryte przez archeologów w okolicach Chojnowa i Rokitek. Za czasów kultury unietyckiej (1700-1450 p.n.e.) pochodzi m.in. miedziana spiralna bransoleta, wyorana w 1926 roku na polu położonym na wschód od miasta. Ciągłość osadniczą potwierdzają również inne odkrycia archeologiczne. Kulturę łużycką (1300-400 p.n.e. dokumentują tzw. Halsztackie Groby z Chojnowa – najbogatsze tego typu znalezisko na terenie Śląska Środkowego. W 1968 r. odkryto koło Czernikowic cmentarzysko z 65 zespołami grobowymi z młodszego (ok. 1000-800 p.n.e.) i najmłodszego (ok. 800-650 p.n.e.) okresu epoki brązu i wczesnej epoki żelaza.
[edytuj] Okres naszej ery
Znaleziska w Chojnowie i Goliszowie wskazują na wpływy prowincjonalno-rzymskie z okresu II-IV wieku n.e. Tam też znaleziono ślady osadnictwa wczesnośredniowiecznego pochodzące z okresu VI-XII wieku. Na przełomie XII i XIII wieku na trudno dostępnych terenach tego regionu powstawały grody władców feudalnych. Pełniły one funkcje obronne, gospodarcze, a także odgrywały rolę ośrodków politycznych. Do tego typu grodów można zaliczyć Chojnów.
[edytuj] Osada Chojnów
Osada powstała przed rokiem 1288, kiedy to po raz pierwszy pojawiła się w dokumentach historycznych jej nazwa "Haynow". Jest to nazwa topograficzna określająca miejsce porosłe chojną, sosną lub położenie obok lasu sosnowego. Według legendy w tym miejscu rósł gaj poświęcony pogańskim bogom. Osada, usytuowana przy północnym odgałęzieniu szlaku handlowego zwanego "Wysoką Drogą"', miała dogodne warunki rozwoju. Istnieją domniemania, że na terenie pierwotnego grodu został wybudowany zamek kasztelański (wzmianka z 1292 roku). Za panowania Piastów śląskich Chojnów otrzymał pierwsze przywileje. Nadał je miastu Henryk V Gruby, a zatwierdził w 1329 roku jego syn Bolesław III.
[edytuj] Miasto
Pełne prawa miejskie Chojnów uzyskał w 1333 roku. Łączy się to z wydzierżawieniem przez księcia Bolesława III dochodów z Chojnowa mieszkańcom Wrocławia, którzy udzielili księciu pożyczki. W tym samym czasie dobiega końca przekstałcania osady w organizm miejski.
Ówczesny kształt miasta można jeszcze odczytać w obecnej siatce ulic. Centrum stanowił rynek, który powstał przez obudowanie domami rozszerzenia Wysokiej Drogi jeszcze w czasach przed lokacją. Przy wytyczaniu nowych ulic wykorzystano już istniejący układ dróg – stąd taki nieproporcjonalnie długi rynek i inne odstępstwa od stosowanego niemal wszędzie na Dolnym Śląsku układu szachowniczego, m.in. sytuowanie kościoła w pierzei rynkowej. W początkach XIV w. rozpoczęto obwarowywanie miasta murami obronnymi, o których wzmiankę napotykamy w 1357 roku. Mury obronne wyznaczają granicę miasta aż do XIX w.
W 1339 roku Chojnów otrzymał prawo cła. Obok Książa i Świdnicy uczestniczył w związku obronnym miast śląskich zawiązanym w 1346 roku. Rozwój miasta w wiekach XIV-XV zapewniały, poza dochodami płynącymi z wymiany handlowej, organizacje cechowe. Na ich czele stali mieszczanie zajmujący się sukiennictwem i tkactwem. Cech sukenników powołany w 1332 roku otrzymał w latach 1384 i 1294 roku szereg przywilejów. Wielu mieszkańców miasta i okolic rozwijało hodowlę owiec, stwarzając lokalną bazę surowcową dla rozwoju sukiennictwa, na rzece Skorze powstały liczne folusze. Sukiennicy zrzeszeni od 1455 roku w Bractwie Bożego Ciała nabyli w 1469 roku jedną z kaplic oraz ołtarz św. Andrzeja i św. Katarzyny w kościele parafialnym. Dla ochrony zdrowia członków cechu zorganizowali własny szpital. Obok cechu sukienników do dużego znaczenia doszedł też cech tkaczy, dowodem tego może być wzmianka historyczna, pochodząca z 1393 roku, która mówi o istnieniu w mieście ulicy Tkaczy (obecnie Królowej Jadwigi). Niezależnie od cechów sukienników i tkaczy, których działalność można zaliczyć do rzemiosła o charakterze przemysłowym, powstawały również cechy typu usługowego. Dokument z 1404 roku wymienia takich rzemieślników jak: rzeźnicy, kuśnierze, krawcy, kowale, bednarze, którzy świadczą usługi dla miasta i kasztelani.
W rozwijającym się gospodarczo ośrodku miejskim utrwala się coraz bardziej władza rady miejskiej. W 1387 roku rada Chojnowa nabyła od księcia Ludwika I wójtostwo, czyli posiadanie posiadłości ziemskich w Michowie, Gołaczowie, Wojcieszynie oraz w 1395 młyna przed Bramą Legnicką. Miasto posiadało też prawo mili, ustanawiające sprzedaż w mieście wyłącznie towarów z okolicznych wiosek położonych w obrębie 1 mili od Chojnowa. W 1394 roku Chojnów uzyskał monopol na handel solą.
Rozkwit miasta przerwały klęski spowodowane pożarami w latach 1318 i 1428. Ten ostatni pożar łączy się z najazdem wojsk husyckich i rzezią mieszkańców. Z pogromu uratowano zaledwie 15 mieszczan ukrytych w kościelnej wieży. Upamiętnia to znajdująca się na wieży kościelnej tablica.
Do odbudowy zniszczeń przystąpiono przy znacznej pomocy finansowej panującego księcia, który zwolnił ocalałych mieszczan na 8 lat z płacenia podatków, a w 1439 roku mieszkańcy Chojnowa uzyskali też znaczne ulgi w długach hipotecznych. Powoli miasto powróciło do utraconej zasobności, by w początkach XVI w. stać się znowu dobrze rozwiniętym, bogatym ośrodkiem miejskim. Rada miasta i jego mieszkańcy czerpali dochody z jarmarków solnych, opłat sądowych, czynszów, płaconych przez właścicieli domów, w których warzono piwo, właścicieli kramów rzemieślniczych, dwóch łaźni miejskich, karczmy w ratuszu miejskim. Wpływ powiększały dochody z folwarków, cegielni, młyna, a nawet miejskiej hodowli karpi. Wiodący cech chojnowskich sukienników, liczący około 200 rzemeślników, zbudował w 1561 roku własny dom cechowy usytuowany na wschód od zamku (uległ on zniszczeniu dopiero w 1875 r.). Niezależnie od rozwoju rzemiosła zaznaczyło się w tym okresie znaczne ożywienie w handlu. Sprzyjały temu kolejne decyzje ówczesnych władców. Król Władysław Jagiellończyk postanawia w 1503 roku, by szlaki handlowe z Saksonii przebiegały dwiema drogami: przez Legnicę, Chojnów, Bolesławiec, lub przez Legnicę, Chojnów, Lwówek Śląski, Lubań. Cesarz Rudolf II w 1580 zarządził, by kupcy udający się do Polski i Śląska korzystali wyłącznie z drogi biegnącej przez Legnicę, Chojnów, Bolesławiec, Nowogrodziec, Lubań, Zgorzelec, Budziszyn i dalej do Saksonii, Miśni i Turyngii.
[edytuj] Miasto po 1500 roku
Chojnowa nie ominęły straszne kataklizmy, jak wielki pożar miasta w 1503 r., który zniszczył Zamek. Po pożarze książę zawiesił na okres 8 lat płacenie czynszów, a w 1511 papież Juliusz II zwolnił miasto od świadczeń kościelnych (z wyjątkiem dziesięciny). Przyczyną pożarów była drewniana zabudowa średniowiecznego Chojnowa, który, jak podają ówczesne kroniki, posidał tylko 3 murowane budynki (jeden z nich położony w rynku zachował się do naszych czasów). Już w 1530 roku został założony w mieście wodociąg. Po zakończeniu odbudowy w 1553 roku Chojnów posiadał 251 domów usytuowanych w obrębie murów obronnych. W 1583 r. na miejscu drewnianego wzniesiono murowany ratusz.
Ponurą uwerturą wojny trzydziestoletniej, która w latach 1618-1648 wyniszczyła Europę były kolejne pożary miasta w latach 1581, 1583, 1586, oraz zaraza, która pochłonęła 713 istnień ludzkich. Mury obronne Chojnowa, na których wzmocnienie i unowocześnienie zabrakło funduszy w podupadłym gospodarczo mieście, nie oparły się przemocy wojsk pod wodzą Wallensteina, który kwaterował w Chojnowie dwukrotnie, w latach 1624-1627 i 1631-1633. W latach od 1639 do 1647 stacjonowały w Chojnowie wojska cesarskie i szwedzkie. Przemarsze walczących armii, nakładane kontrybucje, grabieże, doprowadziły do zubożenia mieszkańców i upadku gospodarczego miasta. Kolejne pożary w latach 1645, 1651, 1661 nie ominęły ratusza i kościoła, a pastwą płomieni padło wówczas 140 domostw. Efektem tych klęsk była zmniejszająca się liczba mieszkańców Chojnowa z 500 osób w 1633 r. do 180 w 1657. Z osiemnastu folwarków graniczących z miastem szesnaście zostało opuszczonych, katastrofalne spadła produkcja rolna, a tym samym i dochody miasta. Coraz mniej karawan kupieckich odwiedzało Chojnów, w związku z zanikającym znaczeniem szlaku handlowego Wysokiej Drogi.
Pewne nadzieje na powrót lepszych czasów wzbudziło przybycie do Chojnowa w 1657 roku księcia legnickiego Ludwika IV. Książę czynił energiczne starania zmierzające do podźwignięcia miasta z upadku: potwierdził dotychczas nadane statuty i przywileje cechowe, przywrócił prawo mili i zwolnił pogorzelców od podatków na czas odbudowy. Jednak kolejne klęski żywiołowe – w 1661 roku pożar, a w latach 1662-1663 zaraza, unicestwiły te próby ożywienia Chojnowa.
Tymczasem na Śląsku następują zmiany o charakterze politycznym, mające znaczny wpływ na dalsze losy miasta. Zbliża się kres rządów Piastów śląskich. Ród ich wygasa wraz ze śmiercią ostatniego księcia legnickiego, Jerzego Wilhelma, który umiera bezpotomnie w 1678 roku. Miasto przechodzi w ręce cesarza Leopolda I i Chojnów od 1675 roku dostał się pod panowanie Austrii.
[edytuj] Miasto po 1700 roku
Władza książęca została szybko zastąpiona rządami namiestników cesarskich. Wprowadzili oni administrację austriacką, której głównym celem było uzyskanie jak największych dochodów. Przykładem wyzysku nowych władz mogą być dane o wysokości podatków płaconych namiestnikowi cesarskiemu przez miasto. Wynosiły one w 1579 roku 1041 talarów, a w 1717 roku 3137 talarów. Miasto musiało przekazać władzom austriackim prawo korzystania z dochodów, jakie przynosiły opłaty sądowe. Rządy austriackie odbiły się niekorzystnie na stanie liczbowym mieszkańców Chojnowa. Prześladowania protestantów spowodowały, że część mieszczan opuściła miasto.
W 1740 roku władzę nad miastem przejęli Prusacy. Życie mieszkańców Chojnowa nie należało w tamtych czasach do łatwych. Zniszczenia miasta i zubożenie ludności nie stwarzały dogodnych warunków do dalszego rozwoju. Nowe władze jednak starały się o poprawę warunków mieszkaniowych, zarządzając wznoszenie domów murowanych oraz krycie budynków dachówką. Miało to chronić miasto przed pożarami, które w latach 1762 i 1767 zniszczyły Chojnów. Ze względu na bezpieczeństwo mieszkańców, nowe, murowane domy wznoszono dłuższym bokiem do ulicy. Przykładem tego typu zabudowań była południowa strona rynku. Odbudowano w tym czasie ratusz i kościół parafialny oraz wzniesiono kościół pw. Niepokalanego Poczęcia NMP, który spłonął w 1964 roku.
Druga połowa XVIII w. to ponowny rozkwit rzemiosła, a w szczególności sukiennictwa. W 1754 roku istniały w mieście cztery cechy główne i dwanaście mniejszych, ponadto wielu rzemieślników należało do cechów w Legnicy i Świdnicy. Nowi osadnicy, m.in. z Rawicza, założyli w 1773 roku wieś o nazwie Łaszowice. Liczba ludności Chojnowa wzrosła w 1788 roku do 2076 osób, gdy jeszcze w 1742 posiadał on zaledwie 400 mieszkańców. Zainteresowanie władz rozwojem sukiennictwa potwierdziło otwarcie w 1762 roku Zawodowej Szkoły Sukiennictwa, a w 1769 roku budowa magazynu wełny z funduszów państwowych. Liczba rzemieślników trudniących się sukiennictwem w 1788 roku wzrosła do 57 osób.
I znów pierwsze lata XIX w. przekreśliły dotychczasowy dorobek Chojnowa. W 1804 roku miasto nawiedziła katastrofalna powódź, nie ominęły go także przemarsze wojsk w końcowej fazie wojen napoleońskich. Było ono kolejno główną kwaterą Kutuzowa. W kościele parafialnym urządzono szpital wojskowy, w domostwach kwaterowało 11 tysięcy żołnierzy armii francuskiej.
Podczas zmiennych kolei wojny dochodziło do bezpośrednich walk o miasto, oblegały je wojska rosyjskie i pruskie. Ostatecznie 18 sierpnia 1813 roku Francuzi wycofali się z Chojnowa, niszcząc uprzednio fortyfikacje. Miasto było kompletnie zrujnowane, część mieszkańców znękana grabieżami opuściła na zawsze swe domy, a głód i epidemia dopełniły klęski.
Długo trzeba było czekać na poprawę losu znękanego miasta. Nastąpiła ona dopiero w drugiej połowie XIX w. W tym czasie Chojnów, podobnie jak inne miasta śląskie wkroczył w fazę uprzemysławiania. Zbudowano w mieście cukrownie, fabrykę rękawiczek, papiernię oraz zakłady wyrobów blaszanych. Rozwój przemysłu przyśpieszyło wybudowanie w 1845 roku linii kolejowej z Legnicy do Bolesławca. Zainicjowano inwestycje o charakterze komunalnym – w 1848 roku Chojnów został skanalizowany, w 1867 otrzymał instalację gazową, a w 1912 roku – elektryczność.
Tym korzystnym zmianom towarzyszył wzrost liczby ludności miasta. W 1801 roku Chojnów liczył znów 1314 obywateli, w 1890-8115. Wzrost liczby mieszkańców zadecydował o zmianie układu urbanistycznego Chojnowa. Rozpoczął się etap rozbudowy miasta poza linią średniowiecznych murów miejskich w kierunku północnym i zachodnim, po usunięciu naturalnej granicy, jaką były mury i fosy, które w tym czasie zasypano. Zabudowa przekroczyła również rzekę Skorę w kierunku południowym. Od 1860 roku przebudowano i wzniesiono na nowo liczne domy w Rynku i na sąsiednich ulicach. Po rozebraniu odcinka północnego murów obronnych drogę wiejską przebudowano na ulicę (dzisiejsza ulica Jarosława Dąbrowskiego) i z czasem wzdłuż niej wzniesiono szereg reprezentacyjnych willi. Oprócz domów mieszkalnych wybudowano liczne budowle użyteczności publicznej: w 1893 roku synagogę przy obecnej ulicy Stanisława Małachowskiego, w 1897 roku Dom Dziecka przy ulicy Dąbrowskiego 17, w 1901 roku nowy szpital, w latach 1907-1908 szkołę realną przy ulicy Bogusławskiego, w latach 1909-1911 nowy kościół, w 1909 roku nowy budynek dworca kolejowego.
[edytuj] Okres po II wojnie światowej
Końcowy okres II wojny światowej nie oszczędził Chojnowa, który znalazł się w strefie działań 1 Frontu Ukraińskiego. W dniu 10 lutego 1945 roku wojska 52 Armii Radzieckiej pod dowództwem generała Korotiewa wyzwoliły Chojnów. W czasie działań bojowych 60 % miasta legło w gruzach. Przed ostatecznym zakończeniem wojny teren Dolnego Śląska był miejscem koncentracji wojsk 2 Armii Wojska Polskiego dowodzonej przez generała Karola Świerczewskiego. M.in. także przez Chojnów maszerowały wojska na pozycje wyjściowe do wielkiego natarcia, które uzyskało miano operacji berlińskiej, operacji praskiej. W dniu 7 kwietnia 1945 roku stacjonował w Chojnowie 34 pułk piechoty z 2 dywizjonem, 19 batalionu saperów i 8 batalion szkolny. Jednostki te wchodziły w skład 8 dywizji, której sztab zakwaterował się w Dobroszowie.
Do odbudowy zniszczonego w czasie działań wojennych miasta, w tym również zakładów przemysłowych, przystąpiono po wyzwoleniu. Dzięki temu obecna Fabryka Maszyn Rolniczych "Agromet-Dolzamet" mogła rozpocząć produkcję już w 1946 roku. W latach 50. odbudowano zupełnie zniszczoną fabrykę papierniczą.
[edytuj] Ludność miasta
| Liczba ludności Chojnowa od nadania praw miejskich | |||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| 1428¹ | 1633 | 1657 | 1742 | 1788 | 1801 | 1890 | 2003 | ||
| 15 | 500 | 180 | 400 | 2076 | 1314 | 8115 | 14 510 | ||
| ¹ Po najeździe husytów | |||||||||
