زبان
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.
برای دیگر کاربردها به صفحهٔ زبان (ابهام‌زدایی) مراجعه کنید.
زبان سازوکاری از صرف و نحو، نشانه‌ها، آواها، و واژه‌هایی است که برای نمایش و فهم ارتباطات و اندیشه‌ها به کار برده می‌شود.
[ویرایش] بررسی زبان
- نوشتار اصلی: زبانشناسی.
دانش بررسی زبان به سده‌های پیش برمیگردد و کهنترین نمونه بررسی سامانمند زبان از هندوستان است. در آنجا شخصی به نام پانینی در سده ۵ میلادی به مطالعه جامع و علمی زبان سانسکریت پرداخت و اصول استواری از زبانشناسی رابنیان نهاد. وی مفاهیمی مانند واج، تکواژ و غیره را سده‌ها پیشتر از زبانشناسان غربی درک و توصیف کرد.
در خاورمیانه سیبویه، زبانشناس برجسته ایرانی، در سال ۷۶۰ (میلادی) توصیفی جامع و زبانشناسانه از زبان عربی در شاهکار خود به نام «الکتاب فی النحو» («دستورنامه») بدست داد. وی در این کتاب نظریه آواشناسی و واجشناسی ویژه‌ای پدید آورد.
در غرب، پیشرفت دانش ریاضیات و دیگر سیستم‌های مشخص در سده بیستم میلادی منجر به کوشش دانشوران در مطالعه علمی زبان به عنوان یک «نشانه معنایی» شد. این کوششها به پیدایش رشته جدایی از دانش به نام زبانشناسی انجامید که بنیانگذار آن شخصی به نام فردینان دو سوسور است.
[ویرایش] منابع
-
Crystal D., The Cambridge Encyclopedia of Language, 2nd edition, Cambridge University Press, 1996. ISBN: 0-521-55967-7
[ویرایش] جستارهای وابسته
- زبان فارسی
- زبان انگلیسی
- زبان شناسی
- ضرب‌المثل
- زبان‌های ابداعی، اختراعی، فراساخته یا مصنوعی
- زبان‌های ایرانی
- خانواده‌های زبانی جهان
- فهرست زبان‌های جهان
- خط
- زبان اسپرانتو
- رشد زبان
