Wikipedysta:Masiek/brudnopis5

Z Wikipedii

Kimi Räikkönen
Imię i nazwisko	Kimi-Matias Räikkönen
Kraj	Finlandia
Urodzony	17 października 1979 r.
Aktualna seria	Formuła 1
Tytuły mistrzowskie (lub wygrane)	2000 Brytyjska Formuła Renault

Kimi-Matias "Iceman" Räikkönen (ur. 17 października 1979 w Espoo, w Finlandii) kierowca wyścigowy startujący w Formule 1 oraz dwukrotny wicemistrz tej serii. Obecnie związany z zespołem Scuderia Ferrari Marlboro.

Räikkönen prawie od początku swojej w kariery w F1 zaliczany jest do czołowych kierowców. Pomimo tego, że nie posiada na swoim koncie tytułu mistrzowskiego jest najprawdopodobniej najlepiej zarabiającym kierowcą w stawce - magazyn F1 Racing oszacował jego podstawowe zarobki na 51 mln. dolarów rocznie.^[1] Räikkönen mieszka obecnie w Szwajcarii wraz z żoną Jenni Dahlman, byłą Miss Skandynawii.

Spis treści 1 Kariera 1.1 Karting 1.2 Formuła Renault i Ford (1999-2000) 1.3 Kontrakt z Sauberem i debiut w Formule 1 (2001) 1.4 Przejście do McLarena (2002) 1.5 Walka o Mistrzostwo Świata (2003) 1.6 Rozczarowujący sezon 2004 1.7 McLaren znów w czołówce (2005-2006) 1.7.1 2005 1.7.2 2006 1.8 Przejście do Ferrari (2007-) 2 Starty w Formule 1 3 Przypisy 4 Linki zewnętrzne 5 Zobacz też

[edytuj] Kariera

[edytuj] Karting

Räikkönen rozpoczął swoją przygodę ze sportami motorowymi w 1987 r., gdy od swojego ojca dostał pierwszego gokarta. Najpierw zwyciężał w zawodach lokalnych, a w 1990 r. zadebiutował na szczeblu centralnym. Po kilku sezonach, które tam spędził został wicemistrzem w klasie Raket. W 1995 r. zadebiutował w najwyższej klasie gokartowej - Formule A, niespodziewanie ją wygrywając. Pod koniec tego sezonu został zaproszony na Monaco Cup, prestiżowe zawody Formuły 3. W 1996 r. zajął czwarte miejsce w Mistrzostwach Finlandii Formuły 1, a w 1997 r. sięgnął po tytuł mistrzowski zarówno Finlandii jak i Skandynawii. W tym samym roku karierą Fina zajął się Peter de Bruin, a Kimi wygrał cykl europejskich Grand Prix i zajął drugie miejsce w Monaco Cup. Zadebiutował w Mistrzostwach Świata Grand Prix zajmując trzecią pozycję w klasie Super A. W 1999 r. zdobył tytuł wicemistrza Finlandii w klasie A, a w Mistrzostwach Świata w klasie Super A był dziesiąty.

[edytuj] Formuła Renault i Ford (1999-2000)

W 1999 r., za sprawą swojego menadżera przeniósł się z Holandii do Wielkiej Brytanii, gdzie w barwach Haywood Racing wystartował w krajowej edycji Formuły Renault. W jednym z czterech wyścigów, w których startował zajął trzecie miejsce. Później, w barwach Manor Motorsport wystąpił w Zimowym Pucharze Formuły Renault, który całkowicie zdominował wygrywając wszystkie cztery wyścigi i do każdego startując z pole position. Tego samego roku startował jeszcze w Pucharze Europy Formuły Ford zajmując piąte miejsce oraz w Festiwalu Formuły Ford.

W 2000 r. startował dalej w Formule Renault, kontynuując współpracę z Manor Motorsport. Ponownie zdominował cały sezon wygrywając siedem z dziesięciu wyścigów i zdobywając sześć pole position.^[2]

[edytuj] Kontrakt z Sauberem i debiut w Formule 1 (2001)

W 2001 r. Räikkönen planował stary w Formule 3, ale nieoczekiwanie pojawiła się możliwość debiutu za kierownicą bolidu Formuły 1. Z taką inicjatywą wyszedł Peter Sauber, który był pod wrażeniem dotychczasowych osiągnięć i umiejętności Fina. Testy przeprowadzone przez zespół Sauber miały miejsce we wrześniu 2000 r. na torze Mugello.^[3] Osiągi Räikkönena nie były imponujące pierwszego dnia, gdyż poświęcił go na przyzwyczajenie się do przeciążeń towarzyszącym jeździe w bolidzie F1. W kolejnych testach pokazał swój potencjał, poprawiając znacznie swoje czasy.^[4]

W środowisku zrobiło się głośno o jego debiucie w roli kierowcy testowego w sezonie 2001. Peter Sauber nie chciał jednak czekać i jeszcze tego samego miesiąca zrobiło się głośno o zawarciu umowy pomiędzy stronami odnośnie startów w Grand Prix.^[5] Problem stanowił brak doświadczenia w seriach bezpośrednio poprzedzających Formułę 1 (np. ówczesna Formuła 3000). W tym czasie Räikkönen miał na swoim koncie tylko 23 starty w seriach samochodów jednomiejscowych. Eksperci wątpili w słuszność decyzji Saubera.

Aby Fin mógł zadebiutować w Formule 1, podczas zebrania Komisji Formuły 1, które odbyło się 7 grudnia 2000 r., konieczne było uzyskanie 18 z 25 głosów. Od głosowania wstrzymał się prezydent FIA - Max Mosley, a tylko dwóch głosujących było przeciw.^[6] Jeszcze tego samego dnia Sauber potwierdził Räikkönena jako partnera Nicka Heidfelda w sezonie 2001.^[7] Swojego niezadowolenia z decyzji komisji nie kryli m.in. Max Mosley^[8] oraz Jenson Button^[9][10]

Räikkönen uciszył swoich krytyków już podczas pierwszego wyścigu sezonu - Grand Prix Australii na torze Albert Park. W kwalifikacjach zajął trzynastą pozycję, a wyścig ukończył na siódmym miejscu. Zespół Sauber podważył jednak legalność manewru wyprzedzania Nicka Heidfelda przez Oliviera Panisa w czasie drugiego okrążeniu. Francuz wykonał go podczas obowiązywania żółtej flagi, spowodowanej wypadkiem Enrique Bernoldi'ego. Ostatecznie zawodnik British American Racing został ukarany dodatkowymi 25 sekundami doliczonymi do ostatecznego czasu. W rezultacie Heidfeld zajął czwartą, a Kimi szóstą pozycję, która dała mu pierwsze w karierze punkty.^[11]

//-----------------------

Kolejnych wyścigów nie ukończył, ale w żadnym nie stanowił zagrożenia dla pozostałych kierowców. Dzięki temu FIA przyznała mu na stałe superlicencję.

Kolejnym ciosem dla krytyków był wyścig o Grand Prix Austrii gdzie Räikkönen początkowo utrzymując nawet tempo liderów, zajął czwartą pozycję. Co więcej powtórzył sukces w wyścigu o Grand Prix Kanady. Gorzej dla Fina potoczyła się dalsza część sezonu. Zaliczył dwa siódme miejsca i trzy awarie, a w kończącym sezon Grand Prix Japonii zaliczył kraksę z bandą z opon.

//--------------------------

W ciągu całego sezonu zgromadził na swoim koncie 9 punktów. Pozwoliło mu to zająć dziesiątą pozycję w klasyfikacji generalnej. Nieco bardziej doświadczony Heidfeld wywalczył ósme miejsce z dwunastoma punktami. Wystarczyło to jednak aby zespół odnotował najlepszą w historii pozycję w klasyfikacji generalnej - czwarte miejsce. Peter Sauber przyznał kilka lat później, że Räikkönen był prawdopodobnie najlepszym kierowcą jaki jeździł dla jego zespołu.^[6]

[edytuj] Przejście do McLarena (2002)

Po sezonie 2001 Mika Häkkinen postanowił zrobić sobie roczną przerwę od wyścigów (później ogłosił, że wycofuje się definitywnie z Formuły 1), stajnia McLaren rozpoczęła poszukiwania jego zastępcy. Wszyscy spodziewali się, że miejsce dwukrotnego Mistrza Świata zajmie partner Kimiego z Saubera - Nick Heidfeld, który miał podpisany kontrakt z Mercedesem - dostawcą silników stajni z Woking. Jednak Ron Dennis postanowił, że partnerem Davida Coultharda w sezonie 2002 powinien zostać właśnie Räikkönen. Miał on co prawda ważny kontrakt z Sauberem, ale dzięki możliwościom finansowym jakie posiada stajnia, McLaren bez problemów zdołał go wykupić.

Już w pierwszym starcie podczas Grand Prix Australii zdobył dla swojej nowej stajni trzecie miejsce. Kolejne sześć startów zakończyło sie przedwczesnym wycofaniem z wyścigu z powodu licznych awarii, a także efektownego i niebezpiecznego odpadnięcia tylnego skrzydła na torze Catalunya, przy prędkości ok. 270 km/h. W Grand Prix Kanady zajął czwarte, a w Grand Prix Europy był trzeci. Po awarii silnika na torze Silverstone, podczas Grand Prix Francji, wykorzystując kary dla Davida Coultharda i Michaela Schumachera, wysunął się na prowadzenie. Gdy na cztery okrążenia przed metą, Räikkönen najechał na plamę oleju pozostawioną przez jeden z bolidów Toyoty na nawrocie Adelaide, prowadzenie w wyścigu objął Schumacher, który w rezultacie wygrał cały wyścig. Była to najlepsza okazja na wygranie pierwszego wyścigu w karierze i jak się później okazało ostatnia w tym sezonie. Rok zakończył z bardzo dobrym wynikiem, zdobywając 23 punkty i zajmując szóstą lokatę w klasyfikacji generalnej.

[edytuj] Walka o Mistrzostwo Świata (2003)

W pierwszym wyścigu sezonu 2003 ponownie był blisko wygrania wyścigu walcząc przez pewien moment ramię w ramię z Michaelem Schumacherem. Niestety szansę na wygraną przekreśliła jednak kara "drive-through", którą otrzymał za przekroczenie ograniczenia prędkości obowiązującego w boksach. Jednak nie tylko on tego weekendu popełniał błędy i na pocieszenie pozostał mu najniższy stopień podium.

Jak się później okazało pierwsza wygrana wpadła w jego ręce już podczas kolejnej eliminacji. Grand Prix Malezji przebiegało po myśli Fina już od początku gdy Rubens Barrichello stracił czas omijając kolizję spowodowaną przez starszego z braci Schumacher, Coultharda wyeliminowała awaria elektroniki, a taktyka dwóch postoi, startującego z pole position Fernando Alonso okazała się nieskuteczna w stosunku do Kimiego i to właśnie on stanął na najwyższym stopniu podium. W tym momencie Räikkönen objął prowadzenie w klasyfikacji.

Dwa tygodnie później kierowcy wystartowali do wyścigu o Grand Prix Brazylii. W związku z padającym deszczem na torze często pojawiał się tzw. safety car i dochodziło do wielu incydentów. W efekcie jednego z nich, a konkretnie groźnego wypadku z udziałem Fernando Alonso, wyścig został przerwany. Początkowo pierwsze miejsce przyznano Räikkönenowi, który w momencie zdarzenia jechał za Giancarlo Fisichellą, ale zgodnie z regulaminem po przerwaniu wyścigu pod uwagę bierze się stan rywalizacji przed dwoma okrążeniami. Kilka dni później okazało się, że prowadzący Fisichella rozpoczął jeszcze jedno okrążenie i to właśnie on prowadził na dwa okrążenia przed przerwaniem wyścigu. Kimi oddał nagrodę za pierwsze miejsce podczas następnej eliminacji.

Podczas Grand Prix San Marino do walki o tytuł przyłączył się Michael Schumacher, który wyprzedził Kimiego na mecie o niespełna 1,8 sekundy. Niemiec wygrał także kolejne dwa wyścigi. Räikkönen zakończył wyścig, o Grand Prix Hiszpanii już na pierwszym okrążeniu, a w Austrii był ponownie drugi. Drugą lokatę zajął także podczas Grand Prix Monako gdzie przegrał z późniejszym partnerem z McLarena - Juanem Pablo Montoyą.

W dalszej części sezonu z powodu awarii silnika nie ukończył wyścigu o Grand Prix Europy, a podczas Grand Prix Niemiec miał wypadek. Przed ostatnią rundą Mistrzostw Świata miał dziewięć punktów straty do prowadzącego Schumachera, aby zdobyć tytuł musiał wygrać wyścig, a Schumacher mógł dojechać na co najwyżej dziewiątej pozycji. Niestety Räikkönen był drugi za Barrichello, a Schumacher zajął ósmą pozycję. Ostatecznie w klasyfikacji generalnej stracił tylko dwa punkty do Niemca.

[edytuj] Rozczarowujący sezon 2004

Po wspaniałym sezonie 2003 oczekiwania były duże, ale w pierwszych trzech wyścigach sezonu 2004 w samochodzie MP4-19 Fina doszło do trzech awarii: dwukrotnie zawiódł silnik, a raz skrzynia biegów. Pierwszy punkt zdobył dopiero w czwartym wyścigu sezonu ze stratą jednego okrążenia do zwycięzcy - Michaela Schumachera, podobnie zakończyło się dla niego Grand Prix Hiszpanii, ale tym razem nie zdobył punktów. W kolejnych dwóch wyścigach zawiodła go hydraulika i ponownie silnik. W Grand Prix Kanady zajął pierwotnie dopiero siódme miejsce, ale po dyskwalifikacji kierowców stajni Williams i Toyota przesunął się na piątą pozycję. W Stanach Zjednoczonych i Francji zajął ponownie siódmą pozycję.

Na Grand Prix Wielkiej Brytanii McLaren przybył z nowym samochodem - MP4-19B. Efekt był widoczny gołym okiem: Kimi wywalczył pole position, a w wyścigu zajął drugą pozycję. Gdy wydawało się, że McLaren wrócił do walki, Räikkönen nie ukończył jednego wyścigu z powodu wypadku, a drugiego z powodu awarii elektroniki. Po katastrofalnej pierwszej części sezonu odniósł zwycięstwo w Grand Prix Belgii. W Grand Prix Włoch znowu dopadła go awaria silnika. Później zajął trzecie miejsce podczas inauguracyjnego wyścigu w Chinach i szóstą pozycję podczas Grand Prix Japonii. W Grand Prix Brazylii stoczył kolejny bezpośredni pojedynek z Montoyą. Jednak przez źle dobrane opony nie był w stanie zagrozić Kolumbijczykowi.

[edytuj] McLaren znów w czołówce (2005-2006)

[edytuj] 2005

Coulthard odszedł z McLarena po sezonie 2004, a partnerem Fina w sezonie 2005 został Juan Pablo Montoya. McLaren MP4-20 bardzo dobrze spisywał się na testach, a jednostka Mercedesa wydawała się niezawodna.

//---------------------------------

Sporym rozczarowaniem okazało się dla Räikkönena Grand Prix Australii. Zaczęło się od słabej pozycji (dziesiąte miejsce) w kwalifikacjach, które zostały zakłócone przez opady deszczu, stwarzające zróżnicowane warunki każdemu z zawodników. Ostatecznie jego strata do Giancarlo Fisichelli, który wywalczył pole position, wyniosła ponad 10 sekund. W trakcie startu do wyścigu przypadkowo wyłączył silnik. W rezultacie procedura startowała została przerwana, a on zmuszony był startować z boksów. W początkowej fazie wyścigu utknął za Michaelem Schumacherem, co nie pozwoliło mu na wykorzystanie pełnego potencjału samochodu. Dodatkowo jeden z deflektorów w jego samochodzie urwał się i dostał pod samochód - został usunięty podczas pierwszego pit stopu, ale jego brak odbił się na aerodynamice samochodu. Ostatecznie ukończył wyścig na ósmej pozycji, dwie pozycje za Montoyą.^[12]

Zdecydowanie lepiej przebiegała dla niego pierwsza sesja kwalifikacyjna Grand Prix Malezji, w której zajął czwartą pozycję. W drugiej stracił dwie pozycje, ostatecznie zajmując szóste miejsce. Wyścig, w którym jechał już na czwartej pozycji, praktycznie zakończył się zaraz po pierwszym pit stopie, kiedy w jego bolidzie pękła jedna z opon. Aby dostać się do boksów musiał przejechać prawie całe okrążenie. Jeszcze przed końcem wyścigu zdołał się zbliżyć do Christiana Kliena i Michaela Schumachera, którzy jechali dwóch ostatnich punktowanych pozycjach, ale na wyprzedzenie ich zabrakło już czasu. Został sklasyfikowany na dziewiątym miejscu, a Montoya na czwartym.^[13]

Do Grand Prix Bahrajnu zakwalifikował się na dziewiątym miejscu - jedną pozycję za Pedro de la Rosą, który zastępował kontuzjowanego Montoyę. Zupełnie inaczej potoczyły się losy wyścigu, w których obydwaj kierowcy byli bardzo szybcy - Räikkönen po raz pierwszy w sezonie stanął na podium, a de la Rosa zajął najlepszą w swojej karierze, piątą pozycję.

McLaren wraz z firmą Michelin włożył dużo pracy w celu polepszenia osiągów samochodu w kwalifikacjach.^[14] Miększa mieszanka dała dobre efekty już podczas Grand Prix San Marino. Kimi na torze Imola wywalczył pierwsze z trzech kolejnych pole position. Z wyścigu wyeliminowała go jednak awaria tylnej półosi - zaledwie po przejechaniu dziewięciu okrążeń. ^[15]

// ---------------------------------

Räikkönen wygrał w przekonywający sposób Grand Prix Hiszpanii i prestiżowe Grand Prix Monako. Po sześciu wyścigach Fin zajmował drugą pozycję w klasyfikacji z dorobkiem 49 punktów.

Jeszcze na początku 34. okrążenia Grand Prix Europy na torze Nürburgring wydawało się, że dopisze do listy zwycięstw kolejne. Popełnił jednak drugi w tym wyścigu błąd (cztery okrążenia wcześniej wypadł na chwilę z toru): dublując Villeneuve'a zblokował koła doprowadzając do spłaszczenia prawej przedniej opony w jego bolidzie. Trochę później opona ta zaczęła wibrować. Ostatecznie, nadwyrężone zawieszenie w McLarenie poddało się na ostatnim okrążeniu, zaraz pod koniec prostej startowej. Dużo szczęścia miał Jenson Button, który prawie został wyeliminowany z wyścigu przez wypadającego z toru Kimiego. Wyścig wygrał ostatecznie Alonso, a Raikkonen został sklasyfikowany na jedenastej pozycji.

Po tym jak z Grand Prix Kanady z powodu awarii wycofał się Giancarlo Fisichella, a Fernando Alonso popełnił błąd, doprowadzając do uszkodzenia bolidu Renault, wszystko wskazywało na to, że McLaren zajmie dwa najwyższe stopnie podium. Wszystko zmieniło się na 47 okrążeniu kiedy to Jenson Button po błędzie na zakręcie nr. 13 urwał przednie koło i zatrzymał się w na tyle niebezpiecznym miejscu aby na torze pojawił się safety car. Zespół za późno poinformował Montoyę o tym fakcie i prowadzący wyścig Kolumbijczyk zjechał na ostatni pitstop dopiero po przejechaniu jednego okrążenia za samochodem bezpieczeństwa, a gdy wyjeżdżając z nich nie zauważył lub zignorował zakaz wyjazdu z boksu. Tym samym został wykluczony z wyścigu, a zwycięstwo wpadło w ręce Räikkönena.

Do Grand Prix Stanów Zjednoczonych startował z drugiej pozycji, ale podobnie jak inni kierowcy jeżdżący na oponach Michelin nie wystartował z wyścigów na wyraźną prośbę francuskiej firmy. Na treningach przed Grand Prix Francji ponownie zawiódł silnik Mercedesa i po wywalczeniu trzeciej pozycji w kwalifikacjach do wyścigu startował z pozycji 13. Mimo tego zdołał uplasować się na drugiej pozycji, tuż za Alonso. Również do Grand Prix Wielkiej Brytanii startował z trzynastej pozycji, po wymianie silnika. Tym razem oprócz Alonso szybszy okazał się partner z zespołu, który wygrał wyścig. Grand Prix Niemiec zakończyło się dla niego podobnie jak we wcześniejszych latach - nieukończeniem wyścigu. Powodem nie ukończenia wyścigu była awaria hydrauliki, gdy był na zdecydowanym prowadzeniu. Dzięki dobrze rozegranemu taktycznie wyścigowi na Węgrzech, Fin odniósł kolejne zwycięstwo, o tyle ważne, że Alonso nie zdobył ani jednego punktu w trakcie tego weekenedu.

[edytuj] 2006

Po dominującej końcówce sezonu 2005 cel Räikkönena był jasny - zdobycie upragnionego tytułu. Zmiany w regulaminie technicznym nie ułatwiały jednak zadania. Zrezygnowano z jednostek V10 o pojemności 3,0l, a w ich miejsce wprowadzono 2,4l silniki V8. Dodatkowo przywrócono zmianę opon w trakcie wyścigu. Było to wyjątkowo szkodliwe dla McLarena, który bardzo dobrze dostosował się do przepisu zakazującego takiej zmiany w sezonie 2005.

cdn.

[edytuj] Przejście do Ferrari (2007-)

// DO SKOPIOWANIA Z ARTYKUŁU

[edytuj] Starty w Formule 1

[edytuj] Przypisy

1. ↑ Uśmiechnij się, jesteś bogaty. F1 Racing. grudzień 2006 r., 29, 11.
2. ↑ GrandPrix.com > GP Encyclopedia > Drivers > Kimi Raikkonen (en).
3. ↑ "Raikkonen tests for Sauber", GrandPrix.com, 18 września 2000 r. [dostęp 25 stycznia 2006 r.] (en).
4. ↑ "Räikkönen's 'fantastic' F1 day", F1Racing.net, 13 września 2000 r. [dostęp 27 stycznia 2006 r.] (en).
5. ↑ "Sauber looking seriously at Raikkonen", GrandPrix.com, 25 września 2000 r. [dostęp 25 stycznia 2006 r.] (en).
6. ↑ ^{6,0 6,1} Wywiad: Peter Sauber. F1 Racing. wrzesień 2005 r., nr 29, 54-62.
7. ↑ "Sauber appoint Raikkonen after super licence green light", GrandPrix.com, 7 grudnia 2000 r. [dostęp 25 stycznia 2006 r.] (en).
8. ↑ "Raikkonen's inexperience", GrandPrix.com, 17 grudnia 2000 r. [dostęp 27 stycznia 2006 r.] (en).
9. ↑ "Button wary of Raikkonen", GrandPrix.com, 11 grudnia 2000 r. [dostęp 27 stycznia 2006 r.] (en).
10. ↑ <Button był pierwszym kierowcą w historii, który otrzymał super licencję bez spełnienia formalnych wymagań.
11. ↑ "Debutant Raikkonen given points bonus after appeal", GrandPrix.com, 4 marca 2001 r. [dostęp 27 stycznia 2006 r.] (en).
12. ↑ "McLaren pleased with Australian F1 result", F1Racing.net, 5 marca 2005 r. [dostęp 1 lutego 2006 r.] (en).
13. ↑ "Montoya scores while Raikonen is left deflated", F1Racing.net, 20 marca 2005 r. [dostęp 1 lutego 2006 r.] (en).
14. ↑ "McLaren 'too gentle' on tyres", F1Racing.net, 6 kwietnia 2005 r. [dostęp 1 lutego 2006 r.] (en).
15. ↑ "Wurz salvages fourth as driveshaft ruins Raikkonen's day", F1Racing.net, 24 kwietnia 2005 r. [dostęp 1 lutego 2006 r.] (en).

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Oficjalna strona (en)

[edytuj] Zobacz też

• Mika Häkkinen
• Räikkönen Robertson Racing